Bugging you

Een gymleader uitdagen… Ze moest er toch echt ooit aan geloven en de eerste gym was hier, hier in Santalune City. Viola de fotografe en haar Bug type Pokémon waren befaamd in de omstreken, maar nog niet zo sterk als de volgende gyms die ze zou moeten uitdagen. Ze haalde dan eventjes diep adem en ging nog een laatste keer met haar gedachten over de strategie die ze had uitgedacht heen. Ze had helaas geen Pokémon om de Surskit va Viola af te remmen. Dit zou nog een probleem kunnen worden, gezien het feit dat dat kleine ding verdomd snel was. Maar ze zou nog wel een oplossing vinden en ze hoopte dat deze openbaring tijdens het gevecht wel zou komen. Ze moest niet alles uitdenken, want als er dan ook maar iets zou afwijken van haar planning, zou ze totaal in de stress schieten en misschien zelfs wel een black-out krijgen. Lilium keek stilletjes door de glazen schuifdeuren heen, nerveus naar binnen turend. Nee, een black-out moest ze niet krijgen. Met een rilling bedacht ze zich dat dat funest zou zijn voor haar gevecht. Ze liet haar dunne vingers nog eventjes over haar Pokéballs glijden. Ze hadden hiervoor getrained, ze konden dit dan ook aan. Ze haalde nog een keer diep adem en duwde vervolgens de glazen klapdeuren open en stapte naar binnen.

Het eerste wat haar opviel, waren de grote ingelijste foto’s van allerlei insecten Pokémon die aan de muren hingen toen ze de hal doorliep. Het was duidelijk welk type in deze Gym de overhand had. Ze zag Scatterbugs, Vivillons, Sewaddles… Overal. Ze kon het niet laten om eventjes licht te glimlachen. Ze vond deze types altijd wel iets hebben, maar dat kwam ook deels omdat ze zelf opgegroeid was met een Vivillon. De Vivillon die telkens op de foto stond, die moest van Viola zijn. Ze herkende het vleugelpatroon. Al, moest ze in de privacy van haar hoofd toch echt toegeven dat ze haar Oz’ vleugels mooier vond. Ze probeerden haar zenuwen weg te slikken, ze waren misselijkmakend. Maar ze kon nu niet meer terug. Hier had ze voor getrained en gewerkt. Ze ging nu niet meer als een bange Lillipup naar huis rennen. Haar ouders zagen haar aankomen. Ze wist wel wat dat zou worden. Iets in de trant van zie je wel. Ze liep zwijgend de zaal binnen naar de gevechtsplaats. De hoge ramen, omringd door webben van waarschijnlijk verschillende insecten types maakten wel een zekere sfeer. Niemand kon ontkennen dat dit een gym was voor insecten types.

Al snel genoeg werd ze doorverwezen naar het veld waar haar gevecht zou plaats vinden en kondigde de scheidsrechter haar aan. Vervolgens stapte een jonge, blonde vrouw het strijdveld op. Dat moest Viola zijn. Ze slikte nerveus en de scheidsrechter bevestigde al vlug genoeg dat dit inderdaad de Gymleader was. Toen deze naar voren liep om haar hand te schudden, liep Lilium ook langzaam naar voren om de begroeting tegemoet te komen. “Aangenaam mevrouw,“ zei ze, niet al te luid. De zenuwen maakte dat haar stem afgeknepen voelde. De regels werden nog een keer herhaalt. De uitdager, zij dus, mocht van Pokémon ruilen in het gevecht, in tegenstelling tot de Gym Leader. Het was een overduidelijk voordeel, maar het maakte niet dat ze er geruster op was geworden. Ze haalde eventjes diep adem toen de vlag omhoog ging en pakte de Pokéball van Oz uit haar vestzak. De Vivillon mocht het spits afbijten. “Begin!“ Klonk de stem van de scheidsrechter.

