[Valentines Day] Irresistible

Nerveus. Cecille Skarsgård was nerveus. Cecille Skarsgård was nooit nerveus. En toch stond ze nu hier voor de bioscoop van Lumiose met trillende handen. Sivar had ze een tijdje terug in zijn pokéball terug laten keren, want ze kon de Tyrogue niet meenemen op haar date. Dat was nogal onbeschoft en bovendien had Cecille liever privacy. Om nog maar te zwijgen dat ze sowieso haar handen al een beetje vol had. Terwijl ze in de ene hand een bos bloemen vasthield, waar overigens een kaart tussen verstopt zat, had ze in de ander een doos in de vorm van een hart dat gevuld was met chocola. Voor haar date. Het klonk allemaal heel cliché, en dat was het ook wel, maar Cecille had nog nooit een romantisch gebaar gemaakt voor iemand. Althans, niet zo groot als dit. Ze was nog nooit op een echte date geweest en had ook niet echt de moeite genomen om romantisch voor iemand te doen. Zoiets hoefde ook niet, want het bleef bij haar simpelweg beperkt tot een nachtje plezier en de volgende dag waren het weer vreemden. Dat haar ouders haar gedrag tot nu toe hadden goedgekeurd, was voor haar eigenlijk een raadsel. Misschien zeiden ze er niks van, omdat ze wisten dat de blondine toch wel deed waar ze zin in had.

Cecille had eigenlijk nooit nagedacht over Valentijnsdag. Voor haar was het gewoon een dag zoals alle anderen. Tot vandaag dan, want vandaag had ze zowaar iemand om het mee te vieren. Ze had met Sara afgesproken om naar de film te gaan en hoewel ze geen film hadden afgesproken, had de blondine wel al eentje voor hen uitgekozen. Fifty Shades of Ketchum. Het was uitgekomen op Valentijnsdag, vandaag dus, dus het moest wel een romantische film zijn, toch?
Buiten de film had ze nog een aantal andere dingen uitgepland. Ze had dan misschien niet veel keuze voor haar kleding, maar ze had zich wel zo goed mogelijk aangekleed. Haar leren jack hing los om haar lichaam heen – die had ze daarstraks al open geritst, want het was haar veel te warm – met daaronder een simpel shirt en een broek die strak om haar benen zat. Ze had eigenlijk een hekel aan skinny jeans, maar ze hield ervan om haar lichaam te kunnen showen. Cecille had immers een goed getraind lijf, dus waarom zou ze dat niet doen?

Inmiddels stond ze nog altijd nerveus en ietwat ongeduldig te wachten op het meisje van haar dromen. Wauw, dat klonk nog kleffer dan het idee van chocola en bloemen. Hoe snel was haar wereld wel niet veranderd? Niet dat Cecille er problemen mee had. Ze hield er wel van om nieuwe dingen te proberen. Besluitend dat ze de spullen die ze had gekocht voor Sara toch geheim wilde houden, hield ze het achter haar rug verborgen. Hoe laat zou het zijn? Was de afgesproken tijd al geweest of moest het nog komen? De blondine wist het niet. Wat ze wel wist, was dat ze uitkeek naar het zien van de dame die haar hart had weten te stelen.

Het was heel ongewoon voor haar om zo nerveus te zijn, dat ze eigenlijk niet wist wat ze moest doen om de tijd te doden. Haar handen waren vol en ze had haar armen achter haar rug verborgen – wat toch wel een beetje pijnlijk werd nu ze erover nadacht – dus moest ze het bij het zachte getik van haar voeten laten. Ze probeerde liedjes te herinneren om haar voet een beat van over te laten nemen, maar uiteindelijk eindigde het gewoon in een onritmisch zooitje. Ugh, wat deed men normaal wanneer ze op een date wachten? En waarom was ze überhaupt zo nerveus? Ze hadden nota bene al een relatie. Misschien maakte ze zich gewoon zorgen. Ja, daar kon ze wel inkomen. Zorgen dat Sara zich uiteindelijk toch terug zou trekken omdat ze zo verschillend waren en dat ze zich aan Cecille irriteerde. Het zou de blondine niks verbazen. Ze kreeg het immers vaker naar haar hoofd geslingerd.

