Onzeker keek Mabel naar de gym, wilde ze dit wel doen? Normaal was ze tegen gyms en het hele systeem, wie wilde zijn pokémon laten vechten met risico’s op ernstige verwondingen om een stomme badge te verdienen? Er waren zoveel betere dingen die je kon doen met je partners. Maar Amy stond erop, de Zoroark vond het niks dat ze de zwakste van het team was en wilde sterker worden. Silvester was bijna dubbel zo sterk als de Darktype en zelfs Mercy kon de vos verslaan. En het was onnodig te zeggen dat Amy met haar karakter er niet tegen kon, en nu wilde ze zich bewijzen door de eerste Kalos gym te verslaan. Het moest niet bijzonder moeilijk zijn, waarschijnlijk kon de Zoroark het wel aan. Ze zat net op het randje qua league regels. Blijkbaar mochten pokémon maar een bepaald level hebben voor alle gyms behalve de laatste. Amy was de enige die nog geschikt was om mee te doen, op Alice na dan, maar wie stuurde een level 1 shiny Buneary af op wat de gymleader had? In elk geval kwam het erop neer dat als Amy in de problemen kwam ze moest opgeven of het zelf afmaken. Normaal zou ze dit niet doen, maar als de Zoroark er blij van werd.. ze liep naar binnen en was meteen verbaasd. Overal hingen foto’s van Bugtypes. Het meisje rilde en probeerde niet naar de close-ups van de pokémon te kijken, dit gaf haar nachtmerries. Zo snel mogelijk liep Mabel verder en kwam uit in een andere kamer met nog meer foto’s. Was dit niet bedoeld een gym te zijn? Was ze een museum binnengelopen? Verward keek ze om zich heen, waar was de gymleader? Oké, de foto’s waren wat minder eng geworden en ze had geen last meer van rillingen als ze in de ogen van de Bugtypes keek. Iemand tikte haar opeen op de schouder, het meisje maakte een sprongetje naar voren van schrik en draaide zich om. Een vrouw, redelijk jong, keek haar verbaasd aan. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat ze zou schrikken. “Ben je hier voor de gym?” vroeg de blondine met een frons. Mabel knikte en keek snel om zich heen. Er was niemand anders, dus was zij..?
“Ik ben Viola, de Santalune gymleader,” stelde de vrouw zich voor. Dus toch!
“Als je me wilt uitdagen is daar de arena,” wees de gymleader naar een deur waar heel handig ‘Santalune Gym’ op stond. Oeps.
“Ik ehm.. komt het uit?” besloot Mabel maar te zeggen, kon dit meer awkward worden? Viola knikte en keek even in de richting van een andere deur.
“Ik moet alleen nog een paar foto’s uitwerken en dan kom ik eraan.” Met die woorden liep de vrouw weg en liet Mabel alleen achter. Oké.. het meisje draaide zich om en liep richting deur. Aan de andere kant bevond zich inderdaad de gymarena, een groot zandvlak met witte lijnen. Maar de omgeving was mooi, het zandvlak lag wat lager en er omheen was begroeiing netjes binnen zijn perken te vinden. En nu wachten, wat was er leuker dan dat?
V.S
Viola kwam binnenlopen, samen met een man die waarschijnlijk de scheidsrechter was. Mabel stond op van het muurtje van het veld en keek de gymleader afwachtend aan.
“Ik neem aan dat je de regels kent,” begon Viola met een blik op de scheidsrechter. Mabel knikte, ze kende de regels.. een soort van.. een beetje.
“Dan heb ik geen reden terug te houden,” met een grote grijns keek de blondine haar uitdager aan. Mabel slikte en liep naar haar deel van het veld, ze vond dit niks.
“Oh, en als je het niet erg vind, ik neem graag foto’s van mijn gevechten,” riep Viola over het veld.
