[PokéFair] Satisfy

De kermis. Al sinds ze klein was, had ze er een enorme liefde voor gehad. De lichtjes, de geluiden, de prijzen die je er kon winnen en dan nog maar te zwijgen over die nekbrekende attracties die er altijd te vinden waren. Hier en daar ook een stuk of tien eetkraampjes zodat men niet kon verhongeren – waar Yara een groot deel van de tijd dan ook te vinden was als die meeging... De gedachte aan de kermis maakte haar al nostalgisch. Wanneer er een kermis in de buurt was, was zij van de partij. Van haar ouders, tot haar enorme vriendengroep en uiteindelijk haar zusje met Sivar; Cecille genoot met wie dan ook enorm van het rondreizende pretpark en daarom was ze nu dolenthousiast over het feit dat ze er samen met haar wederhelft heenging. Sara had minder enthousiast geleken toen het werd voorgesteld, maar ondanks dat liepen ze er nu wel heen en dat zei toch wel wat. Of de witharige het alleen voor haar over had of daadwerkelijk ook van de kermis hield, viel nog te bezien. Het ging er nu even om dat ze samen naar de kermis gingen en Cecille daadwerkelijk een kermisdate mocht meemaken in haar leven, want dat had ze nou eigenlijk nooit verwacht.

Niet dat ze überhaupt een date had verwacht. De blondine leefde van dag tot dag en dacht nooit na over haar toekomst. Sure, ze had dromen en ambities, maar ze had zichzelf nooit met een partner voorgesteld. Oké, af en toe dacht ze er wel eens over na als ze een romantische film had gekeken. Fantaseerde ze over hoe het zou zijn als zij haar echte liefde zou vinden. Meer dan dat was het echter nooit geworden en had zij het gewoon bij haar feestjes gehouden. Nu leek het echter alsof ze midden in zo’n film was beland, want er waren wel eens kermisscènes geweest waarin ze romantisch in een reuzenrad hadden gezeten. Zoiets zou ze ook wel willen doen, maar alleen als haar vriendin daar behoefte aan had. Cecille wilde Sara namelijk niks opleggen – behalve misschien een knuffel die ze voor het meisje zou winnen in zo’n grijpmachine, zelfs al waren die dingen hartstikke corrupt. Maar! Ze was daar al op voorbereid! De blondine had lang moeten oefenen en veel onderzoek moeten doen, maar ze wist inmiddels wel wat handige truucjes voor die apparaten en ze had ook gewoon die hard cash bij zich om erin te gooien, mochten de pogingen toch mislukken.

Gelukkig had ze al jaren ervaring achter de rug. Ze had wel eens een knuffel voor Yara weten te winnen en was daarom ook wat gewiekster als het op de grijpmachines aankwam. Sivar had zijn eerste knuffel van haar ook uit zo’n apparaat gekregen. Gokmachines en dingen als boogschieten waren dan weer niet haar ding, maar dat was ook niet romantisch. Oké, boogschieten misschien nog wel, maar het was zo moeilijk om je te concentreren voor het richten... Daar had ze eerder geluk voor nodig en complete stilte, anders werd ze door het minste of geringste afgeleid en dan kon ze niet meer in de roos schieten. Het klonk eigenlijk wel sneu; een sportster die geen sportspelletje kon op de kermis. Er waren echter zat sportspelletjes waarbij ze wel kon winnen, zoals die boksbalmachine die je ook altijd in een hoekje van de kermis vond. Of van die voetbalspelletjes waarbij je in de goal moest schieten. Daar stond soms ook nog een apparaat bij die de kracht van je trap kon meten. Daar won ze geheid mee als ze dat zou proberen.

Enfin, het ging over knuffels winnen uit de grijpmachine. Cecille voelde het kleingeld al in haar zak rinkelen bij elke stap die ze zette. Waarschijnlijk zou ze dat vanavond, na hun bezoek, niet meer hebben... Maar het zou het allemaal waard zijn. Met een brede, triomfantelijke grijns – alsof ze al gewonnen had, wat in werkelijkheid wel zo was, want ze liep nu hand in hand met Sara – stapte ze met haar vriendin richting de kermis. Sivar en de rest had ze in hun pokéball gelaten; het was immers een date wat de twee meiden nu hadden en daar hoefde de blondine geen derde, vierde of vijfde wiel bij te hebben. Daarom had ze Yara ook niet meegevraagd, al was ze van plan ook nog een keer met haar zusje te gaan, mocht die daar zin en tijd voor hebben. Ze had het nu vast drukker met dat Rangergedoe...

Cecille werd uit haar gedachten gehaald door de witharige, die zachtjes in haar hand kneep en daarmee om de aandacht vroeg. Haar lila ogen focusten zich op haar vrienden, terwijl ze in de verte de knipperende lichten al kon zien vanuit haar ooghoek. “Euh... Oké?” Reageerde de blondine onzeker, niet wetend wat ze moest verwachten van de plotselinge vraag. Desondanks ging ze gehoorzaam met haar vriendin aan de kant staan en wachtte ze geduldig tot het meisje begon te spreken. Waar daarnet een geruststellende glimlach nog rond haar lippen had gezeten, viel die nu van haar gezicht af bij het horen van de uitleg. Ai, dan was dit wel een hele pijnlijke situatie. Ze wilde Sara absoluut niet dwingen om met haar naar de kermis te gaan als het alleen maar nare herinneringen naar boven bracht... Voor Cecille er echter op kon reageren, sprak Sara meer woorden en daardoor besloot ze alles maar eerst aan te horen voor ze daadwerkelijk een antwoord gaf. Een frons verscheen op haar voorhoofd, maar die maakte al snel plaats voor een zachte glimlach toen Sara haar uiteindelijke vraag stelde. “Natuurlijk niet. Waarom zou ik dat erg vinden? We gaan er samen heen, dus dan moeten we ook samen lol hebben,” begon ze. “Samen uit, samen thuis, toch?” Al was thuis voor haar ver weg en die van Sara... Well...

Nee, ze waren hun eigen thuis geworden.

“En voor wat het waard is... Niet aan je ouders of aan je ex denken. Je bent nu hier bij mij en wij gaan met z’n tweetjes naar de kermis. Van mij mag je overal in en als je weg wilt, om welke reden dan ook, dan moet je dat gewoon zeggen en dan gaan we, oké?” sprak Cecille met diezelfde glimlach. Mocht het teveel worden voor Sara en ze merkte dat, dan koos zij ervoor om te vertrekken. Er waren immers genoeg andere dates die niet hetzelfde effect hadden, right?

Sara vertelde haar met een glimlach dat ze haar best zou doen en Cecille liet ook haar eigen mondhoeken opkrullen tot een warme glimlach. Ze twijfelde er niet aan dat de witharige het echt zou proberen en zou zelf ook haar best doen om het haar vriendin naar haar wens te laten gaan. Natuurlijk kon ze niet beloven haar enthousiasme in te houden; de blondine was nou eenmaal een enthousiast persoon en de kermis bracht dat alleen maar meer bij haar naar boven. Gelukkig scheen Sara haar wel een halt toe te willen roepen als ze er zelf niks meer voor voelde. Cecille knikte tevreden, blij dat haar vriendin zoiets wel wilde doen voor zichzelf. Yara en zij waren namelijk heel anders en kwamen daar wel eens mee op het matje, omdat ze zichzelf er alleen maar mee uitputten en ook eens een keertje aan henzelf moest denken. Nu deed Cecille dat vaker dan haar zusje – want Yara was echt een pro in het uitwissen van zichzelf. Sara was er echter niet egoïstisch door. Het was eigenlijk een hele fijne eigenschap om te hebben en het feit dat de witharige die al lichtelijk, al niet erg, onder de knie had, was alleen maar geruststellend voor de blondine. Al werkte het haar soms ook op haar zenuwen, maar vanavond niet.

De blondine’s glimlach veranderde in een grijns toen ze werd bedankt en ze wilde haar arm om Sara heen slaan, maar bedacht zich toen dat ze diens hand nog vasthad en besloot daarom maar voor een zacht knijpje in haar hand te gaan. Gewoon, om te laten merken dat ze er altijd voor Sara zou zijn met wat voor een probleem dan ook. Het was belangrijk om van elkaar te houden, maar het was ook belangrijk om een vriendschappelijke band binnen een relatie te hebben. Zo dacht zij er tenminste over, want hoewel ze zo’n romantische nerd was, hield ze ook ontzettend veel van haar vrienden. Wat was er nou beter dan vrienden zijn binnen een relatie? Twee keer zoveel liefde! Haar vriendelijke grijns veranderde toen in een schaapachtige, terwijl ze achter haar vriendin aanliep richting de kermis. Arceus, ze mocht zich wel stoer voordoen en de indruk opwekken dat ze zo’n breinloze jock was, maar ze was soms best wel heel erg sappy als het erop aankwam. Of niet soms?

