Bugging bugs.

Met kalme passen liep een blondine het bos binnen. Ze ging even met haar hand door haar lange, blonde haar, kijkend naar de bomen voor haar. Het was weer tijd om haar Pokémon uit hun balls te laten! Immers was vandaag de dag dat hun reis op weg naar topcoördinator officieel zou beginnen, aangezien ze de afgelopen dagen thuis was geweest om van alles te regelen. Het was fijn dat ze in deze regio geboren was. Ze moest er niet aan denken nu al zonder haar ouders te moeten, aangezien deze haar goed hadden geholpen zich klaar te maken voor de komende periode.
“Cheers, Hollow en Bella, it’s showtime!” riep de blondine enthousiast, de drie ballen de lucht in gooiend. Ze zag hoe alle drie de Pokémon weer lieten zien compleet verschillende persoonlijkheden te hebben, aangezien haar Fennekin direct rond begon te snuffelen, stiekem geïnteresseerd in de omgeving. Hollow kwam naast haar staan en verwachtte een aai, die hij natuurlijk kreeg. Tot slot had je dan ook nog haar nieuwste aanwinst, Bella, wie enthousiast rond hobbelde in het gras. Wat ze allen gemeen hadden was de perfecte vacht, aangezien de helft van Therin’s tas gevuld was met spullen om voor het uiterlijk van haar dierbare Pokémon te zorgen. Zo was haar Furfrou op haar laatste dag nog getrimd en had hij nu de Star Trim, iets wat zijn eigen persoonlijke favoriet leek te zijn. Zelf was ze enorm gek van de Kabuki Trim, dus wisselden ze het vaak af.

Eenmaal op pad in het bos, de drie Pokémon hun eigen ding doend, kwam ze net op tijd tot stilstand om een uit de boom vallende Weedle te ontwijken. Ze voelde hoe haar hart er voor een moment mee stopte en hoe ze naar adem moest snakken. I-I-Insect… Insect.. Een harde krijs kwam uit haar keel, terwijl ze viel in een poging naar achteren te stappen. “Fennekin, verbrand het!” riep ze angstig. Haar Pokémon keek onmiddellijk om en schoot haar sintel af op de Weedle, welke geschrokken terug de bosjes in dook.
In halve ademnood kwam het meisje overeind, haar handen op haar knieën houdend zodat ze weer op adem kon komen. “Ik haat het bos…” zei ze zielig. Toch moest ze er soms doorheen om naar andere steden te kunnen. Ze was namelijk onderweg naar Santalune, om eens een blik te werpen in de Gym. Ze wist namelijk dat de eerste gym een bug-type had, wat haar alles behalve beviel. Toch zou ze zich daaroverheen willen zetten, want ze wilde haar Pokémon testen in een Gymgevecht, aangezien er nog geen contests aangekondigd waren.

Het was een raar idee. Waar het meisje enorm grote Pokémon juist interessant vond, deden insect-achtigen haar angsten voelen die ongekend hadden moeten blijven. Het was zo’n angst waarvan je wist dat het onnodig was, dat ze ongevaarlijk waren, maar zo één die je niet van je af geschud kreeg. Dit had ze bijvoorbeeld ook met skydiven of bungeejumpen. Over het algemeen ging het beiden vrij vaak goed, maar voor geen goud dat je haar zo ver kreeg om iets als dat te gaan doen, tenzij je haar uit een vliegtuig zou gooien. Dan zou ze de parachute waarderen.

Het geluid van voetstappen deed rillingen over haar rug glijden en ze keek naar een Pokémon die eraan kwam lopen. Al snel trok ze opnieuw bleek weg. I-I-Insect… Alweer?! “Ch-Ch-” stamelde ze, maar de woorden kwamen er niet helemaal uit. Haar Fennekin, Cheers, keek haar met een kleine glimlach aan en kwispelde naar de aangekomen Pokémon, wie overduidelijk niets kwaads in de zin had. Dit probeerde Cheers dan ook duidelijk te maken, maar in het hoofd van Therin was al lang vastgesteld dat insecten en goede bedoelingen gewoon niet samen gingen. Ze waren eng. Niet gevaarlijk, maar gewoon doodeng. Alleen het idee aan ze was al doodeng. Die glibberige huiden en… Gadverdamme!

