[Valentines Day] Irresistible

Natuurlijk was Cecille er heilig van overtuigd dat ze zou winnen. Sara zou haar echter niet tegenspreken, want ze wist zelf net zo goed dat haar vriendin meer ervaring met het spel had dan zijzelf. De kans was vrij klein dat zij een natuurtalent was en gezien Cecille al duidelijk had gemaakt dat ze ervaring had, ging ze er maar van uit dat haar verlies al vast stond. Dat betekende echter niet dat ze haar best niet zou doen. De scores zouden immers ook getoond worden aan het einde, en daar kon altijd nog uit blijken dat Sara het spel best onder de knie had. Of dat echt zo was twijfelde de witharige over, maar een beetje hoop bleef natuurlijk bestaan.

Een startsein werd gegeven en Cecille gaf Sara nog een luchtkusje, wat Sara niet had opgemerkt als ze niet naar haar vriendin had gekeken of die al ging. Ze glimlachte, en liep vervolgens de gang in, die iets te donker was voor haar smaak. Natuurlijk werd het verlicht in dezelfde stijl als de rest van het gebouw, maar toch had het iets… bijna onheilspellends. Aan het einde van de gang was een soort doolhof ruimte, met allerlei muurtjes en tussenschotjes en andere gangen. Het zag er ingewikkeld uit. Wat haar ook opviel was een soort base, waar duidelijk upgrades en nieuwe kogels gehaald konden worden. Sara leidde haar team in die richting, wetend dat hun laserguns anders vrij nutteloos zouden zijn.

“Oké guys, opladen maar.” Sara klonk zenuwachtig. Het was niet haar bedoeling geweest om dat in haar stem door te laten klinken, maar ongelukjes gebeurden. Ze liet Gelato, Vanilla en Dahlia eerst bij de kogels, en regelde toen die voor zichzelf. Ze haalde eenmaal diep adem in de hoop dat dit de zenuwen wat verminderde. “Laten we splitsen. Ieder zijn eigen weg. Dahlia, jij mag naar rechts met Vanilla en splitsen daar zodra het kan. Gelato en ik gaan naar links.” Was dit wel slim? Waarschijnlijk slimmer dan bij elkaar blijven. Als iemand dan op hen schoot, had diegene meteen vier kills. “Klaar? Go!” Sara lette op of Dahlia en Vanilla de juiste kant op gingen, en leidde toen Gelato in de richting die zij genoemd had. Ze twijfelde of Gelato alleen laten een goed idee was, maar ze konden beter zo veel mogelijk van het gebied afzoeken naar hun tegenstanders. Wat zouden zij eigenlijk als techniek hebben?

De spanning was nu al te snijden. Sara had het idee dat ze zo’n drie, misschien vier minuten in het spel zaten.“Zullen we hier splitsen?” vroeg Sara aan Gelato bij de eerstvolgende splitsing die ze tegenkwamen. Het was meer een open stuk met allerlei paden dan echt een splitsing, maar dat was alleen maar voordelig. Ze keek neer op het beertje, die op zijn beurt omhoog keek en voorzichtig knikte. Hij scheen te begrijpen dat het moest, al leek hij niet heel enthousiast om er alleen op uit te gaan. Precies zoals Sara had verwacht. Ze hurkte bij hem neer en gaf hem een aai over zijn kop. “Succes. Ik geloof in je.” Ze liet hem pas gaan toen de glimlach die ze op haar gezicht had gezet werd weerspiegeld. Of hij geforceerd was of niet twijfelde ze even over, maar ze hoopte natuurlijk van niet. Ook keek ze hem na tot hij een hoek om ging en niet meer voor haar te zien was. Hopelijk zou het hem goed af gaan. En zo niet, dan maakte het niet uit. De andere teamleden zouden het vast wel goed genoeg doen om de score hoog te houden. Ze zou hem graag gevolgd zijn, maar dat paste niet bij haar techniek. Ze moesten zo veel mogelijk verspreiden, anders zouden ze nooit het spel winnen.