Cecille’s blik viel uiteindelijk op een man in een enorme Mudkip kostuum. Ze ging er in ieder geval vanuit dat het een man was, want ze had eigenlijk geen flauw idee wie er in het pak zat totdat ze dichterbij kwamen. Het was zo’n kostuum waarbij je het hoofd van de persoon wel nog gewoon kon zien – wat Cecille eigenlijk wel een beetje zag als het verpesten van een mooie kans. Al die kids hadden dan natuurlijk meteen al door dat het nep was, terwijl dat misschien niet zo was geweest als het hoofd verborgen zat onder een masker. Sivar zou er dan in ieder geval zijn ingetrapt. Anderzijds was zo’n ding wel ontzettend warm, daar had ze alle ervaring mee, dus ze kon de keuze op zich wel begrijpen vanuit het oogpunt van de drager. Dat het pak er eigenlijk uitzag alsof het met een laag budget was gemaakt, merkte het meisje niet eens op. Ze werd al enthousiast van zijn enthousiasme, dus toen hij op hen af kwam gewandeld om hen overduidelijk om aandacht te vragen, reageerde de blondine vrolijk op zijn vraag.

“Ik altijd!” sprak ze, proberend boven de geluiden van de kermis heen te komen. Haar vriendin gaf geen antwoord, maar dat viel haar niet direct op, voornamelijk omdat hen iets in hun handen werd geduwd. Het was een zakje waar wat spulletjes in waren gepropt, maar het was gratis, dus Cecille klaagde niet. Nieuwsgierig keek ze naar het zakje en toen terug naar de Mudkip. “Dank beste ma – euh, Kip!” bedankte ze hem en wenste hem nog succes voor hij naar een ander groepje liep. Zijzelf werd meegetrokken door haar vriendin om te bekijken wat ze hadden gekregen. Net als Sara opende ze nieuwsgierig haar goodie bag en viste ze er meteen het feesthoedje eruit. De kleuren deden haar aan iets denken, waardoor ze met een brede grijns het hoedje op haar hoofd zette – ook al was die veel te klein voor haar en overduidelijk voor een pokémon bedoeld – en haar vriendin trots aankeek. Ze ging zelfs zo ver om net als Cooper pistoolvingers als gebaar naar Sara te maken toen die haar blik op Cecille had gevestigd. “Kijk,” begon ze droogjes. “Ik ben pro-gay.” Dat was ze sowieso wel, anders was ze nogal een beetje hypocriet, maar het grapje kon ze zeker niet laten.

Cecille snoof geamuseerd, maar keek vragend naar het tasje om te zien of het inderdaad in één tasje paste. “Ik geloof het wel,” beantwoordde ze eerste de laatste vraag, om vervolgens naar de rest van de inhoud te kijken. “Ik heb een ballon, een – is dit een neptaart? HA! Okay dan,” lachte ze verder. Als laatste haalde ze er een soort diamant uit. Wat de hel was dit dan? Wat moest ze hiermee? “Wat is dit?” vroeg ze, terwijl ze het voorwerp verbaasd omhoog hield. Het zag er wel fancy uit en het viel erg uit de toon met die onserieuze voorwerpen die ze had gekregen. Gelukkig was de ballon nog niet opgeblazen... Al wilde ze dat natuurlijk wel meteen doen, maar ze zou dat plezier ook een beetje voor Sivar bewaren. “Als je niet al te grote cadeautjes hebt gekregen, dan past het wel bovenop de taart,” grinnikte de blondine, terwijl ze het steentje voorzichtig terug in het zakje deed. Stel je voor dat het van glas was gemaakt ofzo. Jammer genoeg had ze haar tas in het hotel gelaten, anders had ze de spullen daarin geduwd, maar het was eigenlijk de bedoeling geweest dat ze met niet al teveel spullen gingen sjouwen op de kermis. Ach ja. Cecille hield het tasje open en wachtte tot Sara de hare erin had gestopt, voor ze zich echt ging focussen op hetgeen waar ze voor waren gekomen.

De witharige legde al snel de keuze bij haar en ze wist niet of ze daar blij mee was, want ze wist niet echt waar Sara’s grenzen lagen wat betreft de attracties. Niks extreems, leek haar, al was zij een groot fan van de extremere attracties. Cecille liet haar blik rond glijden en – meteen inhaleerde ze scherp toen ze het in beeld kreeg. Daar stond het, in zijn volle glorie, lijkend op het apparaat wat ze altijd in Johto had proberen te temmen toen ze het daar had gevonden. Het was haar nooit gelukt en de blondine had gezworen dat ze nooit zou opgeven tot ze dat wel had gedaan. De Tauros Rodeo.

Cecille grijnsde geamuseerd om de reactie van haar vriendin, want hoewel ze voor idioot werd uitgemaakt, was het echt niet om verkeerde bedoelingen. Dat was wel te merken aan de glimlach die Sara oh zo duidelijk probeerde te verbergen. Een grinnik verliet de blondine haar mond, maar ze kon het niet laten om toch even versteld te staan van hoe schattig de witharige wel niet was als ze glimlachte. Het bracht haar elke keer van haar stuk als ze Sara’s mondhoeken zag opkrullen. Niet omdat ze dacht dat het meisje niet veel kon lachen, maar omdat ze elke keer weer een beetje meer voor de ander viel. Het maakte haar gezicht zoveel mooier – Cecille lette niet vaak op details, maar telkens als Sara glimlachte, dan zocht en onthield ze de kleinste details van haar vriendin haar gezicht. Als ze zich dan niet meer zo vrolijk voelde of even een oppeppertje nodig had, dan herinnerde ze zich dit beeld en dan ging het meestal weer. Alsof ze een fotootje van Sara in haar portemonnee had zitten en die ten alle tijden bij zich droeg voor zulke momenten.

Een tweede feesthoedje werd in haar handen geduwd en terwijl haar vriendin weer even niet oplette, was ze aan het kloten om de feesthoedjes op een geheel andere plek te plaatsen. Cecille zou Cecille niet zijn als ze het niet probeerde en dus deed ze een aantal pogingen om de hoedjes fatsoenlijk op haar borsten te zetten – precies zo zodat ze uitstaken en het leek alsof ze puntborsten had. “Wat vind je van mijn outfit?” vroeg ze vervolgens, waarna ze een overdreven fotomodel pose aannam en knipoogde naar Sara; haar tong uitgestoken als de idioot waar ze net al voor werd uitgemaakt. Niet veel later schoot ze zelf in de lach en haalde ze de feesthoedjes weg, want ze wilde dit keer niet de hele tijd worden aangestaard. Bovendien had ze Sara beloofd geen gekke dingen te doen en ze besefte zich maar al te goed dat het meisje niet gediend was van de aandacht. “Ik zou zo bij de gay parade passen – wat vind jij?” vroeg ze weer op een lachende toon, terwijl ze de feesthoedjes wegstopte. Sivar zou er vast wel eentje opwillen later.

De blondine snoof geamuseerd toen Sara liet weten zo een echte taart voor haar te kunnen bakken. “Kan ik dat aanbod later nog aannemen?” grijnsde ze plagerig naar haar vriendin. De taarten die ze had gehad van de witharige waren inderdaad verslavend lekker geweest en dat pakte alleen maar positief uit. Ze zeiden wel eens dat de liefde van een man door de maag ging, maar Cecille kon met zekerheid zeggen dat zoiets ook voor elke sporter gold. Trainingen en gewoon veel bewegen vergde ontzettend veel energie en daar kreeg je weer honger van, dus de blondine had van kleins af aan al flink leren eten. Het was dat ze zoveel aan sport deed en haar lichaam veel beweging gaf, anders was ze misschien wel wat meer vet dan spieren geworden. Then again, als ze niet had gesport, had ze misschien niet zoveel eten aangeraakt in haar leven. Al kon ze Yara ook bedanken voor alle lekkernijen die ze door het meisje had leren kennen, want man, wat was dat meisje toch een zoetekauw. En ze wist altijd de lekkerste dingen met haar grote zus te delen.

