[Valentines Day] Irresistible

Het gebaar van de witharige werd gelukkig gewaardeerd, want ze voelde al snel dat Cecille haar hand op die van haarzelf plaatste. Met een kleine glimlach vervolgde ze het kijken naar de film, die momenteel even weer op een wat milder stukje zat, gelukkig. Ze begreep goed waarom de film zo erg naar het andere onderwerp gemarket was. Natuurlijk had het te maken met de maatschappij van tegenwoordig, maar de film zou ook doodsaai zijn geweest als het er niet in had gezeten. Nu kon Sara niet zeggen dat ze van de film genoot, en dat voor haar de pittigere delen het alleen maar erger maakte, maar ze kon zich, op zich, wel verplaatsen in de massa. Of ze het met hun mening eens was, was echter een heel ander verhaal.

“Het is al goed,” fluisterde Sara terug. “Maar de volgende keer mag je wel beter opletten.” De popcorn nam ze dankbaar aan, zelfs al had ze niet bepaald veel honger. Beter kon ze echter nu wat eten, want voor ze het wist zou de dialoog alweer voorbij zijn en wie weet wat voor scene ze dan in zouden belanden. Godzijdank dat Cecille haar niet had meegenomen naar een 3D voorstelling. Waarschijnlijk had Sara het dan lang niet zo makkelijk vol gehouden.

Zoals verwacht duurde het niet lang voor de film alweer de verkeerde kant op draaide. Sara had de neiging om weg te kijken, maar of het donker om het scherm heen nou zo interessant was, was ook nog maar de vraag. Bovendien werd haar aandacht mede door Cecille weer naar het beeld getrokken, omdat ze opnieuw haar mening uitte – al was het deze keer wel iets stiller dan voorheen. Helaas nog niet stil genoeg voor de liefhebbers van de film die om hen heen zaten, want een jongen naast hen vroeg haar om stil te zijn. Net als de vrouw eerder bracht hij dit niet bepaald op een aardige manier. “Arceus, heeft niemand in deze zaal manieren geleerd?” fluisterde Sara. De jongen er zelf op aanspreken deed ze nog net niet, maar ze begon nu zelf ook behoorlijk geïrriteerd te raken, en verbazingwekkend genoeg kwam het niet omdat Cecille steeds zo openlijk haar mening gaf over de film. Immers was zij ook iemand die af en toe een opmerking maakte tijdens het kijken, en ze had nog niet geschreeuwd, dus veel te klagen had ze niet.

Waar ze wél steeds meer over wilde klagen, was deze film. Goed, Sara was geen expert van de meeste onderwerpen, maar het meisje uitte duidelijk haar negatieve gevoelens, en de man wist daar precies verkeerd mee om te gaan, en het gaf de witharige kriebels tot in haar nek. De negatieve soort kriebels, niet het soort wat de meeste andere aanwezige vrouwen waarschijnlijk voelden. Vieze dames. En Arceus, wat een eigendunk had die kerel. Nou had Sara mannen nooit leuk gevonden, maar als ze dat wel had gedaan en ze had nog niks met Cecille gehad, dan had ze na deze film zeker overwogen om lesbisch te worden. “Hoe houd ze het uit met die vent? Hij is niet eens zo knap.” Sara wist haar volume laag genoeg te houden om nog geen nare opmerkingen naar haar hoofd te krijgen, al besloot ze het wel hier bij te laten, voor het geval dat. Het zou niet zo aardig zijn als hun date eerder beëindigd werd omdat zij zich niet kon inhouden, terwijl Cecille zo haar best deed.

Sara voelde zich een beetje schuldig voor het slechte humeur van Cecille. Het was immers indirect haar schuld dat ze nu in deze zaal zaten. Zij had geweten waar de film over ging en had de blondine kunnen waarschuwen dat ze hier niet naartoe moest, maar in plaats daar van had ze haar mond gehouden omdat ze de verrassing niet wilde verpesten. Nou, verpest was het nu zeker. Dat Cecille haar kant op kwam hangen was een beetje geruststellend, maar niet genoeg om te zorgen dat Sara de film nu zonder moeite kon uitzitten. Kon ze het maar goed maken voor haar vriendin.

