[PokéFair] Satisfy

Er werd haar hulp aangeboden en een brede glimlach ontstond op haar gezicht. Cecille wist altijd wel op de een of andere manier haar hulp aan mensen aan te bieden, of niet? Sara vond het inmiddels niet erg meer. Die eerste paar dagen dat ze elkaar kenden vond ze het een beetje irritant, en nu moest Cecille zich natuurlijk ook buiten bepaalde dingen houden, maar Sara stond het nu toe dat de blondine haar met veel dingen zou helpen. Ze vond het zelfs heel lief dat ze het aanbood. “Dank je,” zei ze daarom ook. Ze was wel een beetje bang dat ze in het geval van hulp commanderend over zou komen voor haar vriendin, maar dat had ze zichzelf vast aangeleerd voor als ze haar eigen bedrijf had. Als je mensen wilde leiden moest je duidelijke opdrachten geven. “Elias’ hulp is meer dan welkom. Zolang ik geen mensen als werknemers heb, kan ik wel Pokémon gebruiken.” Cinnamon zou helpen in de keuken vast niks vinden, maar Vanilla zou haar met liefde helpen. Meringue vast ook wel. Die volgde ook graag bevelen op.

Sara wist gewoon dat Cecille stond te grijnzen. Daarvoor hoefde ze zich niet terug naar de blondine te draaien. Wat voor grijns het was kon ze echter niet met zekerheid zeggen, want er waren zo veel opties. Een gevaarlijke grijns paste wel, maar een trotse, omdat Sara indirect een eigenschap van Cecille over aan het nemen was, leek ook wel toepasselijk. Er over denken maakte haar schaamte echter niet veel beter dus probeerde ze het allemaal maar uit haar hoofd te zetten. Cecille hielp hier bij door haar te omhelzen, al was de opmerking die ze er bij maakte niet echt behulpzaam. “Wel, hij zou hoe dan ook afgewezen zijn. Beter dat hij dat direct wist, toch?” Bij nader inzien had ze misschien het woord aan Cecille over moeten laten, maar Sara had er naast gestaan en ieder mens begreep toch wel dat je je relatie mocht verdedigen in zo’n situatie? “In alle eerlijkheid ben ik wel een beetje bezitterig geworden, ja. Maar wat verwacht je anders? Je bent mijn droomvrouw.” Ze legde nu ook haar armen om Cecille heen en plantte een klein kusje op haar wang. Ze schaamde zich nog steeds een beetje, maar dat zou zo wel weg trekken.

… behalve als ze weer over het gesprek met de jongens moest praten. Ze wilde eigenlijk wel tegen Cecille zeggen wat er precies uit haar mond was gerold, maar kon daar misschien beter mee wachten. “Als je me er aan herinnert vertel ik het je later vanavond, als we klaar zijn op de kermis. Nu eerst kunnen we beter wat attracties bezoeken.” Het contact werd verbroken en hoewel Sara het niet onaangenaam had gevonden, voelde ze toch een soort opluchting. Lichamelijk contact zou waarschijnlijk nog lang een probleem blijven.

