[Valentines Day] Irresistible

Dat het schijfje niet helemaal tot aan Sara’s kant kwam, kreeg Cecille eigenlijk niet mee. Haar gedachten zaten bij haar strategie; ze snapte het namelijk niet. Bij kickboksen, en een heleboel andere sporten, dan was het zo makkelijk. Het enige wat je dan hoefde te doen, was je tegenstander uit te putten of uit te schakelen. Maar bij airhockey? De blondine kon het geheim maar niet ontrafelen. Misschien dat Sara haar een keertje de kunst wilde leren, alleen had ze nu niet echt zin om ernaar te vragen. Cecille hoorde de woorden van haar vriendin wel, maar een echt antwoord gaf ze er niet op. Slechts een zacht gekreun dat aangaf dat het haar niks boeide. Toen het welbekende ‘goal’ deuntje echter weerklonk, keek de zeventienjarige verrast op. Wacht, wat was er zojuist gebeurd? Sara gaf antwoord op die niet gestelde vraag door te vertellen dat ze binnenkort wellicht gelijk op konden gaan. Verward staarde Cecille haar vriendin aan. Had ze nou net zelf echt een punt gescoord? Met herwonnen energie ging de blondine klaarstaan voor de volgende aanval die haar kant op kwam. Deze ging ze echt stoppen. Dat moest en zou gewoon gebeuren! “Pas maar op hoor,” reageerde ze, hoewel het minder pit had dan eerst. Ze wist dat ze ging verliezen en ze had eigenlijk geen zin om dit nog hoog te houden. In tegenstelling tot de voorgaande keren, echter, wist Cecille de puck dit keer wel terug te stoten, alleen ging het nu wel heel scheef.

Het duurde niet lang of de 01 aan haar kant veranderde in 02, want Cecille scoorde algauw nog een puntje erbij. Hoe het opeens kwam dat ze skills leek te hebben, wist ze niet, maar ze besloot een gegeven Rapidash niet in de bek te kijken. Dus klaagde ze er ook niet over. Haar mondhoeken krulden nog hoger, terwijl haar tanden langzaam maar zeker zichtbaar werden in de speelse grijns die zich daarnet al op haar gezicht had gevormd. Dit kon nog interessant worden, zeg. En interessant worden, dat deed het zeker. Sara stelde voor om er een prijs aan te hangen; een voorstel wat Cecille’s aandacht wel trok. Ze keek op, haar paarse ogen strak op haar vriendin gericht, maar de grijns rond haar lippen nog altijd zichtbaar. “Waar zat je aan te denken?” vroeg de blondine. Een antwoord kreeg ze al snel; de verliezer deed wat de winnaar van hen vroeg. Cecille’s ogen lichtten meteen op, al zwakte dat een beetje af toen Sara vertelde dat het niks illegaals mocht zijn. Een heel klein beetje maar. “Aww, partypooper,” sprak ze, proberend teleurgesteld te klinken. Ze grinnikte echter al snel. “Deal, prinsesje.” Ze beantwoordde de uitdagende glimlach van de witharige met eentje van haar eigen. “Maak je borst maar nat, ik weet ook genoeg dingen wat volgens de wet nog wel legaal is.” En met die woorden gaf ze een stoot tegen de puck aan – die wonder boven wonder nog raak was ook.

De verbaasde uitdrukking op Sara’s gezicht was eigenlijk vrij ernstig, maar zoals gewoonlijk dacht Cecille er niet al te diep over na. De woorden die ze naar haar hoofd kreeg geslingerd, waren dan ook niks meer dan een uitdaging voor haar. Al helemaal toen het koosnaampje aan bod kwam. Het wakkerde dan ook meer dan alleen het strijdvuur van Cecille aan. Het bracht iets in haar naar boven wat haar altijd de das om deed. Dat gebeurde altijd tijdens een gevecht, of het nou een pokémongevecht was of niet, of tijdens een spelletje zoals dit. Arrogantie. “Oh, ik moest proberen?” schoot ze terug. De puck kwam niet eens in de buurt van Sara’s goal en voor heel even viel die speelse uitdrukking weer van haar gezicht, maar ze liet zich niet meer uit het veld slaan. Toen het schijfje dan ook in haar buurt kwam, schoof ze haar peddel naar voren in een poging die terug naar Sara’s kant te krijgen. Ze miste echter op een haar na en raakte meteen in paniek. Was het niet voor haar snelle reflexen, die haar hand opzij bewoog, dan had Sara er alweer een punt bij. De puck knalde tegen de zijkant van het veld en schoof toen naar de tegenovergestelde zijkant. Dit gebeurde zo’n drie keer heen en weer, waarop Cecille er genoeg van had en de puck weer probeerde weg te spelen. Dat ging, dit keer, gelukkig goed.

