[Valentines Day] Irresistible

Het verbaasde Sara niet dat Cecille de uitgestoken arm zo makkelijk aannam. Wel moest ze er even op letten dat ze de spullen niet op de grond liet vallen. Eventjes overwoog ze om één van haar Pokémon tevoorschijn te roepen en iets te laten dragen, maar ze had haar Pokémon niet om haar vuile klusjes op te laten lossen, dus deed ze dat maar niet. Ze kon zich prima redden in haar eentje. Nou ja, niet helemaal haar eentje, want Cecille was natuurlijk ook nog altijd bij haar. Ze weigerde echter om iets van de spullen aan haar terug te geven, zelfs niet voor heel even. Het was nu haar verantwoordelijkheid.

Het was dat Sara geen idee had waar ze lasertag konden spelen, anders had ze allang door gehad dat Cecille ze de verkeerde kant op leidde. Nu liep ze alleen maar nietsvermoedend achter haar vriendin aan. Het enige wat haar opviel, was dat de weg erg… tussendoor was. Ze passeerden steeds meer steegjes en weggetjes waarvan Sara zich afvroeg of ze hier wel moesten zijn. Natuurlijk kon een bedrijf zich vestigen in een woonwijk, maar het leek haar niet zo logisch voor een lasertag gebouw om zich tussen de huizen te plaatsen. Maar goed, wat wist zij er ook van. Bovendien raakten ze al snel weer in een meer binnenstad achtig straatje waar wel winkels en dingen zaten. Echter bleek het niet de goede straat te zijn, want Cecille moest de weg aan iemand vragen. Waarom verbaasde dit Sara niet?

Niet veel later keerde Cecille alweer terug met de nodige informatie. Gelukkig sprak ze de instructies hardop uit, want dan kon Sara haar er eventueel nog op wijzen als ze alsnog de verkeerde kant op ging – al verwachtte ze niet dat het met zo’n korte route nog eens fout kon gaan. Sara stapte al in de aangegeven richting, toen haar oog opeens op een straatbordje viel. Dit was het soort bordje waarop leuke dingen in de omgeving aan stonden gegeven, en er stond een woord bij wat precies was waar het tweetal naar op zoek was. Lasertag. “Wilde je naar Lumineon’s Lasertag?” vroeg Sara, terwijl ze op leesafstand van het bordje bleef staan. Ze draaide zich om, zodat ze Cecille aan kon kijken. “Want dan moeten we hier naar links. Niet rechts.”

Sara kon alleen maar hoofdschuddend met een glimlach toekijken hoe Cecille probeerde haar fout te verbeteren. Het was dat de witharige niet wist wat er precies in haar hoofd om ging, of wat de man die ze om de richting had gevraagd tegen haar had gezegd, maar anders zou ze zweren dat de blondine vergeetachtig genoeg was geweest om zo snel na de instructies te hebben gekregen ze alweer fout op te noemen. Sara liet het maar rusten – beide omdat het toch niet uitmaakte, en omdat ze al snel werd meegesleept aan haar arm. “Voorzichtig!” siste ze nog, omdat ze bijna de doos chocolade liet vallen, maar het ging goed en ze merkte dat Cecille ook oplette of ze niks achterlieten. Sara was daar aangenaam door verrast, al was het eigenlijk niet zo bijzonder. Welk mens zou nou willen dat zijn of haar gegeven cadeautjes achtergelaten werden?

De grote Lumineon, gevormd van neon lichtbuizen, maakte flink indruk op Sara. Ze kon het niet helpen om even er naar te staren. Bijna miste ze zelfs de woorden die Cecille sprak, maar gelukkig kon ze daar net iets te goed voor multitasken. “Bij mij niet,” voegde ze als grapje aan haar woorden toe. Het tweetal vervolgde hun weg naar de ingang van het gebouw, waar Sara nog meer onder de indruk raakte. Het duister maakte haar een beetje oncomfortabel, maar om dat te compenseren waren overal lichten opgehangen. Buizen, lampjes in verschillende kleuren, het was er allemaal. Zo te zien had de hal een onderwaterthema, wat goed paste bij de naam die ze gekozen hadden. Deze keer was wel al haar aandacht besteed aan de omgeving, want het gesprek tussen Cecille en de baliemedewerker kreeg ze niet mee. Pas toen ze persoonlijk weer werd aangesproken, keek de witharige op.

Het was een uitdaging. Cecille daagde Sara uit en dat had haar niet moeten verbazen, maar ergens maakte het Sara bang om te weten dat ze zich straks moest bewijzen tegen Cecille. Ze had gehoopt dat ze samen in een team konden en als een ijzersterk tweetal iedereen in konden maken – al was de kans erg klein dat Sara ook maar iemand inmaakte. Waar Cecille altijd met liefde een uitdaging aannam, twijfelde Sara of ze wel genoeg vaardigheid had om het te proberen. Aan de andere kant vond Sara juist dat ze het één keer moest proberen voor ze zichzelf negatief beoordeelde. Daarom knikte ze op het voorstel. “Sure. Maar doe het rustig aan, wil je? Ik heb dit nog nooit gedaan.”
Met die vraag beantwoord, speelde er een volgende op in Sara’s gedachtes: Welke Pokémon zou ze gebruiken? En hoeveel mochten er in totaal meedoen? In plaats van dingen af te wachten, besloot ze het te vragen. “Hoe groot mogen de teams eigenlijk zijn?”