Op het vasthouden van handen na, natuurlijk. Dat deed Sara tegenwoordig zonder problemen. Ze deed het voornamelijk om Cecille een plezier te doen, maar ze merkte dat ze het zelf ook steeds prettiger begon te vinden en dat was natuurlijk alleen maar goed. Het lopen naar het reuzenrad viel wat tegen door de drukte, maar niet zo erg als de enorme rij die bij de attractie stond. Het verbaasde Sara bijna dat Cecille nog steeds positief bleef over het bezoeken van de attractie, maar het was natuurlijk Cecille met wie ze te maken had, dus ze had het aan kunnen zien komen. De witharige had zelf niet zo veel zin om zo lang te blijven staan, maar als haar vriendin zei dat het het waard was, dan geloofde ze daar in. Ondanks dat haar eigen smaak wat anders was dan die van haar en dat het voor haar misschien wel heel erg kon tegenvallen, maar dat zouden ze nog wel zien. Het was altijd een poging waard, en het zou haar niet verbazen als het vanaf nu alleen nog maar drukker zou worden. Het viel nog mee dat Cecille meteen de kaartjes kon kopen – ze deed dit zelfs zo snel dat Sara niet kon protesteren. De witharige keek haar vriendin hoofdschuddend aan toen ze terug kwam. “Ben je van plan om alles te betalen voor me vanavond?” vroeg ze, haar armen over elkaar. Oké, dit was nog maar de eerste keer dat Cecille dat had gedaan sinds ze op de kermis waren, maar ze zag Cecille er absoluut voor aan om dit te blijven doen. Zelfs voor zichzelf had ze al meer betaald dan Sara. De witharige ging er van uit dat de blondine zou blijven proberen om te betalen, maar ze begon nu alvast een plan te verzinnen om daar een stokje voor te steken. Als ze slim was geweest had ze van tevoren al een paar ritjes betaald, maar het gevaar daar mee was dat ze niet zeker wist waar Cecille allemaal in zou willen – hoewel het heel eerlijk gezegd best makkelijk te raden was.

Enfin, de kaartjes waren gekocht en ze konden nu in de rij staan en wachten tot ze de attractie in mochten. Sara slaakte een diepe zucht bij de gedachte aan het wachten. Ze moest maar gewoon een gesprek aanknopen met Cecille om het wat leuker te maken. Ze opende net haar mond en haalde adem om iets te vragen, toen er luid jongens-gelach klonk ergens verderop in de rij. “Oh nee,” kwam er uit haar mond in plaats van de tekst die ze eerder in gedachten had. Haar blik werd op de rij gericht, maar die wendde ze al snel weer af toen ze per ongeluk oogcontact wist te maken met één van het groepje. Het was de jongen die haar een high five had gegeven. Sara keek niet meer, dus zag ze niet hoe de jongen hun kant op wees zodat zijn vrienden ook zagen dat het koppeltje hier stond. Eén van de jongens werd opgedragen om naar achteren te lopen en dat deed hij dan ook. “Aayy! Jullie ook hier?!” riep hij enthousiast. Sara overwoog om te doen alsof ze hem niet hoorde, maar daarvoor praatte hij te hard. “Eh, ja, het is een openbare kermis.” Het klonk stom en ze voelde zich stom en misschien moest ze het woord maar gewoon aan Cecille over laten. De jongen leek haar ongemakkelijke gedrag niet door te hebben, maar Sara wist niet of ze daar blij mee was of niet. “Kom maar mee, jullie mogen wel voor ons! Zo lang wachten is nergens voor nodig.” Sara had de jongens graag niet ontmoet, maar ze moest toegeven dat dit een heel aardig aanbod was en dat ze er beter op in konden gaan. Haar blik ging naar Cecille, lichtelijk vragend – vooral benieuwd of de blondine het aanbod ook wilde aannemen.

Cecille stemde ook in en daarmee was het besloten, ze zouden verder voorin de rij gaan staan, nog voor de jongens. Het enige nadeel was dat ze dan in de buurt van het groepje bleven en Sara dan de hele tijd hun opmerkingen aan moest horen. Ze begreep dat het haar eigen schuld was, maar zoals ze al gezegd had was ze alleen maar haar relatie aan het beschermen geweest en ze had geen spijt van de opmerking. Ze begon wel spijt te krijgen dat ze haar ongemakkelijkheid niet in woorden uitte, want de subtiele hints van weggedraaide blikken en korte antwoorden begrepen de jongens duidelijk niet.