Meteen liet ze haar Vivillon verschijnen. Oz strekte zijn vleugels en schoot meteen wat de lucht in. Als tegenstander werd de befaamde snelheidsduivel zelve ingezet, de Surskit. Lilium moest toegeven, ze was banger voor de Surskit dan voor de Vivillon, Vivillon’s kende ze immers als haar broekzak… Meteen schoot de Surskit over het veld heen. Lilium had moeite om de kleine pond skater Pokémon te volgen met haar ogen en ze kon aan Oz zien dat hij dat ook had. Meteen beginnen met de strategie dus. Ze trok haar mouw voor haar mond en riep. “Oz! Stun Spore!” riep ze en een wolk van het gele poeder stoof over het gevechtsveld heen. Maar, het had niet de gewenste uitwerking. Met een Quick Attack wist de Surskit het poeder te ontwijken en ook nog eens een keer Oz vol in zijn buik te raken. De Vivillon deinsde geschrokken naar achter en hoestte eventjes lichtjes. Ook Lilium verstarde even, geschrokken van het feit dat de Surskit zo enorm snel was. Maar vervolgens beet ze op haar lip. Dit liet ze niet over haar kant gaan. De Surskit kwam echter alweer hun kant op stuiven. “Oz Struggle Bug!“ Riep het meisje snel. Het rode aura van de Struggle Bug aanval kwam al vlug om de Pokémon heen en Viola riep nog wat naar haar Surskit. Maar de Pokémon had al teveel snelheid gemaakt om zijn aanval af te breken. De Pokémon schoot tegen Oz aan en kreeg een flinke terugslag door de Struggle Bug aanval, al kreeg Oz het ook opnieuw te voorduren door de sterke Quick attack. Eventjes beet Lilium op haar lip. Nu snel handelen. “Stun Spore Oz!“ Riep ze opnieuw en het verlammende poeder vulde het veld opnieuw. De Surskit, wie nog moest herstellen van de Struggle Bug, kon niet op tijd weg komen en verstarde nu af en toe in zijn bewegingen. De Paralysis had toegeslagen tot Lilium’s grote opluchting. Viola droeg haar Pokémon op om geen directe aanvallen meer te doen op dit moment. Zij als insecten trainer wist immers maar goed dat Struggle Bug alleen daarbij zou werken. “Ontwijk het Oz!“ Riep Lilium, toen een grote straal bubbles zijn kant op werd geschoten. Maar de Gym leader was ook niet van gisteren. De straal bubbels volgde met goede precisie de Vivillon en raakte hem alsnog vol in zijn rug. Oz slaakte een kreet en Lilium beet op haar lip toen deze ter aarde stortte voor een moment. Een echt gevecht was brutal.. Zo bleek… “Sta op Oz!“ Moedigde ze haar Vivillon aan en ja, Oz wist nog weer op te krabbelen, al had hij niet meer de energie om weer omhoog te gaan en te vliegen. De Surskit kwam weer op hen af gesuisd, duidelijk was de gym leader ervan overtuigd dat een Struggle Bug er niet meer in zat. Maar ze hadden nog een move geleerd. “Oz, Psybeam!“ Riep Lilium naar haar Vivillon en de krachtige psychische aanval schoot weg van zijn antennes, recht in de baan van de Surskit. Het bereikte zijn doel al snel genoeg en de Surskit werd terug geslagen. Gespannen keek Lilium ernaar. De vlag van de scheidsrechter ging omhoog. Surskit was uitgeschakeld.

Ze wierp eventjes een bezorgde blik op haar Vivillon, wie langzaam toch weer iets in de lucht bleef hangen. Voor nu zou hij in het veld blijven. Zijn talent om status ailments aan te brengen was haar nog iets te waardevol. Maar toen verscheen de eigen Vivillon van Viola op het veld, nog sterk en gezond. “Wil je terug Oz?“ Riep ze naar haar Vivillon, wie haar een koppige blik schonk. Hij was absoluut niet van plan om zijn plek in te laten nemen door die aftandse zeeotter. Alles behalve zelf. Ja, Oz was best wel jaloers. Maar hij bleek geen match te zijn voor de Vivillon. Viola beval haar vlinder meteen tot een Gust en ondanks dat Lilium hem toeriep om te ontwijken, was hij niet meer snel genoeg. De Bubble had hem vertraagd door zijn vleugels te bevochtigen en hij was sowieso al niet meer in zo’n goede staat. Oz viel weer op de vloer van de gym neer. “Oz!“ Riep ze wat geschrokken. Ze had hem nog nooit zo zien vallen. Eigenwijze… Met een zucht riep ze haar Vivillon terug. “Je hebt het goed gedaan,“ murmelde ze de Pokéball toe, waarna ze de volgende strijder erbij pakte. “Kom eruit Jack!“ Riep ze.