Tegen de tijd dat de witharige dan aan kwam gelopen, was Cecille zo erg in haar gedachten verzonken dat ze het niet eens doorhad totdat het meisje naar haar riep. Met een ruk keek de zeventienjarige op en kreeg meteen Sara in beeld. De eerste emotie die ze voelde was opluchting, direct gevolgd door blijdschap. De angst dat haar vriendin niet op kwam dagen had ze sowieso niet gehad, maar het deed haar toch goed om te zien dat ze aan kwam gelopen. Haar volgende emotie was lichte verwarring. Sara had een net vrouwenpak aan en hoewel Cecille het absoluut niet erg vond om haar zo gekleed te zien, voelde ze zichzelf meteen underdressed. Had ze ook nette kleding aan moeten doen? Wat als het meisje haar dit kwalijk nam? Het was het wangkusje die haar op magische wijze geruststelde, gevolgd door de woorden die Sara tegen haar sprak.

“Oh,” reageerde Cecille simpelweg. “Maakt niet uit, we zitten toch in het donker, dus...” Ze beet meteen op haar tong. Dit kwam er heel verkeerd uit. “N-Niet dat ik het lelijk vind, ofzo! Het staat je juist erg goed, hoor!” verbeterde ze zichzelf meteen. Barst, nu was meteen te horen hoe nerveus ze was. Gelukkig werd de aandacht al op iets anders gevestigd. De film. “Dat is een verrassing,” zong de blondine met een klein, speels grijnsje. Ze hupte van haar ene been naar het andere, het gewicht inmiddels teveel voor haar linkerbeen. Hierdoor voelde ze de doos chocolade langs haar rug schuren, wat haar eraan hielp herinneren dat ze nog een verrassing voor het meisje had. Meteen toverde ze allebei haar armen tevoorschijn en hield die naar Sara uitgestoken. “Anyway, fijne Valentijn!” Cecille hoorde de nervositeit nog steeds in haar eigen stem en vervloekte zichzelf. Ze besteedde er echter vrij weinig aandacht aan, proberend het te kunnen maskeren met een brede grijns.

Meteen toen ze de glimlach van Sara breder zag worden, voelde ze dat haar hart een klein sprongetje maakte. Ze had niet alleen iets goeds gedaan; ze had haar vriendin blij gemaakt en dat maakte haar weer vrolijk. Dat was ze al, want ze was Cecille, maar toch. Het commentaar over dat het wel cliché was, zorgde ervoor dat ze schaapachtig met haar wijsvinger over haar wang krabde. “Heh, ik euh, moet nog wennen aan romantisch zijn. Enzo,” gaf ze eerlijk toe. Ze keek even weg, naar de stoep waar ze op stonden, maar richtte haar aandacht weer op Sara toen ze merkte dat deze in beweging kwam. Fronsend keek ze toe hoe het meisje een doosje tevoorschijn haalde en die in haar handen duwde. Eerlijk gezegd was de blondine best verbaasd. Ze had het niet moeten zijn, maar ze was verbaasd dat ze een cadeautje kreeg. Misschien omdat ze niet bepaald vaak eentje kreeg, omdat ze uit een arm gezin kwam en haar familie niet snel iets van de Celica’s aannam. Desondanks nam ze het met plezier aan en opende ze het doosje met gemak. Er zat een pokéball in. Verwarring overspoelde haar, maar ze herinnerde zich al snel dat ze Sara ook ooit een pokémon had gegeven en dat het meisje haar waarschijnlijk hiermee wilde terugbetalen. Of niet soms?

Nieuwsgierig haalde Cecille het ronde voorwerp eruit en keek ze nog een laatste keer naar de witharige, voor ze de pokéball liet openen en er een witte straal uit verscheen. Ongeduldig keek de blondine toe hoe het langzaam vorm aannam en er uiteindelijk kleur verscheen. Toen duidelijk werd welke pokémon ze daarnet had gekregen van haar vriendin, zakte Cecille’s mond open. Niet van verbazing – hoewel dat ook wel een emotie was die naar boven kwam – maar meer omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Het was een Riolu. Een pokémon waar ze al jaren fan van was en graag eentje van wilde hebben. Ze wist nog goed dat ze begon te fangirlen toen ze Tysons Riolu voor het eerst zag en ze herinnerde zich ook nog wel dat ze zich als een middelbare scholier in de buurt van Raven had gedragen om zijn Lucario. En nu stond er gewoon zo’n pokémon voor haar neus terwijl ze die de hare kon noemen.

