Boulevard of broken dreams

Toen ze ook de armen van August over haar lichaam voelde ging haar ademhaling op een gegeven moment rustiger en uiteindelijk was hij helemaal regelmatig. Toen ze de stem van August hoorde met de vraag of het weer een beetje ging sloot ze even haar ogen. "Ja.." mompelde ze zachtjes. "Alles van de afgelopen tijd kwam eruit denk ik..." mompelde ze zachtjes. Ze liet hem rustig los, naja los. Ze liet hem losser. Haar ogen nog steeds dicht, alles was er nu uit, zonder woorden. Alle tranen over Connor, haar vader en Tim. Het enige wat nu voor haar telde was dit moment en als het kon, de tijd stilzetten op dit moment.

Hij knikte een keertje rustig. "Mooi." Hij gaf gewoon teveel om haar om haar zo te zien leiden, ook al had hij geen idee waar het allemaal over ging. Woorden waren niet altijd nodig, ook nu niet als het aan hem lag. Aanraking en lichaamstaal waren soms gewoon al genoeg. Hij voelde dat de greep van het meisje wat loste, maar zelf hield hij zijn armen nog op precies dezelfde plaats. Een van zijn handen verschoof op een gegeven moment wel, en streek kort door haar haren heen. Sommige mensen vonden het geruststellend als hij dat deed.. Niet aan denken nu. Met een schuin oog keek hij naar de roodharige, die nu gelukkig gekalmeerd leek te zijn.

Hij was gewoon zo lief. Andere woorden had ze er niet voor. Als het kon dan... nee niet nu Alana. "Sorry... ik ben nu niet meer dan een blok aan je been.." mompelde ze zachtjes terwijl ze op haar lip beet. Ja, Arceus, ze moest er nog even op doorgaan. Ze wist nog goed dat Tawnee in paniek was, ze vond 3 jongens leuk. Alana kneep haar ogen dicht. Hoe kon ze dit aandoen tegen August? Waarom had ze dan geen andere gozer gekozen? August verdiende geen pijn en al helemaal geen vrouw zoals ze zelf was. Hij verdiende een lieve evenwichtige vrouw die veel om hem gaf en voor hem kon zorgen. Niet zoals zij die alleen maar dingen wantrouwde en een stalker had... Ze moest stoppen met zo te denken, maar aan de andere kant, August hield gewoon niet dezelfde manier van haar zoals zij dat deed. Dan zou dat precies t zelfde worden als met Connor. En dat wou ze niet meer, nooit meer.

De roodharige had zijn blik wat verstrakt, je kon het bijna emotieloos noemen. Maar eigenlijk betekende deze blik dat hij nadacht, diep nadacht over alle verwarring in zijn leven op dit moment. Kort zuchtte hij, maar expres niet te diep zodat Alana het zou kunnen voelen. Hij fronste weer een keertje, maar zijn lippen bleven strak op elkaar. Geen grijns dit keer. Zijn hand draaide voorzichtig een van haar rode lokken rond zijn vinger, maar al snel besloot hij het met rust te laten en liet hij zijn hand weer zakken. De andere arm had hij nog altijd om haar heen liggen, alsof hij het zou wilde houden, hoe ze zo tegen elkaar zaten. Als hij gewoon niet zo stom geweest was om te drinken was dit niet gebeurd, maar Alana kon er ook weinig aan doen. Hij wist het zelf ook niet meer. Natuurlijk hield hij nog van Tawnee, maar of hij het wilde was een ander verhaal. Ze had hem in elk geval duidelijk gemaakt dat hij weg moest, anders deed je zoiets niet. En toch zat het hem nog altijd niet lekker. Waarschijnlijk zou het hem nooit lekker zitten. Alana was een heel ander geval. Hij had haar beschouwd als een goede vriendin, en dan gebeurde er dit. Hij wist het gewoon niet meer, zeker omdat hij haar in een nuchtere bui gezoend had. Spijt had hij er niet van. Voordat hij het wist drukte hij weer zacht zijn lippen op die van haar, het kon hem niks meer schelen. Het was toch slechts een momentopname.

Het ene moment speelde August nog met haar haar en het volgende moment zoenden ze weer. Dit maakte haar alleen maar meer verward. Was dit zijn manier om te zeggen dat hij van haar hield of werd ze na vandaag gewoon achter gelaten? Ze hield niet van onzekerheid en om zelf nou een conclusie te trekken uit zijn acties had ook geen zin. Ze trok zoch langzaam terug en deed wat haar achter haar oor. En haar wangen waren weer rood. Ze krulde zichzelf tegen August aan, haar hoofd en schouder tegen zijn borstkast en haar benen opgetrokken tegen haarzelf aan. Haar hand plaatste ze naast haar hoofd en het enigr wat ze hoorde was het hart van August. Ze sloot haar ogen rustig, soort van genietend van dit moment. Alana's hart klopte snel, ze was op dit moment onzeker. Onzeker van deze situatie. Het kon maar voor 1 dag zijn, voor 1 dag dat ze zo samen zaten. Al hield hij niet van haar, zou het awkward worden om nog bij hem te zijn en dat wist hij zelf ook wel. Alana slikte even, opende haar ogen en keek even naar boven naar het gezicht van August. Ze had hem voor een onmogelijke keuze gezet. En toch... durfde ze niet weg te gaan. Naja durfde? Wilde. Ze wou bij hem zijn en dat kon ze niet ontkennen. Ze plaatse haar handen op zijn gezicht, draaide zijn hoofd een klein beetje naar haar en plaatse haar lippen zacht en teder op de zijne. Het maakte haar niet meer uit. Één persoon meer of minder maakte niet uit. De rode blos op haar wangen was duidelijk te zien als ze zouden stoppen met zoenen, maar dat was niet iets wat Alana hoopte dat hij zou doen.