Sara schrok een beetje toen Cecille lachte om haar opmerking. Ze wist niet of ze zich beledigd moest voelen of naar haar moest sissen dat ze stil moest zijn, voor ze nog de filmzaal uit werden gegooid, maar dat laatste klonk eigenlijk verbazingwekkend aantrekkelijk. Bovendien was het fijn om Cecille te horen lachen nadat ze zonet zo chagrijnig had geleken. Haar opmerking maakte de witharige zelf ook aan het lachen. Oké, misschien had Sara inderdaad iets te vroeg geroepen. Natuurlijk kon ze de aantrekkelijkheid van mannen wel inschatten, maar ze zou het nooit hetzelfde voelen als een meid die wel op mannen viel. “Ja, je bent echt onweerstaanbaar,” zei Sara plagerig tegen Cecille. Met haar vinger probeerde ze in de buik van de blondine te prikken, waarna ze met haar hand naar de bak popcorn greep. Misschien konden ze hem nog leeg krijgen voor ze echt de bios uit werden gegooid. Sara merkte wel dat ze nu van haar kant ook al boze blikken toegeworpen kreeg. Het deed haar eigenlijk maar weinig meer. “Zolang jij maar niet van die excentrieke interesses hebt, want daar krijg je mij dus echt niet in mee.” Ze vulde haar mond met popcorn en keek weer naar het beeld, al genoot ze meer van de snack dan van wat er te zien was.

Haar opmerking schoot Cecille blijkbaar in het verkeerde keelgat, want de blondine begon plotseling te hoesten. Ietwat geschrokken legde Sara haar hand op de rug van haar vriendin en wreef ze er over, alsof dit het beter maakte. Sara kreeg mee dat de andere biosbezoekers niet zo geamuseerd waren van het plotselinge geluid, wat ze zelf ontzettend onbeschoft vond omdat Cecille er niks aan kon doen dat ze half zat te stikken. Gelukkig overleefde ze het, en zat ze vlak nadat ze stopte met hoesten alweer te grijnzen – tenminste Sara geloofde dat ze een grijns zag, maar het was nogal moeilijk te zien in het bioscooplicht.

Als Sara popcorn aan het eten was geweest, had zij zich nu waarschijnlijk verslikt. Misschien had het haar niet moeten verbazen dat Cecille schijnbaar al eens zoiets gedaan had, maar dat deed het toch. Zeker nadat ze zo geschrokken had gereageerd toen ze zag wat er nou precies in deze film gebeurde. Oké, toegegeven, deze film was geen goede representatie voor het onderwerp, en dat was ook de grootste reden van Sara’s afkeer er voor, terwijl zijzelf totaal geen interesse in het onderwerp had, ook als het goed werd uitgevoerd. Wat dat betreft had het haar dus ook niet hoeven verbazen, en met Cecille’s actieve levensstijl paste dit er eigenlijk ook wel in. En toch had Sara het niet achter haar gezocht. Ach, ze zou haar redenen wel hebben. Er was geen reden voor de witharige om zich er lang over te peinzen, want daarvoor had Cecille het vast niet opgemerkt.

Waar Sara zich meer zorgen om moest maken, waren de laatste woorden van Cecille. Echter wist ze dat meteen op te lossen door er tegen in te gaan. “Oh, alsjeblieft niet,” zei ze, iets te luid. Zich herinnerend dat ze stil moest zijn in de bioscoopzaal, vervolgde ze ietsje zachter. “Ik heb er niks mee. Absoluut niks. Geef mij maar de ouderwetse manier.” Een vrouw aan Sara’s kant mompelde iets naar de persoon naast haar, en Sara meende zelfs even een schermpje van een Holocaster te zien. De witharige fronste. Mensen zaten hun te beoordelen, terwijl ze zelf hun Holocaster vrolijk zaten te checken? Voor zover Sara wist, was het (helaas) geen pauze.

Het werd echter al snel duidelijk dat er om een andere reden op het apparaat werd gekeken. Er kwamen namelijk twee kerels via de zijkanten de zaal binnen die er uit zagen alsof ze elke dag met een Pyroar worstelden bij het ontbijt. Sara hield ze nauwlettend in de gaten, en tot haar ergernis kwamen ze helemaal naar boven toe, naar de rij waar Sara en Cecille aan zaten, en liepen ze richting de twee stoelen van de meiden. “Dames,” begon de één, “wij hebben meerdere meldingen van overlast binnen gekregen en zouden u graag verzoeken de zaal te verlaten.” Sara liet zich dat geen twee keer zeggen, en stond meteen op van haar stoel. Ze was de film toch zat. Liever besteedde ze haar tijd bij een andere, of heel ergens anders met Cecille. Wel keek ze even achterom wat de blondine zou doen voor ze de zaal uit zou lopen. Zijzelf had geen zin in ruzie, maar ze kende Cecille goed genoeg om te weten dat zij misschien wel herrie zou schoppen.