Cecille slaakte een gil. Of, nou ja, een poging tot. Het geluid bleef ergens in haar keel hangen, waardoor het best wel zacht uit haar mond komt. De Riolu keek haar ietwat verveeld aan, maar toen ze het geluid van haar nieuwe Trainer hoorde, ontstond er bij haar een frons op haar voorhoofd. De blondine plofte op haar knieën en sloeg haar armen enthousiast om het wezen heen, die slachtoffer werd van één van haar welbekende bearhugs. De pokémon vond het lichamelijke contact maar niks en probeerde Cecille van zich af te duwen, terwijl het meisje allemaal dingen zat te brabbelen, variërend tussen haar moedertaal en de taal die iedereen sprak. Na enkele tellen liet ze het arme beestje dan eindelijk los en was dit keer Sara het slachtoffer van haar aandacht. Ook zij kreeg een stevige knuffel, hoewel de blondine er wel op lette dat ze de bloemen en de chocola niet plette met haar lichaam. “Dank je, dank je, dank je!” wist ze dit keer uit te brengen zonder dat het klonk alsof ze teveel op had. “Je bent de beste vriendin die iemand maar kan wensen!” Haar bedankje was natuurlijk niet af zonder haar lippen op die van Sara te drukken, dus dat was wat ze meteen ook deed.

De blondine kon er nooit genoeg van krijgen. Sara had een aparte smaak die haar verslaafd maakte zodra ze er weer even van had kunnen proeven en dat was op sommige momenten vrij irritant. Zoals deze, waarin de witharige sneller terugtrok dan Cecille eigenlijk had gewild. Het was echter om een geldige rede, want als ze niet op zouden schieten, dan zou de film nog zonder hen beginnen. “Oh. Ja,” reageerde ze nonchalant, waarop ze haar blik naar de Riolu liet glijden. Deze keek ietwat walgend naar de twee, maar de blondine negeerde de gezichtsuitdrukking en liet de pokémon terugkeren. Ze wilde niet een extra ticket betalen, hoe krenterig dat ook klonk. Bovendien was dit een date en als ze één pokémon erbij wilde hebben, dan was dat nog altijd Sivar. Maar dat betekende nog niet dat ze hem uit zijn pokéball ging laten.

Cecille klikte de pokéball aan haar riem en begeleidde haar vriendin mee het gebouw binnen. Ze nam Sara echter niet mee naar de kassa en vertelde het meisje dat ze moest wachten buiten de rij, terwijl zij de tickets ging halen. Vrolijk huppend naar de caissière vertelde ze dat ze twee tickets naar Fifty Shades of Ketchum wilde, wijzend naar haar date om te laten zien dat ze beide oud genoeg waren, en kon wonder boven wonder zonder problemen te betalen. De blondine had eigenlijk verwacht dat ze een identiteitsbewijs moest laten zien, aangezien de film niet geschikt was voor jonge kijkers volgens de kijkwijzer, maar daar waren ze kennelijk niet al te streng in. Breed grijnzend liep Cecille terug naar Sara en nam haar mee naar de kaartjescontrole om naar de goede zaal te lopen.

Voor ze echter naar de zaal wandelde, besloot ze nog even een pitstop te maken bij de snackbar. De zeventienjarige kocht een bak popcorn en twee flesjes drinken, vragend aan Sara wat ze precies wilde hebben. Vervolgens liepen ze de correcte zaal binnen. “Waar wil je zitten?” vroeg Cecille aan haar vriendin; vriendelijk glimlachend om aan te geven dat het haar absoluut niet boeide. Het was al vrij druk in de bioscoopzaal, maar er was nog redelijk wat keuze om te gaan zitten.    