Het was een onmogelijke keuze waar het lot hem voor had gezet. Natuurlijk wilde hij bij Alana zijn, er voor haar zijn. Maar een deel van zijn hart leek nog altijd in Lumiose City rond te hangen. Tawnee was een hoofdstuk dat afgesloten behoorde te zijn, afgesloten leek te zijn, maar eigenlijk nog lang niet klaar was. Hij kon er niks aan doen. Hij wist het echt niet meer. Plotseling voelde hij de handen van Alana, die zojuist nog tegen hem aangekropen had gezeten, rond zijn gezicht. Ze draaide het net een stukje en voordat hij het wist raakte haar lippen die van hem, zacht en teder. Voorzichtig zoende hij haar terug, waarbij een arm nog altijd ter hoogte van haar heup rustte en zijn andere hand zich op haar achterhoofd bevond. Toch haalde hij na een tijdje zijn lippen van die van haar. "Ik laat je niet achter.." mompelde hij toen en zijn groene blik fitste kort naar haar toe. Hij wilde haar niet meer loslaten, ook al zat zij in haar ondergoed en hij enkel met zijn broek aan. Het kon hem niks meer schelen, zijn hart verlangde er teveel naar.

Ze was al blij dat hij niet terug trok. Zelfs terug zoende. Toen hun lippen elkaar niet meer raakten keek Alana in de groene ogen van de jongen. Toen hij de woorden "Ik laat je niet achter.." uitsprak wist ze niet precies hoe ze het moest opvatten maar het voelde wel fijn dat hij het zei. Ze legde weer rustig haar hoofd op zijn borstkast, terwijl ze rustig haar ogen sloot. "Ik hou van je" het kwam er gewoon uit en ze kon het niet helpen om te blozen.

Hij was werkelijk waar de grootste Seedot op de hele wereld. Bij de woorden van het meisje beet hij kort op zijn lip. Was het een goede reactie om nu te zeggen dat hij niet wist wat hij voelde? Het was de waarheid, misschien. Dit was zo'n moment dat hij zijn hoofd tegen de muur wilde rammen om er een goed antwoord uit te krijgen. Maar er leek wel geen een dingetje wat er in zijn hoofd opkwam om te zeggen goed te zijn op dit moment. Niks wat hij deed was goed. Hij keek met een schuin oog naar het meisje dat tegen hem aan leunde. Verliefdheid was toch het mooiste gevoel ooit? Bij hem voelde het vreselijk. Alsof iemand keer op keer met een mes in zijn borstkas stak. Maar dat was dan ook omdat hij zijn hart in tweeën leek te splijten. Het was niet goed, hij moest een keuze maken. Hij moest voor één van de twee gaan. Maar dat kon hij niet. Hij kon het gewoon niet. Maar had Tawnee hem niet duidelijk gemaakt dat ze hem nooit meer hoefde te zien? Dat hij een twee keer zo harde Hyper Beam kreeg van haar als hij zich nog een keer vertoonde? Waarom was het eigenlijk gebeurd? Je kon geen echte liefde hebben voor iemand als er leugens in het spel waren, en hij had geen idee of hij de blondine ooit nog zou kunnen vertrouwen. Alana had hem nooit bedrogen, was er altijd voor hem geweest. Ondertussen tilde hij haar kin weer een stukje op, toverde zelfs een kleine glimlach rond zijn lippen en boog zijn hoofd een beetje naar voren. "Ik ook van jou," mompelde hij toen, vlak voordat hij zijn lippen weer op die van haar drukte. Zo. Dat was gezegd.

Er was stilte. Een lange stilte. Alana twijfelde, had ze dit wel goed gedaan? Had ze het verkeerd opgevat net? Alana beet even op haar lip. Ze snapte zichzelf niet meer. Ze snapte helemaal niks meer. Alana slikte even, ze was ook gewoon zo'n sukkel. Ze keek op met haar paarse ogen naar de groene ogen van August toen hij haar kin rees. Alana's hart bonsde in haar keel, ze was gespannen. Waarom wist ze niet eens. August had een klein lachje op zijn gezicht, waardoor Alana ook een beetje begon te glimlachen door hem. Toen hij dichterbij kwam, voelde het alsof hij haar hart zo horen kloppen, zo hard bonsde hij voor haar gevoel. "Ik ook van jou," Alana's ogen vergrootten bij het antwoord. Ze sloot haar ogen toen de jongen zijn lippen op de hare plantte. Ookal had hij dat gezegd, twijfel ging door haar lichaam. Ze trok zich terug en keek zachtjes weg. "Hou je echt van me?" vroeg ze met twijfel in haar stem. Ze vertrouwde het gewoon niet meer. Connor... haar vader.. Die zeiden ook dat ze van haar hielden maar vervolgens braken ze haar hart. Nog een keer, kon ze gewoon niet aan...

