[PokéFair] Satisfy

Yep, daar kwam het. Het typische geplaag van Cecille. Het haalde Sara’s schaamte niet bepaald omlaag en zorgde er in plaats daar van voor dat het meisje zich alleen maar verder van de blondine weg probeerde te draaien. “Hou op. Je weet dat ik daar niet zomaar om vraag.” Alleen als ze in een hele speciale bui was. En als ze in een privé omgeving waren. Ze mochten dan wel met hun tweeën in het reuzenrad zitten, maar dat betekende niet dat ze privacy hadden. Het bleef de kermis.

Ze herstelde gelukkig lichtelijk en draaide zich eindelijk weer verder naar Cecille toe. Met een zucht liet ze merken dat ze op het punt stond om weer te praten. “Omdat die jongens zich nu hele interessante dingen inbeelden. Dat weet ik gewoon zeker. Ik vind niet dat zij van ons privéleven hoeven te weten, zelfs al zien we ze waarschijnlijk nooit meer terug.” Ze voelde zich ook beschaamd om het er met Cecille over te hebben, maar dat was vooral omdat ze dit soort onderwerpen lang niet zo makkelijk aanging als haar vriendin. Dat kwam mede door haar ouders, want die hadden er altijd al een taboe van gemaakt.

Cecille’s woorden maakten het niet veel beter op het schaamteniveau. Het idee dat er mensen waren die zoiets durfden te fantaseren van anderen zonder zich er vies bij te voelen deed de witharige gewoon niet veel goeds. Het lukte de blondine echter wel om een kleine grinnik bij Sara los te krijgen. “Ja, daar ben ik mijn genen ook zeer dankbaar voor. Mijn ouders echter wat minder.” Dat onderwerp hadden ze echter al afgesloten, en omdat Sara het niet opnieuw aan wilde knopen besloot ze er nog iets aan toe te voegen. “Maar vertel eens, zijn jongens echt zo erg? Jij hebt natuurlijk de beste ervaring.” Ze glimlachte speels, maar realiseerde zich al snel dat er wel heel erg verkeerde verhalen konden vallen. Om nog maar niet te beginnen over de jaloezie die ze mogelijk zou voelen als ze hoorde over Cecille met andere mensen. “Bij nader inzien, laat maar zitten. Ik wil mijn onschuld graag houden.” Ze verwoorde het expres op deze manier, want zo nodigde ze Cecille uit om daar een opmerking op te maken in plaats van alsnog over haar avonturen te vertellen.

Het plan was gelukt, en Sara voelde zich er extreem ongemakkelijk bij. Ze had geluk dat niemand hen kon horen in het reuzenrad, want toeschouwers zouden het allemaal veel erger maken. Sara zakte weer wat ineen en verborg haar gezicht, maar probeerde zich niet los te maken van Cecille’s greep. Haar schaamte viel ook wel mee toen de blondine het in een soort compliment wist om te buigen. Compliment was misschien niet het juiste woord, maar dat het een eer was zei wel dat Cecille veel om Sara gaf en dat deed het meisje goed. “Natuurlijk koester je zoiets,” reageerde Sara. De glimlach op haar gezicht zei dat ze het eigenlijk helemaal niet zo erg vond, maar ze ging er toch op door. “Anderen zouden voor iets onschuldigs gaan zoals… zoals dit bezoek aan de kermis en het samen bekijken van het uitzicht. Maar nee, ik ben natuurlijk de vriendin van iemand die meer waarde hecht aan dat.” Ze besefte zich echt wel dat dit soort momenten ook belangrijk waren voor Cecille. Daarom wierp ze haar, voor zo ver dat in deze positie mogelijk was, een glimlach toe.

Bij het horen van de verdedigende woorden kon Sara het niet helpen dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. Natuurlijk wist ze wel dat Cecille ook om dit soort onschuldige momenten gaf, maar ze vond het leuk om haar te plagen en het was toch altijd weer fijn om het hardop bevestigd te krijgen. Wat volgde had ze niet helemaal verwacht, maar ook dat waardeerde ze. In plaats van de fonkelende, speelse glimlach die zich net gevormd had, verscheen er nu eentje die beter te beschrijven was als sentimenteel. “Je weet dat je mij ook hebt veranderd, toch?” Ze verplaatste haar blik naar het uitzicht, alsof ze zo beter over haar woorden na kon denken. “Ik durfde dit niet meer. Gunde het mezelf niet. Ik was constant bang om pijn te lijden. Je hebt me van die angst af geholpen.” Haar handen zochten die van Cecille op. Bij de aanraking liet ze haar blik op haar handen vallen en snoof ze zachtjes. “Je hebt er ook voor gezorgd dat ik lichamelijk contact niet meer zo erg vind. Al heb ik nog wel mijn grenzen.” Hiermee bedoelde ze niet dat ze bepaalde dingen niet wilde, maar vooral dat ze het niet prettig vond of dat ze er voor in de stemming moest zijn. Was dat niet het geval, dan vond ze contact nog steeds niet zo prettig.

De warmte van Cecille was één van de weinige soorten warmte waar Sara zich heel prettig bij kon voelen. Op dit moment wilde ze niets liever dan haar ogen sluiten en met een glimlach naar de stem van de blondine luisteren. Dus dat deed ze. Ze overwoog om in woorden uit te drukken hoe gelukkig ze was om bij haar te zijn, maar zoiets was te cheesy voor Sara en bovendien werd ze afgeleid door het tot stilstand komen van het karretje. Ze keek op, en merkte dat ze bovenaan zaten. Nu kon ze echt genieten van het uitzicht.
Cecille’s stem herinnerde haar er aan dat er iets anders was waar ze ook van kon genieten, en hoewel ze dat natuurlijk ook in andere situaties kon liet ze deze kans niet schieten. Ze grijns van Cecille gaf Sara de neiging om met haar ogen te rollen, en hoewel ze die kon weerstaan schudde ze toch lichtelijk haar hoofd. Ze draaide echter ook haar bovenlijf vast de goede kant op. “Omdat jij het bent,” zei ze plagerig, waarna ze naar voren leunde om met haar lippen die van Cecille op te zoeken, ondanks dat ze zoenen in het reuzenrad een van de grootste clichés vond die er waren.