“Hopelijk ben je daar niet tegen.” Mabel schudde haar hoofd en pakte de rode pokéball van Amy uit haar zak. De Zoroark had er vast zin in. De gymleader pakte ook een pokéball en liet haar eerste pokémon eruit. Een Surskit. Deze kende ze wel, ze waren vaak te vinden in de kleine waterplas bij de Daycare. Het waren niet de meest dreigende pokémon. Nu was het haar beurt haar pokémon eruit te laten. Ze klikte op de knop en liet de.. Lopunny er uit? Een roze konijn was op het veld verschenen, maar dat was niet Mercy’s pokéball, toch? Verbaasd keek Mabel naar het ding in haar hand, ze was er zeker van dat ze het verschil tussen de twee pokéballen kon voelen. Die van Amy was meer beschadigd dan die van het konijn. En dit was duidelijk die van Amy. In de war keek het meisje weer naar de roze pokémon en herinnerde zich dat Amy’s ability Illusion was. Dit was niet alleen handig voor het creëren van illusie’s waardoor de Zoroark kon praten, maar het zorgde er ook voor dat als de pokémon het wilde ze in een van haar teamgenoten kon veranderen. Dat was.. raar. Maar goed. Viola leek alsof ze wat wilde zeggen en Mabel realiseerde zich dat ze al zeker twee minuten naar haar pokémon aan het staren was. Zelfs Amy keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Uhm.. Focus Blast,” riep Mabel voordat iemand anders kon reageren. Amy grijnsde, wat er raar uitzag op de Lopunny, en vormde een blauwe bal tussen haar poten. De aanval duurde even om te laden en natuurlijk ontweek de Surkit het. Dit was de openingszet, niet echt iets wat altijd precies raakte. Mabel vertrouwde erop dat Amy zelf zou vechten, ze was dan wel de Zoroark haar trainer, maar vechten? Daar wist ze niks van, ze kende alleen ongeveer Silvesters aanvallen. Die van Mercy en Amy had ze niet echt in haar hoofd. Maar de Darktype wist zelf wel welke aanvallen ze had, dus het zou wel geen probleem zijn. De Surskit was zelf ook niet bezig niks te doen, ze voerde een Sweet Scent uit als opgedragen door haar trainer. De aanval had niet bijzonder veel effect, behalve dat een zoete geur de lucht vulde. Niet een soort vies zoet zoals deo wel eens rook, maar een aangenaam zoet. Het zoet wat je in lekkere gebakjes vond. Amy was echter niet zo onder de invloed van de geur. De Zoroark was niet echt een zoete kauw, ze hield meer van bittere dingen. Zoals pure chocola. Mercy daartegenin.. de Lopunny had een zwakke plek voor zoetigheid, iets wat ver uit haar buurt moest worden gehouden als je zelf wat wilde. Amy stond een moment stil, het veld in zich opnemend. Een gespannen stilte viel over het veld wat niemand leek te willen verbreken. Toen sprong de Lopunny(?) naar voren en haalde uit met haar poot. Op het moment dat Amy’s klauw de Surskit raakte met een Aerial Ace verdween de illusie en werd de Zoroark zichtbaar. Grijnzend keek de Darktype de verbijsterde gympokémon aan. De verrassing gaf Amy de kans om nog een aanval uit te voeren. De Surskit sloeg met een klap tegen de muur van de zandbak nadat ze een Shadow Claw tegen zich aan had gekregen. Toen de Bugtype weer overeind kwam kon ze net een Flamethrower ontwijken en reageerde met een Bubble. De bellen knapten tegen de Zoroark en hadden een minimaal effect. Amy glimlachte en gaf haar tegenstander de kans een aanval uit te voeren. Zij had duidelijk de overmacht, maar het gevecht zou saai zijn als ze de pokémon in een paar klappen had uitgeschakeld. Met een Quick Attack viel de gympokémon aan, een aanval die de Zoroark net kon ontwijken. Met een behendige Scratch wist ze de Surskit te schampen. De Bugtype kwam wat onhandig neer op de grond en keek haar tegenstander boos aan. Ze vond dit spelletje helemaal niks. De Darktype was het daar niet mee eens, Mabel kon zien dat Amy de grootste lol had. Maar dat was ook echt iets voor de Zoroark, zij was de enige in het team die vechten leuk vond. Op mega Mercy na dan. Amy schraapte haar nagels over de grond om ze scherper te maken met een Hone Claws en sprintte weer naar voren, ze was redelijk snel als je keek naar de snelheid van de Surskit. En Surskits waren redelijk snelle pokémon. De Zoroark begon uit te halen en krabte haar tegenstander met een Fury Swipes, niet erg schadelijk, maar best effectief. De Surskit begon nu tekenen van vermoeidheid te laten zien, de gympokémon zou het niet erg lang meer volhouden zo. Ze was ook niet bijzonder sterk, maar wel een tegenstander. Amy grijnsde en creëerde een redelijke afstand tussen haar en haar tegenstander. De Surskit deed een laatste poging haar te schade toe te brengen met een Quick Attack, maar faalde toen de Zoroark omhoog sprong met een Bounce. Hoog in de lucht wist Amy zich in een goede positie te draaien en kwam weer naar onder met een Aerial Ace. Dat samen met de Bounce veroorzaakte zo’n klap op de kleine Bugtype dat ze werd uitgeschakeld. Amy liep een paar stappen terug en de scheidsrechter hief de vlag die aangaf dat Mabel’s pokémon had gewonnen. De Zoroark liet een grom van verlichting horen en wierp een vrolijke blik op haar trainer. Het leek erop dat ze de tijd van haar leven had. Mabel reageerde met een simpele glimlach en keek toe hoe Viola haar Surskit liet terug keren. Een tweede pokéball werd tevoorschijn gehaald en omhoog gegooid.