“Misschien kunnen we Åsa er wel mee voor de gek houden?” stelde Cecille voor, al was ze er vrijwel zeker van dat Sara niet zo van het foppen was. “Of we bewaren het voor je Sweet shop. Je weet wel, van die display taarten. Die hebben ze toch meestal?” De blondine keek bedachtzaam naar haar vriendin, maar haar aandacht werd al snel getrokken door iets anders. Sara legde namelijk uit wat het effect was van die steen die ze had gekregen en het had iets te maken met de aanvallen van haar pokémon. Niet-begrijpend gaf ze het voorwerp aan het meisje zodat die er beter na kon kijken, terwijl ze zelf probeerde te bedenken wat het te betekenen had. Dus, wat? Ze moest het aan één van haar pokémon geven als ze in een gevecht waren? Dan zouden ze dus sterker kunnen aanvallen, maar hoe moesten ze dat ding dan bij zich dragen? Gewoon vasthouden? Het steentje was best klein. Misschien kon er een ketting van worden gemaakt, net als de keystone die nu in haar nek bungelde en die op Dahlia’s nek hing. Die had ze namelijk gekregen van Tyson voor haar verjaardag. Die mafkees. Zo’n duur cadeau aan haar geven...

Het had invloed op Fighting-type moves. Cecille’s ogen werden groot van verbazing toen ze het hoorde, zelfs al klonk Sara niet compleet zeker van haar zaak. “No way,” begon ze verdwaasd, terwijl ze even terugkeek naar de man in het Mudkip pak. “Hoe weet die vent dat? Dat kan toch geen toeval zijn, of wel?” Had Sara ook eentje gekregen die bij haar team paste? “Welke heb jij dan?” Nog steeds een beetje beduusd liet ze haar blik nogmaals naar Kip glijden en weer terug naar haar vriendin, die de spullen inmiddels in Cecille’s zak stopte. Bij die gedachte wiebelde ze even met haar wenkbrauwen, maar of Sara het gezien had wist ze niet zeker. De lichtjes konden het misschien goed maskeren. “Zou het smaken?” reageerde de blondine vervolgens op een grappende toon. Ze bekeek de ‘topping’ in de zak en deed hem toen maar dicht. Ze hadden namelijk andere zaken aan hun hoofd en dat was de kermis op komen en een attractie bezoeken.

Cecille zag de attractie zo. Tussen de botsauto’s door leek het apparaat naar haar te staren op een uitdagende wijze; haar zelfs uitlachend in een poging haar erheen te krijgen. Het wakkerde een soort woede bij haar aan die ze alleen voor dit spelletje zou kunnen voelen – want ervan af vallen had ze vaak genoeg gedaan. Op minder pijnlijke wijze, maar ook op hele pijnlijke wijze. De blondine was vastbesloten om daar vanavond verandering in te brengen. Een nieuwe regio betekende namelijk een nieuwe machine en damn it, als het bij de vorige niet lukte, dan wilde ze op z’n minst deze temmen. Toen Sara op een plagerige wijze vroeg of ze een keuze had kunnen maken, snoof Cecille vastberaden. Ze wendde haar blik naar haar vriendin en grijnsde op een wel hele gevaarlijke manier; eentje die aangaf dat ze die inderdaad had kunnen maken en dat ze het liefste daar nu meteen werk van maakte.

Sara wilde het eerste rondje betalen. Cecille schudde meteen driftig met haar hoofd. “Als ik er meteen afval, dan heb je je geld verspild...” opperde ze. “Als je per se een rondje wilt betalen, wacht dan tot ik me heb opgewarmd. Ik heb dit al een tijdje niet meer gedaan.” Ze begaven zich naar de machine en Cecille balde onbewust haar hand tot een vuist. De ander, die werd vastgehouden door Sara, wist ze redelijk neutraal te houden uit angst om haar vriendin te pijnigen. Toen het meisje haar vertelde haar wel te willen aanmoedigen, grijnsde ze vrolijk naar de witharige. “Dan zal ik extra hard mijn best doen!” liet ze weten, waarop ze zich naar de kassa begaf en daar een rondje kocht. Ze sloeg haar geld op de plank en keek de man achter de kassa met een serieus gezicht aan. Toen ze een kaartje kreeg en naar de rand liep, werd ze eigenlijk meteen begroet door een andere man met een microfoon – die er overduidelijk was om het publiek om de stand heen te entertainen, terwijl arme stakkers op het ding gingen zitten en meteen van de Tauros werden geworpen.

“Oh, kijk eens aan, dames en heren! We hebben een sportieve deelneemster gevonden! Je bent eigenlijk de eerste jongedame vanavond die zich hieraan waagt, weet je dat?” vroeg de man aan haar. Cecille kreeg de microfoon in haar gezicht geduwd, maar ze fronste even verward. Het was niet alsof ze bekend was met de poespas die meestal bij de rodeo kwam kijken en het was zeker niet alsof ze er niet van kon genieten, maar ze wilde eigenlijk zo snel mogelijk op de Tauros klimmen om hem te kunnen temmen. “Euh, wel, nee ik ben er net,” reageerde ze droog. De man lachte vermaakt. “Denk je dat je kunt blijven zitten?” vroeg hij vervolgens aan haar en dat zorgde ervoor dat Cecille’s woede terugkeerde. Beide handen werden nu tot vuisten gebald, maar in plaats van haar woede op de man te uiten, besloot ze zijn microfoon uit zijn hand te grissen en zich tot het publiek te wenden. “Ik beloof bij deze plechtig, en jullie zijn mijn getuigen, dat ik dat beest vanavond nog ga temmen!” riep ze met vastberaden energie. Het wist het publiek te wekken en alle ogen waren nu op haar gericht, maar het maakte haar absoluut niet zenuwachtig. Het maakte haar alleen maar enthousiast en zelfverzekerd.

Cecille’s blik kruiste die van Sara, terwijl ze een zelfingenomen glimlach naar het meisje wierp, zodat die zich geen zorgen ging maken. Zij zou dit Spoinkje wel even wassen. De microfoon werd uit haar handen getrokken en even kreeg ze een boze blik van de omroeper, maar hij scheen er geen al te groot probleem van te willen maken. In plaats daarvan nam hij de kans die Cecille aan hem gegeven had en wakkerde hij het vuur bij het publiek alleen maar extra aan. “Jullie hoorden het dames en heren, deze cowgirl gaat de wildste Tauros van de stal trotseren! Als ze wint, dan krijgt ze van ons een echte cowboy hoed, zodat ze aan iedereen kan laten zien wat ze behaald heeft!” Cecille grijnsde alleen maar bij het horen van het gejuich. Die hoed werd zeker weten van haar. Ze wist hoe dit werkte. Het begon heel rustig en dan werd de moeilijkheidsgraad omhoog gegooid. Zo ging het in Johto altijd, ten minste. Of het hier in Kalos anders was, ging ze vanavond achter komen, maar ze had het idee dat het zo’n internationale afspraak was die nergens stond beschreven en toch wel gewoon een ding was. “Ben je er klaar voor, cowgirl? Wat is je naam?” vroeg de man aan haar en Cecille moest de neiging weerstaan om met haar ogen te rollen. Ze gaf hem echter gewoon antwoord en werd naar de stier begeleid, zodat ze er op kon klimmen. De blondine kreeg hulp van de kerel met de microfoon en hij hield haar hand nog even wat langer vast om haar succes te kunnen wensen. Vervolgens vroeg hij of ze de regels kende.

“Jazeker,” opperde ze trots. Ze keek hem met een zelfingenomen grijns aan en dat was genoeg voor de in cowboykleding verkleedde man om bij haar weg te stappen. De show ging beginnen. De rodeo kwam op gang. Cecille pakte het touw in de nek van de Tauros met één hand vast en hield de ander afwachtend naast haar lichaam. Met nog een milliseconde de tijd om zich voor te bereiden, zocht ze haar vriendin op in de menigte en gaf ze het meisje een knipoog. Vervolgens werd het startsein gegeven en kwam de machine waar ze op zat langzaam in beweging. Het was even moeilijk voor haar om haar evenwicht daadwerkelijk te vinden, want ze had al een tijdje niet meer op zo’n apparaat gezeten, maar uiteindelijk wist ze zich toch staande te houden. Of, nou ja, eerder zittende. Haar vrije hand ging nu de lucht in, terwijl de machine steeds sneller en harder tekeer ging – al kon Cecille direct vertellen dat dit nog maar rustig aan was voor een wilde stier. Zeker een op hol geslagen Tauros. Het leek bijna alsof ze op een echte Tauros zat tijdens een echte rodeo, maar dat soort dingen zou ze nooit steunen met haar geld. Het was zielig en onterecht voor de pokémon. Bovendien was het ook zeer gevaarlijk en ze was niet bepaald levensmoe.