Gelato verplaatste zich bij wijze van spreken op zijn tenen door de ruimtes. Hij vond het maar niks dat hij elk moment beschoten kon worden, maar wilde wel meedoen met het spel. Niet alleen omdat het hem misschien wat meer uit zijn schulp hielp, maar ook omdat Björn meedeed. Natuurlijk deed hij het ook omdat Sara het hem gevraagd had, maar de Pokémon van Cecille was ook zeker een pluspunt. De kans dat hij de panda tegenkwam in het doolhof was heel klein, maar toch wenste hij dat het zou gebeuren. Je wist immers maar nooit. Hij draaide zich in rondjes terwijl hij de gangen door stapte, hopend dat hij niemand van het team van de tegenstander tegen kwam (behalve Björn natuurlijk). Hij deed net een paar stappen achterwaarts toen hij plots iets zachts tegen zijn rug aan voelde. Met een gil draaide hij zich om en schoot hij in een willekeurige richting – wat volledig mis bleek te zijn. Hij had zijn ogen in zijn schrik even dicht geknepen, maar toen hij ze weer opende, zag hij dat zijn stiekeme wens in vervulling was gebracht. Voor hem stond de kleine pandabeer van Cecille. Een vrolijke glimlach verscheen op zijn gezicht, voor hij zich bedacht dat ze eigenlijk vijanden waren in het spel en het de bedoeling was dat ze elkaar virtueel afmaakten. De glimlach maakte plaats voor een bedenkelijk gezicht. Moest hij nu dan niet eigenlijk aanvallen? Maar wat nou als hij dat helemaal niet wilde? Wat zou Sara wel niet denken als ze hoorde dat hij de tegenstander zomaar had laten gaan. Of erger, dat hij de tegenstander expres op hem had laten schieten. Hij deed geen van deze dingen expres, maar bleef gewoon roerloos staan, bang voor beide partijen.

Vanilla en Dahlia gehoorzaamden de instructies van Sara en bij de eerste de beste gang die de twee konden vinden, splitsten ze. Tot nu toe vond de Ralts het spel doodeng. Ze wilde helemaal op niemand schieten. Zelfs niet als het anderen geen pijn deed. Het liefst verstopte ze zich in een hoekje en speelde ze helemaal niet mee. Ja, dat klonk als een goed plan. Sara zou er waarschijnlijk niet blij mee zijn, maar wat had de witharige van haar Ralts verwacht? Vanilla was stil en onschuldig. Een schietspel had ze nog nooit eerder gedaan. Ze kon zichzelf niet redden tenzij ze zich verborg en niet meer tevoorschijn kwam tot het einde van het spel. Helaas kon ze het plan niet uitvoeren, want ze was nauwelijks alleen of ze voelde al iemand achter zich. Paniek welde in haar op. Dit was een fanatiek iemand. Ze voelde geen angst. Ze lette goed op waar de onbekende heen ging en toen ze een beweging zag, raakte ze echt in paniek en teleporteerde ze weg. Was dat wel volgens de regels?

Haar nieuwe locatie was ook al niet veilig. Er was nog een aanwezigheid, deze keer eentje die boos leek te zijn. Het maakte haar nog banger, want wat als deze persoon ook van het team van de tegenstander was en op haar zou schieten? Omdat ze bang was dat ze eigenlijk niet mocht teleporteerde, koos ze er daarom maar voor om zich tot een balletje op te rollen op de grond en te hopen dat ze niet werd opgemerkt. Dit was geen succes, want de persoon liep door en raakte haar, waarop ze bang gilde en achter het eerste muurtje wat ze kon vinden verdween. Natuurlijk wist ze dat ze hier niet veilig was. Ze had alleen eventjes nodig om haar virtuele dood te accepteren.

Ook Sara was niet zo enthousiast als haar vriendin waarschijnlijk was, maar vergeleken met haar Pokémon was ze wel het meest gemotiveerd om het goed te doen. Ze was niet bang om anderen neer te schieten en wilde eigenlijk wel in de top vijf komen te staan aan het einde als het kon. Dan zou ze wel eerst iemand moeten vinden om op te schieten, want tot nu toe was het speelveld vrij leeg geweest.
Ze had zich nog nauwelijks afgevraagd waar iedereen gebleven was toen ze plotseling iets voorbij zag komen. Sara trok haar pistool en ramde op de schiet-knop, maar ze was net te laat en haar lichten flikkerden voor ze de ander had kunnen raken. Muk. Nu moest ze ook nog eens bepalen of ze achter de ander aan wilde jagen of niet. Het zou riskant zijn, maar wraak klonk eigenlijk wel verleidelijk. Toch koos ze er voor om in de tijd die ze had de andere kant op te sprinten en een muur op te zoeken waar ze achter paste. Vanaf hier kon ze haar belager, als deze haar had achtervolgt, bekijken en hopelijk ook neerschieten. Nu hoopte ze alleen dat haar tegenstander haar niet achter het muurtje had zien verdwijnen, anders zou het geen nut hebben om zich te verbergen.