Meteen toen Cecille uitgesproken was, werd ze aan haar mouw meegesleurd door haar vriendin naar de achterste rij aan stoelen. Er waren maar een handjevol mensen die dit bij haar mochten doen en Sara was daar één van geworden. Dat klonk misschien raar, aangezien Cecille van lichaamscontact hield, maar de blondine hield ook van vrijheid en daar viel de keuze om zelf te lopen ook onder. Ze had het echter zelf gevraagd aan Sara en was dan ook alles behalve boos op het meisje. Dat ze de plaatsen van twee andere meiden bijna inpikten, ontging haar eigenlijk volkomen, want ze had alleen maar oog voor haar vriendin en de stoelen waar die schijnbaar op wilde zitten. Helaas waren er geen loveseats in deze bioscoop aanwezig, maar één of andere stomme armleuning ging haar er echt niet van weerhouden om haar arm om Sara heen te leggen. “Hier is prima,” glimlachte Cecille naar het meisje toen deze naar haar mening vroeg. “Hier is perfect, eigenlijk,” voegde ze eraan toe, terwijl ze ging zitten en recht voor zich uitkeek. Ze had een prima beeld van het scherm, dus ze kon alles goed zien vanaf hier.

De blondine keek even naar het bosje bloemen en de chocoladedoos die Sara op haar schoot had liggen nu. Hier had ze eerlijk gezegd niet over nagedacht. Buiten de inefficiëntie viel haar nog wat op. “Het verbaasd me dat ze ons binnenlieten met die chocola,” merkte ze op, wijzend naar het desbetreffende voorwerp. Normaal gesproken kwam je er niet in met eten en drinken van buiten. Misschien hadden ze de blondine wel in de gaten gehouden naar de snackbar, of hadden ze het fiasco buiten gezien... Of misschien hadden ze Cecille’s spieren gezien en waren ze spontaan bang van haar geworden. Ja, dat laatste was het vast wel. Ze wilden geen pak slaag van deze bokskampioene. “Moet ik iets voor je bijhouden?” vroeg ze vervolgens aan haar vriendin. Het enige wat zij op het moment vast had, was de bak popcorn. De flesjes stonden al in de daarvoor bestemde bekerhouders. Bovendien zou die popcorn wel opkomen hier.

Ze zaten nog geen vijf minuten, of het licht ging al uit. Waren ze toch nog net op tijd geweest. Veel mensen waren nog aan het stribbelen om ergens te gaan zitten, maar de reclame begon ook net pas. Verscheidene producten kwamen aan bod en onder dit reclameblok besloot Cecille nog even een praatje te maken met Sara. Het was toch niet belangrijk – slechts een strategie om mensen die producten te laten kopen, zelfs wanneer ze die niet nodig hadden. De blondine was daar uiteraard prima tegen bestand en daar kon haar Tyrogue overduidelijk mee instemmen. Eigenlijk zou hij juist het tegenovergestelde zeggen, maar Cecille zou hem voor leugenaar uitmaken en dan zouden ze weer kibbelen. “Heb je al een idee welke film dit is?” vroeg de zeventienjarige aan haar vriendin. Ze grijnsde scheef, hoewel ze betwijfelde of Sara dit wel in het donker kon zien. Haar paarse kijkers gleden over de mensen die voor en naast hen in de rijen zaten en het viel haar op dat het grotendeels, al niet helemaal, alleen maar vrouwen waren. Een echte chick flick dus. Cecille zat gebakken.

Sara stelde ook een aantal dingen voor waar het aan kon hebben gelegen en hoewel Cecille een instemmend geluidje maakte, bleef ze liever bij de gedachtestroom dat het door haar intimiderende uiterlijk kwam. Was het niet door haar lichtelijk gespierde bouw, dan kwam het wel door haar klederdracht die schreeuwde dat men niet met haar moest spotten. De blondine wist dat dit mensen afschrok en maakte er dan ook handig misbruik van wanneer zich zo’n situatie voor deed. Cecille werd uit haar gedachten gehaald door de chocoladedoos die nu voor haar neus werd gehouden – geluidloos aangevend dat Sara haar aanbod graag aannam. Glimlachend pakte de zeventienjarige het voorwerp over en plaatste hem onder de bak popcorn die ze al op haar schoot hield. Zijzelf ging toch niet van de chocola snoepen en ze had niet voor niets die bak gekocht. Beseffend dat ze nog niks aan haar vriendin had aangeboden, terwijl ze stiekem wel zelf ervan snoepte, hield ze de bak lichtjes richting Sara.

