it will be Fun, they said

Waarom dit? Waarom zij? Wat had ze fout gedaan in haar leven dat ze uitkomsten als deze verdiende? Met een geïrriteerde blik staarde Lana voor zich uit, diep in het niets van die prachtige, ondersteboven wereld. Ja, achtbanen waren heel leuk, énig gewoon. Maar niet als je al vijf minuten ondersteboven hing en geen kant op kon! Ugh... en dan zou dit nog wel een halfuur kunnen duren, als ze de technische man-tools moest geloven die de inzittende van de achtbaan op de hoogte hielden (ha-ha, hoogte). Echt top dit! Kermissen waren geweldig!

Het was allemaal nog zo onschuldig begonnen. Ze was braafjes (en alleen, wat een loser) in de rij van de Rayquaza Rollercoaster gaan staan, ze had gehoorzaam, net als iedereen die in de achtbaan wilde stappen, haar tas met spullen en gevulde pokéballen in de kisten voor tassen gedropt, waarna ze in één van de karretjes plaats had genomen. De rit begon goed en leuk, gevuld met energie en adrenaline dat opborrelde.
En toen kwam de pret abrupt aan een einde. Middenin die focking looping stopte de rit opeens, waardoor ze nu allemaal hier hingen. Wat een fíjne situatie.

Zachtjes grommend keek Lana om zich heen (voor zover dat kon in die beugels waar ze in vast hing), waardoor haar blik op de persoon naast haar viel. Het leek bijna alsof ze in een extreme blind-date show zat ofzo. Dít was pas bonding time. “Dus…” begon de blondine twijfelachtig. “Kom je hier vaker?” Als ze hier toch nog een halfuur voor spek en bonen moest zitten, waarom niet een soort van haar best doen om de tijd te doden?

OOC: Alright, open topic, come one, come all, er is genoeg ruimte voor iedereen. Ik ben benieuwd hoe mensen zich hieruit gaan redden zonder hun pokemeng :'D

Wat deed hij hier eigenlijk? Hij kon altijd zeggen dat hij hier was voor research, lekker gemotiveerd werken voor Team fucking Rocket. Nee als hij daar niet bij had gezeten dan was hij hier nu niet, dan had hij een plan gehad voor zijn leven. Dan had hij een leven gehad. Het enige wat hij nu deed was achter een Marill aanslenteren die ergens een suikerspin had gestolen, terwijl hij een Lotad op zijn hoofd had die ervoor zorgde dat niemand hem durfde aan te kijken.
Beste. Koop. Ever.
De Lotad staarde naar vrijwel alles en iedereen en dat op zo’n manier dat het gewoon beyond creepy was, waardoor mensen hem meestal niet meer aan durfden te spreken. Normaliter zouden mensen proberen met het schepsel te communiceren, het proberen af te leren, maar Barry vond het allemaal wel welletjes. De reden dat hij het ding had aangeschaft was omdat hij het wel geinig vond, maar dat het echt zo’n goed effect zou hebben – wow. Het was gewoon een repel voor mensen.
 
Toen er echter een achtbaan in beeld kwam veranderde zijn houding een beetje, keek ernaar terwijl er een nogal lome: ‘Ooooh.’ Over zijn lippen kwam, waarna hij de Marill ongevraagd terug deed in zijn Pokéball – dat ding liep toch alleen maar door en ging z’n eigen gang. Hij wilde niet weten hoeveel hij nu wel weer niet gejat had, maar zolang het onschuldige dingen zoals snoep was maakte het hem niet zoveel uit… Nee wacht, het maakte hem eigenlijk nooit wat uit. Al stal Eggsy alle Pokéballs op de wereld, zelfs dan maakte het hem niks uit: ’t betekende een gratis (en ongewenste) promotie.
For some reason wilde hij de achtbaan in, misschien zou het hem een beetje wakker maken of iets dergelijks. Toch was er een obstakel, want toen hij eindelijk aan de beurt wat werd hem gevraagd om de Lotad weg te doen. Een opmerking die ervoor zorgde dat er een soort vreemd ‘ÈH’ (press 8) geluid uit zijn keel kwam. En na wat gedoe had hij de Pokémon toch maar van zijn hoofd gehaald en in een Pokéball gedaan. Mensen konden hem vast toch niet lastig vallen in een achtbaan.
 
Hij was vooraan gaan zitten, zodat hij er snel in en uit kon zonder dat anderen in de weg zouden staan. En privileges van de tweede in de rij staan, natuurlijk – je werd er eigenlijk een soort van naartoe gemanoeuvreerd.
Er zat een blondine naast hem, een blondine met lange haren die nu naar beneden hingen in hun volle glorie. Ze dansten niet meer wild door de wind, nee ze hingen stil. Met een blik die kon doden staarde hij voor zich uit, naar de wereld die op zijn kop stond.
Letterlijk.
Na een tijdje met zijn armen over elkaar geslagen te hebben liet hij ze uiteindelijk los hangen, wilde bijna zo flauw zijn om te gaan schreeuwen alsof het ding nog steeds bewoog – maar dat was een leugen en zou net zo irritant zijn als een jankende baby op een vliegtuig. Dus beter dat hij dat niet deed, wetende hoe irritant dát wel niet was. Misschien als hij zo bleef hangen zou hij er tussenuit glijden als jelly en zou hij vrij zijn… Dat zou fijn zijn, maar tot die tijd moest hij het doen met de blondine – die besloten had haar mond open te doen. Wellicht wilde ze de tijd een beetje doden, iets waar hij niet perse op tegen was.
‘Dit is al mijn vijftigste rondje,’ merkte hij op, wat natuurlijk een leugen was, ‘Dus in een zekere zin ja.’ Hij draaide hij hoofd, keek naar d’r. ‘Maar hier ben ik dan en je hebt alle mogelijkheid om met me te praten,’ begon hij ineens, ‘Dus wat is je derde wens?’ Nee, hij was hier niet goed in, maar ze moest ’t er maar mee doen. Er was niet veel beters wat ze konden doen hier en misschien waren de mensen achter hun ook wel in voor een beetje… Lol?