Cecille kon niks beloven. Sara hief één wenkbrauw op, kort beledigd, maar herstelde zich daar al snel van. Haar uitdrukking werd daarom ook al snel weer neutraal. Ze begreep het wel. Zijzelf was ook best fanatiek, zeker als ze ergens goed in was. Gelukkig was ze een snelle leerlinge en kon ze redelijk makkelijk meedoen met nieuwe dingen. Misschien kon ze het zelfs redelijk goed tegen Cecille op nemen na één of twee potjes. Vervolgens was de vraag hoe groot de teams mochten zijn en blijkbaar hadden ze daar veel keuze bij. Niet alleen kon de grootte van de teams verschillen, maar er mochten ook nog eens meer dan twee teams zijn. Het kwam voor Sara allemaal als nieuwe informatie en ze had geluk dat ze dat redelijk makkelijk in zich op nam, anders was ze vast heel erg in de war geraakt.

Cecille legde de keuze voor de teams bij Sara, wat misschien niet het slimste idee ooit was. De witharige vond het fijn om de keuzes te kunnen maken, maar omdat ze nog weinig van lasertag wist kon het zijn dat ze voor zichzelf een nogal nadelige keuze maakte. Het idee om gewoon te gaan voor hoe ze het gepland hadden was haar eerste keuze, maar toen Cecille meldde hoe veel Pokémon ze tot haar beschikking had begon ook Sara te tellen wie bruikbaar waren. Slechts twee van haar Pokémon hadden op dit moment armen. Vanilla en Gelato. Vanilla leek haar echter zo fragiel, dat ze zich afvroeg of het wel slim was om die mee te laten doen. Toch kon ze haar deze kans niet afnemen. “Ik geloof twee. Tenzij armloze Pokémon ook mee kunnen doen, maar ik gok van niet.” Ze ging nog eens haar Pokémon na, alsof ze niet allang wist wie ze allemaal had, en trok toen een volgende conclusie. “Met ons er bij is dat precies acht. Als we teams van vier maken, komt één van jouw Pokémon bij mij in het team, maar we kunnen ook teams van drie doen.” Ze dacht hardop, hopend dat Cecille haar voorkeur duidelijk zou maken.

Cecille had er geen problemen mee om haar mening over Sara’s idee te uiten. Sterker nog, Sara deed bijna een stap naar achteren door de uiting van de blondine. Anderhalve maand was nog niet genoeg om te wennen aan deze meid. Gelukkig hadden ze nog veel meer tijd om samen door te brengen. Dan kon ze ook wat meer wennen aan dat vreemde gebrabbel waar Sara geen touw aan vast kon knopen. Vergeleek ze hen nou echt met Beauty and the Brain? Wacht, was Cecille in dit geval dan de beauty? Niet dat Sara het daar niet mee eens was. Cecille was een prachtige meid, en Sara durfde te zeggen dat ze qua intellect inderdaad wat hoger zat, maar toch vond ze het een vreemde vergelijking. In tegenstelling tot Cecille, ving zij de oogrol van de baliemedewerker wel op. Eerst wilde ze boos naar hem staren, maar Cecille hield hem al bezig. Als hij eerst niet zo raar met zijn ogen had gerold had Sara zich voor haar vriendin verontschuldigd, maar ze vond het niet correct dat hij achter Cecille’s rug om een stuk minder klantvriendelijk was. Helaas kon ze zich ook wel in hem vinden, en wist ze hoe lastig klanten konden zijn. Ze zou zich later wel verontschuldigen. Nu eerst werden ze naar een andere ruimte begeleid, waar allerlei speeltoestellen te vinden waren. Sara moest toegeven dat deze zaak echt veel uit de kast had getrokken. Wat ze helemaal niet erg vond natuurlijk, want in de kast had ze er niet zo veel aan.

Verwonderd keek Sara om zich heen om de voor haar nieuwe lichtjes in zich op te nemen, toen Cecille haar een vraag toewierp. Sara’s blik gleed op haar gemak verder naar de air hockey tafel. Haar passen waren al net zo rustig, er niet bij stilstaand dat Cecille dit misschien vervelend vond. “Toevallig wel ja,” antwoordde ze. “Toen ik negen was, op vakantie in een bungalowpark. Ze hadden daar een ruimte met spelkasten en er stond ook een air hockey tafel. Mijn pa en ik hebben er een paar keer op gespeeld.” Sara was die vakantie al bijna vergeten. Wonderbaarlijk hoe zoiets als een air hockey tafel het dan weer naar boven kon halen. Ze nam plaats aan een kant, om aan Cecille te laten zien dat ze wel wilde spelen. “Eens zien of ik sinds ik negen was beter ben geworden.” Ze glimlachte vrolijk.