Of Cecille het begreep was haar ook niet helemaal duidelijk, want de blondine leek direct een band te scheppen met de jongens. Het aantal high-fives wat gegeven werd nam ook steeds toe in aantal. De opmerking die Cecille maakte onderweg naar het groepje liet Sara grinniken, maar meer niet. Ze wist geen reactie en voelde zich bovendien niet bepaald op haar gemak. Ze hoopte dat ze snel het rad in konden, al realiseerde ze zich dat ze hoe dan ook nog even vast zaten aan het groepje jongens. Daarom liet zij ze ook maar niet hangen toen ze haar ook om high-fives vroegen. Dan zouden ze alleen maar irritanter worden. Terwijl Cecille de kans kreeg om op te scheppen over hoe ze de hoed gewonnen had, kwam er een andere jongen naar Sara toe met een hele andere vraag. “Ayo chickie, hoe krijg jij je haren zo wit?”een hand reikte naar de witte lokken die uit haar staart hingen, maar Sara sloeg hem weg voor hij er aan kon komen. “Kijken mag, aanraken niet,” zei ze streng. De jongen vond haar strenge houding schijnbaar wel grappig. “Wajow, ze heeft klauwen!” riep hij uit. Sara negeerde het en besloot doodgewoon antwoord te geven op de gestelde vraag. “Behalve dat het van nature zo is, zorg ik er goed voor met verzorgende shampoo en conditioner.” Arceus, wat klonk ze saai. Zelfs zij realiseerde zich dat. Waarom de jongens überhaupt een soort interesse in haar leken te hebben was haar een raadsel – tenzij ze echt zo veel gaven om die suggestieve opmerking van eerder. “Da’s fijn voor je,” zei de jongen nog met een brede, gemeende glimlach, waarna hij zich tot één van zijn maten richtte. Het leek alsof hij doorvertelde dat haar witte haren haar natuurlijke haarkleur waren, maar door het lawaai kon ze het niet goed verstaan.

Ze draaide zich nog net op tijd om om de knipoog die naar Cecille gericht was te zien. De witharige trok meteen een wenkbrauw op en rechtte haar rug. Had ze dat nou echt gezien? Was die gast met Cecille aan het flirten? De witharige legde haar armen over elkaar en keek nu haar vriendin aan. Als ze terug aan het flirten was, dan zwaaide er wat. Het enige wat op haar gezicht te zien was was verwarring, dus dat stelde haar al een beetje gerust. Dat de knipogende jongen op een ‘oohohohoh’ manier begon te lachen deed dat echter niet. Wat gebeurde hier?

Dezelfde jongen die interesse had getoond in Sara’s haren kwam nu ook Cecille complimentjes geven. De witharige was nog steeds beledigd over de knipoog en dat was dan ook haar voornaamste reden om Cecille verder niet te helpen, maar ze moest toch wel even grinniken toen het rare joch terug tussen zijn vrienden terecht kwam en vierkant werd uitgelachen. Dat hij de vreemdste van het groepje was verbaasde haar echt niet. “Ik mag hopen dat jullie hem zich niet lam laten zuipen,” zei ze luid, haar best doend om verstaanbaar te zijn boven het geluid uit. De jongen trok zijn wenkbrauwen op. “Ben je gek? Dan is hij juist nog grappiger!” Een afkeurende blik vormde zich op Sara’s gezicht en ze begreep plotseling heel goed waarom ze niet op het tegenovergestelde geslacht viel. Gelukkig leek het er op dat ze niet lang meer tussen het groepje hoefden te gaan, want er stond nu nog een viertal mensen voor hen in de rij. Het leek er op dat deze vier allemaal bij elkaar hoorden, dus zouden Sara en Cecille na hen aan de beurt zijn. Met een blik naar haar vriendin probeerde Sara duidelijk te maken dat ze er naar uit keek om even weer rustig met zijn tweetjes te zijn.

