[Valentines Day] Irresistible

Arceus, wat ging de tijd snel voorbij als je plezier had. Sara had sowieso al lol gehad in het spel, maar met de tijd die verstreek kregen ook Gelato en Vanilla er steeds meer plezier in. Gelato omdat hij het grootste deel van de tijd kon besteden met Björn, die net zo aardig bleek te zijn als hij had gehoopt. Vanilla omdat ze eigenlijk best goed was in het spel. Omdat ze zo klein was kon ze zich makkelijk verstoppen. Kills maken was ze nog niet heel goed in, maar ze had het redelijk onder de knie gekregen en daar was ze best trots op. Geen enkele van de teamleden had door dat de tijd alweer voorbij was toen de hesjes allemaal begonnen op te lichten. Game over. De tijd was om.

Sara was de eerste van haar team die de uitgang wist te vinden. De rest volgde al snel, met de teamleden van Cecille er tussendoor. De blondine zelf kwam als laatste weer tevoorschijn. Sara schonk haar een vrolijke glimlach. Dit was wel een spel wat ze vaker wilde doen. De instructies die ze kreeg om het hesje op te hangen volgde ze op, maar pas nadat ze haar Pokémon uit de uitrusting had geholpen. Vanilla zag er vermoeid uit, dus nam ze de Ralts in haar armen. Eerst moest ze echter nog haar naam checken, en toen ze dat zag snakte ze van enthousiasme naar adem. Black Ariados. Was ze nou echt haar favoriete filmkarakter ooit? Dat maakte het alleen maar beter. Met de naam in haar hoofd gegrift draaide ze zich richting de scores, waar ze zag dat Black Ariados als derde stond. Wauw. Dan moest één van die daar boven Cecille zijn. Ze kreeg de gesprekken tussen Cecille en haar Pokémon maar half mee, tot de blondine naar haar Monferno riep. Blijkbaar had die ook op haar eigen teamgenoten geschoten. Dat kostte hun punten, toch? Sara zocht als tweede naar de naam van Vanilla op de lijst, want die had ze gezien bij het helpen met het hesje. De Ralts was vijfde geworden. “Goed gedaan Vanilla! Vijfde plaats!” Ze aaide de Pokémon over haar kop, en richtte zich vervolgens op Gelato. “En jij?” Gelato wees naar de onderste plaats, maar keek er blij bij. Blijkbaar maakte het hem niet uit dat hij zo laag stond. “Heb je wel plezier gehad?” Het beertje knikte. Mooi. Dat was het belangrijkste.

Cecille trok Sara’s aandacht met haar stem en de witharige begon meteen te stralen. “Kijk maar naar Black Ariados,” zei ze, haar stem bijna overslaand van vreugde. Ze was blij met haar plaats, maar nog vrolijker met haar naam. “En, ben jij eerste of tweede?” vroeg ze vervolgens, er van verzekerd dat haar vriendin het beter had gedaan dan zijzelf. Van haar eigen team wist ze alleen de plek van Dahlia nog niet. Veel opties waren er echter niet meer over.

Dat Cecille niet direct heel enthousiast vertelde welke plaats ze bemachtigd had, was voor Sara al teken genoeg. De blondine stond helemaal niet in de top drie, maar dat was onmogelijk. Hoe kon het dat Sara van Cecille had gewonnen, terwijl ze zo weinig ervaring had? Misschien was ze een natuurtalent, maar dat leek de witharige sterk. Gelukkig scheen Cecille er niet heel zwaar mee te zitten dat ze vierde was, ondanks dat ze het wat bedroefd bracht. Sara legde haar hand op de schouder van de blondine bij wijze van troosten. “Het is maar een spel. Volgende keer beter,” zei ze. Wel vroeg ze zich af hoe dit zo gekomen was. Ze had het idee dat er iets meer was gebeurd waardoor Cecille punten was verloren, en dan bedoelde ze niet alleen hun korte ontmoeting.