‘Err,’ klonk een stem en geschrokken deed Therin een stap achteruit, de afstand tussen haar en de Bug-Pokémon vergrotend, waardoor haar Furfrou de kans kreeg tussen de twee in te gaan zitten, zodat Therin zich iets meer op haar gemak zou gaan voelen. Het meisje waar de stem van was pakte de bug-pokémon op en vroeg haar of alles oké was, aangezien ze haar hadden horen gillen. Met een nog altijd geschrokken blik keek ze naar de Pokémon. “J-Ja…” stamelde ze. “Het zijn gewoon die insecten, ze werken me op mijn zenuwen,” sprak ze toen. Het was dan ook heel typisch zij dat ze haar Cheers net bij het soort noemde, gewoon omdat ze zo zenuwachtig was dat ze niet uit haar woorden kwam.
Ze haalde even diep adem en keek naar haar Furfrou, wie rustig op de grond zat te kijken.
“Ik ben Katherina, maar Therin is goed,” stelde ze zichzelf rustig voor. “Het spijt me jullie te hebben laten schrikken,” glimlachte ze toen. Ze begon wat verwilderd over haar bil te wrijven. Ze wilde immers dat haar kont schoon was, in plaats van dat het onder de modder zat. Uiterlijk was per slot van rekening belangrijk.

Het was een hele opluchting dat de donkerharige meid het insect vast had, want zolang hij niet zou ontsnappen was Therin op haar gemak. Voor een kwart. Pas als hij in zijn Pokéball zat in een andere regio, was ze volledig op haar gemak. Nee, insecten waren echt niet haar ding. Alles behalve, zelfs. Ze vond namelijk een beautifly een prachtige pokémon, maar de kans dat zij een wurmple zou vangen? Nope. Voor geen goud. En stel je voor dat het dan zou evolueren in een dustox of hoe dat ding ook heette. Dan zou ze de rest van haar leven getraumatiseerd in een hoekje zitten, want dan was ze onherstelbaar gebroken.
Toen haar eigen Pokémon voor haar kwam staan, glimlachte ze. Haar Furfrou zag er nog altijd perfect uit, zijn haren getrimd in de interessante ster-coupe, waarbij zijn staart een blauwe staart hield en er ook zo één op zijn hoofd te vinden was. Het was fijner voor de Pokémon als hij getrimd was en als je het deed, moest je het ook gelijk goed doen, toch? Immers gaf haar Pokémon ook om het uiterlijk.
Het meisje zei haar Pokémon vast te houden en Therin glimlachte. “Dat zou ik waarderen,” glimlachte ze, duidelijk opgelucht.

Het meisje stelde zichzelf voor als Fennel, waarna ze de twee andere Pokémon voorstelde als Keira en Marshall. Ze kende de Pokémonsoorten, dus was het erbij halen van haar dex niet nodig. “Dit zijn Cheers, Hollow en Bella,” glimlachte ze. Elke Pokémon liet zijn – of haar – geluid horen bij het horen van zijn naam, waardoor duidelijk was wie wie was.
Het meisje zei verdwaald te zijn en was blij dat er iemand was aan wie ze de weg kon vragen. Ze vroeg naar Santalune City, waardoor een kleine glimlach op het gezicht van de blondine ontstond. “Ik ben daar ook op weg naartoe,” glimlachte ze. “Ben je van plan de Gym uit te dagen?” vroeg ze vervolgens maar. Immers was het de eerste Gym, dus er was een kans dat dit een beginnende trainster was wie de gymleaders zou gaan uitdagen om hoger te komen.

Toen de insectpokémon werd opgeslokt door de Pokéball, zuchtte de blondine even opgelucht. Ze voelde zich meteen weer loskomen, was heel wat meer op haar gemak dan toen Fennel het ding nog in haar handen had. Ze vroeg zich af hoe het voelde, maar ze vond het niet interessant genoeg om het ooit uitproberen. De enige insecten die niet eng waren, waren Butterfree en Beautifly. Alles daaromheen liet haar complete doodsangsten uitstralen en gaf haar het gevoel dat ze dood ging, of op zijn minst dat er iets heel ergs gebeurde.
‘Zo. Daar zijn we ook weer vanaf,’ sprak het meisje en Therin glimlachte enkel. Ja, inderdaad. Daar was ze vanaf, maar er waren nog zo veel meer bugpokémon hier… Waarom had ze geen Rapidash? Dan kon ze gewoon keihard door dit bos heen racen! Of een hele grote vliegende pokémon? Dan hoefde ze er niet eens doorheen. Och, was het maar zo’n feest..