Hoe lang ze erop had gezeten voor ze daadwerkelijk haar evenwicht verloor, wist ze niet. Voor Cecille voelde het aan alsof het al drie minuten had geduurd, maar in werkelijkheid kon het net zo goed maar een halve zijn geweest. Ze waagde het om naar de aftelklok te kijken vlak onder de kassa, waar de man met de microfoon naast was gaan staan en een live verslag gaf van wat er gebeurde. Die beslissing kostte haar echter de kop, want ze raakte afgeleid en maakte daarmee een verkeerde beweging, waardoor ze voorover van de Tauros afviel en op het valkussen eromheen belandde. Grommend duwde ze zich half overeind, waarna ze eigenlijk een klap aan de machine wilde geven, maar de man met de microfoon leidde haar af. “Ai, mooie val! Helaas heb je het maar vijfenveertig seconden volgehouden en dat betekent dat je hebt verloren.” Barst. Dat was niet hoe het moest eindigen...

Sara was nu duidelijk minder geamuseerd, maar dat had Cecille er nooit van weerhouden om grapjes te maken. Daarom zei ze ook dat ze wel thuishoorde op een gay parade en vroeg toen de mening van haar vriendin, die op een veel te serieuze wijze haar vraag beantwoordde. Ze snoof lichtjes geamuseerd en plaatste haar hand dramatisch op haar linkerborst. “Auw, dat deed wel een beetje pijn zeg,” sprak ze op een verdrietige toon. Gespeeld, natuurlijk, want ze wist dat Sara het niet echt zo slecht bedoelde. Het feit dat ze het hoedje niet terugnam, zei namelijk al genoeg.
Het aanbod gold dan nog steeds en het maakte de blondine extra vrolijk. Toen Sara vertelde dat ze de taart niet op haar borsten mocht zetten, vroeg ze praktisch om problemen. Cecille’s vrolijke glimlach veranderde in een gevaarlijke grijns, dat alleen maar versterkt werd omdat ze haar ogen half sloot. “Ik weet nog wel wat andere plekken waar ik die taart neer kan zetten,” reageerde ze, waarop ze intens met haar wenkbrauwen begon te wiebelen. Had de witharige haar maar niet moeten uitdagen.

Haar idee werd bijna direct afgeslagen door het feit dat het wel echte taarten waren. De blondine fronste terneergeslagen. “Bederven die dan niet? Niemand krijgt daar ooit een stuk van,” merkte ze op. Zeker niet als ze op houten planken stonden die aan de muur hingen. Wie wilde er nou een muurtaart? Wanhopige mensen en taartfanaten misschien. Zij, als gewone klant, had liever een taart vanuit de vitrine, thank you very much. Cecille was er heilig van overtuigd geweest dat het neptaarten waren geweest, maar schijnbaar toch niet. Sara zou het vast wel beter weten, want erg veel lette zijzelf niet op details en haar vriendin was degene die zelf een Sweetshop wilde beginnen. “Nah, na één of twee keer is het niet grappig meer,” vertelde de blondine aan het meisje. “Jij mag hem wel hebben als je er iets beters mee weet.” Grapjes waren leuk en aardig, maar na een tijdje ging dezelfde grap toch wel vervelen. Gelukkig had Cecille een groot gevoel voor humor, dus vond ze bijna alles wel lachwekkend. Dat was maar goed ook, want als ze een stuk chagrijn was geweest met haar kort lontje, dan had ze misschien wel tien keer zo vaak gevochten dan ze nu al had gedaan. En dat was sowieso al een hoop.

De witharige noemde het eerst een gelukje. Vervolgens legde ze het bij het feit dat het één van Cecille’s driehonderd kennissen was. De blondine snoof luid. “Denk je nou echt dat ik driehonderd mensen ken?” vroeg ze aan haar vriendin, alsof ze op haar tenen was getrapt dat ze daarvan werd beschuldigd. “Ik ken er veel meer dan dat!” Als ze veel tijd stak in social media, wat ze veel liever in haar trainingen en vriendin stopte, dan had ze waarschijnlijk al duizend mensen ofzo bevriend. Gelukkig voldeed ze niet aan dat stereotype – ze had wel wat beters te doen dan haar tijd daaraan te verspillen. Sara trok haar aandacht opnieuw, die onbedoeld weer naar Kip was gegaan, door te vertellen dat haar gem voor het Fairy type was. Cecille’s ogen werden voor een tel groot van verbazing, waarna ze het nu toch wel een beetje eng begon te vinden. “Weg. Weg hier,” sprak ze tegen haar vriendin. Het was niet zozeer serieus, eerder voor komisch effect, maar het baarde haar toch wel een beetje zorgen.

De opmerking van Sara compleet negerend en niet doorhebbend dat ze zo’n blik van het meisje kreeg, liep Cecille op de Tauros Rodeo af. Zelfs voor een machine zag het ding er erg gespierd uit. Gelukkig zat er geen hoofd op met hoorns, want als je ervan af denderde met de kans dat je in één van die hoorns kon belanden, dan was dit spel waarschijnlijk overal illegaal geworden. Cecille had ook een geluk dat Rolo en Doos hadden afgesproken dat dit topic zich nog voor alle shit afspeelde en de blondine daarom niet ernstig gewond was, behalve die blauwe plek op haar zij dan. Anders had ze nooit mee kunnen doen aan de rodeo.

“Dat klopt, maar jij had dat geld voor een ander ritje dat jij leuk vindt kunnen gebruiken,” beargumenteerde de blondine met een glimlach. Het was eigenlijk al heel wat dat ze überhaupt toestond dat Sara iets voor haar zou betalen, al was ze nog lang niet zo erg als haar mod. Cecille lachte op de opmerking die erna kwam. “Hey, een beetje vertrouwen in mij kan geen kwaad,” sprak ze vervolgens op een plagerige toon, maar ze kon het niet laten om toch een beetje verdrietig te klinken. Voor de grap, dan. Ze wist zelf ook wel dat Sara in haar zou geloven. Dat werd alleen maar bewezen toen ze een good-luck kiss van haar vriendin kreeg vlak voor ze naar de kassa kon lopen. Cecille grijnsde als een idioot tijdens de weg erheen, zich beseffend dat ze wel heel veel geluk had met de witharige aan de zijde. Als ze zou verliezen van de Tauros, dan voelde ze zich waarschijnlijk wel nog steeds een winnaar wanneer ze hand in hand over de kermis liep met Sara. Die gedachte werd verstoord door het feit dat ze voor de kassa stond en het meisje haar strijdlust terugkeerde. Ze ging dit gewoon winnen en zich een dubbele winnaar voelen, verdomme.

De ophef buiten de ring kreeg Cecille niet meer mee toen ze op de stier zat. Het duurde ook weer even voor ze het meekreeg toen ze van de stier was afgevallen, want voor een moment voelde ze alleen maar woede door haar lijf gieren. Ze hoorde wel hoe lang ze op het apparaat had gezeten en vloekte bijna hardop bij de zielige prestatie die ze had neergezet. Drie minuten. Dat was hoe lang ze erop moest blijven zitten. Ze had het nog geen minuut volgehouden. Wat een afgang. Cecille kwam overeind en was vastberaden om het nog een keer te proberen, maar daar moest ze wel even voor wachten, want er stonden nog twee andere deelnemers klaar. Teleurgesteld in zichzelf sjokte ze naar de uitgang van de attractie, waar ze nog even werd tegengehouden door de man met de microfoon. Hij hield de microfoon op een afstandje en vroeg of ze niet gewond was geraakt tijdens het spel. De neiging om te zeggen dat haar ego een flinke deuk had gekregen was groot, maar dat hield ze gewoon voor zich. Eerlijk antwoord werd gegeven; Cecille was prima in orde.

