Wave after wave

Hij leek te luisteren naar zijn vriendin en kwam dichter. Ze kon zich echt gewoon niet bewegen, geen idee waarom. "Oke.... wat is hier aan de hand?!" Besloot de roodharige dan maar te zeggen toen ze uiteindelijk doorhad dat er niet veel gebeurde. Het eerste dat het blonde kind deed was eerst even zichzelf ontspannen door diep adem te halen en zijn blik los te laten. Kort keek ze even schuin naar de shiny Trapinch, die kort even haar kopje schuin hield en even de twee leek te onderzoeken. Daarna slikte ze toch even en toen moest ze toch even een hand optillen. Snel legde ze deze op haar mond. Hoe kon ze nu gaan lachen? Geen idee waarom... Het was gewoon iets in haar. Mensen die haar kenden wisten dat ze vaak last had van deze dingen, gewoon momenten dat ze soms compleet van visie en ingesteldheid veranderde. Maar voor haar grensde alle feiten aan elkaar en kwam alles op hetzelfde neer, zij zag er geen verschil in. Kort bleef ze stil. De grijns die onder haar hand zat werd met de seconde groter. Ze had nog niet eens de kans gehad hem echt iets aan te doen. Toen de hand dan ook van haar gezicht viel, was er een open lach te zien. Ze sloot haar ene oog en lachte even alsof ze dolgelukkig was. Alsof.

Nathan zuchtte even toen er van Riddle klonk wat er aan de hand was. Had ze het serieus nog niet door? Blijkbaar niet. "Riddle.." klonk hij zuchtend "Dat is Tawn." zo, nu wist ze het en als de roodharige het niet had gehoord had ze pech. Geen mogelijkheid dat hij het weer ging herhalen. Hij fronste lichtjes toen er ene lachende uitdrukking was te zien op het gezicht van de blondine. Wat was er in Arceusnaam zo grappig om te lachen. Het gezicht van de groenharige stond neutraal, zomder echte emotie te laten zien. Echter waren zijn gevoelens niet zo, niet zeker wat te voelen.

"Riddle.." ze lachte lekker door. Geen idee waarom. "Dat is Tawn." Kort werd haar lach groter en maakte het plaats voor een erg misplaatste grijns. Echter had ze totaal geen oog voor de roodharige, die blijkbaar erg onder de indruk was van het feit dat ze een wijf had gezoend. Ah, zij was dat ook in het begin, maar het was een ongeluk geweest, alsof het zo erg was. Toen ze echter na enige tijd haar mondhoeken naar beneden liet gaan, opende ze even haar mond, alsof ze iets wilde zeggen. Maar dat ging natuurlijk niet. Kort moest ze weer lachen en voelde ze tranen prikken. Toch moest ze niet janken, nee, dat zou ze niet doen. De shiny Pokémon aan haar voeten liet echter wel even van zich horen en begon toen terug te graven in de grond. Toen Tawn kort een hand op haar keel had gelegd en even naar de grond had gekeken, slikte ze voorzichtig. Ze draaide zich terug naar de zee waar de Pokémon die ze technisch gezien voor geen meter kende zag zwemmen. Stil keek ze weer naar Nathan en dan weer naar de blauwe Pokémon, alsof ze het wel door had dat er een connectie met de twee was.

Ineens was er bij de blondine een vreselijk misplaatste grijns te zien. Ze was waarschijnlijk iets van plan en wat datgeen mocht zijn, waarschijnlijk weinigs goeds. Dat Riddle ineens zowaar zo rood als een tomaat werd was duidelijk te zien, geen idee wat er in haar omging en hij was er ook wel vrij zeker van dat de jongen dat niet wou weten. Nog niets verder gesproken hield hij zijn blik strak op de twee meiden, vooral Tawnee in de gaten houdend.

Het bleef ongemakkelijk stil. Haar blik bleef even op de Pokémon hangen in het water. Maar toen ze nog steeds niet echt kon zien wat ze moest zien, werden haar ogen groter en keek ze even naar de Trapinch. Kort stak ze haar hand op en wees ze naar Nathan. Wel meteen liet de Pokémon een blij geluidje horen en verdween deze onder de laag zand. Haar hand bleef eenzaam achter in de lucht en kort hield ze haar kopje wat schuin waarna ze even lachte. Ondertussen streek haar andere hand over de ball van Kido. Ze klikte deze los en loste de kruk ondertussen uit haar handen waarna ze een stap naar achter zette en haar armen deftig achter haar rug legde, een grijnsje op haar lippen. Ze negeerde dan ook de vraag van de roodharige, ze kon niet praten kind, dus wat zat je te zagen.