Het ging al ietsje beter. Eigenlijk een heel stuk, want de puck belandde nu niet meteen in haar doel. Cecille was trots op zichzelf, op z’n zachtst uitgedrukt. Yara zou dat wellicht ook zijn als ze dit spel zag, maar Yara was helaas niet in Kalos op dit mee te mogen maken. Toen de puck van Sara terugkwam naar haar kant, focuste de blondine zich zo goed mogelijk op het schijfje. Dit ging de voorgaande keren mis, maar Cecille was dit keer vastberaden om hem dan echt terug te stoten. Door haar focus, echter, vergat ze zich in de te houden met haar kracht, dus toen ze een stoot gaf tegen de puck vloog het ding van de tafel af nadat hij een andere rand van de tafel had bereikt. Geschrokken viel de zeventienjarige haar mond open, verbaasd over het feit dat ze dit had klaargespeeld zonder het echt te bedoelen. Haar blik ging van het schijfje verderop achter haar vriendin naar haar vriendin zelf. “Euh... Oeps?” begon ze, een schaapachtig grijnsje rond haar lippen. Dit was niet haar bedoeling geweest. Toen het meisje echter de puck wilde ophalen, zelfs al was het niet aan haar kant, werden ze opgehaald door de man van de balie. “Jullie kunnen,” vertelde hij hen simpelweg, waarop hij naar een deur wees aan de andere kant van de hal. “Daar moeten jullie heen. Als jullie aangeven aan de mensen daar met hoeveel spelers jullie zijn, dan krijgen jullie daar een uitleg en jullie pakken.” Hij keek even van Cecille naar waar de puck lag. Verwarring was op zijn gezicht te zien, want de enigen die dat ooit met de puck deden, waren de kids. “Veel plezier...?” bracht hij nog uit, de verwarring overduidelijk overslaande op zijn stem. De blondine negeerde het, echter, en liep naar het schijfje te om hem op te rapen. Vervolgens stopte ze het in de jongen z’n handen. “Asjeblieft, mag jij verder spelen,” vertelde ze hem met een knipoog, waarna ze zich tot haar vriendin wendde. “Kom je?”

Sara vertelde dat ze had gewonnen. Cecille was het er niet mee eens. De blondine had zonet nog gewandeld naar de deur waar ze heen moesten, maar ze stopte abrupt in haar weg erheen. “Ho ho, wacht even,” begon het meisje. “Oké, ik had je bijna vermoord waarschijnlijk en het spijt me ontzettend daarvoor, ik zal het nog wel een keertje goedmaken daarvoor...” Ze stopte even, dacht voor twee tellen na en besloot toen dat ze er een vies grapje van wilde maken door met haar wenkbrauwen te wiebelen. Een kleine grijns vormde zich voor die secondes rond haar lippen, waarop ze besloot weer ter zaken te komen. “Maar het spel is nog helemaal niet afgelopen! Ik had je echt wel ingemaakt als we langer de tijd hadden gehad.” Nee, Cecille was totaal niet arrogant. Misschien een beetje heel erg zelfverzekerd, maar arrogant? Nope, stond niet in haar woordenboek.

Tevreden met haar korte preek vervolgde ze haar weg, waarop Sara aan haar vroeg of ze de pokémon niet al beter los konden laten. Met een blik die vertelde dat Cecille al spontaan was vergeten dat die mee zouden doen, sloeg ze met haar vuist op haar open hand. “Oh ja!” reageerde ze, maar ze herstelde zich al snel. Ze was het niet vergeten. Absoluut niet. “Ik bedoel euh,” begon ze weer. “Lijkt me beter van nu. Kunnen ze de spelregels ook meekrijgen,” legde de zeventienjarige uit. Het moest natuurlijk niet zo zijn dat ze gingen spelen en die pokémon wisten zich geen raad. Dat gezegd te hebben, liep Cecille de pas geopende deur door en kwam ze in een kleine ruimte waar allemaal pakken hingen die versierd waren met lampjes. Hun uitrusting. Cecille stak haar hand op naar de twee medewerkers – dit keer een jongen en een dame – ter begroeting en liet toen haar pokémon vrij. Nou ja, de pokémon die mee konden doen.