Het was moeilijk om niet te voelen hoe Cecille Sara dichter naar zich toe trok. De witharige vroeg zich af of haar vriendin door had dat de knipoog van de jongen van net niet goed bij haar was gevallen, en keek haar daarom wat vragend aan. Of de blik echt overkwam was nog maar de vraag, want het was erg donker en Sara kon zich voorstellen dat alles om hen heen erg afleidend was. Zeker nu ze zo ver vooraan stonden. Nog even en ze konden de kaartjes inleveren en een karretje instappen.

Cecille realiseerde zich dit ook en zei daarom tot ziens tegen de jongens. De hoop dat ze de jongens niet meer tegenkwamen bleef door Sara’s hoofd rondspoken, maar ze realiseerde zich dat ze zich niet slecht tegen hen hadden gedragen en voegde daarom haar eigen simpele bedankje aan dat van Cecille toe. Ze vermoedde dat het niet erg verstaanbaar was, maar ze hadden haar mond kunnen zien bewegen en dat was genoeg. Dat Cecille weer een knipoog kreeg liet de vriendelijke uitdrukking opnieuw van haar gezicht af vallen. Had hij haar opmerking bij de Tauros Rodeo dan echt niet begrepen?! Haar hand zocht die van Cecille op en pakte hem wat bezitterig vast, op een manier dat de jongens het zouden kunnen zien. Lang kon ze haar boodschap niet over brengen, want het was nu echt hun beurt en Cecille ging Sara al voor om het deurtje open te houden. Haar kleine glimlach keerde weer terug na het horen van de woorden. “Wat goed dat je dat onthouden hebt,” zei ze tijdens het instappen. Ze plaatste haar achterwerk op het verbazingwekkend oncomfortabele bankje en wachtte tot Cecille naast haar kwam zitten. Haar blik ging nog een laatste keer naar de jongens, welke uitbundig stonden te zwaaien – ondanks dat het karretje nog niet eens in beweging was gekomen. “Is dit nou het soort volk waar jij veel mee om ging?” Ze doelde natuurlijk op Cecille’s uitgaansleven, want dit waren precies het soort jongens die Sara wel in een club zag lopen. Niet dat zij er veel van wist.

Ze had ook hersenen. Sara grijnsde breed. “Oh? Dat is een leuke verrassing,” grapte ze er achteraan. Ze wist heus wel dat Cecille ook slim kon zijn. Dat had de blondine al vaak genoeg bewezen. Zelfs al kwam ze nogal over als een bruut of een feestbeest, wat voor zover Sara wist ook was hoe ze haar tijd vulde voordat ze een Pokémon trainer was. Het antwoord wat op haar vraag kwam zodra ze zaten verwarde de witharige eerst. Ze trok dan ook een wenkbrauw op en wachtte een verdere verklaring af. Ze moest toch wel even glimlachen toen Cecille liet blijken dat ze liever meiden had dan jongens. “Breek me de bek niet open,” reageerde ze. De blondine wist dat ze lesbisch was en dus de volledige voorkeur voor meiden had. “Ik weet nog dat op de basisschool een jongen me leuk vind. Echter wou ik dat ik het niet meer wist.” Het was meer als grapje bedoeld, want zo heel erg was de jongen niet geweest. Het was immers de basisschool. Dat was lang niet zo erg al puberjongens. “Maar vergis je niet in hoe lief meiden zijn. Ik kan genoeg verhalen vertellen van meiden die hun nagels zonder spijt in je rug slaan.” Haar blik zocht zo langzamerhand de buitenwereld op, wat er werkelijk prachtig uit zag in het donker. Al die kermislichtjes… Zelfs de lichtjes in de huizen in de verte waren mooi.

“Hmm, het was niet zo erg,” antwoordde Sara, haar blik ergens naar de lucht gericht alsof dit haar gedachtegang bevorderde. “Maar het was wel irritant. Bovendien wist ik toen nog niet dat ik lesbisch was. Ik wist alleen dat ik hem niet leuk vond.” Als ze er aan terug dacht, was het eigenlijk al vrij snel duidelijk dat Sara een grotere interesse in haar eigen geslacht had. Haar ouders hadden het er alleen zo in gedramd dat het enige goede gezin een gezin met een man en een vrouw als ouders was, dat ze dacht dat zij ook zo’n gezin ging krijgen. Wat waren de tijden toch veranderd.