Wat was dit, Björn viel hem niet aan? Gelato raakte alleen maar meer verward. Hij had de panda veel fanatieker ingeschat. Hij wilde wel vragen waarom hij er niet voor ging, maar om een of andere reden kreeg hij geen woord uit zijn bekje. Misschien was het vanwege de spanning. Of omdat hij dan het gevoel had dat hij een verrader was – wat hij zich nu ook al een beetje voelde. Hij hief zijn pistool op en richtte het op het hesje van Björn. Zijn vinger lag al op de trekker, maar iets hield hem nog steeds tegen. Hij kon het niet. Hij liet zijn pistool weer zakken en schudde zijn hoofd. Vervolgens legde hij een poot op zijn eigen borst, alsof hij wilde zeggen dat Björn beter hem kon neerschieten.

Sara’s belager was duidelijk slim genoeg om zich ook te verbergen. Ze zag een paar keer een licht tussen enkele barricades verplaatsen, maar kon niet snel genoeg haar pistool er op richten om te schieten. Ook wist ze niet zeker met wie ze te maken had. In elk geval niet Cecille, want die was een stuk groter. Wel was het iemand van het andere team, en was ze vastberaden om haar tegenstander minstens één keer te raken. Eerst was ze van plan geweest om zelf op haar plaats te blijven, maar misschien was het slim als zij ook in beweging kwam. Behendig verplaatste ze zich een paar barricades verder. De tegenstander was nergens te zien. Ze besloot nog een stukje verder te gaan, toen ze plots oog in oog kwam te staan met het rode licht van een hesje van de tegenstander. Ze schoot direct, en rende vervolgens zo snel mogelijk de andere kant op. Ze nam geen enkel risico.

Cecille was degene die Vanilla tegen was gekomen. De kleine Ralts hoorde haar stem en voelde de emoties van de jongedame, die verbazingwekkend zachtaardig waren. Het leek zelfs of ze medelijden had, maar daar was Cecille toch veel te fanatiek voor? Toch kwam ze zonder getrokken wapen op de Pokémon af gestapt. Vanilla knikte als antwoord op de vraag, al bleef ze ineengedoken tegen de wand aan zitten. Zou Sara erg boos zijn als ze geen punten haalde?

Ook Björn leek niet van plan om aan te vallen. Iets wat Gelato heel erg verbaasde, want hij had verwacht dat de Pokémon van Cecille toch wel op zijn minst zo fanatiek was. Niet dus. In plaats daar van begon hij te lachen en Gelato wist even niet hoe hij dit op moest vatten. Uiteindelijk besloot hij maar mee te lachen, want hijzelf zag ook wel in wat een rare situatie dit was. Twee tegenstanders die weigerden elkaar aan te vallen. Maar wat nu? Elkaar passeren alsof er niks gebeurd was?
Wat ook de bedoeling was, het mocht niet gebeuren. Gelato’s vest begon opeens te knipperen en het dood gaan geluid klonk. Meteen trok hij zijn wapen en draaide hij zijn rug naar Björn toe, kijkend of hij zijn belager kon zien. Het was alleen maar donker. De panda was het niet geweest, dus iemand was een gemeen spelletje aan het spelen. Ze zouden op hun hoede moeten zijn.

Zo te horen had ze de ander geraakt. Nice! Dat was op zijn minst één punt. Ze kon het niet helpen om eventjes te glimlachen en zichzelf een denkbeeldig schouderklopje te geven. Ze kon het wel. Het leek er ook nog eens op dat ze Sivar ergens had weten af te schudden, al besloot ze om alsnog een paar keer extra een andere afslag te nemen zodat ze niet al te makkelijk te volgen was. Misschien was het een idee om terug te gaan naar de base en één van die upgrades te activeren. Ja, dat ging ze doen. Ze sloeg een richting in die haar hopelijk naar haar eigen base leidde. Haar richtingsgevoel liet haar deze keer gelukkig niet in de steek, want een minuut of twee verder had ze het al gevonden. Vinden waar ze een upgrade moest activeren was ook geen probleem, maar hoe dit in zijn werk ging had ze een tel langer voor nodig. Ze moest er op schieten, natuurlijk. Dat deed ze, en op het schermpje op haar hesje verscheen het woord ‘bonus’. Betekende dat dat ze extra punten kreeg voor elke kill die ze maakte? Als dat het geval was, zou ze proberen om Sivar weer te vinden en hem nog eens goed te raken. Of een andere speler van het andere team natuurlijk.

