We could paint the town red

Met handen achter haar rug geslagen wandelde het blonde kind verder. Wat deed ze met haar leven? Ze zuchtte even... Juist ja... welk leven? Ze zuchtte nogmaals. Dat kon ze ook alleen maar doen he, zuchten. Ze balde even haar handen tot vuisten en snoof zachtjes. Queen keek even schuin naar haar trainster. Ja, ze was wel bitter geworden na dat hele gedoe met August. Niet dat ze het erg vond... Het had haar deels wel... Beter gemaakt. Over het algemeen. Nu... Ze was terug samen met August, maar of het lang zou duren was iet anders. Ze slikte even en sloot haar ogen. Toen ze echter een stem hoorde, keek ze op. In plaatsen zoals dit lopen was niet zo verstandig... Had ze kunnen we- wacht Nathan? Ze herkende die figuur maar al te goed en er waren niet veel gasten met groen haar. Ze knipperde even verbaasd en versnelde haar pas meteen toen ze half besefte dat hij in de problemen zat. Echter kwam ze snel tot stilstand toen er opeens rood op de straat verscheen... Had hij nu... Ze staarde even naar het lichaam en toen terug naar de groenharige, die zich inmiddels had omgedraaid en stond te lachen. Na enkele tellen van verbazing, stroomde er een nieuwe soort... energie door haar. Het feit dat hij zojuist het lef had gehad om dat te doen... Naja... Het was Nath... Dus die kon dat wel. Ze lachte even zachtjes en knipperde, maar haar gezicht vertrok iets toen ze naar het mes staarde... Ergens was dit net als een bekend iets terugzien... Maar ze kon het niet echt plaatsen... Ze kon zich natuurlijk ook dingen zijn gaan inbeelden. Het blonde meisje vernauwde haar ogen wat. En als het zo was... Dan... Dat kon... Nee... Het kon gewoon niet... Toch?

De glimlach verdween toen ze nogal verbaast leek, wat was er aan de hand? Was het werkelijk zo raar..? Of was er iets anders aan de hand? Geen idee. Hij kwam richting de blondine toe, met een vragende uitdrukking op zijn gezicht. "Wat is er Tawn?" ze leek ergens erg verward over te zijn, iets waarover hij maar al te graag te weten wou gaan komen. Was het misschien het mes dat hij nog al die tijd in zijn hand had? Met een kleine glimlach keek hij naar het ding, waarna zijn gedachten gingen naar het persoon die hem het ding toen hadden gegeven. Hoe zou het nu met haar zijn? Wie weet, hij zou er waarschijnlijk nooit achter komen, tenzij er ineens een verandering in wat dan ook kwam.

Hij kwam dichterbij. De Combee schoot meteen in actie en ging even irritant doen. Tawn keek echter even nijdig naar het beest, het moest zijn bek houden, rotding. "Wat is er Tawn?" Een blik op het mes. Nu hij dichter was, zette ze een stap naar voren en pakte hij zijn hand waar het mes in zat vast en trok ze het naar haar gezicht toe, om het duidelijker te zien... Het was het echt. Haar ogen werden groot toen ze haar grip wat versterkte. "En waar denk je dat van te hebben?" zei ze even op een ijzige toon. Ze keek hem kort aan, duidelijk niet blij met het feit dat Nath hier rondliep met een cadeau die ze had gegeven aan iemand. "Heb je het van hem gestolen?" Haar stem werd wat luider en haar grip verstrekte wat. Ze besefte het wel hoor, dat ie sterker was... maar tja, meiden konden ook eens boos worden.

Haar plotsekingw uitbarsting hielp ook niet veel. Zijn hand waarmee hij het mes mee vast had werd ineens vastgepakt door Tawnee waarna ze het bloederige ding goed bekeek. "Ik heb het van iemand gekregen." hij realiseerde het zich maar al te goed datals hij zich wou gaan losmaken, dat de jongen dit binnen enkele seconden had kunnen gaan doen. Maar nee, voornu nog niet. Of hij het had gestolen? He? Nee, dat had hij niet gedaan. "Ik weet niet hoe je erbij komt maar nee, ik heb het niet gestolen." hij steelde niet, althans, niet meer. Maar die dagen waren verleden tijd.

"Ik heb het van iemand gekregen." Ze knipperde even en vernauwde haar ogen nog wat meer. Nee... Ze sloot even haar ogen. Nee... Nee. Ze snoof even toen ze haar ogen terug opende en de groenharige even neutraal aankeek. "Ik weet niet hoe je erbij komt maar nee, ik heb het niet gestolen." Sure. Ze loste zijn hand. "Dat ding heb ik gegeven aan een vriend," zei ze even. Het was een stuk die enig was in zijn soort. Het was of toeval dat Nathan hier een replica van had of 'die persoon van Nathan' had het van hem gestolen... Het kon niet anders.

Zijn hand werd losgelaten, gevolgd door de sten van Tawnee welke sprak dat ze dat ding had gegeven aan een vriend. Oh? Wat een toeval zeg. Hij had het gekregen van een vriendin en zij had het gegeven aan een vriend. Misschien dat? Nee. Het kon niet. Toch vroeg de honger en maar naar, gewoon, voor de zekerheid. "En die vriend van je.." begon hij rustig "Wat is zijn naam dan wel niet?" Nathan moest het weten. Of de blondine zijn vermoedens ermee bevestigde of niet.

