Let's destroy the pokémon center

<sub>Floyd had gedacht een goede en rustige nachtrust te hebben in het pokémon center van Coumarine City. Alles was in ieder geval goed en rustig begonnen. Wanneer dat hij eenmaal in zijn bed kroop was het al aardig laat. Hij was moe, en had verwacht dat het indommelen zonder proberen zou lukken. Zijn oogleden hadden toch al zwaar aangevoeld, en nog erger wanneer hij eenmaal onder de dekens was gekropen en al snel was hij weg. Het geluid van glas dat brak deed hem echter meteen weer wakker worden. Of beter gezegd wakker schrikken. In de kamer was het zeer donker en het was haast onmogelijk om wat te zien, toch kon hij een figuur door de kamer heen zien wandelen. Floyd had zich al rechtop in zijn bed gezet maar het ding leek iet door te hebben dat hij wakker was. Wat het ook was, erg handig en voorzichtig was het niet. De slechtste inbreker ooit. Spullen vielen op de grond, maakten veel lawaai en het was zeker niet subtiel. Als Floyd zich niet vergiste werd zelfs de radio op de grond gekieperd, en niet alleen dat. Te horen aan het geluid werd de radio ook nog eens meegesleurd. Eerst had het geschuif van de radio rustig geklonken, maar dat duurde niet lang. Wat er ook in zijn kamer zat begon geluiden te maken uit pure paniek. Het klonk zelf alsof het in paniek aan het rondrennen was met de radio achter haar aan waarbij er nog wat op de grond viel. Dat was wanneer Floyd het lampje op zijn nachtkast aan deed. Ondanks dat het niet een heel fel licht was kon hij wel alles zien. Zijn blik viel dan ook meteen op de vreemd uitziende pokémon op de grond. De draad van de radio hing rond één van de poten en zat aardig strak.
Wanneer dat de jonge man om zich heen keek zag hij hoe een vaas op de grond lag, een tafel en zijn raam dat stuk was. Het leek wel een heel slagveld. Pure paniek was nog steeds van de pokémon haar gezicht af te lezen. Eén van haar vleugels was ook vast komen te zitten aan de draad. ‘What the-’ zei Floyd zacht, maar dat was genoeg op de pokémon te doen opschrikken. Het ding schoot letterlijk in de lucht, maar door de radio viel het al snel weer op de grond op haar rug. Gepanikeerd begon het met haar poten te spartelen om weer recht te geraken maar omdat het zo in de knoop zat lukte het haar niet. Om alles beter te zien zwaaide Floyd zijn benen over zijn bed om volledig recht te komen zitten. Veel vertrouwen leek de pokémon niet te hebben want door de plotse bewegingen van de jonge man schrok het ding weer, maar het zat nog steeds vast. Ze kon niets anders dan in de lucht maaien met haar poten.
Floyd stond maar volledig recht om het ding te helpen. Ergens had hij een vaag vermoeden wat het was, maar door zijn slaapkop dacht hij er niet echt over na. Hij hurkte gewoon bij het ding neer dat naar hem begon te happen. Door zijn hand rond de bek van de pokémon te houden en de kop zo tegen de grond aan te drukken zorgde hij ervoor dat hij niet zou worden gebeten. Eén litteken van een beet was genoeg voor hem. De pokémon leek het echter allemaal niet zo geweldig leuk te vinden. ‘Wees eens stil, ik probeer je hier te helpen en zo lukt het niet echt,’ zei hij best geïrriteerd, met één hand draden losmaken werkte niet goed. Hij had daardoor zelfs per ongeluk een veer weten los te trekken, waar de pokémon nog slechter op reageerde. Pech voor haar. Het was Floyd uiteindelijk wel gelukt om het ding los te krijgen uit de verschrikkelijke greep van de radio. ‘Voila,’ zei hij terwijl dat hij de kop los liet. Meteen sprong het ding op om weer richting het raam te spurten, niet zonder eerst toch nog iets mee te nemen. De zak waar dat hij al zijn pokémon in had zitten. ‘Hey! Laat dat hier!’ riep hij de pokémon achterna, hij sprong ook nog op de pokémon af om hem tegen te houden maar het ding was al door het raam heen gegaan en liep buiten rond met zijn zak met pokéballen in zijn bek.