De Oshawott rekte zich even uit terwijl hij op het strijdveld verscheen, tegenover de gezonde Vivillon. Ze wist heel goed wat die vlinders konden uithalen, dus ze moesten oppassen voor de verschillende soorten poeders die naar hun hoofd gestrooid konden worden. Meteen toen de scheidsrechter de laatste ronde aankondigde, liet ze Jack aanvallen. “Jack! Water Gun!“ Riep ze haar Oshawott toe. Een krachtige straal water schoot door de lucht maar werd moeiteloos en gracieus ontweken door de Vivillon. Lilium beet eventjes lichtjes op haar lip. Dit had ze kunnen weten. Een Pokémon die kon vliegen kon immers alle kanten op. Dezelfde Gust aanval die Oz had neergehaald, sloeg ook deze keer Jack weer tegen de grond. De jonge Pokémon slaakte een verontwaardigd kreetje, maar kwam wel weer overeind. “Razor Shell!“ Riep Lilium haar Pokémon toe. Het was een risico, wat als de Vivillon Struggle Bug kende? Maar dat risico zou ze nemen. Met zijn schelp in zijn handje sprong Jack voorwaarts en hakte in op de Vivillon. Voltreffer! Maar het was nog lang niet over. Een wolk gifpoeder werd hun kant op geblazen en ze zag Jack hoesten. Nu moesten ze echt opschieten… Voordat het Poison echt een tol zou gaan eisen. Maar dat besefte Viola zich duidelijk ook, want de Vivillon schoot ineens de lucht in, hoog naar boven, bijna bij het plafon. “Razor Shell Jack!“ Riep Lilium nog, hopend dat ze de Pokémon nog neer kon halen voordat hij te hoog zat. Maar toen Jack eenmaal sprong, was de Vivillon al te hoog. Tijd tikte… Wat moest ze doen? Even sloeg de paniek haar toe, haar ademhaling werd sneller en haar hart bonste in haar keel, iets wat ze wel vaker had als iets niet lukte. Maar toen zag ze dat Jack over zijn schouder keek, haar aankeek, alsof hij wilde zeggen dat ze haar hoofd koel moest houden. Eventjes beet ze lichtjes op haar lip. De Pokémon had gelijk. Ze moest denken. De Vivillon naar beneden krijgen. “Jack, Water Gun!“ Besloot ze toen te roepen, “dwing hem naar beneden!“ Meteen spoot de Oshawott een krachtige water gun uit, vlak bij het plafond. De Vivillon raken lukte niet vanaf deze afstand, maar omdat hij moest uitwijken kwam hij lager terecht. “Razor Shell!“ Riep Lilium nog een keer. De vleugel van de Vivillon werd geraakt, maar toen kreeg ze iets waar ze al bang voor was. Struggle Bug. Jack werd terug geslingerd en bleef even liggen. “Kom op.. Kom op..“ Mompelde ze zachtjes. “Jack?!“ De Oshawott begon te gloeien. Hij werd groter… Hij evolueerde! Ze kon haar geluk niet te boven. Wat een timing van haar kleine Oshawott. Hij klom wat onhandig weer omhoog en hoestte nog wat harder. Ze moesten opschieten… Later konden ze blij zijn. Ze haalde nog een keer diep adem voor een laatste commando. “Razor Shell!” Riep ze haar nieuwe Dewott toe. De Vivillon zou het moeten ontwijken. Dat zou ook moeten kunnen, als Jack hem niet een scheur had aangebracht in zijn vleugel met zijn vorige Razor Shell. Hij raakte de kop van de Vivillon en de vlinder stortte ter aarde. Jack zakte echter ook door één van zijn poten en bleef hijgend op een knie rusten, uitgeput. Gespannen staarden zowel hij als Lilium of de Pokémon nog op zou staan of niet…

notes notes notes notes

Gespannen staarde Lilium naar het strijdveld. Zou de Vivillon nog omhoog komen of niet meer? Maar nee, de vlag van de scheidsrechter ging naar beneden. Ze had gewonnen. Voor een moment bleef ze staan, verbaasd, overrompeld. Maar al snel genoeg overspoelde de euforie haar. De vreugdekreet begon onder in haar buik en begon zich al snel omhoog te werken, maar werd op de één of andere manier ernstig gedempt tot een zachte overrompelde kreet. Maar dat weerhield haar er niet van om haar Pokémon om de hals te vliegen. Dewott was gegroeid! Ze lachte zachtjes naar hem. "Goed gedaan, heel erg goed gedaan!" Bracht ze uit. Ze keek met twinkelende ogen op toen de Gym leader haar benaderde en haar de badge overhandige. "Hartstikke bedankt!" Zei ze. Haar hart bonsde in haar keel van wegvloeiende spanning, maar ze was blij, zo blij. Ze gaf Dewott nog een knuffel. Oz zou ook zeker een beloning krijgen op het moment dat hij weer naar het Pokémon center geweest was, maar niet nu.

