How far did we come?

Om haar zenuwen wat onder controle te krijgen blies ze haar adem door haar neusgaten uit, herhaalde dit een paar keer en keek toen op. De Gym bevond zich vlak voor haar ogen, groots en indrukwekkend. Maar die indruk had ze allang gehad van haar eerste uitdaging. Niet voor niets had ze het pad gekozen om een Trainer te worden. In Mauville City bevond zich ook een Gym, waar ze als klein meisje altijd vaak door de ramen had gekeken, naar Watson die zijn uitdagers met een grote lach ontving en het vaak moeilijk maakte met zijn snelle elektrische pokemon. Zelf had ze allang uitgekeken zo’n pad te belopen, misschien zelfs uiteindelijk ook daar te eindigen, als Leader van een Gym. Abigail haalde haar handen door haar haar en ging haar drie pokeballs langs. Reese zou haar eerste pokemon zijn, die de strijd in ging, vervolgens zou ze Hannibal gebruiken en als het echt nodig was, zou ze zelfs haar pas geëvolueerde Apollo gebruiken. Met moedigere passen stapte ze naar voren, de schuifdeuren gleden open voor haar en ze stond in de Gym. Het bloed raasde in haar oren en haar zicht werd vager met de seconden. Akelig hard beet ze op haar lip, door de zenuwen, en proefde zelfs bloed. Oh nee.. straks zou ze flauwvallen.. Abigail schudde hevig met haar hoofd en deed een paar passen naar voren, waarna ze bijna tegen een balie aanliep, omdat haar aandacht was getrokken door de inrichting. Insect pokemon. Galmde door haar hoofd, waarna ze de vrouw achter de balie vriendelijk aankeek.
Nadat ze had gevraagd waar ze Viola kon vinden, werd ze door een paar deuren geleid. Haar adem stokte in haar keel toen ze het grote strijdveld zag, omgeven door planten die de ruimte donker maakte. Het was warm en vochtig, maar niet gloeiend heet. De Gymleader was bezig met het verzorgen van een pokemon, die Abigail niet kende, noch hier had gezien. Wat ongemakkelijk naderde Abigail, maar ze was al opgemerkt door de Gymleader die zonder iets te zeggen naar het andere eind van het strijdveld wees. Moest ze daar gaan staan of ..? Niet goed wetend wat ze anders zou moeten doen, volgde Abigail maar de aanwijzing van de Gymleader op en ging staan, waarna ze nerveus de pokeball van Reese in haar handen nam. ‘Dus jij bent mijn nieuwe uitdager?’ Glimlachte de Gymleader, bijzonder vriendelijk. Abigail knikte, woorden leken niet eens meer in haar op te kunnen komen. ‘Laten we dan maar snel beginnen, niet?’ Zonder verder iets te zeggen wierp ze haar eigen pokeball op en Abigail werd vrolijk verrast door een Surskit. Hoenn pokemon! Meteen liet ze haar Bagon verschijnen, die een vrolijke strijdkreet uitliet. Het gevecht was begonnen.