Cecille was verbazingwekkend lief. Vanilla waardeerde het heel erg. Sowieso kalmeerde ze al door de rustige emoties van de blondine, en haar woorden er bij maakten het weer een stuk beter. Ze wist even niet wat ze moest denken van het voorstel om op Cecille te schieten, maar ze voelde dat ze het meende. Voorzichtig hees ze haar lasergun op en staarde er even naar met haar bloedoranje ogen. Sara zou het vast wel waarderen als ze wat punten scoorde, en als Cecille zei dat het mocht, dan mocht het, toch? Ze richtte alsnog met duidelijke twijfel het voorwerp op de tegenstander. Met één vinger trok ze de trekker over en klonk het welbekende schietgeluid. Hm. Dit was eigenlijk helemaal niet zo eng als ze had gedacht. Ze deed het nog een keer en nog een keer. Dit was eigenlijk best leuk. Ze giechelde zachtjes, stapte naar voren en gaf Cecille(’s been) een knuffel. Was het nu de bedoeling dat ze weer weg liep en andere slachtoffers ging zoeken?

Gelato bleef op zijn hoede, ondanks dat Björn zei dat hun aanvaller alweer weg was. De ijsbeer was verward waarom Åsa ook haar eigen teamgenoot had aangevallen, maar hij bedacht zich al snel dat het ook één van zijn teamgenoten kon zijn die stiekem op Björn geschoten had. Had hij dan niet de kleur blauw ergens voorbij moeten zien flitsen? Ach, wat maakte het uit. Ze waren nu weer veilig. Soort van. “En nu?” vroeg de Cubchoo voorzichtig. Hij had zo het idee dat ze beter niet op deze plek konden blijven staan. Dan kwam het spel nooit vooruit. Niet dat hij het erg vond om wat tijd met Björn door te brengen. Dit ging in elk geval al een stuk beter dan toen op het nieuwjaarsfeest.

Cecille maakte er een heel toneelstuk van en dat maakte het alleen maar leuker voor Vanilla. De Ralts was nauwelijks bang meer. Met een glimlach knikte ze toen de blondine haar een vraag stelde. Het was inderdaad niet meer zo eng. Het was gewoon een spelletje. Dat kon Vanilla wel aan. De opdracht om Sivar te raken vond ze een leuk idee. Ze draaide zich dan ook heel snel om om zich een weg door de gangen te banen. Wie weet waar de Tyrogue zich verstopt had. Waar het ook was, ze kon hem vast wel vinden.

Sara had geen idee waar ze was, maar ze wilde snel iemand vinden om te raken zodat ze haar bonus niet verspild had. Ze hoorde en zag helaas niemand van het tegenovergestelde team, terwijl de klok wel doortikte. Het maakte haar net zo zenuwachtig als ze was geweest voordat het spel begon. Ze wilde het al bijna opgeven toen ze het geluid van iemand die neergeschoten werd hoorde. Ze keek omlaag naar haar hesje, maar die knipperde niet, dus zij was het niet. Er was iemand anders in de buurt die zojuist was geraakt. Dat betekende dat er iemand van haar en iemand van het tegenovergestelde team in de buurt waren. Sara verplaatste zich naar waar ze vermoedde dat het geluid vandaan kwam. Ze schrok zich rot toen ze een blauw licht voorbij zag komen, en had bijna op de kleine Ralts geschoten als ze zich niet op tijd had tegengehouden. Vanilla was verbazingwekkend vrolijk. Wat voerde ze in haar schild?
Het maakte niet uit, want Sara had een andere missie. Hier bevond zich mogelijk nog een tegenstander die ze kon raken, tenzij deze ook al gevlucht was. Sara verplaatste zich voorzichtig en zo stil mogelijk, zodat ze niet gesnapt werd. Haar laser gun hield ze in de aanslag. Ze dacht dat ze overal op was voorbereid, maar toen er een rood hesje de hoek om verscheen, schrok ze toch even. Het was niemand minder dan Cecille. Ze trok aan de trekker, maar of het echt nut had wist ze niet, want ze viel ondertussen ook achterover en belandde met haar kont op de grond. Fedorie. Nu was ze een extra makkelijk doelwit.