“Ik hoop dat je klaar bent voor ronde twee,” met een glinstering in haar ogen keek de gymleader haar uitdager aan. Op naar ronde twee dan maar.
V.S.
Een vlinder verscheen op het veld. Het was een.. Mabel dacht na, dit waren pokémon die uit Kalos kwamen, en de naam was.. Vivillon. Toch? Ze dacht van wel, al was ze geen pokémon expert. Ze viste haar dex tevoorschijn en scande de pokémon.
'Vivillon, the Scale Pokémon. Vivillon with many different patterns are found all over the world. These patterns are affected by the climate of their habitat. It scatters colorful scales.' Oké, dus toch. Dit was ook de laatste pokémon van de Santalune Gym, als Amy deze versloeg zou ze winnen. De Zoroark was zich daar ook bewust van en keek haar nieuwe tegenstander uitdagend aan. Ze had niet bepaald veel schade opgelopen van de Bubble die de Surskit op haar had gebruikt. De vlinder fladderde rustig en leek niet al te veel onder de indruk van de Zoroark. Ze had waarschijnlijk al heel wat gevechten gevochten, dit was gewoon een ander gymgevecht voor de Vivillon. Ergens was het wel sneu voor de pokémon, dit was de makkelijkste gym en daardoor werden ze vaal verslagen. Er waren weinig trainers die geen eerste gymbadges hadden. En deze werd keer op keer verslagen.. dat was een van de redenen dat Mabel tegen gyms was. En toch deed ze aan eentje mee. Ze beet op haar lip en keek naar Amy, eentje had in elk geval plezier. Net als elke keer mocht de uitdager het gevecht openen. Amy was deze keer niet van plan rustig te beginnen en rende op de vlinder af. Ze opende haar bek en spuwde een vlammenzee op de gympokémon af. De vlinder kon de aanval net ontwijken en vormde paarse sporen die ze op de Zoroark afvuurde. Amy verbrandde de dingen en ontweek daarmee ook de Poison die ermee kwam. De Vivillon was sneller in reactie dan haar teamgenoot en viel aan met een Gust. De windvlaag sloeg tegen de Darktype aan en ontlokte een grom. De grom veranderde in een Snarl die de Vivillon de bijbehorende schade toebracht. Amy ontweek een tweede Gust die op haar werd afgevuurd, haar ogen gloeiden blauw op en een zwartpaarse energie werd zichtbaar rondom haar. De Night Daze was onmogelijk te ontwijken voor de gympokémon en dwong haar om lager te vliegen. De vlinder reageerde met een Psybeam die Amy vol raakte.. en geen effect had. De immuniteit was best handig, vooral op dit soort momenten. De Zoroark deed nog een poging haar tegenstander te raken met een Flamethrower en was weer onsuccesvol. De Vivillon was snel genoeg om de aanvallen te ontwijken en haar tegenstander te frustreren. Terwijl Amy even tijd nodig had te herladen van de vuuraanval nam de gympokémon de kans aan te vallen met een Struggle Bug. De vlinder sloeg haar tegenstander tegen de grond en terwijl Amy overeind probeerde te komen wist de pokémon met haar Struggles Bug haar tegenstander schade toe te brengen. De Zoroark piepte en wist weg te komen. Hijgend keek Amy de gympokémon aan, deze was sterker dan die andere. De Vivillon fladderde voorzichtig rond, klaar om een volgende aanval te ontwijken. Maar in plaats van aan te vallen begonnen er tranen over de wangen van de Zoroark te glijden. Huilend keek Amy haar tegenstander aan en piepte. Verbaasd en een beetje ongemakkelijk vloog de gympokémon rond, wat moest ze met zo een situatie doen? Voorzichtig kwam de Vivillon wat dichterbij, hoewel dit een gevecht was kon ze toch niet een huilende tegenstander aanvallen? Dat had ze beter wel kunnen doen, want zodra de vlinder binnen bereik was verdween de wanhopige uitdrukking van Amy’s gezicht en sprong ze naar voren. Met een Foul Play, heel toepasselijk, sloeg ze de gympokémon tegen de grond en spuwde vuur zodra ze haar klauwen had verwijderd. Dat was de meeste schade die de Zoroark tot nu toe had gedaan. De Vivillon die wonder boven wonder nog steeds niet uitgeschakeld was nam de kans en liet een wolk groene sporen vrij recht in het gezicht van haar tegenstander. Amy gromde, wankelde even en sloeg toen tegen de grond. Uitgeschakeld? Mabel probeerde te zien of haar pokémon nog bij bewustzijn was of dat ze had verloren. De scheidsrechter hief echter geen vlaggetje wat betekende dat de Zoroark niet uitgeschakeld was. Wat was er dan? De Vivillon nam de kans en viel aan met een Gust, nu had ze vrij spel. Was het dan? Was Amy ingeslapen? De vos leek inderdaad te snurken, niet echt hard, maar net subtiel genoeg om te tonen dat ze nog bij bewustzijn was. Een soort van dan.
