Wave after wave

Opeens werd haar ketting afgenomen. Kort stak ze haar hand op, proberend het nog vast te grijpen, maar hij was zoveel sneller en zij was gewoon... Te zwak. Godver. Kort sloeg ze haar ogen van hem af. "Doe dat niet Tawn." zei hij. Ze staarde enkel naar de wonde, waar het bloed uit bleef komen... Ze knipperde voorzichtig... Het deed echt zoveel pijn. "Kom..." langzaam keek ze op... Een hand uitgestoken naar haar? Wat... waarom? "Hier blijven zitten gaat je niet helpen... en je wilt hier niet blijven, echt niet..." Ze keek even licht onzeker naar de hand, maar legde toen uiteindelijk wel een hand in de hare en probeerde zichzelf overeind te halen... Echter kon ze niet zo goed blijven staan op haar ene been... Het deed echt veel pijn. Ze trilde een beetje waarna ze het allemaal probeerde op het ene been te houden. Echter keek ze al snel achterom. "Eme," zei ze nogmaals zachtjes. Het klonk al minder moeizaam dan eerst, maar het was nog steeds niet het geheel zuivere dat je van een stem verwachtte.

Er werd nog een, gelukkig hopeloze poging gedaan om de ketting terug in handen te krijgen. Echter werkte het totaal niet waardoor Nath uiteindelijk het ding nog steeds in handen had. Hij keek rustig toe hoe Riddle de blondine overeind probeerde te krijgen. Nog een keertje klonk zachtjes de naam van de Mantyke of in welk geval, een deel ervan. "Mneme, het is Mneme Tawnee." Zei Nathan de naam rustig. Ergens was het wel een soort van opluchting om te horen dat Tawn weer kon praten, maar wel lichtjes onverwacht, omdat het toen was gezegt dat..

"Mneme, het is Mneme Tawnee." Ja dat wist ze best wel. Even keek ze terug naar Nathan, hem even lang aankijkend, alsof ze nog steeds iets niet snapte. En dat was ook zo. Waarom was dat gebeurd? En waarom hadden ze dat gedaan? Uhm... Dit veranderde de situatie wel een beetje. Heel erg eigenlijk. kort slikte ze en liet ze haar blik even afdwalen. "I... il ido... ug?" Prachtig Nederlands Tawn, echt geweldige skills daar. Kort liet ze een geërgerde zucht horen waarna ze even kort terug naar hem keek. Kort slikte ze even waarna ze kort een hand op haar keel legde en opnieuw probeerde. "I... wi... ido erug," dat begon... Al beter te klinken.

Hij fronste kort bij het horen wat er werd gesproken. Wat? Wat probeerde ze te zeggen? Geen idee. Bij de herhaling werd het iets duidelijker waardoor Nathan enkel even moest gaan nadenken. Ze bedoelde Kido zeker. Nee, dat ging voorlopig maar even niet gebeuren. "Nee, een andere keer." hierna stopte hij de Poké ball in zijn zak en liet ook nog even Agrona terug keren, nu er geen kwade Aggron was hoefde de er niet meer te zijn. Een kleine zucht klonk, waarom was dit alle zojuist nou gebeurd?

"Nee, een andere keer." Maar.... Maar... "Mij!" zei ze even nijdig. Maar de ball was al verdwenen. Ze knipperde even en toe werd alles even wazig. Kort wankelde ze waarna ze even snel het dichtsbijzijnde vastgreep, geen idee wie het was. "Misschien is het handiger als we die wond gaan verzorgen..." Alert keek ze op. Geen ziekenhuis pls. "En dat gaat niet in een ziekenhuis gebeuren" Okay, das al beter... Kort keek ze even naar het been, waar nog steeds bloed uit aan het sijpelen was... Juist ja... Dat kon de duizeligheid wel gaan uitleggen... En de pijn... En alles... Kort moest ze even zichzelf tegen te houden niet opnieuw lichtjes te gaan janken. Ze wende haar blik af. Niet janken. Niet janken. Niet janken, er was niks.

Er klonk nog een nijdige "Mij!" van de blondine, waarna Nathan kort zuchtte. "En nu niet meer." Het zou voor iedereen beter zijn als Tawn het ding even niet meer had, heel veel beter. De groenharige keek Riddle aan toen deze sprak dat ze de wond moesten gaan verzorgen. Goed plan, maar waar dan? Het was niet dat ze even het ziekenhuis konnen binnenlopen met "He! Ik heb iemand hier neergeschoten, ze heeft verzorging nodig." Nee, dat was alles behalve een goed plan. "Misschien dat er wel ergens een ondergrondse dokter is.." die konden wel eens handig zijn, op momenten zoals deze bijvoorbeeld. Echter hun vinden, dat was weer iets anderd.

Ze klemde haar armen steviger om de arm heen. Het was de arm van Riddle... maar... dat vond ze momenteel niet erg. De twee begonnen dingen te bespreken, maar het blonde meisje was te afwezig om zich te mengen in dit. Haar blik was echter gericht op een paar mensen die verderop stonden, toch nog redelijk ver. Kort slikte ze, waarna ze haar hand opstak en even wees naar het groepje, die misschien alles hadden gezien. Ze slikte kort en keek even schuin van de roodharige naar de groenharige. Ze moesten weg van het strand, ze waren immers zo mooi in het openbaar en wie weet hadden die gasten al de politie gebeld. Niet dat zij in de problemen zou komen, maar ze... geen idee... ze wilde niet dat Nath in de bak kwam. En nu ze er zo aan dacht... dan kwam zij waarschijnlijk ook in een instelling... liever niet dus.

Toen Riddle ineens haar Holo-Caster erbij haalde, hield Nathan zijn hoofd schuin, wat was ze van plan dan..? Ineens schreeuwde er een ietwat bekende stem door de het apperaat, of het de roodharige die gewond was en of Nathan het had gedaan. Bedankt voor het vertouwen he. Zodra er werd opgehangen zuchtte Nathan even. "En wat is hij weer aardig.." Waneer de blondine leek te wijzen naar iets keek Nathan die richting op, om daarna het kleine groepje mensen verderop te spotten. "We moeten hier weg, nu." Hij was niet van plan om opgepakt te worden, nog lang niet.

Ja, er werd nog rekening gehouden met wat ze deed. Woorden werden uitgewisseld, precies wat ze dus dacht. Een scheve grimas had even aan dat ze dat ook bedoelde. Fijn dan. Echter kwam haar steuntje in beweging, waardoor ze mee moest en even trillend half door haar been zakte. Niet zo slim steun dus te gaan zoeken daarop. Kort keek ze op, zo zitten deed pijn... auw. Auw. Kort knipperde ze even de tranen weg. Auw. Daarna knikte ze even met een klein lachje naar Riddle. Dat zou fijn zijn, ja. Vervolgens probeerde ze nog eens overeind te komen. Maar dat ging niet zo goed en ze miet zich door de pijn weer trillend zakken in het zand. Auw.

Hmm, de haven. Dat kon wel werken, maar hoe ontweken ze de drukte dan? Dat was nou een betere vraag. De jongen sprak zijn gedachten hardop, waarna hij de twee meiden die alvast verderop waren volgde. Bij het zien van Tawnee die blijkbaar in het zand was gezakt liep hij naar de blondine toe. Om haar voorzichtig vast te pakken en deze langzaam omhoog te krijgen. Dit was een slakkentempo waarin ze vooruit gingen, maar het was in welk geval beter dat niets.