Floyd dacht geen twee keer na, en opende het raam op de normale manier om er vervolgens door te kruipen en achter de pokémon aan te gaan. Hij had geen tijd gehad om andere kleding aan te doen, dus daar liep hij in zijn boxershort, zeer laat in de avond achter een domme pokémon te lopen. Het was nogal een zicht. Gelukkig dat er niet veel mensen op straat waren die het konden zien. Zo iets moest natuurlijk weer typisch voor hem zijn. Hij had al vaker achter iemand moeten aanlopen wanneer het al avond was. Die verdomde pokémon was enkel nog sneller geweest dan een mens, dat maakten het onmogelijk om haar in snelheid in te halen. Floyd zijn blote voeten hielpen daar ook niet bij. De kiezeltjes deden pijn aan zijn voetzolen, en als hij één voet te hard zou neerzetten zou hij dat ook voelen. Hoe kon een man nu eens een rustige avond hebben als vrouwelijke wezens het altijd wisten te verpesten. Vrouwen. Er was niks mee aan te vangen. Zowel met vrouwelijke mensen als vrouwelijk pokémon. Ze waren allemaal hetzelfde. Irritant, vervelend, onuitstaanbaar, dom en alles wat je nog kon bedenken. Dat er uitzonderingen bestonden was op dat moment niet belangrijk. Het viel Floyd echter al snel op dat ze richting Azure Bay aan het lopen waren. Liet het ding alstublieft een beetje hersenen hebben. Als het in het water zou sukkelen was het al helemaal één groot fiasco. Dat was iets dat absoluut niet mocht gebeuren. Tenzij de pokémon zijn zak besloot achter te laten, dan mocht ze zoveel gaan zwemmen als dat ze zelf wilde en maakten het niet uit wat haar zou overkomen.

Tijdens het rennen was Floyd er wel achter gekomen waar hij de pokémon van herkende. Het was een Fossiel pokémon geweest. Een Archen om precies te zijn, en hij had de naam van het pokébal stelende monster al eens eerder gehoord. Er liepen er enkele van rond, en Team Rocket wilde koste wat koste die pokémon in hun bezit krijgen. Ach ja, het was misschien de moeite waard om het in bezit te krijgen, wie weet hoe blij team rocket daar wel niet mee zou zijn. Konden mensen in ieder geval niet zeggen dat hij nutteloos was voor het team. Iets dat hij in zijn ogen al niet was.

De Archen had ondertussen de baai weten te bereiken en leek zoekend om zich heen te kijken. Hij zat in de val, kon nergens meer heen dus dat wilde zeggen dat Floyd zijn slag moest slaan om het ding te vangen om zo zijn pokéballen weer terug te kunnen krijgen. Zwaar ademend kwam Floyd dan ook terug tot stilstand. Zijn handen plaatste hij op zijn knieën en zo boog hij wat voorover. Verdomme. Het was eigenlijk echt koud. Dat was zeker te voelen wanneer hij tot stilstand kwam en hij de koude wind tegen zijn lichaam kon aanvoelen. ‘Jij-’ zei hij waarna dat hij wees naar de pokémon. Bij de Archen brak het zweet ook al uit. Nerveus begon ze om zich heen te kijken. Ze deed zelfs een poging om weg te vliegen maar het geraakten niet eens een meter in de lucht. Dat was enigszins toch iets of wat positief. Hij moest al geen schrik hebben dat de pokémon weg zou vliegen met al zijn pokémon. ‘Geef mijn spullen nu meteen terug,’ sprak hij terwijl dat de jonge man een stap naar voor zetten. Floyd was al klaar om de pokémon vast te nemen, zijn pokéballen terug te pakken maar de pokémon was sneller. Ze draaide zich om en sprong op één van de vele stenen op het water om zo steeds verder te springen. Van steen naar steen. Doordat ze glad waren schoof ze er vaak bijna van af maar de greep de rotsen steeds stevig beet. ‘Oi! Dat is niet de bedoeling!’ schreeuwde Floyd naar de pokémon, maar het zag er niet naar uit dat het ding zou terug komen. Het ging allemaal zo geweldig die avond. Gewoon weg fantastisch.