De eerste zet was voor Abigail en die nam ze maar graag aan ook. “Leer gevolgd door Bite!” Riep ze uit, waarbij Reese wat door zijn pootjes zakte en de Surskit dreigend aankeek. Op het moment dat de insect pokemon wat begon te rillen, stormde de Bagon op zijn korte pootjes naar voren. Zijn snelheid was groot en hij ramde met zijn steenharde kop in op de Surskit, die een zacht piepje slaakte door het plotselinge harde contact. Maar nu bevond Reese zich gevaarlijke dichtbij de Surskit en Viola zag haar kans daarin schoon. Een Bubble werd Reese zijn kant op gebruikt. Bubble was geen sterke water aanval, gemengd met het feit dat Reese goed tegen water kon, zorgde het dus niet voor een grote klappen, maar wat Abigail niet had gezien, was dat de bubbels maar een afleiding waren voor een plotselinge Quick Attack. Reese werd onderuit gehaald en gleed door de kleine plasjes water over de grond. Modder bedekte zijn snuit, maar hij wist snel overeind te krabbelen. “Bite!” Met een grom rende hij weer op de Surskit af, die dit keer Bubble gebruikte als een aanvallend schild. Reese werd het onmogelijk gemaakt dichterbij te komen en hapte verwoed in de bubbels. Nogmaals gebruikte Viola dit voordeel om een Quick Attack te gebruiken, maar Abigail had zich hier al op voorbereid. “Bite!” Reese zag de Surskit op zich afkomen, met grote snelheid, maar de Bagon hield de frontale aanval grotendeels tegen met zijn kop, waarna hij razendsnel toehapte en een poot van de Surskit tussen zijn kaken nam. Hoe wilder de Surskit probeerde los te wurmen, hoe steviger Reese zijn grip maakte. De insect pokemon werd net opgedragen om een Bubble te gebruiken, toen Abigail een klein knikje gaf en Reese de Surskit losliet, om vervolgens over te gaan in een Headbutt. De Surskit werd weer tegen de grond geslagen en met moeite kwam hij overeind. Reese kwam licht hijgend op de grond terecht. Zijn tegenstander kwam echter weer met een Quick Attack op hem af. In de aanloop zag Abigail echter dat de Surskit zijn pootje, waar Reese net nog op ‘geknabbeld’ had, maar wat liet hinken, waardoor zijn snelheid toch wel werd verminderd. “Leer.” Reese wist dat hij niet kon ontkomen aan de aanval en probeerde de Surskit dus maar af te wenden door hem dreigend aan te kijken. Het werkte deels, maar de pokemon was te dichtbij om de aanval volledig te stoppen, dus ontstond er wel een botsing. Reese werd van zijn achterpootjes gehaald, maar had genoeg energie over om weer overeind te komen. “Headbutt!” De Surskit was nog onder invloed van de Leer en was dus nog te bang om een manoeuvre uit te voeren om zijn kopstoot te ontwijken. Reese had echter een nieuwe manier gevonden om zijn tegenstander te bevechten. Hij plaatste zijn kopstoot zo, dat de Surskit de lucht in vloog. Abigail werd hij zelf ook door verrast. De Surskit daalde met een grote snelheid op de grond af, maar daar stond Reese op hem te wachten, die nog een Headbutt omhoog gebruikte en eigenlijk met zijn tegenstander aan het jongleren was. Dit kostte de Bagon eigenlijk wel veel energie dus wenkte Abigail hem naar haar toe. De Surskit viel met een klap op de grond en hoopvol keek Abigail naar de pokemon, die trillend overeind kwam.. maar uiteindelijk weer op de grond viel, uitgeteld.
Viola liet haar pokemon terugkeren en liet haar volgende verschijnen. Een Vivillion. Net zoals die van Lilium! Reese hijgde nog lichtjes na van zijn hevige strijd, maar leek nog genoeg energie over te hebben. Dat was goed, anders had Abigail hem gewoon gewisseld. Ze hield er niet van om een pokemon tot het bittere einde te laten doorvechten. Tegen Therin was het dan ook net aan geweest. Meteen kwam de vlinder pokemon met een grote snelheid op Reese af, die zich klaar maakte om op te springen en een bite te gebruiken, maar de vlinder landde niet voor een aanval, maar liet een blauwachtig poeder los. Abigail fronste, maar haar mond viel al gauw open van schrik toen Reese langzaam, maar zeker door zijn poten zakte en in slaap viel. Nee! Viola wilde van deze status gebruik maken, maar Abigail had haar trillende vingers om de pokeball van Reese geklemd en hem laten terugkeren.