Buiten de ring zag ze Sara al klaarstaan om haar op te vangen. Het bracht een glimlach rond haar lippen om haar vriendin zo zorgzaam mee te maken, want hoewel het meisje soms als een ijskoude bitch kon overkomen, wist Cecille met zekerheid te zeggen dat ze erg veel om de blondine gaf. “Niks aan de hand – al kan mijn ego wel een oppeppertje gebruiken,” grapte ze naar de witharige. “Vind je het erg als ik het nog een keer ga proberen?” vroeg ze aan Sara. Er kwam geen bezwaar en de achttienjarige begaf zich, na het geven van een snelle kus op de lippen, terug naar de kassa. Daar kocht ze een nieuw kaartje, maar door haar concentratie op het spel zag ze niet dat ze een meelijwekkende blik van de man erachter kreeg toegeworpen. Als ze het wel gezien had, dan had ze hem waarschijnlijk een kwaad antwoord gegeven.

De eerste deelnemer was inmiddels ook van de Tauros geworpen en kwam met de staart tussen de benen terug naar de zijkant. Cecille kon niet anders dan medelijden hebben, want zo had ze er net vast en zeker ook uitgezien. Toen hij langsliep met een verslagen blik in zijn ogen, gaf ze hem een schouderklopje. “Hey man, ik voel je pijn,” vertelde ze hem, waardoor ze een kleine glimlach van hem kreeg. Het had hem blijkbaar goed gedaan, want het gaf hem moed om terug te keren naar zijn vriendengroepje. Normaal gesproken hadden dit soort spellen nooit veel effect op mensen, maar als er opeens een groot publiek was, dan kon het nog wel eens pijnlijk zijn voor iemand. Al niet lichamelijk, dan wel geestelijk. De tweede deelnemer die nog voor Cecille aan de beurt was, was zo’n joch die veel te veel zelfvertrouwen had. De blondine dacht de dingen alleen maar, maar hij ging er daadwerkelijk nog op in ook. Hij vertelde in de microfoon dat die losers alleen maar een warming-up waren voor de Tauros en dat het apparaat wel op de moeilijkste stand kon worden gezet, want hij had veel ervaring.

Cecille lachte geforceerd. Ervaring in het zijn van een blaaskaak, ja. Ze rolde met haar ogen en keek toe hoe hij plaatsnam op de stier, waarna het startsein werd gegeven en de klok begon te lopen. Hij hield het goed en wel vijf seconden vol voor hij eraf viel en uitgelachen werd. De jongeman liep echter niet gedeprimeerd terug naar de uitgang. Hij schold alleen maar wat, maakte het spel uit voor oplichterij en verdween toen tussen de menigte in bij de attractie vandaan. Cecille lachte heel even, haalde haar schouders op en begaf zich opnieuw de ring in. Nu was het weer haar beurt. “Ah, kijk eens aan dames en heren! Onze cowgirl is weer terug! Nog niet opgegeven?” vroeg hij aan haar, terwijl hij het kaartje van haar aannam. De blondine schudde met haar hoofd. “Nee, mijn beste. Als ik iets beloof, dan kom ik die belofte ook na!” Ze keek grijnzend naar het publiek, waarbij het gejuich weer hoorbaar was. Of het kwam omdat ze het enige meisje was die meedeed vanavond wist ze niet, maar ze verwelkomde het met open armen, zeker als haar vriendin weer het hardste van allemaal meedeed zoals net. “Nou, dan zal ik je maar niet langer van je belofte afhouden, hè? Succes!” Ze werd de stier weer opgeholpen en de man verdween weer naar de klok toe om die te starten.

Die begon te lopen zodra de machine weer in beweging kwam. Cecille probeerde, net als daarnet, eerst haar evenwicht te vinden en vervolgens met de bewegingen mee te gaan. Het was in principe gokken waar de machine naartoe zou bewegen, maar soms was er een patroon in op te merken. Niet zozeer in hoe de machine zou bewegen, maar bepaalde dingen konden van tevoren wel aangeven wanneer hij welke kant op ging. Als hij naar voren ging, zodat Cecille naar voren werd geworpen, dan kon hij bijvoorbeeld een raar, tikkend geluid maken. Op dat soort dingen ging ze nu letten en daardoor kon ze haar gewicht beter in de strijd gooien. Nu was ze ook de zwaarste niet, maar als ze haar gewicht verkeerd plaatste, dan verloor ze haar evenwicht sneller en werd ze dus ook sneller van het ding afgegooid.

Het was vlak nadat ze de anderhalve minuut was gepasseerd, dat ze haar grip op het touw dreigde te verliezen. Cecille’s andere hand wilde bijna meteen erheen schieten, maar het besef dat ze dan sowieso verloren had weerhield haar daarvan. Daarom liet ze het gebeuren dat haar hand van het touw losschoot en duwde ze haar benen meer tegen de machine aan, proberend haar evenwicht te bewaren tot de Tauros even een kleine moment van rust had tussen de bewegingen door. Toen dat gebeurde, greep ze per direct weer naar het touw en wist die wonder boven wonder meteen weer vast te pakken. Arceusdank, wat een opluchting. Cecille wist de tweede minuut nu ook te passeren en haar adrenaline besloot toen nog hoger te gaan. Nog één minuut en ze had gewonnen. Ze kon de overwinning bijna proeven!

En toen ging het mis. Bij de twee minuten en vijftien seconde maakte de Tauros een beweging die ze niet verwacht had, waardoor ze met haar rug tegen de machine knalde en van schrik het touw weer losliet. Dit keer had ze zich niet voorbereid op de volgende beweging en kreeg ze het touw niet op tijd weer te pakken. Cecille belandde opnieuw op het valkussen en ze gromde toen ze hoorde dat ze zo dichtbij de overwinning was geweest. “Mensen, even juichen voor blondie! Ze heeft het twee minuten en vijftien seconde volgehouden, dat is al een hele prestatie!” Cecille snoof, maar nam het applaus hoe dan ook aan. Het was niet genoeg om te winnen, maar ze moest toegeven dat het toch wel een fijne troostprijs was. De blondine begaf zich terug naar de uitgang, kreeg dezelfde vraag van de man met de microfoon en beantwoordde die op dezelfde wijze als net. Vervolgens kwam ze haar vriendin weer tegemoet.

“Ik denk dat ik het doorheb! Wilde je nog een rondje betalen? Laatste rondje, beloofd.”

Een echte reactie, behalve een diepe zucht en het wegdraaien van het hoofd, kreeg Cecille niet. Even was ze bang dat ze te ver was gegaan, dus hield ze het hier maar bij en besloot ze verder geen vieze grapjes meer te maken. Althans, voorlopig even niet. Ze zou het in ieder geval niet expres doen. Gelukkig scheen ze niet al te ver te zijn gegaan, want ze konden het gesprek gewoon normaal voortzetten. Cecille keek echter verbaasd op bij het horen over de taarten. “Oh?” bracht ze op eenzelfde toon uit. Sara ontrafelde al snel het mysterie van dit raadsel. “Oh, ik had het over de etalage,” reageerde de blondine al snel. Dit keer keek ze niet meer moeilijk – eerder opgelucht, want ze hadden elkaar gewoon verkeerd begrepen. Dat kwam wel eens vaker voor. “Je hebt soms ook planken die tegen een muur zijn aangezet. Daar staan die nepdingen ook op.” Het had Cecille’s aandacht wel eens weten te trekken, maar echt diep erover nagedacht had ze nooit, in tegenstelling tot haar vriendin.

Normaal gesproken had Cecille wel een antwoord klaar, maar ze besloot dit keer dat het dit niet waard was allemaal. Sara hield van haar en dat wilde ze ook wel eens tonen door wat te kopen – iets wat ze zelf vaak genoeg deed voor de mensen waar zij om gaf. Daarom ging ze verder niet in discussie en knikte ze met een glimlach. “Oké,” voegde ze er nog aan toe, al had het niet veel nut. Het was dan ook niet per se gezegd om nog wat toe te voegen, maar gewoon om iets te kunnen zeggen. “Nou, dan is het maar goed dat ik wat warme zonnestralen op je hart schijn,” grijnsde ze plagerig naar de witharige toen ze over het pessimisme begon. De blondine wist dat de witharige altijd in het tegenovergestelde van haar dacht. Dat maakte hen juist een goed koppel, niet? Waar de één tekort schoot, kwam de ander in beeld. En ze konden elkaars beeld wat veranderen.