Als een hopeloze puppy zetten Floyd zich neer op de grond terwijl hij toekeek hoe de pokémon zich had neergezet met zijn pokéballen nog steeds in haar bek. Hun blikken kruiste en het was te merken dat de Archen dacht eindelijk veilig te zijn. Ze moest eens weten. Floyd kreeg zijn pokéballen wel terug, hij moest enkel een manier vinden om dat te laten lukken. Het enige wat hij zich kon bedenken was dat hij zich ook maar op de rotsen moest wagen. Yay! Dat ging nog leuk worden. Not. Met een zucht stond Floyd dan toch recht en voorzichtig probeerde hij op de dichtste steen te kruipen. Die dingen waren echt verschrikkelijk glad door het water van de golven dat er steeds tegen kwam. Het had ervoor gezorgd dat de rotsen volledig glad waren en gewoon levens gevaarlijk. Floyd kon niet anders dan proberen voorzichtig van rots naar rots te kruipen. Hij had het geluk dat de meeste dicht bij elkaar stonden en hij niet moest springen.
Even keek Floyd op naar de pokémon die nergens meer heen kon. Er waren verder geen rotsen meer waar dat de pokémon zich naar toe zou kunnen begeven. Goed, dat was heel goed. De grote golf die eraan kwam was echter niet zo goed. Dat had de Archen ook door want haar ogen verwijden zich wanneer de golf eraan kwam. Door de zware inpakt werd de pokémon meegenomen door de golf. Het zou grappig zijn geweest als Floyd ook niet werd blootgesteld aan de golf, maar dat geluk had hij niet. Het vogel achtige wezen kwam door de golf zijn kant op, en knalde vervolgens tegen Floyd aan samen met de golf. Het werd voor hem onmogelijk om zijn evenwicht te bewaren en ook de jongen viel hard in het water. Iets had hij bezeert, want hij voelde een pijnscheut maar het was niet met zekerheid te zeggen wat het was. De vrouwelijke Archen plakte ook nog tegen hem aan. Onbewust had Floyd ook de pokémon vast genomen samen met zijn rugzak. Gelukkig dat hij dat ding nog niet kwijt was.
Er waren nadien geen woorden die konden beschrijven hoe blij dat Floyd was toen hij terug op het land werd gespoeld. Hij had het ijskoud, was volledig nat, was moe en zijn enkel deed echt verschrikkelijk veel zeer. De veren van de Archen plakte nog steeds tegen zijn ontblote lichaam aan, maar er zat nog maar weinig beweging in de pokémon. ‘Damn it,’ mompelde hij zacht. Eén hand bracht hij ondertussen door zijn natte haren heen. De moed om weer recht te staan had hij nog niet gevonden. Zijn ogen wist hij gelukkig wel weer te openen. In één van zijn handen had hij nog steeds zijn rugzak, en hij wilde er zeker van zijn dat hij nog iedere pokébal bij zich had. Zonder recht te gaan zitten nam hij met twee handen zijn rugzak vast. De pokémon op zijn borst liet hij maar liggen. Het zorgde toch voor een beetje warmte. Vervolgens begon hij de pokeballen in zijn rugzak te tellen. Het waren er zes, dus Bellamy, Deathshot, Harley, Castiel, Waglington en Ra’s al Ghul waren nog steeds in zijn bezit. Zijn lege pokéballen staken namelijk sowieso toch al ergens anders. Zijn armen en de zak liet hij meteen weer op de grond vallen wanneer hij zeker was dat hij niks was verloren. Ook zijn ogen sloot hij even terwijl hij op adem probeerde te komen en alles wat probeerde te verwerken. Floyd was in ieder geval klaar wakker, maar zijn ogen kon hij toch amper open houden. Hoe zou het ook komen. Zijn enkel kon hij nog altijd pijnlijk voelen kloppen maar hij had nog niet de moed gevonden om recht te gaan zitten om te kijken. Dat kosten hem toch net iets teveel energie. ‘En dit allemaal door een vogel dat niet kan vliegen,’ mompelde Floyd zuchtend. De kamer die hij gehuurd had zag eruit als een slagveld, hij had het verschrikkelijk koud, had nog altijd niks anders aan dan een boxershort, zijn enkel deed verschrikkelijke zeer en een fossiel pokémon lag bewusteloos op zijn borst. Dat was in ieder geval niet iets dat je iedere dag mee maakten. Wel ja, wat was er tegenwoordig wel normaal aan zijn leven? De avond die hij over laatste had meegemaakt met Marcus kwam ook op zijn lijstje van abnormale avonden.