Ze deed haar uiterste best om zichzelf te kalmeren voor het potje begon. Sara wist van zichzelf dat ze nog wel eens fanatiek kon worden met dingen als het haar interesse had. Air hockey was niet bepaald een sport waar ze kampioen in wilde worden, maar de herinneringen die ze er aan vast legde gaven haar wel een motivatie om zo goed mogelijk te spelen. Ze wist dat Cecille ook fanatiek was, en ze wist ook dat fanatiek tegen fanatiek nog wel eens in een ramp kon eindigen. Daarom deed ze haar best om tot rust te komen terwijl Cecille het muntje in het apparaat gooide en vervolgens de puck haar kant op wierp, met de melding dat de verliezer mocht beginnen.

Eerst was Sara even verward, want voor zover zij wist had ze helemaal niks verloren. Na drie tellen drong het echter tot haar door en waren al haar pogingen om kalm te blijven volledig voor niets geworden. Dus Cecille wilde het zo spelen? Prima. Dat kon Sara ook. “Verliezer? Maar ik ben toch juist een winnaar nu ik jou heb?” zei ze, met een zwoele glimlach. Haar geflirt was slechts een afleidingsmanoeuvre, want vlak nadat ze haar woorden had uitgesproken gaf ze een harde stoot tegen de puck. Met een rotgang schoot het voorwerp naar de andere kant van de tafel, hopelijk voorbij Cecille en in haar doel, al betwijfelde Sara of ze daar goed genoeg voor gericht had.

Zelfs voor Sara was het een verrassing dat de puck direct in het doel van Cecille verdween. Ze had eigenlijk gedacht dat ze net iets te ver naar rechts had gericht, maar blijkbaar had ze geluk. Als ze niet Sara was geweest, had ze waarschijnlijk van geluk een sprongetje gemaakt. Dat zat echter niet in haar karakter, en in plaats daar van grijnsde ze zelfvoldaan. Vooral toen Cecille haar frustraties om haar techniek uitte, moest ze toch even grinniken. Ze wist dat ze met deze valse move Cecille’s strijdlustigheid aanwakkerde. Mooi, want ze wilde niet dat de blondine haar anders zou behandelen zodat ze zou winnen. Ze onderschatte de blondine dan ook niet toen zij een harde stoot tegen de puck aan gaf. Toch hoefde ze niet veel moeite te doen om het voorwerp uit haar doel te houden, want ze zag al meteen dat deze richting een hoek ging in plaats van het midden van haar kant. Ze besloot niks tegen de aanval te doen, waardoor de puck direct terug stuiterde naar Cecille’s kant. “Je doet toch wel je best, hè?” vroeg ze met één opgetrokken wenkbrauw aan Cecille. Was het mogelijk? Was er een ‘sport’ waar Cecille niet goed in was? Nee, dat kon niet. Ze hield zich gewoon in om Sara te laten winnen. “Ik wil niet dat je mij expres laat winnen. Geef me alles wat je in je hebt.” Ze nam haar actieve houding weer aan, die iets was veranderd door haar verbazing over het slechte schot van Cecille.

Sara merkte de details van Cecille’s frustratie op, maar kon niet goed bepalen of het geacteerd was of dat ze oprecht een slechte dag had. Daar voor was de afstand tussen beide net te groot en het licht net te schemerig. Ze ging er van uit dat het eerste het geval was, omdat Cecille goed was in alle sporten. Of was air hockey meer een spel dan een sport? In elk geval moest Cecille er wel goed in zijn, anders stelde ze vast niet voor om het te doen. Echter kreeg ze het voor elkaar om zonder Sara wat te laten doen haar score van 1 punt naar 2 punten te krijgen. Sara vond het leuk om te winnen, maar op deze manier? Ze had liever een uitdaging.

Om dat hardop te zeggen, deed ze nog maar even niet, want ze twijfelde toch echt over de frustraties van haar vriendin. Ze had gesproken alsof ze haar best deed, maar als dit haar best was dan was ze echt heel slecht. Sara wilde net informeren of er niet alsnog iets mis was met de blondine, maar kreeg daar niet echt de tijd voor. De puck werd nogmaals haar kant op geslagen – deze keer verbazingwekkend zacht, en ook nog eens redelijk goed gemikt. Eindelijk begon het spel serieus. Aan het einde zou ze wel twee punten van haar score af rekenen, om het eerlijker te maken. De puck was voor Sara niet moeilijk om tegen te houden, en ze sloeg hem zo dat hij – mits Cecille hem niet tegenhield – via de zijkant in haar doel zou belanden. Het was een slimme, uitgerekende zet, en Sara was benieuwd hoe Cecille er op zou reageren.