Het meisje zei niet uit deze regio te komen, waarna ze vroeg wat voor Pokémon Hollow was. Ze vertelde dat het haar deed denken aan een Absol (wat dat ook mocht zijn), maar dat het dat waarschijnlijk niet was. Even glimlachte Therin. “Hollow is een Furfrou,” vertelde ze. “Heb je nog niet gehoord van de Kalos trimsalons? De Furfrou is hét gezicht ervan,” zei ze toen glimlachend. Ja, elke trimsalon had er wel één rondlopen. Zelf was ze er helemaal verliefd op, aangezien je zo’n beetje elke week weer kon trimmen en een compleet nieuw kapsel bij ze kon creëren.
“Waar kom je vandaan, dan?”

Het meisje zei dat ze het dacht en dat ze ergens moest beginnen, al leek ze niet al te veel hoop te hebben op een winst gezien haar Pokémon. Therin glimlachte. “Ik was er ook op weg naartoe, al ben ik een coördinator en geen trainer,” sprak ze rustig. “Maar, zo snel als ik hoorde van het soort Pokémon wat er gebruikt wordt, dacht ik dat het handiger was eerst een kijkje te nemen, voor het enige wat ik doe is gillen dat Cheers ze moet verbranden,” mompelde ze toen. Ja… Dan zouden ze niet ver komen. Sowieso had ze met Cheers afgesproken dat ze de Gym pas zouden doen als Cheers een Braixen was. Dan zou zij haar wapen zijn, aangezien vuur effectief was tegen insectpokémon. “Ik denk dat als ik verlies, het aan mij ligt en niet aan mijn Pokémon.”

Het meisje sprak uit Castelia City te komen, wat in de Unova regio lag. Therin knikte even kort, als teken het te begrijpen. Ja, ze had gehoord van Unova. Ze was er nooit geweest, maar ze had er wel degelijk van gehoord. Het meisje sprak dat ze daar niet zo van het trimmen waren, maar meer van de wolkenkrabbers en toeristen. Al klink het interessant, zou het niets zijn voor de op uiterlijk gefocuste blondine. Nee, trimmen was iets wat ze met alle liefde deed. Misschien dat, als ze ouder was of als het coördinator-zijn niet beviel, ze haar eigen trimsalon ooit op kon zetten, met haar Furfrou en Fennekin, dan hopelijk geëvolueerd, als hoofden van de salon. Ja, dat was echt een droom.
“Je regio klinkt interessant,” glimlachte ze maar. Misschien ooit, op een vakantie.

Het meisje sprak – gezien de hoeveelheid haar – te begrijpen dat een Furfrou getrimd werd. Het was dan ook niet alleen zo dat het er eleganter uitzag, het maakte een Furfrou ook sneller, of in ieder geval behendiger. Al moest ze toegeven dat een ongetrimde Furfrou ergens een soort aantrekkingskracht had, hield ze die van haar nooit te lang ongetrimd.

Even viel het stil en Therin richtte haar blik op de Pokémon van het andere meisje. Het was inderdaad een heel ander type Pokémon dan wat zij had. Die van haar waren open, spontaan en lieten zich zien. Dat was immers wat ze wilden, wat zij van hen wilde. Ze zouden dan ook nooit rollen in de modder, of iets in die richting. Als hun vacht vies was, kwamen ze zelfs zeuren dat ze dit moest oplossen. Wat haar betrof, waren dat perfecte Pokémon.
“Heb je nog energie om je Pokémon uit te proberen?” vroeg ze met een kleine glimlach. Als het meisje onderweg was naar de Gym, zou dat betekenen dat haar Pokémon zo goed als gevechtsklaar waren. In de stad van de Gym was een Pokémoncenter, dus een laatste test of ze dit echt waren kon geen kwaad, als dit meisje haar Pokémon in staat kreeg om te vechten. Zelf had ze met Cheers en Hollow al verschillende uitdagingen gewonnen en verloren, maar Bella was nog volledig nieuw voor haar. Immers was die pas een paar dagen echt van haar.

