Wave after wave

Kort naderde ze, compleet de ballsituatie negerend. Ze was nu zowat bij haar Pokémon toe gekomen. Kort legde ze een hand op het koude metaal en even aaide ze de Pokémon, die, wonder boven wonder, nog kalm bleek te zijn. Kort gebaarde ze even naar de Aggron, die de groenharige wat liet zakken, maar zijn voeten niet op de grond plaatste. Ze vernauwde even haar oog. Daarna lachte ze even met een open lach naar hem, zoals ze vroeger vaak deed naar hem. Zoals een vriend naar een vriend dat deed. Vervolgens tikte ze even rustig tegen het metaal en Kido loste hem, maar hield haar blauwe blik gericht op de jongen. Ze was geen moordenaar. Kort knipperde ze even. Echter keek ze even achterom toen ze iets hoorde. Wel meteen wees ze naar de Charizard die was verschenen. De Aggron brulde wel meteen en schoot op het beest af. Het was duidelijk dat ze een Double-Edge zou uitvoeren om het ding even stil te krijgen. Maar daar zou Tawn geen aandacht aan besteden. Kort draaide ze zich om naar hem en liet ze haar handen naar het verband bij haar hoofd heen. Kort knobbelde ze het hele gedoe los, waarna ze voorzichtig het verband afnam. Ze had nog steeds een blauw oog van zijn slag en nog een schaafwonde die af en toe durfde open te komen, maar dat was van ergens op haar face te gaan. Kort liet ze het verband vallen waarna ze hem met beide ogen bleef aankijken. Haar oog za nog steeds licht dik, maar dit wilde ze met beide ogen kunnen zien. Ze knipperde even rustig en keek toen even naar de Pokémon in het water, die even verbaasd was geweest over wat er was gebeurd. Daarna keek ze terug naar hem. Daarna slikte ze even. Nee, ze kon het nog steeds niet plaatsen. Voorzichtig knipperde ze even. Daarna vertrok haar gezicht even en trokken haar mondhoeken naar beneden. Geen idee wat ze moest denken.

Hij begon het wel erg benauwd te krijgen, duidelijk ademtekort. Dus dit was hoe hij zou eindigen? In de greep van een Aggron, wiens trainster hij ooit als een vriend had beschouwd. Geen idee hoe hij nu over haar dacht, gemixte gevoelens had hij. Niet echt iets waar hij aan kon gaan denken nu. Het voelde net alsof hij naar beneden werd gebracht, niet zeker. Ineens loste de greep en de jongen viel op de grond. Happend naar adem terwijl hij aan het hoesten was. Hij keek lichtjes op toen er ineens een gebrul klonk, waar Agrona te zien was. Hij had geen enkele kans tot winnen, dat wist de jongen wel. In vergelijking tot de Charizard was de Aggron veel sterker, heel veel sterker. Een Ground aanval of Fighting. Dat moest ze gebruiken. Hij wist niet of de Flame Pokémon zijn bevel wel zou horen, nog steeds voelde het nu alsof hij in die greep werd gehouden. "Focus Blast.." klonk er, nogal moeilijk van de jongen. Het was wel dat hij de Charizard kon gaan mega evolueren, maar het voelde alsof hij de kracht niet eens had om zijn lichaam te bewegen.

De aanval van de Aggron werd ontweken, maar al snel herstelde Kido zich en keek ze schuin op naar de stijgende Pokémon. Goed dan, dan zou ze dus op snelheid spelen. Er werd een Autotomize uitgevoerd, waardoor de Pokémon opeens een heel stuk sneller kon bewegen. Dat deed ze ook. Aan een tempo waarvan men versteld kon staan schoot ze lucht in, recht op de Focus Blast af. Echter gloeide ze even geel op. De aanval raakte, maar werd sterker terug gekaatst dankzij Metal Burst. En nu ze ook zo omhoog was gesprongen en dichter bij Agrona was, was de kans klein dat de draak nog zou ontwijken, toch?
Tawnee keek hem even met een schuin hoofd aan. Hm. Kort bukte ze even, waarna ze hem recht aankeek. Voorzichtig tilde ze een hand op waarna ze even over zijn kaak streek, alsof alles opeens goed was. Echter ging haar andere hand meteen naar zijn arm. Ze greep deze snel vast en trok zonder enige twijfel het mes eruit. Ze liet de hand naar haar eigen hand gaan, maar plaatste deze niet op haar eigen. Kort streek ze ermee langs zijn huid, haar ogen fonkelden even kort. Ze knipperde even en liet toen het mes snel over zijn gezicht gaan. Kort grinnikte ze, waarna ze terug overeind kwam en zich omdraaide. Kort stak ze een hand uit, waardoor de Trapinch meteen naar voren schoot met opengeklapte bek, zodat de Krokorok bezig zou zijn met haar. Vervolgens stapte het blonde meisje zonder enige twijfel en met een valse grijns op haar gezicht richting Riddle. Er was een reden geweest waarom ze vroeger zo'n goed team had gevormd met Nathan. Nooit gedacht dat ooit nog te doen. De adrenaline stroomde hevig door haar lijf toen ze opeens naar voren schoot en het mes klaarhield om deze in de arm van het meisje te gaan boren.

