We could paint the town red

Nog geen halve seconde nadat hij was uitgesproken sprong ze zowaar op, om hem daarna naar achteren te duwen. Veel effect had dat laatste echter niet, gezien hij nog steeds tegen een tafel stond. "He... het was een ongeluk," ze zou wel tegen een grapje lunenn he? Tijd om dat eens te testen. "Maar natuurlijk was het een ongeluk." al verried zijn gezichtsuitdrukking vrij weinig, lag er een geamuseerde glans in zijn ogen.

Ze keek even rond... Nee ze kon niet goed tegen awkward momenten zoals deze. Dat zag je wel aan haar en dat was ook echt overduidelijk. Ze haalde even diep adem, probeerde kalm te blijven... Gewoon blijven ademen eh. "Maar natuurlijk was het een ongeluk." Ze keek even half om en keek hem in de ogen. Ze sloeg rood aan bij die blik. "Sh... Shut up," zei ze weer stotterend terwijl ze even wegkeek van hem en even naar de grond staarde... Hier kon ze echt niet tegen... Echt niet.

Toen ze elkaar recht aankeken werd ze nóg roder, was dat mogelijk? Blijkbaar wel. "Sh... Shut up," klonk er stotterend van haar, waardoor het enkel grappiger werd. "Oh? En wat heb ik dan gedaan?" Hij kon hier zo nodig nog wel eventjes mee doorgaan hoor, gewoon omdat het zo grappig is. Niet geheel zoals Nathan altijd deed, maar dat hield niet weg dat het ook een keertje anders kon, zoals nu dus bijvoorbeeld.

Ze staarde even naar de grond. Haar mondhoeken waren naar onder getrokken, ze zag er echt niet tevreden uit. "Oh? En wat heb ik dan gedaan?" Ze keek hem even aan. Agh, nee ze kon er niet meer tegen. Dus ze gooide zich maar op het bed en draaide haar rug naar hem. Muk Nathan en zijn stomme grapjes. Ze trok het deken over haar kop toen ze voelde dat ze nog wat warmer werd... Fuuuuuu.... Ze duwde haar handen in haar gezicht. "Jezelf zo tonen," murmelde ze heel zachtjes, maar het was eruit. Dat deed ze altijd. Het kon zelfs zijn dat hij haar niet kon horen... Misschien was het maar beter zo.

Al kwam er een antwoord, was er geen mogelijkheid dat hij het had gehoord. Licht fronste de jongen. "En wat zei je?" Hij had geen enkel woord kunnen opmaken uit haar eerdere gemompel, wat dus jammer genoeg betekende dat Nathan er ook niet zelf een klein gokje kon van maken wat er werd gezegd. Wat wel leuk was, was het dan dat ze het waarschijnlijk weer ging vertellen, nog ongemakkelijker dan net.

"En wat zei je?" Ze haalde haar handen uit haar gezicht, duwde het deken van zich en keek even nijdig naar hem. "Dat je ook zo moet doen," zei ze even strak, op een luide toon... Voor haar althans. Toch was het nog zwakjes, maar ze heeft nooit echt ene sterke stem gehad, dus dit was niet zo erg he. Ze liep rood aan, aangezien ze even niet meer zo rood was geweest. Daarna draaide ze zich terug om en trok ze met grote ogen het deken terug over haar hoofd. Derp.

Dat hij ook zo moest doen? Dit leverde haar een nog grotere frons op. Was in Arceusnaam bedoelde ze daar nou mee? Echt, de jongen had er geen flauw idee in. "En je bedoeld daarmee dat..?" ze leek niet eens antwoord te willen geven, gezien ze de deken al over haar hoofd had getrokken. Lekker sociaal bezig zeg. Toppie, helemaal geweldig.

"En je bedoeld daarmee dat..?" Pffffff... Ook heel erg bedankt om te luisteren he. Ze snoof lichtjes en rolde zich nog wat meer op in het bed. Ze kreunde even zachtjes, maar liet nog steeds geen uitleg horen... neh, waarom zou ze ook... waarom deed ie zo... Ze vond dit niet meer leuk... Ze vond dit awkward en daar werd ongemakkelijk van... heel erg ongemakkelijk... Waarom deed ie dat bij haar? Ze kreunde nogmaals en legde even haar handen in haar gezicht. Dammit.

Er klonk enkel een soort gesnuif van de blondine. Ja. Had hij ook lekker veel aan zeg, dus niet. "Je weet dat het niet veel helpt hm?" nu begon hij er eerlijk gezegd wel benieuwd naar te worden, dus hoopte wel ergens dat ze gewoon antwoord zou gaan geven. Dat was wel wat makkelijker, misschien niet enkel voor hem. Geef gewoon antwoord mens, dan was dat gedaan. Min of meer dan. Het was niet dat hij echt zou stoppen met plagen, het was gewoon grappig om te doen namelijk dus echt schuldig voelde hij zichzelf er niet over nee.

"Je weet dat het niet veel helpt hm?" Ze snoof even zachtjes... Well... Ze zei tenminste iets, hij mocht blij zijn en voor de rest moest hij maar beter luisteren. Toch haalde ze even haar handen uit haar gezicht en staarde ze er even naar. Ze haalde diep adem en gooide het deken van zich. Agh... Waarom ook niet eh... Ze kwam overeind, liep op hem af en keek hem even strak aan. Ookal was ze echt wel kleiner dan hem en moest ze opkijken, voelde ze zich wel even groot... En ja ze was zich er heel erg van bewust dat een duwtje van hem haar omver zou halen. Ze tilde een vinger op en duwde deze even tegen hem aan, tegen zijn borst. "Omdat je zo doet, me zo plaagt," Okay Tawn dat was genoe-"En omdat je lichaam le-," ze haakte meteen af, haar ogen groot. Fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu... Dit gebeurde niet. Haar gezicht liep even rood aan en ze keke even paniekerig rond. "Ik ga trainen," zei ze snel als excuus en ze rende de kamer als het ware uit. May achterlatend in de kamer. De shiny Pokémon keek even vragend naar de deur... wat...