Na een hele tijd verzamelde Floyd toch de moed om eens recht te gaan zitten. Hij had het verschrikkelijk koud en ook de pokémon die op hem lag hielp niet echt. Wanneer dat hij recht was gaan zitten was de Archen van zijn borst op zijn schoot gevallen. Die lag er goed. Met een pijnlijke blik keek hij naar zijn enkel. Het was aan het bloede en als hij zich niet vergiste zag het ook wat blauw uit. Nooit meer op rotsen klimmen, dat was iets dat Floyd moest onthouden. Waarschijnlijk zou hij het toch niet meer doen, terwijl één of andere domme pokémon beslist dat hij het water op wilde gaan met zijn spullen. Ach, het was gebeurd en er kon niks meer aan worden veranderd. Floyd pakte de pokémon maar in zijn armen, zwaaide de rugzak op zijn rug en met wat moeiten wist hij recht te staan. Zijn voet neerzetten beviel hem zeker niet goed, want pijn was meteen te voelen wanneer hij wat druk zetten op de voet. Dat ging nog een hele leuke weg terug worden. Het zou al mankend worden terwijl hij haast bevroor van de koude. Als hij de dag nadien niet ziek was wist Floyd het ook niet meer.
Als die Archen uiteindelijk weer wakker werd ging hij haar nog een lesje leren. Ze moest maar leren dat ze niet zo maar spullen kon stelen, en al helemaal niet van Floyd. hij was degene die zaken van andere stal, het moest niet andersom gaan. Dat zou de pokémon nog wel leren, zelfs al ging de pokémon uiteindelijk weg naar wist hij veel naar waar. Wat er ook zou gebeuren met het rotding, hij moest eerst in zijn kamer geraken. Floyd moest nodig opwarmen en hij moest wat doen aan zijn enkel. Het beste was waarschijnlijk om eens naar een dokter te gaan, maar geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om dat te doen. Dokters waren niet zijn vrienden, echt niet. Hij had zich al heel zijn leven weten te redden zonder die vervelende, irritante mensen die hielden van het geven van spuitjes, dus hij ging het verder ook wel redden.
Al strompelend begaf hij zich dan ook richting het pokémon center met het ding in zijn armen. Het was vast geen geweldig idee om de Archen aan de zuster af te geven en te laten verzorgen. Ze zou de pokémon misschien alleen maar willen bijhouden voor wist hij veel wat. Het misschien naar één of andere professor brengen. Dat was iets wat nu niet meteen de bedoeling was. Als hij de pokémon die dag nog zou verliezen was hij het waarschijnlijk kwijt voor de rest van zijn leven, en dan zou het nooit in de handen vallen van Team Rocket. Nee, hij zou het wel proberen te vangen. Meer dan dat zat er niet in. Daarbij zou hij het ding echt zijn lesje kunnen leren als het in zijn bezit was. Het stond vast. Floyd zou proberen om de Archen te vangen. Het wandelen richting het pokémon center was hij al helemaal beu. Zijn voet deed zeer, hij was moe en had het ook nog eens koud. Wat een mens allemaal wel niet over had voor zijn pokémon. Floyd was wel kunnen verdrinken door de domme zet van de fossiel pokémon. Als zijn hoofd de stenen had geraakt en hij vervolgens bewusteloos in het water was beland, dan had hij pas een serieus probleem gehad. Zijn pokémon hadden hem dan niet kunnen redden, en op hulp van de Archen had hij ook niet moeten rekenen. Toen liep hij misschien enkel mank voor de rest van de week. Nog altijd beter dan dood.