Met een kleine glimlach keek Therin het andere meisje afwachtend aan, opgelucht toen ze een vrolijke ‘natuurlijk’ als reactie kreeg. Ze zei dat ze verwachtte dat Therin liever zou hebben dat alleen Keira gebruikt werd, waarop Therin even kort lachte. “Dat is helemaal prima,” sprak ze. Al moest ze zich over haar insectenangst heen zetten, zou ze het nooit afslaan als iemand zelf al opperde geen insecten in haar buurt te gebruiken. Anders zou haar arme Fennekin enkel haar Ember en Flame Charge mogen gebruiken, in een verlepte poging om het ding af te branden. Ze voelde geen medeleven naar insecten.
Het meisje vroeg haar Pokémon of deze zin had om te vechten, waarop de Pokémon knikte. Het meisje zei te verwachten dat Therin ook maar één Pokémon zou gebruiken, waarop Therin kort knikte. Oké, dat was vrij vanzelfsprekend. Even keek ze haar drie prachtige Pokémon aan. Al wilde ze graag haar nieuwste aanwinst, Bella, eens uitproberen, zou ze dit niet direct tegenover een tegenstander doen. Ze had namelijk gemerkt dat de Pokémon haar heel graag trots leek te willen maken, aan al haar verwachtingen wilde voldoen, dus ze wilde haar zelfvertrouwen niet nu al beschamen.
Trots stapte de Fennekin naar voren, duidelijk zin hebbend in het gevecht. Therin knielde voor de vospokémon en glimlachte. “Dus, jij hebt er wel zin in, Cheers?” vroeg ze, waarop Cheers enthousiaste geluidjes slaakte. Ze richtte even haar blik op de Elgyem. “Vergeet niet, je mag haar niet onderschatten. Dat was al eerder je struikelblok,” sprak Therin streng, voor ze opstond.
“Er is hier niet heel ver vandaan een wat openere plek, zullen we die even opzoeken?” vroeg ze met een glimlach. Anders zouden er overal tussen hen in bomen staan en konden ze hun eigen Pokémon niet eens zien.

Eenmaal aangekomen op een wat geschiktere plek, ging Therin aan het ene eind van het veld staan, haar Fennekin voor haar en haar Furfrou naast een boom, met de Mareep naast zich. “Aan jou de eer om te beginnen,” sprak ze liefjes tegen het meisje. Ze was benieuwd hoe dit zou worden.

“Heel veel succes,” sprak Therin nog, na haar tegenstander gezegd te hebben te mogen beginnen. Ze kende de Pokémon, of in ieder geval het soort, en wist dat het niet de grootste variatie aan aanvallen had. Toch had zij, noch de ander een voordeel qua type, dus zou het hier om creativiteit, kracht en de band gaan. Om ook maar één van de drie in te kunnen schatten zou Therin haar tegenstanders beter moeten kennen, wat betekende dat het voor haar niet mogelijk was om te zien of Keira en Cheers gelijk op gingen, of dat er misschien één sterker was. Cheers was de enige in het team van Therin die er al vijf jaar was en die het afgelopen jaar veel uitdagingen aan had mogen nemen, dus was het minder wennen om met deze te vechten. Echter was dit meestal op de straat voor de salon en vaak tegen Fluffy Pokémon, meestal Furfrou’s, dus was het toch eens wat anders dan normaal.

Haar tegenstander begon het gevecht met een Confusion, een psychische aanval. “Cheers, Flame Charge!” riep Therin hierop onmiddellijk uit. Haar Fennekin sloeg haar pootjes tegen de grond, hierbij stof creërend in de lucht om haar heen om tijdelijk onzichtbaar te worden. Toch duurde het nog geen seconde voor de Pokémon, omhuld door een laag vuur, de wolk uitkwam om haar tegenstander te benaderen, in een poging haar te rammen met haar Flame Charge aanval.

Het meisje riep dat haar Pokémon de Flame Charge moest ontwijken, maar dit was al te laat. “Geweldig, Cheers!” riep de blondine enthousiast toen ze zag hoe de Elgyem vol werd geraakt en op de grond landde. Haar Fennekin landde sierlijk terug op de grond, om een paar hupsjes naar achteren te doen terwijl de andere Pokémon zich herstelde. Aangezien Therin nog vrij onervaren was, even als haar Pokémon, kregen de twee het nog niet voor elkaar te vechten als echte coördinators, zoals ze haar moeder altijd had zien doen. Het combineren van aanvallen was immers vrij onmogelijk als je er maar drie had. Toch hoopte Therin het beste.

‘Keira, gebruik Growl!’ riep het meisje en Cheers kneep haar ogen even dicht bij het horen van de grom. Het verlaagde haar aanvalskracht, iets wat Therin niet al te erg beviel. Dit zou betekenen dat Sintel onaangetast bleef, dus misschien was dat een betere optie.
Onverwacht kwam de Elgyem op Cheers af, klaar om deze te beuken. “Cheers!” riep Therin geschrokken, maar de Pokémon werd geraakt door de Tackle en schoof een stukje naar achteren. “Nu, sintel!” riep ze, nog geen seconde na de klap. Al hoopte ze dat haar Pokémon oké was, wist ze dat dit het moment was voor die aanval, aangezien Elgyem niet dichterbij zou komen dan dit.