Op het commentaar dat het meisje zich liet verrassen, grinnikte ze toch wel zachtjes. Voor haar was het eigenlijk net zo’n verrassing als voor Sara, afgezien van het feit dat ze zelf de titel wel wist. Cecille hield het praatje nog even gaande, totdat de filmtrailers dan eindelijk op het doek verschenen. Technisch gezien was het nog steeds reclame, maar dit was reclame waar de blondine dan wel graag naar keek. Ze was al zo lang niet meer in de bioscoop geweest... En hoewel ze films nooit bijhield, vond ze de trailers wel altijd gaaf in elkaar gezet. Het maakte haar enthousiast en dat zorgde er vaak voor dat ze toch nog een keertje extra naar de film wilde gaan. Voorheen ging ze altijd met haar vader of Yara; die hielden wel een beetje van actiefilms. Haar moeder was meer een romanticus, dus daar ging ze maar af en toe mee naar de bios.

Na de vele “Oh mijn Arceus, die film wil ik zien!” en de vele trailers, kwam dan eindelijk het begin van de film. Eerst kwamen een aantal sponsors in beeld, gevolgd door een introscene van de film. Cecille wist meteen dat het was begonnen, ondanks haar gebrek aan bioscoopbezoekjes, en leunde achterover in haar stoel – haar hoofd draaiend naar Sara met een brede grijns rond haar lippen, wachtend tot de titel van de film in beeld kwam en haar vriendin een reactie erop gaf.

Haar vriendin bleef stil. Cecille wilde vragen of er iets was, aangezien ze het meisje haar gezicht niet echt kon zien met de afwezigheid van het licht – ondanks het feit dat haar ogen gewend waren aan het donker en ze niet nachtblind was – maar ze besloot haar mond maar te houden. Het was immers erg vervelend wanneer er iemand door een film heen zat te kletsen, zelfs in het begin al. Nu was de blondine een persoon die hardop commentaar gaf op een film, maar het was nooit casual talk tijdens een film. Daarvoor gingen ze immers niet naar de bioscoop. Ietwat teleurgesteld in de reactie van Sara, of beter gezegd geen reactie, ging Cecille weer achterover in haar stoel zitten en liet ze haar blik op het scherm hangen, kijkend naar de film die erop draaide.

In het begin leek het heel onschuldig. Een meisje – Misty, was het? – werd gedwongen door haar beste vriendin om een interview af te leggen met meneer Ketchum, die later de voornaam Ash scheen te hebben. Het was een typisch begin van een romantische film waar Cecille toch wel even haar ogen bij liet rollen. Zo cliché, zo vaak gedaan. Wat haar echter verraste, was al een stukje verder in de film. De jongeman vertelde dat hij een excentrieke smaak in iets had en de ander vroeg er nieuwsgierig naar. De blondine wilde ook wel weten wat die smaak zoal inhield, maar toen ze antwoord kreeg op de ongestelde vraag, moest ze toch wel even slikken. Wát. “Wat de Froakie?” fluisterde het meisje hard toen Ketchum Misty een kamer inleidde en de smaak van de man duidelijk werd. Dit was absoluut niet wat ze verwacht had. Haar hoofd draaide zich dan ook met een gevaarlijke snelheid naar Sara. “Wist jij dit? Ik wist dit niet. Waar gaat deze film over? Oh Arceus.” Ze schaamde zich niet, maar het feit dat ze haar vriendin naar een film als deze had meegenomen, baarde haar toch wel zorgen. Ze wilde niet dat Sara er verkeerde gedachtes van ging krijgen.