Ze hadden niet echt iets beters te doen nu.

_{OOC; Gaan we communiceren in slechte pick up lines.
Omg, iedereen moet beginnen met een pick up line. I want to see them all}

Ze had hem meegekregen met leugens. Ze had gezegd dat ze maar even zouden gaan. Dat het niet kwaad zou kunnen. Annie had gezegd dat het leuk zou zijn.
Dat zouden woorden zijn waar hij later niet meer in geloven kon.
"Kom op." Hij morde tegen de Cacnea, die de beslissing had genomen dat ze niet in d'r Pokéball wilde, maar in plaats daarvan aan zijn been wilde blijven hangen. Hij had het eerder al onhandig gevonden (die stekels prikten door zijn broek heen en dit was een van zijn goede broeken, verdorie) maar nu was het ronduit irritant. Ergens wilde hij dat hij Kek niet had meegenomen naar de fair, maar wat had hij anders gemoeten? Haar achterlaten in zijn appartement? De laatste keer dat hij dat gedaan had kwam hij thuis en stond het alarm aan, vloedde de badkuip over en sliep ze in zijn bed. Nee, de Pokémon ging gewoon met hem mee naar de Fair, want daar kon ze niets uithalen.
Behalve natuurlijk niet in haar bal willen, waardoor hij Annie en zichzelf behoorlijk terughield. Het was een mirakel dat ze nog de achtbaan in konden tegen de tijd dat Kek eindelijk in d'r bal zat.

Hij krijste tijdens het ritje harder dan Annie, daar was hij vrij zeker van (want hij kon haar niet horen en zichzelf wel, de loser). Hij kwam ook langzamer dan zij bij van de shock van het abrupt stilstaan.
"Wacht." Bob was in de war. Wat had de stem gezegd? Hij keek Annie verward aan, zijn bril langzaam naar beneden schuivend. De jongen had het zelf maar half door, was te druk met niet in paniek raken ondanks de gebeurtenissen.
"Uh." Hij kon niet zo goed antwoord geven aan Annie's vraag, dus keek hij maar met haar mee naar achteren. Zijn hoofd begon rood aan te lopen; dat gebeurde nu eenmaal als je ondersteboven hing. En nu begon hij het trekkende gevoel van zijn bril wel te voelen. "Annie, over karma gesproken, ik denk dat-"

Maar nee, het was al te laat. De rode pootjes van zijn bril gleden van achter zijn oren en het peperdure ding viel naar beneden. Met een luide "NEEEEE!" strekte Robin zijn handen uit, naar beneden, maar het was al te laat.
Nu zat hij vast in een achtbaan en was hij blind. Oh fock.

Één keer was hij naar de Fair gegaan. Één keer had hij Hector thuisgelaten om op de fokkerij te letten. En wat gebeurde er? Juist ja: Judah hing ondersteboven in de Rayquaza Rollercoaster en dat alleen maar omdat hij na jaren wel weer eens in een achtbaan wilde stappen. Eigenlijk was dat ook deels met tegenzin, want hij had zijn muts af moeten zetten omdat die anders gegarandeerd zou vallen. Nu hij dus zonder hoofddeksel ondersteboven hing schaamde hij zich wat – zonder muts rondlopen was voor hem namelijk net zoiets als enkel een onderbroek aanhebben – maar dat viel haast niet op. Ondertussen zou zowat iedereen wel een rood hoofd hebben gekregen door al het bloed dat er naartoe stroomde. Hij hoorde dat er in de rijen voor hem wat pick up lines werden gebruikt en normaal gezien was hij er geen grote fan van, maar nu leek het een soort plaatselijke trend te zijn. Hij besloot het er maar op te wagen en keek naar de persoon naast zich, ook al viel zijn haar wat onhandig voor zijn ogen waardoor hij niet kon zien wie het was. “Dus... wat brengt jou hier?” vroeg hij dan maar, waarna hij vlak voor zich de stem van Ragya hoorde. Hij draaide zijn hoofd weer in een wat comfortabelere positie en meende inderdaad een rode haardos te zien. “Ragya? Ben jij dat?”

In de rij was ze Mel kwijtgeraakt. Haar dolle enthousiasme ook altijd. Ze was in de achtbaan gestapt in de veronderstelling dat haar broertje mee was. Maar hij was er niet. Ze zag hem nergens. Zelfs niet van de fantastische afstand in de lucht waar ze nu stil hing. Het was best eng, weet je. Het was een beetje vreemd om ondersteboven te zijn wanneer je al je hele leven met beide beentjes op de grond stond. Maar het kleine meisje had maar weinig besef van het feit dat het niet hoorde. Was weer eens wat anders.

Ze rammelde wat aan haar stang, voor de lol. Hij zat wat losser bij haar, want ze was nu eenmaal niet zo groot. Eigenlijk was ze ook niet helemaal leggit in het karretje beland. Ze bewoog met de zwaartekracht mee en draaide onder de stang door om, opdat ze rechtop zat, een been tussen de nekbeugels en die andere ernaast. Ze giechelde toen haar schoen naar beneden viel. Al deze mensen waren allemaal zo boos. Was toch helemaal niet nodig? "Shht nou jonnens, niet wuzien," piepte ze, met een tevreden blik op de grond onder haar.

- Ik kon het niet laten xd

EDIT;; Negeer mijn post anders maar