Tot Sara’s geluk kwam Cecille zonder al te veel tegen te stribbelen overeind. Natuurlijk uitte ze wel haar mening op haar eigen manier, maar dit viel behoorlijk mee. Sara had rekening gehouden met een mogelijke ruzie die zelfs op vechten uit kon draaien, dus was ze erg tevreden met wat er werkelijk gebeurde. Natuurlijk had Sara liever gehad dat ze helemaal zonder gedonder naar de film hadden kunnen gaan, maar daar was het nu al veel te laat voor. Wat de witharige betreft, waren ze er nog makkelijk van af gekomen.

Cecille gaf aan dat ze met Sara samen wilde lopen. Die uitnodiging sloeg het meisje niet af, want ze voelde er net als haar vriendin weinig voor om met één van die kerels mee te lopen. Ze was achttien, for Furret’s sake. De enige die haar handje mocht vasthouden om haar ergens heen te begeleiden was degene met wie ze een relatie had. Dus accepteerde ze maar al te graag de uitgestoken arm en liet ze zich de zaal uit leiden, met de twee mannen achter hen aan.

Eenmaal buiten de zaal liet Sara Cecille al snel weer los. Niet alleen omdat ze nog niet helemaal aan lichamelijk contact gewend was, maar ook omdat de bewakers hen blijkbaar nog even aan wilden spreken. “Ik wil graag uw namen, leeftijd en adres noteren. U krijgt een waarschuwing voor het verstoren van de voorstelling. Als u nog eens overlast veroorzaakt, krijgt u een boete.” Sara legde gefrustreerd haar armen over elkaar. Ze zat er helemaal niet op te wachten om een negatieve reputatie bij de bioscoop te hebben. Toch gaf ze de gevraagde informatie, al was het met tegenzin. Ze realiseerde zich dat ze beter kon meewerken zodat ze er van af was, dan dat ze nog meer gedonder veroorzaakte. Als ze dit snel afhandelden, konden de meiden sneller iets anders zoeken om te doen, en dat leek Sara een veel aantrekkelijker idee dan hier met de mannen blijven praten.

Haar vriendin liet ook niks haar zomaar gebeuren. Sara was even bang dat Cecille een groot probleem zou maken van het geven van haar informatie, en even wilde ze haar geïrriteerd in haar zij porren in de hoop dat dat haar bij zinnen zou brengen, maar het bleek niet nodig te zijn. Ze overwoog het nogmaals toen ze haar dreigementen uitte, maar ook deze keer besloot ze het niet te doen. Inmiddels realiseerde ze zich wel dat ze Cecille niet in de hand kon houden. Misschien dat ze over een maand of twee strenger voor haar vriendin was, maar nu nog even niet. Zeker niet omdat hun date nu in de soep liep.

Met de twee bioscoopmedewerkers weer uit het zicht, kon Sara zich weer volledig op Cecille concentreren. Ze liet haar armen langs haar zijen vallen terwijl haar vriendin op de stoep plaats nam. Even bleef ze nog staan terwijl ze de blondine aankeek. Ze voelde zich best wel schuldig om wat er was gebeurd. Hoe moeilijk zou het zijn om haar humeur weer op te krikken? Tot nu toe had het haar best makkelijk geleken, maar elke situatie was anders en misschien baalde Cecille extra erg van het mislopen van hun bioscoop uitje. Sara nam daarom plaats naast haar vriendin, waar ze haar armen weer over elkaar legde. Pas nu merkte ze hoe strak haar kleding zat, en dat ze eigenlijk wel iets comfortabelers aan wilde. Dat hield ze echter voor zich. “Valentijnsdag verpest?” herhaalde ze Cecille’s woorden. “Waar heb je het over? Zolang ik bij jou ben, dan is het toch goed?” Ze glimlachte, al was het zwakjes. Ze had geen idee of zoiets haar vriendin wel zou opvrolijken. Eigenlijk wist ze nog vrij weinig van haar, zelfs nadat ze al een maand een relatie hadden. Ach, daar kwam vanzelf wel verandering in. “Dus we zijn de bioscoop uit gezet… Nou en? Van wat je zei geloof ik dat je er toch niet echt van zat te genieten. Bovendien praatte en lachte ik net zo hard mee.” Als Sara niet Sara was geweest, had ze waarschijnlijk haar arm om Cecille heen gelegd. Helaas kwam dat niet in de witharige op.

Thank Arceus kostte het niet veel moeite om Cecille weer op te vrolijken. Dat zij lachte, bracht meteen ook alweer een glimlach tevoorschijn op Sara’s gezicht. “Het is al goed. Zolang je volgende keer maar beter oplet.” Sara merkte dat Cecille’s aandacht naar de bak popcorn ging, die nog niet eens halfleeg was. Sara wist dat ze zelf niet zo veel van de inhoud had gehad, en blijkbaar Cecille ook niet. Begrijpelijk, want zo’n smakelijke film was het niet. Ach, het was niet alsof het nu meteen niet meer eetbaar was. Ze konden het eventueel zelfs bewaren tot de avond en dan in een hotelkamer samen een film kijken. Met echte bioscooppopcorn.