Ineens wees de blondine naar hem, waarna het blauwe geval dat bij haar was onder het zand verdween. Godverdomme. Wat was ze van plan. Nee Riddle, dat was niet de goede vraag, totaal niet. "Wat ben je van plan Tawn." hij moest gaan opletten dat er elk moment een Trapinch het zand uit kon schieten, geen idee wat er tegen te doen. Ze kon niet echt antwoord geven, gezien ze niet kon praten. Maar toch zou ze het wel ergens doen, hoopte hij. En deed ze het niet, was het zo wel te zien, waarschijnlijk voelde Nathan het dan wel.

Ze knipperde even met haar ene oog en grijnsde nog breder. Ondertussen bleef ze met de ball achter haar rug wat spelen. Heen en weer in de hand en de ander. Kort moest ze even haar blik op Riddle laten vallen, maar die had hier niks mee te maken. Voor nu dan toch. Daarna keek ze terug naar de groenharige. "Wat ben je van plan Tawn." Haar kopje werd nog wat meer schuin gehouden waarna ze even knipperde en haar met haar oog bleef aankijken. De grijns was even verdwenen. Toen ze echter ongeveer wist wanneer het moest gebeuren, verscheen er wederom een klein lachje op haar gezicht. Toen schoot er uit de grond, recht onder de voeten van de groenharige, het blauwe beest. Het greep zijn voet vast en verdween terug onder de grond. Het blonde kind begon te lachen, maar er kwam geen geluid uit haar mond, zoals verwacht.

Ineens schoot er wat onder zijn voeten uit de grond, in zijn rechtervoet happend en deze mee het zand insleurend. Een luid gevloek klonk, godverdomme. De bijtende pijn was duidelijk te voelen en niet echt moeite deed Nathan ook nog om het te verbergen. Heilige Arceus. Waar was dat ineens vandaan gekomen? Oke, hij snapte wel dat hij de afgelopen keren niet bepaalde aardig was geweest, maar om dan op deze manier wraak te nemen? Kom op. Nog steeds werd zijn voet dieper het zand in getrokken, het was vrij moeilijk door de pijn om zijn voetbweer omhoog te laten komen, het zand uit.

Luid gevloek en met fonkelend oog keek ze naar hem. Ze genoot ervan, geen idee waarom. Ze haalde haar handen van achter haar rug en hield de ball van de Aggron even op waarna ze rustig naar hem keek, alsof ze hem wilde tonen dat ze wist wat erin zat. Ze grijnsde even zachtjes. Echter vertrok haar gezicht toen dat ander kind ingreep. Wel meteen toen ze de aanval op haar shiny inzette, gooide ze de ball op. In een flits verscheen het machtige beest voor haar. Deze liet haar blik even van Tawn naar het duo gaan. Het blonde meisje wees meteen naar de roodharige en knikte vervolgens naar Nathan. Een luide brul kondigde de aanval aan. Snel kwam de grijze Pokémon in beweging, een Dragon Claw klaarhoudend om het meisje weg te slaan van haar huidige doel. Toen ze daar was aangekomen, wandelde Tawn rustig verder over het strand heen, moeizaam, maar zeker op een stevige tred. Kido brulde nogmaals en liet vervolgens haar klauw naar de nek van Nath gaan, om hem gevaarlijk vast te grijpen en hem van de grond te halen. Wieh~ ♥

Zijn ogen werden wat groter bij het zien van de Poké ball in de handen van de blondine. Nee, had ze nou werkelijk? Ja, blijkbaar wel. Want zodra Riddle de Trapinch eou aanvallen kwam de Aggron eruit. Of Muk Muk Muk. Zijn nek werd vastgehouden door de klauwen van het ding, waarna hiji van de grond werd gehaald. Een whrgend gevoel, de adem die uit zijn lingen ging en niet meer terug kwam. Zijn brein kreeg zuurstof tekort. Hij wou het uitschreeuwen van de pijn, maar er kwam niets. Het kleine beetje lucht dat hij nog had wou hij bewaren, iets dat toch wel langzamer hand moeilijker ging. Dus dit was het gevoel dat je werd gewurgd, misschien wel toch de dood? Nathan's lichaam bewoog niet maar, maar zijn ogen waren nog wijd opengesperd. Hij kon het nog gaan proberen, waarschijnlijk dat het niet al te veel nut ging hebben, totaal niet waarschijnlijk. Maar het proberen was een ander verhaal. Langzaam ging zijn hand naar zijn riem, om zwakjes de Poké ball van Agrona los te klikken. Hij had het ding net aan kunnen vergroten of hij verloor zijn grip op de capsule, waardoor het met een plofje in het zand viel, de Charizard die erin zat er niet uitlatend. Well.. Muk. Daar ging zijn poging.