Sara grinnikte toen Cecille liet merken dat ze backstabbers niet tolereerde. Het paste bij de blondine om zoiets niet te pikken en het paste eigenlijk ook bij haar om op zo’n fysieke manier wraak te nemen. “Dan is het maar goed dat ik redelijk direct ben, of niet?” Sara mocht dan wel onzeker zijn, maar ze had ook van haar ouders geleerd dat je bepaalde dingen gewoon mocht zeggen, ongeacht of het als aardig gezien werd of niet. Vrijheid van meningsuiting heette dat. Haar blik gleed langzaam langs de ruiten voor deze bij Cecille terecht kwam en ze merkte dat zij zat te staren. Ze trok één wenkbrauw op, op een speelse manier. “Zit je nou te staren?” De glimlach op haar gezicht maakte duidelijk dat ze het geen probleem vond.

Hah, familie. Sara’s ongemakkelijke en bovenal geforceerde lach zei waarschijnlijk al genoeg. Cecille kende haar familie en wist dus hoe de Sweets dachten over de meeste seksualiteiten. Sara had haar ook al eens verteld dat het accepteren van haar homoseksualiteit al een flinke uitdaging voor haar ouders was en hoewel ze het op zich niet erg vond om er over te praten, bespaarde ze Cecille het om het verhaal nog eens te horen.

Ondanks dat ze het eigenlijk wel wist, moest ze toch glimlachen toen Cecille zei dat ze Sara geen pijn wilde doen. Ze kon veel zeggen, maar ze stak toch veel vertrouwen in haar vriendin en tot nu toe had ze daar geen spijt van. Als het zo ging als nu zou ze dat ook zeker niet krijgen. Zelfs als Cecille zo naar haar staarde. Ze had geluk dat ze aangestaard worden over het algemeen niet ongemakkelijk vond, anders had ze nu een probleem. “Jij slijmbal,” zei ze plagerig, waarop ze de blondine een zacht duwtje tegen haar schouder gaf. Toch leunde ze vervolgens wat verder naar haar toe zodat ze haar hoofd tegen haar schouder aan kon laten rusten. Ze was de jongens van eerder alweer helemaal vergeten. Alleen Cecille bevond zich in haar gedachten. Ze verplaatste haar hoofd een stukje, waardoor ze naar haar vriendin kon kijken met een glimlachje.

Het was fijn om zo in Cecille’s armen te liggen. Sara kon het waarschijnlijk niet meer dan tien minuten volhouden, maar voor nu was het fijn. Het maakte haar niet eens meer uit of ze in het reuzenrad zaten of ergens in een hotel of nog weer ergens anders. Toen ze de lippen van de blondine voorzichtig tegen haar voorhoofd voelde drukken werd dat gevoel alleen maar sterker. Helaas wist haar vriendin ook de sfeer om te laten slaan op een andere manier. In eerste instantie dacht Sara dat ze heel iets anders bedoelde, mede dankzij de gevaarlijke grijns, maar toen het bleek dat het ging over Sara’s gewaagde opmerking snoof ze opgelucht. Die opluchting verdween ook weer snel doordat ze zich bedacht wat ze nou eigenlijk gezegd had. Wat beschaamd draaide ze haar hoofd weg, zodat haar gezicht niet te zien was voor de blondine. “Het… komt er op neer dat ik zei dat je mij zou berijden na die Tauros. Arceus, het klinkt wel heel erg als ik het zo herhaal.” Om haar gezicht nog meer te verbergen bracht ze nu ook haar handen er naartoe. Ze kon nu al raden dat Cecille er vaker op terug zou komen.