Toen hij voelde hoe er een hand over zijn kaak streek, keek hij zowaar giftig naar Tawnee. Echter was het ineens te voelen hoe het mes dat in zijn mouw was eruit werd gehaald, daarbij streek het koude meteen langs zijn wang. Op het moment voelde hij niets, alles kwam vaag binnen om de een of andere reden. Een felle pijn kwam, vervolgd door warm bloed dat over zijn wang stroomde. Hij kwam langzaam overeind, maar dan langzaam. Nu de jongere meid niet naar met toegedraaid stond was het hem gelukt overeind te komen. Volledig negeerde de groenharige het bloed dat uit ziijn wang kwam. Het maakte hem kwaad bij het zien hoe Tawnee Riddle probeerde te steken. Noit gedacht dat hij dit ging doen, maar het ging wel gebeuren. Zijn hand greep naar zijn zak, om daar het pistool uit te halen. Snel werd de vergrendeling eraf gehaald, mikte de jongen en zijn vinger trok de trekker over. Bam! Een enkele luide knal klonk.

Haar gezicht vertrok een beetje van angst toen haar aanval werd tegengehouden. Kort staarde ze naar het oudere meisje met een mengeling van angst en verdriet. Ze bleef verstijfd zijn. Echter klonk er opeens een knal, gevolgd door een hevige pijn in haar been. Wel meteen zakte ze door haar benen en staarde ze trilend naar het zand. Haar ademhaling versnelde terwijl haar greep op het lemmet sterker werd. Ze voelde alles draaien. Trillend bleef her blonde meisje liggen. Zonder een echte kick uit te brengen. Echter klonk er meteen een ijzig gebrul. Aan hoog tempo raasde de Aggron op de groenharige af, een Metal Claw klaarhoudend. Woede danste in de ijsblauwe blik van de Aggron. Ze reageerde aan hoog tempo verder. Maar voor de ogen van het meisje was alles onduidelijk. Haar trillende lijf was het enige dat nog aangaf dat ze bij bewustzijn was, voor nu. Kort welden tranen op, waarna ze al snel moest janken. Langzaam en moeizaam gebeurde het. Echter keek ze even naar Riddle, ookal was alles troebel. Kort pakten haar handen de ball van Kido, maar haar hevige lijf kon niet lang grip houden op het ding en het rolde lekker weg... langzaam knipperde ze even, waarna ze even haar hand naar het ding uitstak, maar er net niet aankon.

De kogel was door Tawn's been gegaan, waardoor deze nu trillend op de grond lag. Het pistool werd weer opgeborgen. De Aggron die op hem afstomde, niet veel dat er tegen kon worden gedaan. "Hou het bezig met Power-up Punch." klonk Nathan's stem, veel te rustig voor wat er allemaal gaande was. Zijn blik viel op de wegrollende Poké ball, die moest vast en zeker van het Aggron-ding zijn. Snel greep hij erna, om de Pokémon terug te laten keren. De capsule hield hij nog even vast, al was het voor zijn eigen veiligheid. Nu liep hij naar Tawnee en Riddle, bukte even en pakte het heft van het mes vast, om deze vervolgens los te trekken uit de greep van de blondine. "Waag het maar dan ook nooit meer om Riddle iets aan te doen, zelfs al probeer je het." hij zou de ander nooit hebben geschoten als dat niet was gebeurd.