Na een kort moment trok de ander zich terug en zijn blik liet hij rustig op haar rustten. Hield hij echt van haar? Kort was de roodharige stil, een gepijnigde blik verscheen kort in zijn ogen. "Ik weet het niet.." mompelde hij toen zacht en keek weer naar Alana. "Maar ik weet wel dat ik je nooit zou laten stikken, wat er ook gebeurd." Misschien was het voor hem niet goed om zo vroeg alweer in een nieuwe relatie te stappen, zo snel na Tawnee. Dat kon hij gewoon niet verdragen, maar eraan denken om de roodharige te laten zakken deed hij niet. Nee, hij wilde haar niet ook nog eens kwijt spelen. Niet allemaal zo snel na elkaar..

"Ik weet het niet.." Zie je wel. Het leek net... Connor opnieuw. "Maar ik weet wel dat ik je nooit zou laten stikken, wat er ook gebeurd." Alana sloot haar ogen en zuchtte even. Ze stond op en pakte haar T-shirt en broek die ze eenvoudig aandeed. Ze keek naar August, haar paarse ogen gericht op de roodharige jongen. "Ik kan niet nog een 'ik weet het niet' aan August." mompelde ze terwijl ze hem aan keek. "Dus ik denk dat het beter is als ik ga," vervolgde ze op een zachtere toon, waarna ze naar de grond keek en slikte. Ze zou het gewoon niet meer aankunnen, niet nog een keer.

Alana was opgestaan van het bed en had haar kleding aan gedaan. Natuurlijk wilde ze geen twijfel. Daarna meldde ze dat het beter was als ze ging. Hij haatte zichzelf. Misschien had hij op moeten staan, haar tegenhouden, maar hij was enkel op de rand van het bed gaan zitten met zijn handen in zijn haar, naar de grond kijkend. Hij zou nu het laatste wat hij kon vertrouwen verliezen, zijn eigen stomme schuld. "Misschien is het beter.." mompelde hij enkel zonder haar nog aan te kijken. Het zou beter zijn als ze weg ging, iedereen die te close met hem werd kreeg op een gegeven moment wel pijn. Uiteindelijk kwetste hij iedereen toch wel een keertje. Uiteindelijk bleef hij altijd alleen achter.

Ze haatte het om hem zo te zien, zo kon ze hem niet achterlaten. Alana sloot haar ogen even en zuchtte. "Misschien is het beter.." hoorde ze hem mompelen. Ze ging nog even naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen. "Ik zal je niet haten, zelfs als je niet van me houdt." mompelde ze zachtjes. "Je blijft mijn bestie, of je nou van me houdt of niet. Maar als er iets is wat ik haat, zijn mensen die zeggen dat ze van je houden terwijl dat niet zo is." zei ze rustig tegen hem, waarna ze hem een kusje op zijn wang gaf en opstond. Ze liep richting de deur en draaide haarzelf nog even op. Ze knipoogde naar hem "Je weet me te bereiken." zei ze met een licht glimlachje. Waarna ze met haar hand naar de deurknop ging, maar het gewoon ... niet kon omdraaien.

Hij hield zijn blik strak op de grond gericht, ook toen hij voelde dat de andere roodharige naast hem kwam zitten en toen ze haar arm om hem heen sloeg. Ze zou hem niet haten, wat zijn gevoelens dan ook waren. De roodharige luisterde naar haar verhaal, liet de woorden tot zich doordringen. Kort hierna voelde hij haar zachte lippen op zijn wang, waarna ze opstond en een leegte naast hem ontstond. Langzaam hief hij zijn hoofd op, haar strak aankijkend. Alana knipoogde een keer en zei hem nog dat hij wist hoe hij haar moest bereiken, waarop hij enkel een keertje kort knikte. Hij wachtte af tot ze de kamer zou verlaten, zonder zelf nog iets te zeggen. Hij had zijn handen nog altijd in zijn verwilderde bos haar zitten, terwijl hij met een schuin oog naar de deur keek waar Alana nu voorstond.

Weer die snijdende stilte. Alana legde haar hand op de deurknop en opende de deur. Zonder dat ze omkeek liep ze eruit en sloot de deur. Alana zuchtte even, ze moest nu doorzetten. Ze begon te rennen, weg van de kamer en weg van alles. Ze rende de trap af en rende door de schuifdeuren naar buiten. Ze opende de pokéball van Bo, waarna ze er soepel opsprong. "Ren maar meisje." fluisterde ze tegen haar, waarop ze voorover ging zitten en zichzelf vastklemde aan haar nek, die vanzelf de tranen opvingen van haar gezicht