Een paar minuten later was er al een pittige scene in beeld en Cecille zakte verder haar stoel in. Dit was niet hoe ze haar valentijnsdate in gedachten had gehad. Het werd echter alleen maar erger toen er verscheidene spulletjes bij werden gehaald. De blondine kon het niet helpen en gaf meteen commentaar op het gebruik ervan. “Dat is niet hoe het werkt? Zo hoort het niet?” Aan haar toon was te merken dat ze lichtelijk in de war was. “Wat doet hij? Nee, zo werkt het n– Kan die kerel even stoppen!” In de rij voor haar, vlak voor haar stoel, draaide een volwassen vrouw zich kwaad naar haar om. “Shhh!” siste de dame naar haar, maar Cecille was totaal niet geïntimideerd. “Wat?” siste ze terug. “Zeg me niet dat jij hiervan zit te genieten. Viespeuk.” De vrouw draaide zich ontzet terug om en hield verder haar lip, maar de blondine zag dit als een teken dat ze maar beter even niks meer kon zeggen. Nukkig, en tegen haar zin in, draaide ze haar hoofd weer naar het grote scherm, zichzelf vervloekend dat ze niet had gecheckt waar de film nou eigenlijk over ging.

Misschien kwam het door het gebrek aan kennis over de film, of de manier waarop Sara haar had aangesproken over het onderwerp, maar Cecille was al haar zelfverzekerdheid kwijt die ze in het begin van haar date had gehad. “N-Nee...?” stotterde ze. Frustratie welde langzaam in haar op, want ze wilde helemaal niet onzeker overkomen. Dat was voor watjes en mensen die voor zichzelf moesten leren opkomen. Zij was geen van beide. Ze gromde nukkig en sloeg haar hand tegen haar voorhoofd, terwijl ze diens elleboog op de armleuning liet rusten. Ja, inmiddels kon ze inderdaad wel raden waar deze vage film over ging. Hoe stom had ze kunnen zijn? Haar agitatie werd alleen maar meer door het akkefietje met de vrouw in de rij voor haar, die ze maar al te graag eventjes haar oortjes wilde wassen, maar Sara zorgde ervoor dat ze zich inhield. Haar aandacht werd namelijk getrokken door het kleine extra gewicht op haar been. Verward keek ze omlaag, om te ondervinden dat het meisje haar hand daar had neergelegd in een poging de blondine te kalmeren. Het werkte wel, want haar aandacht ging nu naar haar vriendin.

Cecille legde haar vrije hand op die van Sara en besloot haar volume dit keer maar lager te houden. Het zou namelijk geen fijne date meer zijn als zij haar geduld verloor – het was vast al een mindere date geworden door de filmkeuze. Big Heracross 6 was zelfs nog een romantischere keuze geweest in deze situatie. “Het spijt me,” fluisterde de blondine naar Sara. “Als – Als ik had geweten dat dit zo’n film was, dan had ik iets anders uitgekozen...” Denkend aan een manier om een poging te wagen tot het verzachten van deze blunder, bood ze het meisje naast haar wat popcorn aan door de bak naar haar uit te steken. Dit ging gepaard met een onschuldige grijns waarbij haar tanden waren ontbloot, hoewel dat vast niet te zien was in het donker.

Uiteindelijk focuste ze zich weer op de film, maar daar had ze een paar minuten later alweer spijt van. Niet alleen was de representatie van de onderwerpen slecht gedaan, maar het bleek een regelrechte nachtmerrie voor elk meisje in Misty’s schoenen te worden. Cecille kon het bijna niet meer aanzien. Dit was zeer zeker niet hoe dit eraan toeging in de echte wereld, want die mensen waren heel liefkozend; in tegenstelling tot meneer Ketchum. “Wat een smeerlap. Wie kwam op dit idee? Wie heeft dit in Arceusnaam geschreven?” bromde de blondine. Hiermee kreeg ze weer een aantal boze blikken van de menigte, maar ze stak alleen maar hun tong naar hen uit. De jongen naast haar, die samen met zijn vriendin zat te kleffen tijdens de film, durfde wel nog tegen haar te zeggen dat ze haar mond moest houden of hij informeerde het personeel hier over haar gedrag. Cecille wist dat dit betekende dat ze de bioscoopzaal zou worden uitgezet, iets wat heel erg aantrekkelijk klonk op het moment, maar die kerel moest haar niet uitdagen.

“Alsof jij geen last voor mij bent. Huur een kamer ofzo,” was wat ze eigenlijk wilde zeggen, totdat ze zich besefte dat het waarschijnlijk niet leuk voor Sara zou zijn als ze halverwege een film eruit werden gegooid. Dit was niet hoe een eerste date zou moeten verlopen. Dus Cecille beet op haar tong. Hoe lang zou deze hel nog duren?