“Hannibal!” Haar Aron verscheen op het veld en Abigail beval hem meteen in beweging te komen. De Aron liep, op een gemakkelijk pasje, over het veld, de Vivilion goed in de gaten houdende. Plots dook de vlinder vlak voor hem op en Abigail hoorde nog een vaag ‘poisonpowder’ bevel op de achtergrond. Oh nee.. die status zou de hele wedstrijd aanhouden. Bevend beet ze op haar lip. Haar nervositeit nagelde haar aan de grond. Het was niet professioneel om haar pokemon nu alweer in zijn pokeball te stoppen en het andere probleem was natuurlijk een zwakker type dat ze dan moest inzetten. Hoeveel poeder aanvallen had die Vivilion wel niet nog meer? In de tussentijd had het poeder haar Aron al bereikt, maar.. er gebeurde niets! Dit leek Viola ook de te verassen, maar Abigail zag haar kans schoon. “Headbutt!” Hannibal zette zich met een grote snelheid van de grond af en wist de laaghangende Vivilion te raken in zijn sprong. De vlinderpokemon maakte contact met de grond. “Metal Cl--!” Dit keer was Viola haar te snel af. De Vivilion begon met zijn vleugels te klappen en zorgde ervoor dat Hannibal van hem af werd geblazen. De Aron rolde over de grond, niet erg geschaad aangezien rock en steel beide resistent waren tegen flying aanvallen, maar wel wat duizelig van het gerol. Weer dook de vlinder boven haar pokemon op, maar Abigail wist iets te bedenken. “Richt je Mud Slap naar boven!” Haar Aron begon met zijn achterpoten het zand naar boven te trappen, een soort dekmantel voor zichzelf makende en vluchtte dieper weg in de zandwolk, op weg naar de plek waar de Surskit in de vorige ronde nog de grond nat had gemaakt. Daar zou ze nu dankbaar gebruik van maken. De Vivilion dook de zandwolk binnen. “Nu!” Het was een wilde gok van Abigail, omdat ze niet zeker wist of de Vivilion haar pokemon wel genoeg was genaderd. Maar even later hoorde ze een klagend geluid en niet van een Aron. De zandwolk trok op en ze zag de Vivilion op de grond, twee van zijn pootjes in de buurt van zijn ogen, die bedekt waren met de modder. “Metal Claw op zijn rug!” Hannibal draaide zich razendsnel op en kwam met een soort galop op zijn tegenstander af. Zijn voorpootje begon op te gloeien en met een sprong belandde hij op de rug van de Vivilion en sloeg toe. De vlinderpokemon steeg op en deed helse pogingen Hannibal van zich af te schudden. Bijna viel de Aron van een aardig hoge afstand naar beneden, maar hij had zich vast weten te grijpen aan het hele lijfje van de Vivilion. Toch had de pokemon hier iets op tegen bedacht. De aanval Struggle Bug. Hannibal werd met kracht van zijn grip beroofd en begon de val naar beneden. Met een klap landde haar Aron op de grond en Abigail’s adem stokte in haar keel. De Aron bleef stokstil liggen en de Vivilion vloog laag over zijn tegenstander heen, triomfante geluidjes makend. Net wilde Abigail haar pokeball pakken toen Hannibal zijn ijzige blauwe oogjes opende en zijn achterpoten weer gebruikte om zand op te schoppen, dit keer niet op de ogen gericht, maar als een middel om de Vivilion uit balans te brengen. Met succes. Een van de vleugels werd vol op geraakt door de stortvloed aan zand en de vlinder pokemon moest een noodlanding maken op de grond. “Headbutt gevolgd door een Metal Claw!” Ze zag dat haar pokemon wel lichte moeite had, de klap had zijn werk dus toch wel goed gedaan, maar al snel rende haar pokemon weer af op zijn tegenstander. Zijn ijzeren kop maakte contact en tegelijkertijd sloeg hij met zijn voorpoot tegen de buik aan van de Vivilion, zodat deze omhoog werd gegooid. De val kreeg hij nu terug, dit was Hannibal’s wraak. Nogmaals was er een klap hoorbaar en terwijl het stof neerdaalde werd duidelijk of Abigail klaar was met haar gymgevecht of juist niet.