Cecille grijnsde schaapachtig toen Sara haar van top tot teen bekeek en checkte of ze echt in orde was. Van haar moeder zou ze het irritant hebben gevonden, maar van haar vriendin vond ze het best aandoenlijk. Als ze al niet had geweten hoeveel het meisje om haar gaf, dan werd het nu wel duidelijk. “Zie je,” sprak ze, toen Sara zelf ook had geconstateerd dat er niks aan de hand was. “Geen schrammetje!” Wel, afgezien van de blauwe plek op haar zij, maar die was ook al redelijk geheeld. Net als haar blauwe oog. Daar was nog wel wat van te zien, maar het was redelijk donker nu en het licht van de kermis maakte het niet meer zichtbaar dan het al was. Op haar vraag of ze nog een keer mocht gaan, kreeg ze een glimlach en een antwoord die haar wel beviel. “Het ziet er enger en pijnlijker uit dan het voelt,” stelde ze haar vriendin gerust met een glimlach van haarzelf. Ze kreeg weer een good luck kiss en verdween naar de startlijn.

Dat er op sommige plekken flauw op haar werd gereageerd, kreeg ze niet mee. Ze had het niet eens door dat de commentator nogal een dubbelzijdige opmerking maakte wat betrof haar tweede deelname, maar ze wist het publiek en hem te paaien met haar reactie op zijn opmerking. Natuurlijk lukte haar dat. Ze was immers goed met woorden, al was ze beter in acties uitvoeren en hield ze zich op die manier altijd aan haar woord. Helaas lukte het haar dit keer weer niet om te blijven zitten, maar ze was vastberaden om toch te slagen. Eenmaal terug aan de kant, voelde ze een paar handen zich om haar gezicht heen leggen en keek ze vragend naar de persoon die dit had gedaan. Sara’s blik zei haar echter al genoeg; het was duidelijk dat het meisje zich zorgen maakte en dat wilde Cecille eigenlijk niet. Ze wist hoe zenuwslopend dit soort dingen konden zijn als je één van je naasten dit zag doen, maar ze had het waarschijnlijk nooit zo sterk gevoeld als de rest dat bij haar zou doen. Ze kende het woord gevaar wel, maar keek er anders tegenaan dan de meesten om haar heen. Zoveel druk lag er nooit op – iets wat overduidelijk wel het geval was bij de witharige.

De blik die ze kreeg was genoeg bewijs. Alsof Cecille had verteld dat ze van plan was om iemand om zeep te helpen, gewoonweg omdat diegene haar haar of iets beledigd had. Toen ze de vraag kreeg of ze het wel zeker wist allemaal, legde ze haar hand op de hand van haar vriendin, die inmiddels op haar schouder rustte. “Maak je maar geen zorgen. Ik ga niet meer vallen,” glimlachte ze naar het meisje. Ze stopte even, trok een nadenkend gezicht voor een tel of twee, en liet haar glimlach toen in een grijns veranderen. “Wel, minus voor jou dan, want ik val elke dag opnieuw voor je.” Om Sara de vrijheid te geven zodat ze haar portemonnee kon pakken, liet de blondine haar hand weer los en wachtte ze totdat het meisje haar wat geld overhandigde. Dat kreeg ze pas zodra ze haar lippen op die van haar vriendin plantte, maar echt daarover klagen deed ze niet. Voor een laatste keer verliet ze de zijde van Sara en begaf ze zich naar de kassa. De man die erachter zat, grijnsde naar haar en gaf haar meteen een kaartje. Of hij haar belachelijk maakte of juist support toonde, wist ze niet. Hij vond het natuurlijk allemaal wel prima, want zo werd hij tenminste betaald voor zijn werk. Zij gaf hem nu dat extra beetje fooi. Zonder er echt over na te denken verder, begaf ze zich naar de ingang van de ring. Daar stond nu gelukkig niemand meer, dus ze kon meteen doorlopen om de Tauros weer te berijden.

Ze werd warm verwelkomd door de man met de microfoon. Hij begroette haar zonder in de microfoon zelf te praten en wenkte haar naar zich toe. De blondine deed wat haar gevraagd werd, gaf het kaartje aan hem en besloot de show maar mee te spelen. “Denk je dat je dit keer meer succes hebt? Je hield het langer vol dan de eerste keer, dus misschien heb je dit keer wel geluk!” begon hij, proberend een babbeltje met haar te maken. Cecille knikte en kreeg dit keer wel mee hoe het publiek reageerde. De meesten waren wel opgetogen om haar weer te zien, maar er waren ook mensen die met hun ogen rolden, omdat ze kennelijk te koppig was. “Hey man, als ik een belofte maak, dan hou ik me er ook aan,” sprak ze tegen hem. “Dat vind jij niet erg, want ik betaal nu mee aan je loon.” Hij begon geamuseerd te lachen. “Ik zag dat je iemand bij je had. Voor geluk of aanmoediging?” stelde hij de vraag aan haar. De man doelde overduidelijk op Sara en daar praatte Cecille het liefst de hele dag over. “Wie? Het meisje die me elke keer een good luck kiss geeft en het hardst aan de zijlijn staat te schreeuwen?” reageerde ze met een arrogante ondertoon in haar stem. “Nah, ik denk niet dat mijn vriendin me staat aan te moedigen, ofzo.”

Ze zag dat hij zich lichtelijk ongemakkelijk voelde bij haar antwoord en spijt had van zijn vraag. Net goed, want hij had er eigenlijk niks mee te maken. Er werd flink hard gefloten vanaf de zijlijn en Cecille hoefde niet te kijken om te weten dat het om een stel pubers ging die het wel hot vonden om twee meiden te zien zoenen. Rollend met haar ogen wees ze naar de Tauros en vroeg ze of ze nu eindelijk mocht. De commentator maakte een gebaar die zei dat het ding helemaal van haar was en hij wenste haar opnieuw succes, ‘al had ze dat waarschijnlijk al van iemand anders gekregen’. Gevaarlijk grijnzend begaf ze zich naar de stier en ging ze er, zoals de voorgaande keren, zonder problemen op zitten. Het duurde niet lang voor ze netjes zat en één van haar handen de lucht in hield als een echte cowgirl. De klok werd gestart en de machine kwam langzaam in beweging.

Hierdoor merkte de blondine dat ze niet goed zat. Het meeste van haar gewicht leunde naar rechts en ze moest hard aan het touw trekken om niet ervan af te vallen. Het hielp ook niet dat de stier steeds manoeuvres maakte die nog meer gewicht naar rechts liet zakken. Cecille klampte zich stevig vast aan het touw en drukte haar benen tegen het apparaat aan, zodat ze niet meteen eraf geslingerd zou worden. Ze had beloofd om dit ding te temmen en dit zou haar laatste poging worden, dus verdomme, ze ging dit Spoinkje wel even wassen! Net toen ze het gevoel had dat ze er echt van af zou vallen, maakte de Tauros een compleet andere beweging waarmee ze volledig in het zadel zou kunnen vallen en die kans pakte ze dan ook met beide handen aan. “Niet vandaag, makker. Niet meer,” gromde ze tegen het ding, toen ze iets te ver naar voren gleed en tegen de voorkant aanknalde. Maar ze hield stand. Ze viel niet. Haar benen zaten nu nog strakker eromheen en Cecille kon het niet laten dan te denken dat ze haar vorige leventje hier echt voor moest bedanken. Jirachi, wat had ze die krachttraining nodig gehad zeg. Zelfs al was het origineel niet als krachttraining bedoelt geweest.

Cecille viel terug in haar oude patroon. Ontdekken waar het apparaat heen zou gaan, afwachten of het daadwerkelijk gebeurde en dan haar gewicht in de strijd gooien om te voorkomen dat ze eraf zou glijden. Het ging dit keer vanaf dat punt alleen maar goed en ze haalde zonder problemen haar vorige record. De machine werd echter wel steeds op een moeilijkere stand gezet en ze moest steeds meer moeite in het spel gaan stoppen, maar daar had ze zich ook voor opgegeven. Cecille zou Cecille niet zijn als ze hier niet van genoot. Het publiek scheen ook hun adem in te houden en in spanning toe te komen, want damn, dat blondje was nu echt serieus geworden, of niet? Het blondje zelf had daar geen erg in, want die was natuurlijk te geconcentreerd om niet van de Tauros af te worden gegooid. Eén van de weinige momenten dat ze echt concentratie voor iets had – zelfs voor kickboksen had ze dat niet vaak. Dat was voor haar gewoon meppen totdat haar tegenstander onder zijn of haar eigen gewicht bezweek en zij gewonnen had. Zelfs al hamerde haar coach er telkens op dat ze de concentratie wel moest hebben en daar op moest oefenen.