“Oké jongens,” begon ze tegen de vier. Daarmee wist ze hun aandacht te trekken, al leek de Riolu weinig interesse te hebben. “We gaan vandaag lasergamen. Eén van jullie zal bij Sara in het team moeten, want zij komt een pokémon te kort.” Cecille dacht lang na, maar wees toen Dahlia aan. No way dat Sara Sivar kreeg. “Dahlia is de gelukkige. De rest zit in het winnende team,” grijnsde ze naar de pokémon. De Riolu rolde met haar ogen en liep toen naar de witharige toe, waarop de zeventienjarige haar pokémon vertelde dat de regels zo werden uitgelegd en dat ze moesten opletten, wilden ze weten wat lasertag nou eigenlijk inhield.

Toen het tweetal medewerkers alle ogen op zich gericht hadden, begonnen ze aan hun uitleg. “Zo te zien hebben jullie al twee teams gevormd. Dat is heel goed, bespaard ons wat werk,” sprak de jongen, waarna hij knipoogde naar de twee dames. Normaal gesproken zou Cecille er overdreven om gegiecheld hebben, maar die tijd had ze sinds Sara toch wel achter de rug. Ze kon nog net de neiging weerstaan om met haar ogen te rollen. “Elk team krijgt hun eigen kleurtje, net als elke speler hun eigen pak krijgt. Let goed op elkaars kleuren, want je kan namelijk ook je teamgenootjes neerschieten en dat kost je punten,” legde nu het meisje uit. “We zullen even demonstreren hoe het pak aanmoet.” De jongen liep naar één van de rekken toe en haalde er een pak vanaf, waarna hij terugliep en voordeed hoe alle gespen moesten worden vastgemaakt. Toen hij klaar was, nam zijn collega het weer van hem over. “Elk team krijgt ook hun eigen base. In tegenstelling tot andere spellen, hoort de tegenpartij die base met rust te laten. Het is om kogels bij op te halen en andere upgrades, want het spel moet wel interessant blijven.” Geen oneindige kogels, dus. Huh, dat ging leuk worden. Cecille wierp een gevaarlijke grijns richting Sara.

“Als je geraakt bent, zullen de lampjes een paar keer knipperen en hoor je een geluid.” De dame schoot de heer neer en het geluid van afgaan was hoorbaar. “Dit zal zo’n vijf seconde duren. Je kan die gedurende vijf seconde niet schieten of beschoten worden. Zijn de seconden om, dan ben je weer levend en kan je weer meedoen.” Heel simpel, dus. Cecille kende de regels onderhand wel, dus ze stond te popelen om te spelen. “Zijn er nog vragen?” vroeg de jongen toen. De blondine hield zich stil en haar pokémon zo te zien ook. Zelf begaf ze zich al langzaam naar één van de rekken toe; het rode team claimend. Haar lievelingskleurtje.

Cecille moest moeite doen om haar lach in te houden toen Sara verontwaardigd het woord ‘kogels’ herhaalde. Ze dacht toch niet dat het echte kogels waren, hè? Het was eigenlijk wel schattig. Daarom besloot ze ook geen antwoord te geven. Sara kwam er zo wel achter of het echte kogels waren of niet, want die uitleg was overal hetzelfde. De blondine kon die inmiddels wel dromen. Toen de twee klaar waren met hun uitleg was het meisje al klaar om te vertrekken, want haar handen schoten bijna meteen naar zo’n laserpak, totdat haar vriendin vragen stelde. Cecille liet haar handen weer zakken en nog voordat de mensen hier een kans hadden om die vragen te beantwoorden, had de blondine haar mond al open getrokken. “Een spel duurt in het algemeen een half uur,” legde ze uit. Ze keek even naar de twee medewerkers en ontving een bevestigende knik. “Upgrades zijn het leukste; je kan bijvoorbeeld een spion zijn en de kleur van de tegenpartij krijgen of je krijgt voor een bepaalde tijd oneindig veel kogels.” Ze haalde even haar schouders op. “Je krijgt ze willekeurig, dus je kan niet kiezen. Ik ga niet alles uitleggen, want ontdekken wat je upgrade is, hoort eigenlijk bij het spel.” Ze grijnsde trots naar haar vriendin na haar uitleg; trots om het feit dat ze daadwerkelijk een uitleg had kunnen geven zonder verloren te raken in woorden.