“Amy!” riep Mabel naar haar pokémon in de hoop dat die wakker zou worden. De Sleep Powder had zijn werk goed gedaan, de Zoroark zou niet snel terug komen. En een andere pokémon kon ze niet gebruiken..
“Amy!” De Vivillon voerde nog een Gust uit en bracht weer schade toe aan haar tegenstander. Licht wanhopig keek Mabel naar haar pokémon, moest ze dan maar gewoon opgeven? Was dit het einde van het gevecht?
De derde Gust sloeg tegen Amy’s snuit en er zat weer beweging in de pokémon. Slaperig kwam de vos overeind en gaapte, net op het moment dat de Vivillon een poging tot een vierde Gust deed. Geschrokken sprong de Zoroark weg, ze leek zich weer te beseffen dat ze niet lag te dommelen in Mabel’s bed, maar dat ze midden in een gevecht zat. Boos gromde Amy en sloeg richting vlinder die de aanval makkelijk ontweek. Ze wilde een tweede Spore aanval uitvoeren, maar de Zoroark was haar voor. Amy was niet van plan nog eens in slaap te vallen en brulde iets naar de gympokémon. Die stopte met aanvallen en keek boos terug. Taunt. Dat zorgde ervoor dat aanvallen zoals Sleep Powder of Stun Spore niet konden worden uitgevoerd. Alleen nog schadelijk aanvallen. Amy grijnsde en vormde een donkere energie om zich heen. De Dark Pulse sloeg tegen de vlinder aan, de gympokémon was dan misschien niet meer zo fit, maar de Taunt had haar zeker kwaad gemaakt. Dit hele gevecht eigenlijk, huilen met Fake Tears om haar door de war te brengen, het gebruik van haar poeders onmogelijk maken. Nee, ze was er klaar mee. De vechtlust was van de Vivillon haar gezicht te lezen, ze ging niet opgeven, nog lang niet. Amy zag het ook en rende naar achteren om de Struggle Bug te ontwijken. De vlinder keek gefrustreerd naar haar tegenstander, ontevreden over het feit dat ze geen Light Screen kon uitvoeren om zich te beschermen tegen de vuuraanvallen van de Zoroark. Een vuuraanval was precies wat Amy van plan was, de Flamethrower schampte de Bugtype en bracht een Burn mee. De Vivillon zakte naar de grond en keek naar haar verbrande flank, het zag er niet heel prettig uit. Mabel keek kort naar haar pokémon en maakte een aantekening dat ze de Zoroark nooit zo boos moest maken dat ze vuur ging spuwen. De vleugels van de gympokémon waren gelukkig, voor haar, niet beschadigd en met een samengetrokken gezicht vloog de vlinder weer omhoog. Dit gevecht ging niet erg lang meer duren. De Vivillon deed een poging haar tegenstander te raken met een Gust, maar kon de kracht er niet toe opbrengen om erg veel schade te doen. Amy grijnsde tevreden en sprintte naar voren om de pokémon te raken met een Aerial Ace. Een aanval die bijna nooit miste. Net als deze keer, de klauwen van de Zoroark maakten kleine scheuren in de vleugels van de vlinder. Mabel slikte en hoopt dat het niet te veel schade deed. Vivillon waren tere pokémon en ze wilde niet dat deze niet meer kon vliegen. Het waren Arceuszijdank maar kleine scheuren aan de buitenranden van de vleugels en werd niet de helft eraf gerukt. Amy zag haar tegenstander niet langer meer als dreiging en keek de pokémon simpelweg grijnsend aan voordat ze naar voren rende. Een laatste Flamethrower kwam uit haar bek en sloeg de Vivillon tegen de grond. Het leek er niet meer op dat de gympokémon snel overeind ging komen. Maar de scheidsrechter hief zijn vlag nog niet om Amy’s overwinning aan te kondigen. Met grote moeite werkte de vlinder zich overeind en deed een poging omhoog te vliegen. Haar vleugels stonden het echter niet toe en ze viel terug tegen de grond. Langzaam kwam de Zoroark dichterbij, als de vlinder niet snel zou bezwijken aan haar Burn dan zou ze het zelf afmaken. Gespannen keek Amy naar de gympokémon, zelf was ze nog niet uitgevochten, ze had nog zoveel te bewijzen. Aan Mabel, aan haar teamgenoten, maar vooral aan haarzelf. Ze wilde niet langer de zwakste zijn, ze wilde winnen.