Het werd nu ook bekend welke plek Dahlia had bemachtigd. Zij was schijnbaar eerste en had de meeste punten van iedereen. Sara wist niet of dit haar verbaasde of niet. Ze had eigenlijk geen idee wat ze van de Pokémon moest verwachten, maar ze was in elk geval blij dat ze haar in haar team had gehad. “Goed werk, Dahlia,” prees ze de Riolu met een glimlach. Die scheen er echter niet veel aandacht aan te besteden en liep weer weg. Sara richtte zich daarom maar weer op Cecille. “Ben je oké?” vroeg ze met een frons. Ze kon zich voorstellen dat dit een deukje opleverde in haar ego. Vooral na die gefaalde air hockey wedstrijd. Ze wilde haar op een of andere manier opvrolijken. “Wat zeg je er van als we wat gaan eten ergens? Ik heb best trek gekregen. Winnaar trakteert.” Te zien aan het scorebord, had haar team gewonnen en omdat haar Pokémon natuurlijk niets te besteden hadden, betekende dat dat Sara zou moeten betalen. Iets wat ze helemaal niet erg vond, zeker niet als het Cecille weer een beetje opbeurde.

Zo veel emoties. Vanilla moest er even weer aan wennen om in een ruimte met zo veel mensen en Pokémon te zijn. De emoties die ze het sterkst aanvoelde, waren die van Sara en Cecille. Logisch, want die waren het dichtst bij haar. De Ralts voelde geluk, maar ook zorgen en teleurstelling. Ze wist niet precies wat van wie afkomstig was, want het kostte haar best veel moeite om logica uit het zootje te halen. Ze drukte zichzelf maar gewoon tegen Sara aan en genoot van de aandacht voor zo lang het duurde. De duim omhoog die ze van Cecille kreeg weerspiegelde ze door haar eigen duim op te steken (voor zo ver dit mogelijk was voor een duim loze Pokémon).

Het voorstel om wat te gaan eten werd met open armen ontvangen en ook dat Sara zou betalen had Cecille wonderbaarlijk genoeg niks op tegen. De arm die ze om zich heen geslagen kreeg was wat minder welkom, maar behalve dat ze een wat ongemakkelijke uitdrukking op haar gezicht zette gaf de witharige geen kik. Vroeg of laat zou ze aan dit soort contact moeten wennen, of niet? Ze zag Cecille er in elk geval niet voor aan om er mee te stoppen en eerlijk gezegd was het zo naar niet, alleen had niemand zich ooit zo close met Sara gedragen en had ze dat eigenlijk nooit erg gevonden.

Zo makkelijk als ze naar binnen waren gekomen kwamen ze ook weer het gebouw uit. De terugweg ging natuurlijk wel een stuk sneller, omdat ze niet nog hoefden te wachten tot ze er bij konden. Op de ‘tot de volgende keer’ wilde Sara eigenlijk met haar ogen rollen, want wie zei dat ze weer bij deze zaak zouden gaan lasertaggen als ze dit weer deden, maar Cecille beantwoordde het wel vrolijk en Sara wilde niet achterblijven, dus zei ze de medewerkers ook maar een ‘tot ziens’ toe. Met haar hoofd zat ze echter meer bij het bedenken van een leuke tent om samen wat te gaan eten. Dat was maar goed ook, want van Cecille mocht zij kiezen. “Ik weet denk ik wel iets. Als ik me niet vergis is het niet ver van hier.” Sara kende de straten van Lumiose niet bijzonder goed, maar op de heenweg naar Lumineon’s Lasertag toe had ze een tentje gezien wat haar wel interessant leek. Nu alleen hopen dat het niet al te duur was. “Volg mij maar.” Met die woorden begon Sara in een richting te lopen waarvan ze vermoedde dat het restaurantje te vinden was. Cecille zou haar wel volgen.