Kort gleed zijn blik even naar de mismaakte vogel die in zijn armen lag. Water drupte nog steeds van de veren af en vervolgens de grond op. Rillingen begonnen al over het kleinere lichaampje heen te glijden Het had het ook koud, en was vermoedelijk stilaan weer aan het wakker worden Goed, dat was heel goed. Het pokémon center hadden ze ondertussen ook al weten te bereiken, maar in plaats van naar binnen te gaan liep hij rond het gebouw heen naar de trainingsvelden die daar lagen. Floyd was nog steeds van plan om de pokémon te vangen, en het was geen goed idee om dat in het pokémon center te doen. De kans bestond natuurlijk nog steeds dat het volledig verkeerd ging gaan maar daar moest hij maar even niet aan denken. Als het pokémon center nog meer schade ging oplopen door hem moest hij maar snel zijn spullen gaan halen en weg gaan. Zodra dat ze dan doorhadden dat het zijn schuld was moest hij vast een hoop betalen waar dat hij het geld niet voor had. Waarom zou hij ook geld geven aan een pokémon center? Floyd had wel belangrijkere zaken waar dat hij geld voor kon gebruiken en een pokémon center was daar niet één van.

De Archen had hij ondertussen aan de andere kant van het veld gelegd waarna dat hij Bellamy uit zijn bal liet. ‘Ik heb wat hulp nodig,’ zei hij tegen de Blastoise die het meteen begreep. Hij ondersteunde zijn baas zo goed als hij kon om hem naar de andere kan van het veld te helpen. Veel zin in wandelen had hij niet meer, daar was het te koud voor en was hij te moe voor. Eenmaal dat hij aan het andere kant van het veld zat ging hij meteen tegen de voorkant van het schild van de Blastoise staan. Heel lang duurde het echter niet tot dat hij de grond op zakte om te gaan zitten. Dat deed al veel beter, en echt veel beter. Ondertussen zocht hij in zijn rugzak naar de juiste pokébal. Hij wist precies welke pokémon hij zou gaan inzetten tegen het gevecht met de Archen, dus liet hij Ra’s al Ghul uit zijn pokébal zodra dat hij die gevonden had. Met een oorverdovende brul kwam het wezen tevoorschijn uit het felle licht dat er eerst was. Iedereen in de stad was er vast door wakker geschrokken. Good job Raz, good job. Ook de Archen moest het gehoord hebben want de pokémon was recht geschoten en keek in volle paniek om zich heen. Het was duidelijk dat ze niet meer wist wat er allemaal precies aan de hand was. ‘We moeten die mismaakte vogel maar eens een lesje leren Raz, denk je dat je daar zin in hebt?’ vroeg hij aan de pokémon die groter was dan twee meter. Een knik kreeg hij al reactie en ook aan de brede grijns op zijn gezicht kon Floyd zien dat de pokémon er zeker wel zin in had. Nog altijd had de jongen geen spijt van de vangst van Ra’s al Ghul. De pokémon was geweldig om in zijn team te hebben.</sub>

VS.