Ze zuchtte weer eens. Jup... Ook het enigste waar ze goed voor was. Maar toch. Ze kon het amper geloven dat van alle mensen Nathan dit mes had... "En die vriend van je.." zei hij. Ze keek even op. Wat was er met hem. "Wat is zijn naam dan wel niet?" "Noah," antwoordde ze wel meteen. Ze knipperde even. Wat was hij daar nu mee? Ok... Ok... Ze was gewoon aan het overreageren... Het was ook gewoon een shock dat dit mes in zijn handen lag. Ze legde even een hand in haar gezicht. Stomme Tawn...

Hij had het ergens verwacht, maar ook weer niet. Toende blondine de naam van die vriend uitsprak moest de jongen meteen terug denken aan die tijd. Het was eeb naam die hij lang niet meer had gehoord. Tawn leek het zelf niet echt door te hebben, een geheugensteuntje was dat dan maar. "Lang niet gezien, Ryua." hij sprak de naam erg nadrukkelijk uit. Het zou zo toch nog wel bij haar moeten doordringen? Nu hij daar toch aan dacht, wat zou er gebeurd zijn met dat andere ding?

Toen ze even de hand uit haar gezicht haalde, keek ze even lichtjes op naar Nath. Dan maar sorry zeggen zeker...? Of niet. "Lang niet gezien, Ryua." Even keek ze hem aan. Wacht even... Die naam... Noah... mes... Haar ogen werden groot. Oh... Mijn... Arceus... Dit kon niet. Maar toch. Even moest ze zachtjes lachen waarna ze al snel haar hand naar haar nek liet gaan en toen de ketting al snel vanonder haar kleren viste. Ze stak hem meestal goed weg... Deels omdat ze gewoon... Soms niet meer eraan wilde denken... Toch was het soms wel iets dat ook goede herenneringen terug bracht. "Veel te lang," zei ze even kort met een klein lachje terwijl ze even naar het steentje in de ketting keek. Ergens voelde dit raar... Al die tijd... Was hij... Noah geweest... Hah...

Hehe, kijk eens aan. Daar ging een belletje bij de blondine. Gesproken over een herontmoeting. Al die tijd, en hij had het niets eens doorgehad. Naja, Tawn ook niet dus dat scheelde dat wel weer. Ineens haalde ze de ketting tevoorschijn, nooit gedacht dat ding ooit weer te zien. Er werd met een klein lachje van haar gesproken dat de twee elkaar echt lang niet hebben gezien. Hij stapte gewoon verder naar voren, vervolgens zachtjes haar kin vast te pakken en haar zomaar te kussen, recht op haar lippen. Op het moment maakte het hem weinig uit dat hij al wat anders had met iemand anders, de jongen was het niet vergeten wat hun twee toen hadden.

Ze kon het niet laten een soort van... Lach op haar lippen te krijgen... Het simpele feit dat ze iemand had 'teruggevonden' maakte haar wel nog blij. Maar aan de andere kant was dit ook gewoon raar. Hoe zou ze nu naar Nathan moeten kijken... Nathan... Noah... Het blondje pijnigde haar hoofd er al over. Huh... Hoe... wat... Maar... Ze lachte even zwakjes. Dit was aan de ene kant zo awkward, maar aan de andere kant voelde het zo goed. Toen hij dan ook haar kin vastpakte en zijn lippen tegen de hare duwde, sperde ze even haar ogen open. Wacht... wacht... Nathan... wat deed ie nu? Nee wacht... Dit was ook Noah en Noah was haar voormalige... Vriendje geweest... Nuja... Ze hadden iets gehad... Ugh... Dit deed teveel pijn aan haar hersens. Dus ze duwde opeens alles twijfels weg, dacht gewoon terug aan de tijd die ze met Noah had gehad en sloot haar ogen waarna de ketting uit haar handen viel en ze even genoot ervan... Tja... Het maakt haar eigenlijk stiekem wel gelukkig...

De verbazing van Tawnee was hem niet ontgaan, maar daar trok de jongen zich niet zoveel van aan. Hij voelde een soort van warm gevoel in zich opkomen, het was best.. prettig om het zo te noemen. Na een tijdje liet hij haar weer los, waarna er al snel een glimlach op zijn gezicht verscheen. "iets wat ik toen altijd al had willen doen." het was toen nooit echt op die manier gebeurd, dus tja, dit was maar nieuw om het zo te noemen.

Even opende ze haar ogen... Hehe. Wat was er nu eigenlijk precies gebeurd...? Ze staarde even naar hem... Maar ergens voelde het best... Goed... Deels om te weten dat hij Noah was en ook deels gewoon... Dat dit gebeurde. Even voelde ze een soort ongeloof in haar borstkas... Maar dat leek weg te ebben en plaats te maken voor een warmte die ze maar al te goed kende... Dammit. Ze lachte even zwakjes. "iets wat ik toen altijd al had willen doen." zei hij en ze keek even naar hem. Ze grinnikte even. "Het was... is wederzijds..." zei ze even met een kleine lach. Toch kon ze niet echt iets doen, aangezien ze nog steeds licht geschokt was... Haar hersenen waren te traag om dit allemaal in een keer te kunnen verwerken.

Hij had niet echt verwacht dat de blondine er zo over dacht, maar tja, dat was meestal zo met mensen, ze deden en dachten dingen die soms erg verwarrend konden zijn. Hoeveel ze wel niet veranderd waren toen, niet normaal zeg. Over Tawn, Ryua, kon hij het niet zeker zeggen want ergens leek ze nog wel hetzelfde. Maar hij was wel degelijk veranderd; op meerdere vakken. Sommigen niet altijd goed, anderen wel. Het was maar net hoe er naar werd gekeken. Wie had dat nou gedacht, dat Tawnee ooit Ryua was geweest in die tijd. "Ergens is het best wel stom dat we elkaar niet herkenden de eerste keer hier in Kalos."