Haar hartslag versnelde met de seconde meer. Ze had amper door dat er ook bloed langs haar hand gleed, door het mes. Ze slikte even en keek naar de groenharige die de Aggron liet terugkeren en naderde. Ze voelde angst... Angst voor hem. Ze was werkelijk bang van hem geworden en dat was ook precies de reden geweest waarom ze zo roekeloos had aangevallen, puur uit angst. Kort slikte ze, haar lichaam trillend. "Waag het maar dan ook nooit meer om Riddle iets aan te doen, zelfs al probeer je het." Ze kon eerst maar ademen. Lichte paniek stond in haar ogen, maar ook angst, zeker dat. De tranen bleven ook gewoon over haar wangen gaan. Kort slikte ze even voorzichtig waarna ze kortstondig knikte, heel langzaam. Nee, ze had nooit Riddle willen aanvallen. En over het algemeen waarschijnlijk ook niet Nathan. Maar... maar... Ze trilde weer eens en staarde naar het bloed dat uit haar hand kwam. Zoveel pijn... Zoveel. Even bleef ze zo... Heel even maar... Vervolgens probeerde ze even iets te doen. Ze wilde overeind komen, gewoon, weg van hier. Echter was haar hevig trillende lijf teveel in shock en kon ze enkel lichtjes naar de zee kijken. Kort slikte ze. Haar blik was gericht op de Pokemon die even boven kwam kijken en kort riep. Ze staarde er even naar en bleef stil. Waarom was ze niet dood? Van toen... Te vallen... Van de klif... Om... Kort stokte haar adem. Mneme te pakken... Die ze van Nathan had gekregen, om... Hem niet te vergeten. "... Eme," kwam er schor en zwak uit, heel moeizaam. Verbijsterd verstijfde ze even. Wacht... Wat... Waarom... Kon ze geluid maken? Waarom wist ze dit niet eerder? Dit veranderde even alles... Geschokt bleef ze staren naar de blauwe Pokémon. Wat...

Bij het zien van haar angstige blik greens de jongen even, goedzo. Er werd heel langzaam geknikte, hierna kwam de jongen weer helemaal overeind. Hij voog met zijn hand het bloed weg van zijn wang, niet dat het nou heel veel werkte geizen er al even snel nadat het weer weg was weer nieuw kwam. Ach, stopte wel met de tijd. Scherp ging zijn blik naar Tawnee die daar nog lag, maar iets sprak. Hoe deed ze dat? "Wat zei je?" ze zei iets, iets dat ergens op leek dat hem wel heel erg bekend in de oren klonk. Of hij had het verkeerd gehoord, maar het was gewoon dat Nathan het zeker wou gaan weten.

"Wat zei je?" zei verstijfde bij zijn woorden. Hij moest zij dat nu weer gaan weten? Het enigste waar zij nu een beetje over nadacht was het feit dat ze Nath dus had gezoend. Waarom? waarom had ze dat gedaan? Ze was van die klif gevallen omdat ze dus die ball wilde pakken... Kort vernauwden haar ogen kort. "Haar Mantyke..." Hoorde ze. De pijn in haar been werd heviger. Toch spande ze even alles aan en duwde ze zichzelf trillend recht, zodat ze nu zat. Ze legde voorzichtig een hand langs de wonde heen... Kijk... Nu wilde ze dus echt niet meer. Ze had amper door dat ze rustig verder aan het janken was. Haar andere hand ging naar haar nek, waar ze rustig de ketting pakte en deze met een krachtige snok kapot trok. Van wat ze nu zou doen, zou ze niet langer de ketting nodig hebben. Ze tilde haar andere hand op en draaide aan het steentje, waardoor de punt gif al snel te zien was. Ze twijfelde toch even lichtjes... Haar handen trilden van de hevige pijn die door haar ging. Nee, ze wilde niet meer, echt niet meer.

De Mantyke, ja Riddle, datnhad hij dus wel door. Maar hoe wist ze dat weer? Dat was hetgeen wat Nathan bedoelde. Zou Tawnee alles weten van wat er die dag was gebeurd? Wie weet. Ineens kwam de blondine overeind, of in welk geval, ze lag niet meer. Ze trok haar ketting los, misschien mocht het voor Riddle niet duidelijk zijn wat het was, maar hij wist het nog al te goed. Hij greep naar de ketting, goed oppassend dat hij het steentje niet aanraakte. "Doe dat niet Tawn." Waarom moest ze het nou weer op deze manier ging doen, het werd voor niemand beter.