_{De Archen leek wel door te hebben wat er zou gaan gebeuren, al helemaal toen dat de Aggron uit zijn pokébal werd gelaten. Haast in paniek was het aan het zoeken naar een uitweg maar die leek ze niet meteen te vinden. ‘Laten we maar rustig beginnen, lijkt me het beste,’ zei Floyd rustig. Hij had één hand voorzichtig op zijn enkel gelegd om het bloeden wat tegen te gaan, maar het deed toch niet goed. ‘Iron tail,’ beval hij dan toch Raz. De witte staart leek iets langer te worden en kreeg een stalen uiterlijk. Ondanks het grote postuur van de pokémon was hij nog aardig snel. De Aggron liep dan ook op de panikerende Achren af. De mislukte vogel probeerde opzij te springen maar dat was zonder succes. Het vloog in plaats daarvan wat naar achter de grond op. Het wezentje leek de aanval nog goed te kunnen verdragen want het sprong weer recht. Woest begon het met haar vleugels te vlapperen en klagende geluiden kwamen uit haar bek. Ze was duidelijk niet blij met de gang van zaken, en wilde niet meteen vechten. Daar ging Floyd zich enkel niet door laten doen. ‘Laat die Archen maar eens horen wat jij kan, metal sound,’ zelf legde Floyd ook zijn handen tegen zijn oren, want het geluid dat hij vervolgens hoorden was niet erg aangenaam. Het deed zelfs zeer met zijn handen op zijn oren. Ook de Archen leek het alles behalve leuk te vinden, maar ze viel ook aan toen dat het geluid eindelijk was geminderd. Ze begon naar voor te rennen aan een hoge snelheid en sprong vervolgens op. haar kop was naar voor uitgestoken en kwam vervolgens tegen het stevige lichaam van de Aggron aan. Deze leek echt niet onder de indruk. De pokémon hield enkel even zijn hoofd wat schuin en keek de Archen bijna vragend aan. De fossiel pokémon leek niet te snappen wat er precies gebeurde. Meeste pokémon schoven wel wat naar achter na zo een aanval maar die dat voor hem stond deed helemaal niks. Het verschoof niet eens. Snel zetten het dan ook verschillende stappen naar achter om afstand te creëren. Misschien dat ze iets te snel naar achter aan het lopen was, want voor ze het goed besefte viel ze over haar eigen poten, recht op de grond. Wat was het een hopeloos wezen.
Ra’s al Ghul stond in ieder geval klaar om weer aan te vallen, en Floyd wilde een volgende bevel geven wanneer de Archen zich ineens deed dupliceren. Double team. De Aggron was duidelijk in de war die keer en keek naar alle mislukte kippen die overal verspreid stonden. ‘Goed opletten, één ervan is de echte,’ zei Floyd nog, maar dat was net wanneer hij de echter zag. De werkelijke Archen liep richting het pokémon center, en voor dat Floyd het goed besefte zat dat ding binnen. Zonder te twijfelen nam hij de pokébal van Deathshot boven en liet hij de Braixen uit zijn bal. ‘Ga naar binnen en zoek die mislukte vogel, doe wat je moet doen om die weer naar buiten te krijgen,’ beval hij Death. De Braixen knikte even en rende vervolgens aan een hoog tempo naar het pokémon center. Hij had zijn stok al uit zijn straat genomen en sprong vervolgens het pokémon center in. Dit ging niet goed. Er zouden zeker stukken gaan vallen. Misschien moest hij zijn spullen al maar gaan halen.}

VS.

_{Zoekend keek de Braixen om zich heen in het donkere pokémon center. Er waren nog geen lichten aan, en het zag ernaar uit dat iedereen nog sliep. Als hij iets zou horen van geluid mocht hij er wel zeker van zijn dat het de Archen was. Hoe dat de pokémon er precies uit zag as hem een raadsel, maar hij moest zoeken naar een mislukte vogel. Moest niet hard zijn om te vinden. Wanneer een geluid zijn oren reikten draaide hij zich met een ruk om. Het kwam uit de openbare wc’s vandaan. Zonder te twijfelen draaide de Braixen zich om en rende erheen, om al schuivend binnen te komen in de wc’s. De Archen zat daar op de grond, of Death kon toch de kont van het wezen zien de kop stak namelijk vast onder het deurtje. De pokémon was dan wel blind langs één kant, maar dat wilde niet zeggen dat hij volledig blind was. Hij kon nog genoeg zien en het was voor hem ook geen nadeel in een gevecht. het uitzicht dat hij had was echter wel hilarisch. Death kon er ook niet aan doen wanneer hij in de lach schoot. Was zijn baas echt kwaad op dat? Ah wel, het zal wel zijn. Even haalde de Braixen diep adem om tot rust te komen. Langs de mislukte vogel zijn kant was er nog altijd geen rust, het was hevig met zijn achterpoten over de grond aan het krappen in de hoop zijn kop terug los te krijgen.