Ze passeerde de benodigde drie minuten met veel moeite, maar het gejuich van het publiek kreeg ze niet mee. Cecille was zo gefrustreerd geraakt door haar vorige twee pogingen, dat ze in een trans was geraakt om daadwerkelijk zo lang ze kon erop te blijven zitten – en dat moest in haar ogen echt heel lang zijn. De kwade frons op haar voorhoofd was genoeg indicatie voor haar vastberadenheid. Daarom werd de machine nooit gestopt na het behalen van de tijd die was neergezet; het spel was pas afgelopen als de berijder ervan af viel. Cecille passeerde de vier minuten niet veel later en de Tauros leek op dat moment niet meer te houden. Het was op dat punt dat ze begreep dat het niet goed uit ging pakken en dus deed ze wat iedereen zou hebben gedaan.

Ze sprong gewillig van de Tauros af.

Doordat ze zoveel had rondgedraaid, echter, kon ze haar evenwicht niet bewaren toen ze met beide voeten op het valkussen belandde. Ze viel achterover en kwam op haar achterwerk terecht, terwijl haar lila ogen nog altijd op het apparaat gericht stonden. Dat het publiek verschillende verraste reacties had, hoorde ze niet. Pas toen de commentator begon te spreken, liet ze haar blik van de inmiddels kalmerende Tauros wegglijden. “Wel heb ik ooit, dames en heren, we hebben echt een cowgirl in ons midden,” bracht de man ietwat verbaasd in zijn microfoon uit. Cecille keek op en zag dat hij daadwerkelijk verbaasd was om de winst. “Je bent de eerste die het haalt.” Ah, dan begreep ze zijn verbazing volkomen. Anders was ze boos geworden. Waarschijnlijk. De man stak zijn hand naar haar uit en trok haar overeind toen ze zijn hand had aangenomen. Vervolgens hield hij de hare stevig vast en wierp hij die met zijn eigen de lucht in. Cecille liet het gebeuren; ze was het immers gewend van haar kickboksdagen. “Gefeliciteerd, jongedame! Jij gaat de praat van de ranch worden!” De man keek haar niet meer aan – in plaats daarvan zijn blik op de omstanders gericht, die nu toch wel begonnen te juichen en te klappen voor de blondine. Er floot zelfs iemand, meende ze te horen.

Een brede grijns sierde Cecille’s gezicht zodra het tot haar door was gedrongen. Ze had gewonnen. Ze had de Tauros getemd. Nou ja, een beetje dan. Ze was van hem afgesprongen voor het wel erg bont werd. De commentator haalde zijn eigen hoed van zijn hoofd en gaf die vervolgens aan het meisje. “Een echte cowgirl moet ook een echte hoed hebben,” sprak hij grijnzend tegen haar. Hij knipoogde. “Dat is de mijne. Zorg er goed voor.” Cecille wist niet of het daadwerkelijk een echte, identieke cowboyhoed was, maar ze nam het met een dankbare grijns van hem aan. Nadat de commentator zich weer op het publiek focuste en hoopte nog meer mensen te werven, was de blondine eigenlijk van plan om de hoed bij haarzelf op te zetten. Toen haar blik echter op haar vriendin viel, besloot ze om breed grijnzend naar het hek te stappen en de hoed op Sara’s hoofd te planten. “Ik zei het toch,” vertelde ze aan de witharige, terwijl ze het beeld even in zich op nam. Het zag er erg goed uit. Sara mocht de hoed wel vaker op doen van haar. Cecille leunde naar voren zodat ze wat in het meisje haar oor kon fluisteren. “Jij bent de volgende die ik ga temmen vanavond.”

Haar vriendin gaf de voorkeur aan haar eigen prijzen en dat wakkerde iets in Cecille aan. Iets strijdlustigs. “Prijzen?” herhaalde ze, maar het was niet verbaasd. Ze had eerder een gevaarlijke grijns rond haar lippen. Zelf had ze er ook een aantal gewonnen in het verleden – maar dat was vanwege haar kickbokscarrière en niet vanwege bakken of wat dan ook. Er zaten ook andere medailles tussen van andere sportzaken, alleen vonden die hun oorsprong bij de school waar Cecille vroeger heenging. Sportdag. Een dag waar elk kind naar uitkeek, omdat ze eens flink hun energie kwijt konden, maar ook een dag waar slechts de echte sporters onder hen een kans maakte op winst. En Cecille had flink wat gewonnen tijdens die dagen. Een verdere reactie gaf de blondine verder niet. Ze zou ook niet weten wat ze er verder op moest zeggen.

De blondine grinnikte zodra ze de hoed op Sara’s hoofd had geplant en te horen kreeg dat de Tauros niet te vertrouwen was. Een reactie kreeg ze er echter niet uit, want toen haar vriendin haar trots betuigde, moest ze toch even blozen. Dat gebeurde haar ook niet vaak... Eigenlijk alleen wanneer ze een complimentje of iets dergelijks van de witharige kreeg. Gelukkig wist ze de blos te maskeren met een scheve grijns en forceerde ze de verkleuring al snel van haar gezicht, want de warmte werd geleidelijk al minder en dat moest haast wel betekenen dat de rode gloed van haar gezicht af was. Dus besloot ze Sara terug te pakken en iets in het meisje haar oor te fluisteren, maar dat werd haar niet in dank afgenomen. De hoed werd nu bij haar opgezet, maar het werd zover omlaag getrokken, dat het Cecille’s zicht belemmerde. “Hey!” riep ze verontwaardigd, maar ook een tikje verbaasd naar het meisje. Zoiets had ze absoluut niet van Sara verwacht. Cecille werd opgedragen om de ring uit te komen en na de hoed fatsoenlijk op haar hoofd te hebben geplant, klom ze grijnzend over het hek heen. “Aw, dus het klonk wel leuk in je oren?” vroeg ze, wiebelend met haar wenkbrauwen. “Ah, ik snap het al, je wilt het leukste voor het laatste bewaren huh?”

Cecille grinnikte nog na en richtte toen haar blik op de rest van de kermis. Ze werd echter afgeleid door een groepje, onbekende jongens die hun kant uit kwam gelopen. De blondine merkte ze op in haar ooghoek en was eigenlijk van plan geweest om ze gewoon te negeren – het waren immers gewoon jongens die langs wilden lopen, right? – maar ze begonnen overduidelijk tegen haar te praten en dus draaide ze zich naar hen om. Een aantal van hen schenen wat tegen Sara te roepen, alsof ze het meisje al eerder hadden gezien. Cecille hief verbaasd een wenkbrauw naar haar vriendin, maar haar aandacht werd algauw door één van de jongens gevraagd. “Hey, goed gedaan met die Tauros!” riep hij naar haar, proberend om boven het geluid van al het andere uit te komen en zijn hand omhoog stekend. Cecille besloot maar om het spelletje gewoon mee te spelen, al bleef ze wel een beetje verdacht naar het groepje kijken. Wat moesten die van hen? Als ze zochten naar leuke mokkels dan zaten ze dus mooi verkeerd. “Thanks!” reageerde ze grijnzend, terwijl ze de high five aannam en strak op haar vriendin lette. Als ze iets probeerden, dan had ze hen zo gevloerd.

Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. “Je vriendinnetje had er al vertrouwen in dat je ging winnen!” ging de jongen verder. Hij keek even naar één van zijn maten, maar die scheen met een pruillipje aan de kant te staan en Cecille niet in de ogen te willen kijken. Ze keek verward van de knul naar de jongen met wie ze een gesprekje voerde. “Euh, wa’s met hem?” vroeg ze aan hem, wijzend naar de pruillip. De jongeman haalde zijn schouders nonchalant op. “Oh, hij heeft gewoon een buitje. Dacht dat ‘ie zou scoren, maar hij werd een beetje in de zeik gezet.” Hij grinnikte en Cecille moest wel met hem mee lachen. Ze wist hoe het eraan toeging tussen jongens en had dus totaal geen medelijden. Die knul had het vast en zeker verdiend. “Veel plezier met je hoed,” vervolgde de jongen uiteindelijk, waarop hij langs haar afliep en de rest van zijn vrienden gebaarde om mee te komen. “Oh, en veel plezier vanavond! Gaat vast gezellig worden!” Hij wierp haar een veel betekende blik toe en draaide zich toen volledig om, nog een laatste keer zwaaiend voor hij in de menigte verdween met zijn maten.