Ze haalde eventjes diep adem toen ze de klapdeuren weer doorliep en sloot haar ogen. Dat had ze gehad. Wat een opluchting. Met een glimlach leunde ze tegen het glas aan en ademde diep en uit, haar Dewott nog steeds omhelzend. "We hebben het gedaan Jack, het is ons gelukt," zei ze ademloos.

notes notes notes notes

Een stem doorbrak haar gedachtes en een bepaald persoon, voor wie ze de vorige keer weggevlucht was, kwam haar kant op gelopen. Meteen schrok Lilium lichtjes op en klemde haar badge wat vaster in haar hand. Ze keek eventjes op naar de jongen. Had zij weer. Licht ongemak begon weer in haar maag te prikken toen ze om keek naar de roodharige jongen met zijn priemende groene ogen. "Het is Lilium," reageerde ze en haar mondhoeken trokken lichtjes naar beneden. Ze zette dit keer wel een pasje naar achter om afstand te bewaren en hield haar Dewott klemvast tussen haar armen. Vanaf die houding keek ze behoedzaam omhoog naar de oudere en grotere jongen. "Ja, Jack is geëvolueerd en de eerste badge is binnen." Ondanks dat ze zich ongemakkelijk voelde bij deze jongen, was er toch een zekere zweem van trots in haar stem hoorbaar. Ze was immers wel blij met haar overwinning. Maar goed, wie zou dat niet zijn? Eventjes viel ze stil, maar stelde toen toch een wedervraag. "En jij? Ga jij deze gym uitdagen? Of heb je je badge al?" Vroeg ze, nog steeds licht behoedzaam. Jack begon weg te doezelen in haar armen dus ze nam hem nog wat steviger in haar ene arm. Nu haar andere hand vrij was, pakte ze de Pokéball van Jack uit haar vestzak en liet ze hem terug keren. "Ga maar rusten, je hebt het verdiend," murmelde ze hem zachtjes toe terwijl hij verdween. Hierna keek ze weer omhoog naar de jongen.

notes notes notes notes

Haar ogen vernauwden zich eventjes lichtjes toen hij bijna weer een slip-up maakte met haar naam, maar zichzelf verbeterde. Ze besloot er niks over te zeggen. Niet de strijd aangaan met vage figuren, kwam niks dan narigheid van. Het was ook overduidelijk dat hij haar naam niet vergeten was. Deed hij het dan om haar te beledigen? Het feit dat hij over het bos begon, liet haar wel eventjes opkijken. "Santalune Forest?" Kwam er als eerste uit. Het bos trok altijd wel haar aandacht. Ze had er zo vaak gespeeld als klein kind en daar had ze Oz gevonden. Als klein kind het bos binnen dwalen en je pols per ongeluk open rijten was niet heel erg geslaagd geweest. En als Oz er niet geweest was, was het waarschijnlijk niet zo goed afgelopen. Om de sporen van dit ongeluk op haar pols hield ze nog altijd een armband. Mensen kregen er nog wel eens het verkeerde idee van, een litteken op die plek, en ze vond het gewoon niet prettig om naar te kijken.
Ze fronste eventjes lichtjes bij het woord 'Steen'. Ze had het nog steeds niet zo op de Steen types en de Wonder Trade had het er niet veel beter op gemaakt. "Dan kom je binnenkort op bekender terrein," merkte ze op, "de tweede gym hier gebruikt steen types." Ze had Grant wel eens op televisie gezien, een getalenteerd klimmer. Ze hoopte niet dat ze dat zelf moest doen om bij het strijdveld te komen... Ze had het niet zo op hoogtes en rilde al eventjes bij de gedachte.

notes notes notes notes

Meteen nadat ze de naam van het woud eruit geflapt had, besefte ze zich dat haar 'uitbarsting' misschien een beetje apart was geweest. Ze zag dan ook de wenkbrauw van de oudere jongen, Aiden als ze het goed onthouden had, wat in de lucht schieten. "Oh, dan heb ik het goed onthouden van vroeger," zei ze dus maar op redelijk luchtige toon, waarna ze zich weer tegen de glazen ruit aan liet zakken. Ze begon weer tegen de glazen ruit aan te leunen zoals ze gedaan had voordat de jongen ten tonele was verschenen.
Toen hij vertelde dat hij zijn eerste gym gevecht verloren had, was het de beurt aan Lilium om haar wenkbrauwen ietsjes op te trekken, dat had ze immers niet zien aankomen. Ja, zijn Charmander was in het nadeel tegen steen types, maar zijn Scizor was toch in het voordeel met zijn staal-type? Ze besloot er niet al te lang over na te denken, misschien had hij zijn Charmander nog niet op dat moment. "Ah.. Ben je daarom naar Kalos gekomen?" Besloot ze te vragen, haar blauwe ogen richtende op het gezicht van de jongen. Nu was ze toch wel redelijk nieuwsgierig geworden, ondanks dat ze hem nog steeds wel een lichte creep vond.