Deathshot maakten zich ondertussen klaar voor een eerste aanval. Hij haalde diep adem, om nadien een bol vuur op de pokémon af te sturen. Het bolletje vuur raakten haar recht op haar gat, en ondanks het vast moest hebben gebrand lukten het de pokémon om los te geraken. Haar kont stond nog steeds in brand, en in paniek rende het rond in de hoop het te kunnen blussen. Lomp beest dat het was. Death kon het gewoon niet aan zien. Hij liep op de Archen af en haalde nadien met zijn klauwen uit naar de Archen. Deze was zo in de ban van haar kont die in brand stond dat ze de klauw niet gemerkt had en recht over haar gezicht werd geraakt. Een scratch moest nog nooit zo effectief zijn geweest. De pokémon was echter nog steeds niet buiten, en dat was wel de bedoeling. Death dacht niet dat het een slim plan zou zijn om een Flamethrower binnen te gebruiken, dus moest hij met iets anders komen. Zijn blik gleed meteen naar de vlammende stok en een grijns kwam op zijn gezicht. De Archen vond het maar niks, en nog veel minder wanneer het werd gepoked door de stok. Het deed pijn en was een onaangenaam gevoel, zeker wanneer dat het tegen zijn achterwerk aan kwam. Death zijn plannetje werkte wel, want als hij op de juiste plek prikte liep de mislukte vogel naar de juiste kant. Hij moest er nu enkel voor zorgen dat hij het wezentje weer buiten ging krijgen. Dat was iets dat hem ook lukte. Soms als de pokémon echt een verkeerde kant op wilde gaan spuwde ze een bal vuur voor de pokémon zodat die toch weer de andere kant op rende, en zo kreeg hij haar uiteindelijk terug buiten langs dezelfde weg als ze waren gekomen. Dan pas drong het weer tot de Archen toe wat er precies gebeurd was, en waar ze weer waren. Terug buiten, bij die kerel met zijn enge grote monster. Waar had ze het ook aan verdient?
‘Goed gedaan Death, zorg er nu maar voor dat ze niet weer naar binnen probeert te gaan,’ Floyd wilde niet dat zijn pokémon weer naar binnen moesten gaan om dat irritante ding te gaan halen. Hij had dan geen idee wat er binnen gebeurde. Floyd mocht al blij zijn dat het pokémon center nog niet in brand stond en dat de Archen weer buiten was. Nee, dat wilde hij toch echt geen tweede keer meemaken. Hopen dus dat Deathshot goed zijn best ging doen met het bewaken van de ingang van het pokémon center.}

VS.

_{Floyd was niet van plan geweest om Death verder te laten vechten, in plaats daarvan draaide hij zich naar de Aggron die zich weer had klaargezet. Het was een goede oefening voor hem om een gevecht te hebben. Zo leerde hij ook nog wat bij. De Archen leek eindelijk ook door te hebben dat het niet mogelijk was om hieraan te ontsnappen. Moest ze kunnen vliegen was het haar misschien wel gelukt, al zou ze dan een Hydreigon achter zich aan krijgen. Dat was ook niet meteen aangenaam. ‘Headbutt,’ sprak Floyd rustig, en de Aggron deed wat er van hem verwacht werd. Zijn kop stak hij naar voor, en zo rende hij recht op de Archen af. Enkele seconden daarvoor had het ernaar uit gezien dat de pokémon eindelijk wat moed had weten te verzamelen, maar wanneer de de grote pokémon op haar af zag komen was dat niet meer het geval. Ze draaide zich om en wilde weg rennen maar was te laat. Ze werd geraakt door de harde kop van Ra’s al Ghul en vloog wat in de lucht. Hevig probeerde ze met haar vleugels te klappen in de hoop omhoog te blijven maar dat was niet het geval. Na enkele seconde storten ze al neer op de grond, vlak voor Raz zijn voeten. ‘Nu metal claw,’ deze keer waren het de klauwen van de Aggron die langer werden en een stalen uiterlijk kregen. Meteen haalde hij uit naar de pokémon die het de eerste keer kon ontwijken door opzij te rollen. Raz had zelf echter besloten om meteen weer toe te slaan, maar die keer met zijn andere klauw. De Archen had het niet gemerkt, en werd wel geraakt door de scherpe en pijnlijke klauwen. Veren waren ondertussen al overal op het veld verspreid.
