Bugging bugs.

De Sintel raakte de Pokémon en opnieuw juichte Therin haar Pokémon aan. Waar ze normaal redelijk bedeesd was, gevend om wat anderen van haar dachten, was ze in gevechten fanatiek en enkel gefocust op het gevecht zelf. Ze sprong, gilde en liet haar emoties duidelijk zien, iets wat je – tenzij je een insect voor haar neus hield – verder niet snel van haar zou zien.
De Elgyem leek niet al te actief meer te zijn na nogmaals geraakt te zijn door een aanval, waarna Fennel zei dat het misschien beter was om haar niet verder uit te putten. Even glimlachte Therin. Het was fijn om te zien dat het meisje om haar Pokémon gaf, ze niet door liet gaan tot ze echt niet meer konden. Bij haar zelf lag het aan de Pokémon. Immers was haar Hollow niet te stoppen. Hoe dichter het verlies in de buurt kwam, hoe groter zijn drang om door te gaan. Dat was dan ook de reden dat ze hem vaak uit gevechten hield, tenzij ze er zeker van was dat hij het aankon, of als hij zelf aandrong om te vechten. Ze hield van hem, net als van al haar Pokémon. Ze waren allemaal anders en verdienden allemaal een andere aanpak.

De woorden dat ze gewonnen had klonken als muziek in haar oren. Haar Fennekin kwam enthousiast op haar af rennen en sprong in haar armen, waarna deze enkele enthousiaste kreetjes liet horen. “Je bent geweldig, Cheers,” zei ze, voor ze een kus op het hoofd van de Pokémon drukte en haar weer op de grond zette.
Het meisje zei haar goed gevochten te hebben, waarna ze zei dat Cheers behoorlijk sterk was. Therin glimlachte even. “Bedankt, maar ik heb haar dan ook al vijf jaar,” glimlachte ze vriendelijk. Voor vijf jaar ervaring was dit niets, echter hadden ze nauwelijks gevochten, aangezien het trimmen voor ging.
“Je Elgyem is gaaf. Haar onverwachtse tackel was goed,” glimlachte Therin toen. Al was het geen Pokémon voor haar, was het zeker een interessant wezen om te zien. Ze was benieuwd hoe dit meisje het tegen de Gymleader zou doen.

Het meisje zei haar Pokémon, Marshall, al zeven jaar te hebben en dat hij nog steeds niet naar haar luisterde. Therin meende zich te herinneren dat Marshall de insect-Pokémon was, waardoor ze het idee kreeg dat deze trainster inderdaad maar twee Pokémon in haar bezit had. Natuurlijk kon Therin hier vrij weinig over zeggen, gezien het feit dat ze er zelf maar drie had, waarvan ze geen enkele had hoeven vangen, alle drie waren in haar schoot gevallen. Al was het met Hollow niet altijd koek en ei geweest, waardoor de twee nauwelijks gevechten hadden kunnen doormaken, was de band tussen haar en Cheers altijd al enorm goed geweest, even als de band tussen haar en Bella.
Toen het meisje zei dat ze trots mocht zijn op haar Pokémon, keek ze haar Fennekin even aan. “Hoorde je dat, Cheers?” vroeg ze met een kleine glimlach. Deze liet een vrolijk geluidje horen en Therin glimlachte naar haar, voor ze het meisje weer aankeek. “Dat ben ik ook, geen twijfel mogelijk,” sprak ze toen. Ja, Cheers was zeker haar grote trots. Zowel qua uiterlijk als innerlijk, was de Pokémon alles wat ze had gewild. Ze had niet gelukkiger kunnen zijn met haar starter.

Na het meisje gecomplimenteerd te hebben, reageerde deze dat het ook de eerste keer was dat de Elgyem dit deed. Therin besloot er verder niet op in te gaan, immers had ze er verder vrij weinig over te zeggen.
Het meisje zei dat het handig was om een Pokécenter op te gaan zoeken, waarop Therin glimlachend knikte. Haar twee andere Pokémon kwamen eraan en ze pakte twee Pokéballs, om haar Fennekin en Mareep terug te laten keren. “Hollow, ik vertrouw op je,” sprak ze. Ze liet altijd één pokémon los lopen, voor het geval er iets zou gebeuren, zoals het opduiken van een insect.
“Oké, kom mee,” sprak ze met een kleine glimlach tegen Fennel, om op weg te gaan naar het Pokémon center.

Al was het normaal zo dat haar Fennekin uit de Pokéball liep, was de rest ook weleens de gelukkige. Immers had ze met hen ook een goede band en wist ze dat deze enkel beter werd als ze tijd met hen doorbracht, in plaats van wanneer ze opgesloten zaten in een bal. Ze vroeg zich sowieso af hoe dat zou zijn, het opgesloten zijn in een bal. Toch leken haar Pokémon er niet al te erg tegen op te zien, al was het vrije leven natuurlijk veel beter. Toch kon ze dat niet, was het voor haar onmogelijk om altijd op de drie te letten, stel je voor als ze er eenmaal meer had dan drie. Nee, het was ook niet gepast om ze allemaal gebouwen in te nemen. Haar Fennekin kon ze nog optillen en in haar armen meenemen, maar om haar Furfrou nou op te tillen..? Nee, dat zou niet haar beste actie zijn.

‘Ik voel me best dom nu,’ klonk de stem van het andere meisje, welke de blondine hiermee uit haar gedachten haalde. Het meisje zei rondjes te hebben gelopen en Therin glimlachte toen ze erachter kwam dat dit was omdat het stadje al in zicht was. “Dan ehm…” begon ze, waarna ze tot stilstand kwam en haar hand uitstak naar het meisje, om hem te schudden als een soort gedag. “Dan wens ik je heel veel succes in je Gymgevecht,” glimlachte ze, waarna ze zich omdraaide. Ze wilde eens wat meer weten over die Gym, voor ze deze zou uitdagen.