notes notes notes notes

De lichte grinnik deed haar opkijken en gaf haar een mild idee dat ze fout zat met haar redenatie. Maar zijn volgende woorden zorgden dat ze de frons die hij haar toewierp moeiteloos kon weerspiegelen. Hij een schatje? No way in hell. Haar lippen gingen dan ook eventjes uiteen en een sarcastisch antwoord brandde op haar tong, maar ze slikte het op het toch maar in voor de zekerheid. "Oh, oké," reageerde ze uiteindelijk maar, "had ik niet gedacht." Ook het licht nerveuze schuifelen van haar voet merkte ze naar haar smaak te laat op. Ze had geen idee hoe lang ze het al deed, maar ze forceerde haar voet om weer stil te staan op de grond. Ze wilde niet hier staan als een Deerling die in de koplampen keek van een auto.
Zwijgend luisterde ze naar zijn verhaaltje maar kon het niet laten om licht verward op te kijken. De redenatie van zijn woorden was vreemd. "Nou, dan hoop ik dat poging twee je beter zal vergaan," reageerde ze. Vast wel, met een vuur type was een Bug Type gym meestal niet zo'n groot probleem. ZE merkte het aan de gevechten die ze met Oz deed, vuur types waren funest.

notes notes notes notes

Hij had het duidelijk ook gezien en schuwde er ook niet voor om er een opmerking over te maken, tot haar eigen grote ergernis. Ze voelde haar wangen opnieuw rood worden branden in verontwaardigde schaamte en trok haar neus op. "Nee, natuurlijk niet." Reageerde ze licht bits, haar armen over elkaar vouwend. Wat een frustrerend persoon dit, of tenminste, voor haar. Waarom waren alle trainers met een Charmander (of evolutie daarvan) zo.. apart?
Ze vernauwde haar ogen lichtjes en keek hem weer aan toen hij weer begon te spreken. "Zo ongeveer, ik wil eerst nog een keer naar Kiloude City gaan en nog wat meer trainen voordat ik Connecting Cave weer door ga," zei ze, "maar daarna wil ik zo snel mogelijk die gym doen ja," vervolgde ze wat afwezig. Grant gebruikte fossiele Pokémon als ze het goed had... Wat zouden die oude krachten dan kunnen? Zubat's Rosot zou niet eens zo'n uitdaging moeten zijn, maar ze had gewoon een vreselijke hekel aan grotten en alles wat erbij hoorde. Geweldig dat ze er deze reis nog minstens 2 door moest.

notes notes notes notes

De heldere lach van de jongen maakte haar gestel niet veel beter en zijn woorden al helemaal niet. Ze voelde haar wangen branden en ze fronste lichtjes. "Nee." Reageerde ze op een nukkige toon, waarna ze weer wegkeek van de jongen. "Ik zie de humor hier niet bepaald van in." Tenminste had zij de badge al en hij nog niet, dat was nog iets wat haar vrolijk kon maken. Ze was tevens allang blij dat hij zijn Charmander nog in zijn Pokéball had zitten, dat maakte de situatie ook al minder dreigend.
De jongen merkte plotseling op dat hij de Gym ook maar eens ging proberen. Lilium keek omhoog naar de jongen, nog altijd met wantrouwen in haar blik en snoof eventjes lichtjes. "Veel succes dan," zei ze zacht en duidelijk niet helemaal van harte. Haar ogen schoten eventjes open van schrik en verontwaardiging en Lilium verschoot zelf ook weer toen de jongen haar weer bij die vreselijke bijnaam aansprak en naar haar knipoogde. "Jij-!" Begon ze op verontwaardigde toon, maar de klapdeuren hadden zich al achter de jongen gesloten. Het liefste zou ze de muur een trap willen geven, maar dat zou ook niet bevorderlijk zijn voor haar eigen reis gesteldheid. Dus draaide ze zich maar om en liep ze met bruuske passen weg van de gym.

notes notes notes notes