Wave after wave

Ze werd overeind geholpen... Wat al een heel verschil was met zelf overeind komen. Kort knipperde ze even, waarna ze al snel een klein lachje kreeg en rustig mee stapte, of eerder mee hinkte. Haar been deed gewoon erg veel pijn, ze kon er niet op steunen... Dat was deels haar eigen fout, maar ze zou dat zeker niet accepteren... Dat nooit
~
Hoe ze het hadden gedaan, Arceus mocht weten, maar voor zover zij het wist moest dit het zijn. Kort knipperde ze met haar ogen waarna ze even rondkeek, maar wel gewoon met de twee mee bleef gaan. Het was niet dat ze veel keuze had.

Hoe het hun was gelukt, geen idee. Maar ja, het was gewoon zo en dus accepteren zonder er vragen over te stellen. De jongen wendde zich tot Riddle "Waar moeten we die vader van je ontmoeten?" hij had duidelijk niets met die man, en het leek er nogal op dat het ook wederzijds zo was. Geweldig natuurlijk, dus niet. Er waren geen mensen te bekennen, goed. Des te minder mensen, des te beter. Er waren geen toeschouwers nodig.

"Waar moeten we die vader van je ontmoeten?" Kort liet ze een blik vallen op de roodharige. Hm... yeah, waar? "Even kijken of hij nog iets gestuurd heeft" zei ze... Kort liet het blonde kind even haar blik naar de gebouwen gaan. Wauw, funny. Lag het aan haar of begon alles wieh te doen? "Ik weet al waar..." En ze waren weer in beweging. Al snel waren ze bij een gebouw, een man deed open... En ze werd naar binnen gesleurd. Hoe het ook was, ze begon zich een beetje... Funny te voelen. Meer een meer was ze ook gaan steunen op hen en minder op haar eigen voeten. Zwarte vlekken stonden voor haar ogen. Kort knipperde ze even. Oh wauw.

Kort knikte de jongen toen er werd gesproken dat ze het ging nakijken. Niet heel veel later klonk dat de roodharige het al wist, mooi. Aangekomen bij een grote loods keek hij verwachtingsvol naar Riddle, welke op een aparte manier leek te kloppen. Een seintje zeker. Haar vader deed open, waarbij Nathan even onwillekeurig snoof bij het zien van de man. Toch liep hij wel nadat de twee naar binnen waren ook de loods in. Het was er verrassend koel. Niet dat het erg was, en het was er ook nog eens windstil. Gelukkig, geen zand die de hele tijd in ogen kon gaan waaien.

"Blijf je bij ons" En er kwam een tikje. Kort knipperde ze verbaasd, waarna ze ietwat afwezig knikte. Okay dan. Opeens werd ze neergelegd op iets. Het duurde niet lang of alles werd al wat beter, duidelijker. Kort zuchtte ze even... Hoe was het ooit zo ver gekomen? Toen ze echter een prik voelde, verstijfde ze even. Agh, niet aangenaam... Ze slikte even waarna ze kort even knipperde. Hoe graag ze nu ook weg wilde, ze wist dat ze toch zowiezo op haar bek zou gaan en dan terug zou gesleurd worden... Fijn dan.

Het was nog te merken hoe Nathan werd aangekeken door de man, op nog eens zo een manier ook dat je iemand totaal niet aadrig vond. Hmp. Ach, niet iedereen kon je aardig vinden, dat was maar eens goed ook. De deur werd dichtgedaan en terwijl Riddle ondertussen de blondine op een bank had neergelegd stond de groenharige er maar rustig bij toe te kijken, als ze hem nodig hadden -wat hij betwijfelde- wisten ze de jongen gewoon te vinden. Een kleine zachte zucht klonk van hem. Ergens hoopte hij toch wel dat het goed ging komen.

Nog prikken. Gulp... Kort slikte ze en keek ze even met tranen in der ogen naar hoe de man even wachtte. Het deed wel... Pijn, maar ze was het op de een of andere manier gewoon gewoon geworden. Ze sloot kortstondig haar ogen. Okay dan... Ze slikte even en voelde hoe de verdoving zijn werk begon te doen. Wat was dat funny. Hij begon met het te verzorgen en zij bleef enkel doodstil zitten. Ze kon het wel voelen, maar het was geen echte pijn. Bij zijn vraag keek ze enkel even lichtjes op, ze slikte even en bleef stil. Zelfs als ze iets moest zeggen, geen idee of dat haar zou lukken.

Toen hij zag dat Riddle met een stel stoelen naar hem gebegon te sleuren glimlachte hij even, om vervolgens op het ding te gaan zitten. Bij de vraag wat er was gebeurd keek de jongen op. "Het leek haar blijkbaar een goed idee om ons aan te vallen, Riddle daarbij bijna met een mes neer te steken. Het was een manier om haar te stoppen." dit was wel even een uitleg die er hopelijk mee kon doorgaan. Om er nou even nog meer over te gaan praten, had de groenharige niet echt bepaald veel zin in. Met zijn hand voog hij even langs zijn mouw, om wat bloed weg te vegen dat ondertussen bijna geheel was opgedroogd.

Kort sloot ze haar ogen toen het trekkende gevoel toenam. Het was geen fijn gevoel, maar het deed geen pijn. Kort zuchtte ze trillend. "Het leek haar blijkbaar een goed idee om ons aan te vallen, Riddle daarbij bijna met een mes neer te steken. Het was een manier om haar te stoppen." Wel meteen schoten haar ogen open en wilde ze zichzelf recht drukken. Hey! Hey! Dat was een deel van de waarheid... Toch in haar hoofd. Zij had alleen Nathan aangevallen en Riddle kwam toevallig ook. "Ey!" Klonk er even van haar. Echter kreeg ze gewoon een harde duw tegen haar kop en werd ze terug tegen de tafel geduwd. Wel... Goed dan... Hmpf. Ze wisten maar de helft van de waarheid, wat zaten ze toch allemaal ze zeveren. Kon je dit geloven? Nee. BAH.

Ineens kwam Riddle met een soort doekje naar hem toe, om het ding tegen zijn wang te houden. Meteen schoot er een soort pijn door zijn wang, Arceus, dat spul prikte. "Het is niets Riddle, hoeft niet." Het was maar een beetje bloed, hij ging er heus niet dood aan hoor. Er waren ergere dingen. Pas toen ze eindelijk leek te stoppen zuchtte Nathan even, dat was echt nergens nodig voor geweest hoor. Ineens klonk er een enkele "Ey!" Van Tawnee, waardoor Nathan fronste, wat moest zijn nou weer.