“Zo. Kom jij hier vaker?” vroeg het meisje aan Cecille op een plagende toon. De blondine lachte en schudde met haar hoofd. “Nee,” gaf ze eerlijk toe. “Niet hier, in ieder geval. Maar ik heb het al vaker gedaan.” Haar grijns bleef op haar gezicht staan, terwijl ze naar Sara toeliep en een poging deed om een arm om haar heen te leggen. “Vandaag zijn m’n vriendin en ik hier voor het eerst.” Cecille legde vooral de nadruk op vriendin, want voor haar part mocht iedereen weten dat ze een koppeltje waren. Met name die knul, want ze had geen zin in dat puppygedrag naar zichzelf of Sara toe. Goed, grapjes terzijde. De blondine zag dat haar Tyrogue al een pak probeerde aan te doen, maar ontzettend faalde in het uitvoeren hiervan en besloot hem dus te hulp te schieten. “Nee, Sivar, dat moet zo.” Vervolgens klikte ze alles keurig vast en bekeek toen haar pokémon van top tot teen. “Staat je goed,” sprak ze, haar duim omhoog stekend. “Ik wil jou eigenlijk wel in zo’n ding zien,” vervolgde ze, zich omdraaiend naar Sara met een plagerige grijns rond haar lippen.

“Oh geloof me,” begon Cecille op het geklaag dat het lang duurde. “Dat half uurtje is zo voorbij.” Ze grijnsde naar haar vriendin en besloot toen haar Tyrogue maar uit de brand te helpen. Ze ving wel een woordenwissel op van de twee medewerkers – iets dat ging over hen en dat ze een koppeltje waren, maar toen het meisje zich erop focuste, hoorde ze enkel een grap dat niet gemeen bedoeld was. Iets over of ze nog wel een koppeltje zouden zijn na het spel, want het kon nog wel eens voorkomen dat er slechte verliezers tussen zaten. Cecille grinnikte. Ze moesten eens weten. Sara en zij waren wel wat gewend als het op discussies aankwam. “Oké, Björn, jouw beurt.” Cecille liet haar handen glijden naar het volgend pak en klikte het in een mum van tijd vast. Daarna was haar Monferno aan de beurt, en hoewel dat langer duurde dan haar vorige pokémon omdat mevrouw niet stil kon blijven staan, was dat ook snel klaar. Toen het meisje zich tot haar Riolu wilde richten, zag ze dat Dahlia het blijkbaar zelf al had gedaan. Verbouwereerd keek ze Dahlia aan, die haar onverschillig aanstaarde. “Euh, nou, goed gedaan Dahlia,” grijnsde ze naar de pokémon. Deze knikte en liet haar kille blik toen van haar trainer afglijden. Cecille wisselde even een blik met Sivar uit.

Niet veel later had ze zich maar tot haar vriendin gericht, die vertelde dat de blondine maar even moest wachten en hoewel ze daar niet van hield, besloot ze dat wel maar te doen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, maar haar wenkbrauwen waren omhoog geheven, terwijl ze haar lila ogen op de bewegingen van Sara richtte. Cecille wilde een opmerking maken over dat het meisje het niet goed deed, maar besloot daar maar tegen. En daar werd ze uiteindelijk mee beloond, want die enthousiaste blik van haar vriendin had ze niet echt willen missen. Grijnzend haalde Cecille een pak van de rekken en liep toen naar de witharige toe. “Goed, en nu jij,” sprak ze, waarna ze het pak omhoog hield, zodat ze die over Sara’s hoofd kon doen. Terwijl ze bezig was, bleven haar eigen ogen op die van Sara gericht. Zelfs toen ze de klipjes vast klikte, deed ze dat zonder te kunnen kijken wat ze deed, maar Cecille was met de jaren handig daarin geworden en had daar dus geen enkel probleem mee. “Klaar,” sprak het meisje zodra de laatste klik weerklonk. Vervolgens deed ze zelf een pak aan. En dan konden ze beginnen.