“Momenteel nog niet nee,” antwoordde Sara op de vraag of ze honger had. “Maar we hebben nog de hele dag. Misschien dat we later ergens wat kunnen eten. De popcorn kunnen we wel bewaren.” Sara checkte ondertussen of ze al haar spullen nog wel bij zich had, want ze had het gevoel dat ze iets was vergeten. De rozen had ze in haar handen, en de doos met chocola had Cecille... toch? Ze wilde net bij haar vriendin navragen of ze inderdaad de doos met chocolaatjes nog had, toen ze een vraag haar eigen kant op kreeg. “Lasertag?” herhaalde Sara verbaasd. Hoe kwam ze daar nou weer bij? “Nee, ik geloof het niet,” gaf ze eerlijk toe. “Er was wel ooit een feestje van één van mijn klasgenootjes, maar mijn ouders stonden toen niet toe dat ik mee ging. Hoezo? Je wilt toch niet…?” Sara stelde de vraag niet eens helemaal, want ze wist het antwoord toch al. Het was precies het soort idee wat ze van Cecille had moeten verwachten, en toch kwam het als een complete verrassing. Een slecht idee vond ze het echter niet. Ze moesten immers de dag nog vullen qua tijd, en lasertag leek Sara best leuk. Bovendien vond ze dat je het als koppel voor elkaar over moest hebben om elkaars interesses uit te proberen. Als lasertag iets was wat Cecille graag deed, dan zou Sara zich er ook aan wagen.

Sara moest toegeven dat ze best wel teleurgesteld was dat Cecille de chocolade in de zaal had laten liggen. De doos had op haar schoot gelegen, dus had ze hem makkelijk op kunnen pakken voor ze opstond. Hoe ze dit niet voor elkaar had gekregen, was Sara een raadsel. Ze kon hier vast uren over blijven peinzen, maar besloot in plaats daar van geduldig te wachten tot haar vriendin terug keerde uit de bioscoop, deze keer hopelijk mét hartvormige doos. De neiging om terug te gaan zitten op de stoeprand was groot, ook omdat Sara niet wist hoe lang het zou duren omdat het nog wel eens kon zijn dat Cecille tegen werd gehouden door de bewakers – waar de witharige haar nog voor had willen waarschuwen, maar het meisje was te snel de deur in verdwenen. Ze bleef echter staan, wat een goede keuze bleek te zijn, want de blondine werd al snel weer de deur uit begeleid. Sara wilde op haar af stappen en vragen waar de doos was, maar zag al snel dat ze die niet bij zich had. Met een frons keek ze haar vriendin aan, maar die scheen haar aandacht bij de bewakers te hebben. Begrijpelijk, zij waren namelijk hun enige kans om de doos alsnog terug te krijgen. Cecille kreeg het voor elkaar om één van de mannen terug naar binnen te laten gaan en niet veel later was daar dan eindelijk de rode doos die Cecille voor Sara had gekocht. De blondine pakte het aan, ietwat onbeleefd naar de man die het gehaald had, en Sara wierp hem een ‘het spijt me voor haar gedrag’-blik toe, al wist ze niet zeker of hij het gezien had voordat hij terug de bioscoop in liep. Ach, het zij zo. Sara had toch niet het idee dat het tweetal hier vaker naar de film zou gaan. Er waren genoeg andere bioscopen in Kalos te vinden, en ze moesten zich sowieso binnenkort gaan focussen op het rondreizen en verdienen van badges.

Sara wilde net Cecille vragen of ze nu dan konden gaan, toen de blondine zich verontschuldigde. Sara had dit niet perse verwacht, al paste het wel bij haar karakter. Met een glimlach schudde ze haar hoofd. “Het is al goed. Je hebt het weer opgehaald – of nou ja, laten halen – dat is het belangrijkste. Iedereen kan wel eens iets vergeten.” Ze pakte de doos aan, positioneerde hem zo in haar handen dat ze de rozen ook nog makkelijk vast kon houden, en wilde toen haar hand uitsteken naar de blondine, maar die zaten beide vol en waren dus niet beschikbaar om vastgehouden te worden. Ze nam daarom een idee over wat Cecille al eens eerder had gebruikt, en stak haar elleboog uitnodigend uit. “Leid de weg maar,” zei ze er bij. Het werd tijd dat ze bij de bioscoop weg kwamen.