Cecille keek verward van het groepje naar Sara. “Wat. Heeft hij dat gehoord?” vroeg ze vlug. “Maar ik fluisterde het, like, in je oor?” Ach, whatever. Het was niet alsof ze die ooit nog in haar leven terug ging zien. De blondine blikte een keertje rond en probeerde een leuke attractie voor hen beide uit te zoeken. De botsauto’s waren één en al wilde avonturen, dus dat zou ze Sara maar niet aandoen. Haar vriendin hield vast van iets dat kalmer was. Iets waar ze rustig in konden zitten, zonder bang te zijn dat iets gebroken werd... Cecille’s blik viel op het reuzenrad. Haar enthousiasme kwam terug en ze wees uitbundig naar het grote wiel. In romantische films en dat soort dingen kwam het vaker voor dat een koppeltje daarin ging zitten en het leek haar zo leuk om eens zelf te kunnen doen! Het moest aardig romantisch zijn om bovenin te zitten en dan een prachtig uitzicht te hebben over de stad, terwijl je daar met z’n tweetjes zat... Yes. Dat was haar keuze. Eens zien of Sara het ermee eens was. “Hey, zullen we daar in gaan?” vroeg ze, proberend haar enthousiasme te maskeren, maar grandioos falend. Dat ze net nog een grapje had gemaakt waarbij doordenken de enige mogelijkheid was en waarbij dit scenario nu mooi aansloot, stond ze niet bij stil. Ze zou zelfs van Sara afblijven als de witharige daar een restrictie op gaf. Zolang ze maar met hun tweetjes het reuzenrad in konden.

Ze kreeg al snel een uitleg over wat voor een soort prijzen in de bakwereld te winnen waren en Cecille was onder de indruk van al die wedstrijden die georganiseerd werden. Daar had ze nooit wat vanaf geweten, maar zij was ook niet het soort persoon die daadwerkelijk daarop lette. Als ze maar eten kreeg voor haar geld en als het maar lekker was, daar draaide het bij haar vroeger om. Nu ze er wat meer vanaf wist, ging ze er misschien ook wat meer op letten, maar of het echt relevant was in haar keuzes viel nog te bezien. Sowieso zou ze meestal naar haar eigen vriendin gaan voor wat lekkers en als Sara niks voor haar had of geen zin had om iets te maken, dan ging ze wel naar een lokale bakker. Om haar vriendin zo te horen over haar eigen ideeën deed haar ontzettend goed en het wist haar ook enthousiast te maken. “Ik help je waar dat ook nodig is,” vertelde ze tegen Sara. “Publiciteit, wedstrijden, bakken – bij nader inzien, laat mij maar niet bakken...” Cecille glimlachte schaapachtig. “Elias kan je vast wel helpen daarmee,” verbeterde ze zichzelf. Zouden pokémon dat wel mogen? Het was niet alsof haar Torkoal echt haren kon verliezen en iets vasthouden met zijn poten kon al helemaal niet. Zijn schild was echter erg handig voor transport en zijn vuuraanvallen konden alles opwarmen dat met eten te maken had.

Dat haar vriendin met haar rug naar haar toestond zei al genoeg. Ze kon zich al voorstellen dat Sara een wel heel erg rood hoofd had op het moment, maar dat zou ze in dit licht nooit helemaal goed kunnen zien, zelfs al had haar vriendin haar nu aangekeken. Best jammer, want ze vond het stiekem, niet zo heel stiekem, wel leuk om Sara zo te zien. Ergens vond ze het heel schattig en amusant. Cecille wist echter ook dat ze soms te ver kon gaan en dat probeerde ze juist tegen te gaan bij de witharige. Schaamte voelen tot op het punt dat iemand door de grond wilde zakken was gewoon niet grappig meer. “Oh?” reageerde de blondine toen ze een antwoord kreeg van Sara. Ze keek met een speelse grijns naar haar vriendin, maar ze was wel geïnteresseerd in wat het ook was dat haar vriendin tegen de jongens had gezegd. Helaas kreeg ze dat niet te horen, maar ze kon zelf wel al raden welke kant het opging. Cecille kon het niet laten en schoot in de lach, hoewel ze niet veel later haar armen om het meisje heen legde. “Bezitterig typetje, huh?” vroeg ze plagend aan Sara. Heel erg vond ze het niet, want ze wist dat ze er zelf ook wat van kon.

“Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd naar wat je gezegd hebt nu, maar laten we het er maar op houden dat ik meer effect op je heb dan ik dacht,” grapte Cecille. Ze liet haar vriendin weer los en keek toen naar de overige kermisattracties die ze konden bezoeken. Toen ze het reuzenrad had uitgekozen, vond de witharige dat ook wel een leuk idee en dat maakte haar net een beetje enthousiaster erover dan net. Dit ging haar eerste reuzenradritje worden met haar wederhelft en hoewel het idee alleen al perfect klonk, wilde ze alles eraan doen om het net dat beetje extra perfect te maken. Eigenlijk had ze geen idee hoe ze dat moest doen, maar dat zou ze nog wel uitvogelen.

Sara’s hand baande zich een weg naar de hare en Cecille wikkelde haar vingers tussen die van haar vriendin in. De blondine hield ervan om op deze manier hand in hand te lopen, want het voelde intiemer dan gewoon handen vast te houden en het liet mensen weten dat ze, inderdaad, een meidenkoppel waren die momenteel van de kermis genoot. Al zag ze het wel voor zich dat sommigen onder hen nog steeds niet zouden geloven dat ze een ding waren, gewoon omdat ze simpel twee vriendinnen konden zijn en dat elkaars handen vasthouden nog niks betekende. Cecille snoof zachtjes afkeurend, maar besloot haar aandacht maar op wat anders te focussen. Ze had al genoeg van zulke opmerkingen zonder ze daadwerkelijk te horen. Bovendien had ze het wel even gehad met die bekrompen gedachtegangen, want de herinneringen aan het etentje met Sara’s ouders waren nog verse. Cecille zou er waarschijnlijk nooit helemaal overheen kunnen komen, maar gelukkig hoefde ze die mensen ook niet vaak of gauw meer te zien. Dan zag ze veel liever haar eigen ouders, zelfs al woonden die in een andere regio. Die afstand overbrugde ze nog liever dan dat ze weer voor de deur van de Sweets moest staan. Die zonnebril konden ze ergens steken waar –

Cecille kon nog net een enorme Luxray ontwijken en keek toen naast zich om te zien of Sara ook in orde was. Eigenlijk wilde ze nog wel een knuffel winnen voor haar vriendin, maar dan moesten ze wel naar de grijpmachines lopen en momenteel hadden ze een ander doel voor ogen. Die knuffel kwam nog wel. Eerst het reuzenrad. Twijfelen aan haar skills deed ze sowieso al niet, tenzij de machines hier anders werkten dan in Johto, maar dat leek haar wederom een ongeschreven code voor de kermis. Dat zou dus niet heel anders gaan dan zij gewend was. Cecille grijnsde bij de gedachte alleen al, maar die viel even vlug van haar gezicht als dat het gekomen was. Ze werd namelijk begroet door een enorme rij. Ergens hoopte ze dat het voor een andere attractie was, maar toen ze verder keek, zag ze dat het inderdaad voor het reuzenrad was. Zuchtend liet ze haar schouders wat hangen en hoorde ze de vraag die Sara aan haar stelde. In tegenstelling tot haar eerdere reactie, echter, liet ze haar moed niet in de schoenen zakken. “Oh ja, echt wel,” reageerde ze op het meisje, waarna ze naar de kassa keek. Daar was de rij absoluut niet lang. Als in; ze konden letterlijk meteen een kaartje kopen. Precies op dat moment realiseerde ze zich hoe ze het specialer kon maken en sprintte ze met haar portemonnee op de kassa af nadat ze Sara had losgelaten. “Ik betaal!” riep ze nog vlug, waarop ze haar geld tevoorschijn haalde en het aan de dame achter de kassa gaf. Ze stak twee vingers op en kreeg twee kaartjes, waarop het wisselgeld ook nog in haar hand werd gelegd.

De vrouw werd bedankt en de blondine liep breed grijnzend naar haar vriendin terug. Triomfantelijk hield ze de twee kaartjes omhoog en stopte ze haar portemonnee weg. Ah, yes, nu nog het reuzenrad in zien te komen...