De Archen besloot eindelijk om ook wat terug te doen. Ze pakten een steentje op van de grond, één dat niet groter kon zijn dat zien centimeter en gooide die naar de Aggron. Raz schudde enkel maar wat met zijn kop wanneer de steen tegen zijn kop aan kwam. Het was vervelende geweest, maar had echt geen pijn gedaan. De Archen had dit door, en in paniek begon het meer stenen op te rapen. Heel de tijd opnieuw en opnieuw terwijl ze het iedere keer tegen de Aggron aan gooide. Raz vond dat alles behalve plezierig. Hij werd er gefrustreerd van en dat zou die domme vogel ook merken. Zijn hoofd werd omhuld door een stalen uiterlijk, en met zijn hoofd haalde hij hard uit naar de Archen. Hij deed het op een manier zodat de pokémon weeral eens de lucht in vloog. Die keer probeerde de mislukte vogel weer in de lucht te blijven, maar ze viel weer richting de grond, iets dat ze niet meteen raakten. In plaats van de grond werd ze verwelkomt door een Metal Claw van Raz, en eindigde ze een eind verder eindelijk wel op de grond. Raz was duidelijk niet blij geweest met de stenen die zijn kant waren opgegooid, voor Floyd kon reageren teisterde het vervelende geluid van een Metal Sound de omgeving weer. Zijn handen schoten naar zijn oren en ook de Archen zakte ineen om zichzelf te beschermen tegen het vreselijke geluid. Hij hield het daar echter niet bij en viel nogmaals aan met een Iron Tail die de pokémon in de lucht deed belanden. Op dat moment deed de Archen zelfs geen moeiten meer om in de lucht te blijven. Ze was zo goed als aan het einde van haar limiet of daar leek het in ieder geval toch op. Versuft viel ze naar benende om nadien een zware poot op haar fragiele lichaam te krijgen. Om er bijna zeker van te zijn dat de pokémon eraan was wilde hij nog een Metal claw uitvoeren, en dat deed hij ook maar meteen nadien was hij klaar om verder aan te vallen. Floyd was hem echter voor. Het was namelijk niet de bedoeling dat er pokémon zouden sterven tijdens dat gevecht. Hij had dan ook een pokébal op de prehistorische pokémon afgegooid en zodra dat de pokébal in de buurt was werd de Archen opgezogen. Even keek Ra’s al Ghul verward om zich heen toen de pokémon was verdwenen. ‘We moeten die pokémon levend zien te krijgen Raz,’ zei Floyd droogjes tegen zijn eigen pokémon. De Archen was speciaal omdat het een levende prehistorische pokémon was. Het feit dat het levend was maakten het zo bijzonder. Floyd had niet meteen het gevoel dat Team Rocket blij ging zijn als hij de pokémon bracht, maar dan weer dood. Dan was het weer even nutteloos als het eerder al was geweest.
Ondertussen had Floyd zich met de hulp van Bellamy ook weer recht weten te staan.
--
1x Iron tail
2x Metal Sound
1x Ember
1x Scratch
enkele keren door een stok geprikt die in vuur stond
1x Headbutt
2x Metal Claw
1x Iron Head}