Ergens vond Gelato het geen leuk idee om gewoon aan de kant te gaan staan in plaats van actief mee te doen. Hij mocht het dan misschien eng vinden, maar zijn trainer rekende op hem en die zou vast teleurgesteld zijn als ze hoorde dat hij alleen maar Björn had neergeschoten omdat kletsen met hem veel leuker was dan punten halen. Toch nam zijn angst voor het spel het over en knikte hij op het voorstel. “Denk je dat er ergens een plekje is waar ze ons niet zullen vinden?” Dat klonk alsof ze iets heel intiems van plan waren, maar Gelato bedoelde het alleen omdat hij niet wilde dat Sara er achter kwam dat hij haar in de steek had gelaten. Zijn blik ging al rond de omgeving, maar hier leek het hem niet veilig. Misschien kon Björn hem naar een betere plek begeleiden.

Sara’s eigen schot was mis, terwijl haar eigen hesje wel geluid begon te maken. Een gefrustreerde kreun klonk en Sara liet haar hoofd achterover hangen. Dat hield ze echter niet lang vol, dus ze hief haar hoofd al snel weer op en zag een uitgestoken hand. Die nam ze natuurlijk aan, want Cecille mocht best iets terugdoen voor het neerschieten van haar eigen vriendin. Ze besefte zich dat het een spel was en dat dit nou eenmaal de regels waren, maar een kleine wederdienst vond ze niet erg. Wraak eigenlijk ook niet.
Een speelse, verleidelijke glimlach vormde zich rond haar lippen. Toen ze omhoog werd getrokken, liet ze zich iets te ver door vallen, tegen het lijf van de blondine aan. Vervolgens liet ze die glimlach aan haar vriendin zien zodat die kon meegenieten. “Maakt niet uit.” Oh Arceus ,waar was ze mee bezig? Zelfs haar stem had een andere toon, eentje waarvan ze zeker wist dat Cecille het wel leuk zou vinden. Sara duwde zich een klein beetje omhoog op haar tenen en duwde toen zachtjes haar lasergun tegen de outfit van Cecille, zodat die het niet zou voelen. Op het moment dat het leek alsof ze haar lippen contact wilde laten maken met die van haar vriendin, schoot ze. “Ik ook.” De glimlach veranderde in een grijns en ze liet zich weer plat op haar voeten zakken. Hah. Wraak.

Op een rustiger plekje was de kans kleiner dat ze gevonden zouden worden. Dat klonk logisch, dus knikte Gelato. De panda Pokémon volgen leek hem ook een goed idee, want als hij zelf de weg zou moeten wijzen verwachtte hij niet dat het goed zou komen. Keuzes maken was niet zijn beste eigenschap en de kans was groot dat hij spijt ging krijgen van de keuzes die hij maakte. Zeker als het Björn in gevaar bracht. Gelato hield zijn lasergun in zijn pootjes en keek waakzaam om zich heen, terwijl hij dicht bij het rode licht van Björns hesje probeerde te blijven. Hoe lang waren ze eigenlijk al aan het spelen?

Cecille werd niet boos. Niet dat Sara dat verwacht had. De blondine was fanatiek, maar ook sportief. En schijnbaar wist ze zelf al een goedmakertje te bedenken, want niet veel later plantte ze haar lippen op die van Sara in een best wel intieme kus. Om heel eerlijk te zijn vond Sara dit een stuk fijner dan actief meedoen met het spel. Dat zou ze echter niet toegeven – voornamelijk omdat haar lippen even ergens anders mee bezig waren. Ze schrok lichtelijk toen het geluid van afgaan opnieuw van Cecille’s hesje af kwam. Oh Shiftry, ze had toch niet per ongeluk de trekker overgehaald? Nee, dat kon niet. “Ik was het niet,” zei Sara terwijl ze haar beide handen ophief, alsof dit haar onschuld bewees. Ook zij liet haar blik nu rond glijden, maar er waren geen teamleden of tegenstanders te zien. “Misschien is het een hint dat we ons niet te erg af moeten laten leiden.” Sara keek met een verontschuldigend glimlachje weer naar haar vriendin. Jammer, maar na het potje was er vast wel genoeg tijd om te zoenen. “We vervolgen dit een andere keer wel weer. Nu eerst zijn we weer tegenstanders.” Ze gaf Cecille kort de tijd om haar woorden te laten bezinken en trok toen haar wapen opnieuw, om in de richting van Cecille te schieten. Vervolgens wuifde ze haar tot ziens met haar hand, wenste ze haar nog een ‘Succes!’ toe, en rende ze een willekeurige gang in. Natuurlijk met gevaar dat haar vriendin haar zou volgen, maar dat zou ze eigenlijk niet eens zo erg vinden.