Ze leek hem recht te willen aan te kijken terwijl de blondine naar hem liep. Een één of andere impressie te willen afgeven, iets wat niet echt heel erg veel werkte bij de jongen. Ineens werd er een vinger tegen zijn borst geduwd, een kleine frons verscheen. En wat nu? "Omdat je zo doet, me zo plaagt," de frons verdween zo snel die was gekomen. Oke, redelijk punt had ze daar. Het was niet dat hij altijd zo deed namelijk. "En omdat je lichaam le-," meteen werd haar zin afgekaapt, iets wat enkel meer vermakelijker was voor de jongen. "En omdat mij lichaam wat?" antwoord kwam er niet. Want ineens stormde ze de kamer uit met de mededeling dat ze ging trainen, haar Charmeleon achterlatend. Wat gebeurde er net..? Ach, kon hij zich ook klaarmaken. Hetzelfde t-shirt als hij die vorige dag aanhad werd weer aangetrokken, zijn riem werd vastgemaakt. Het enige wat hij zelf achterliet was zijn vest, hij zou het ding later wel weer ophalen. Vervolgens leip hij de kamer uit, wachtend op de Charmeleon op deze eruit kwam of niet en uiteindelijk sloot hij de deur achter zich.

Agh. Nope, nope, nope, nope. Ze schudde haar hoofd lichtjes toen ze de trap afstormde en even bijna omver liep. Deze vloekte even naar haar, maar ze liep al snel het Pokémon center, waar ze even licht hijgend bleef staan... Ze had verkoeling nodig en snel ook. Ze pakte de Pokéball van Saiko en liet de Metagross eruit komen. De grote, metalen Pokémon keek even met haar lege blik naar trainer. Toch hoorde ze een soort van begroeting in haar kop en ze lachte even naar haar Pokémon. Nog steeds was ze gek van Saiko. Geen idee waarom. Stiekem wou ze even een stukje met haar gaan vliegen... Maar ergens was dat ook gewoon ongemakkelijk. Zelf als Metang was het lastig geweest. 'Is er iets?' Klonk er. Even keek ze droogjes naar de Pokémon. Jezus, ze had het vast al gelezen. 'Ja...' Klonk er even. Zie je wel. "Dan weet je het al," zei ze even terwijl ze naar haar keek. "Maar nee, ik wilde gewoon even... Stoom afblazen..." Zei ze even kort terwijl ze een blik legde op de omgeving. Er was niet veel om op te werken. Ze nam een stap terug toen ze echter iets zag. "Meteor Mash," zei ze even simpel. Hierbij schoot de metalen spinachtig naar voren, een poot optillend. De steen die ze met haar gedachten als doelwit had aangeduid was binnen de seconde verbrijzeld en even lachte ze tevreden. Dat was uitstekend. Nuja. Met Saiko moest ze nu ook weer niet veel trainen, de Pokémon was erg sterk... 'Je wilde gewoon iemand om tegen te praten he?' Klonk er even. Ze sloeg haar ogen van het tafereel voor haar en zuchtte even... wat... Nee... Niet waar... 'Stiekem wel hoor,' "Zw... Zwijgen..." zei ze even met een zachte stem. 'Zoals je wil,' klonk er even. Daarna keek Tawn terug op. De metagross was alweer voor haar gaan staan, haar rode ogen keken haar licht doordringend aan. Zucht... Opeens hoorde ze een zachte grom en toen ze zich omdraaide merkte ze op dat May haar even blij aankeek... wacht als zij hier was...

Niet heel veel later was hij al het Pokémon Center uit, de gouden Charmeleon was ook de kamer uitgegaan al was deze al wat eerder naar buiten gegaan. De zuster leek het te te merken dat een van de sleutes was verdwenen, dat was mooi. Nu liep hij zelf ook naar buiten, om de blondine niet heel veel verder aan te treffen met een Metagross. Oh, was dat dat ding van toen? Ja, leek er wel op. Hij liep richting een random boom welke niet heel veel verderop stond en keek de blondine gewoon rustig aan. Het zou niet al te lang moeten duren voordat ze hem zou opmerken leek hem.

Okay dan... Ze zag hem niet meteen, daarvoor was ze te traag van begrip en lette ze te weinig op. daarom aaide ze even haar Charmeleon en keek ze vervolgens even naar Saiko. Deze leek even te communiceren met May, die even geschrokken opkeek, maar kalmeerde bij het besef dat het de Metagross was. Ze lachte even en zag hoe de shiny even tevreden antwoord gaf. Het was vast over haar evolutie. Toen ze zich echter even omdraaide om rond te kijken, spotte ze hem meteen... hey, hij had een shirt aan. Yay... Nuja, eigenlijk was het deels yay zeker. Ze zuchtte even en verplaatste haar blik even weer... Neh, ze kon niks echt zeggen en ergens verwachtte ze gewoon weer de vraag van eerder. Bij die gedachte schoot ze weer rood aan... dammit.

Het leek een tijdje te duren, nog wat langer, maar uiteindelijk leek de blondine hem opgemerkt te hebben keek hij haar aan met een kleine grijns op zijn gezicht. Het werd enkel grappiger toen de blondine om de een of andere reden helemaal rood leek aan te schieten, geen idee wat er was -waarschijnlijk door het hele gebeuren van net, heh. "Daar terug zei je nog wat over mijn lichaam, wat is daarmee?" Waarom was het voor mensen nou weer zo moeilijk om antwoord te gaan geven?