Boulevard of broken dreams

Dus ze wist nog heel goed wat ze had gezegd. Toen ze aan hem vroeg wat ze had gezegd knikte de roodharige een keertje rustig en leunde hij op zijn armen een beetje achterover, omdat ze anders wel weer erg dicht bij elkaar zouden zijn en hij geen idee had wat de roodharige daarvan zou vinden als ze nuchter was. Kort krabde hij aan zijn hoofd, schamen deed hij zich niet echt. De ander daarin tegen begon rode wangen te krijgen. "Nou, dan weten we in elk geval allebei evenveel," zei hij toen droogjes en wist zelfs een kleine grijns rond zijn lippen te toveren. Ergens was dit best nog wel grappig. Eventjes alle problemen vergeten, denken aan de leuke dingen in het leven.

"Nou, dan weten we in elk geval allebei evenveel," zei August veer droogjes. Geen reactie verder dan een knikje op wat ze had gezegd. Alana zuchtte even, dat had ze wel verwacht. Ze vouwde haar knieeën op en legde haar voorhoofd op haar knieeën. Het boeide haar niet hoe ze er nu bij zat. Er was gewoon geen enkele antwoord op wat ze had gezegd. Ze was een sukkel. Sukkel dat ze alles opeens zo vertelde. "Ik meende het wel." het was meer een fluistering. Ze had niet eens een idee of hij het überhaupt wel hoorde. Het boeide haar niet eens, ze meende het en ze snapte als hij er geen antwoord op zou geven en zou weg gaan. Vriendschap verspild en klaar. Dan was ze totaal alleen, had ze alleen nog haar pokémon en die stalker Tim. Misschien moest ze dan maar met hem gaan want niemand anders vond haar goed genoeg blijkbaar.

Problemen zaten in een klein hoekje. Bij de fluisterende woorden die eruit kwamen fronste hij kort. Was het geen uitspatting geweest in haar dronken bui? Zeiden mensen blijkbaar ook nog de waarheid als ze dronken waren? Dit was zo'n moment waarop de roodharige niet goed wist wat te doen. Alana was het enige dat hij nog had op dit moment, het enige waar hij op kon steunen. De enige die hij kon vertrouwen, die hij wilde vertrouwen. De enige reactie die bij hem opkwam was om te vragen of ze het meende, maar hij kon aanvoelen dat ze het meende. Wat haatte hij zijn leven zeg. Hij wist het gewoon echt niet, hij wist niet wat hij wel en niet kon zeggen. Zijn blik gleed kort over haar heen, hoe ze daar zo zat. Zelf bleef hij leunend op zijn armen zitten, haar lichtjes aanstarend met zijn gefronste blik.

Geen reactie, zoals verwacht. Ze zou wel kunnen janken op dit moment. Ze wou niet naar hem kijken, ze hield haar ogen stijf dicht. Waarom nou weer. Natuurlijk was het zo. Ze had weer eens alles verpest. Iedere keer als ze dronken was wist ze dat ze dingen die waar waren eruit flapte. Dit keer was het dit. En ze wou ook gewoon dat ze dat niet had gezegd maar het moest helder worden dat dat echt zo was. Ze klemde haar armen nog steviger om haar benen heen terwijl ze haar kaken op elkaar klemde. Ze wou niet janken op dit moment. Opeens was het alsof alles omhoog zou komen maar nee. Ze zou. Niet. Janken. Ze zou niet janken, niet nu. Het moest eigenlijk goed uitgepraat worden maar ze kreeg er niks uit. Ze kreeg er helemaal niks uit.

Het meisje bleef zo zitten, net zoals hij trouwens. August zat daar nog altijd, verbaasd, fronsend, niet begrijpend. Waarom? Ondertussen had hij zijn rug gerecht en keek hij met een schuin oog naar de andere roodharige. Nog altijd was er die koude stilte tussen hen, geen van beide wist er blijkbaar een zinnig woord uit te brengen. Geen van beide wist hoe deze situatie gered kon worden. "Hey," mompelde hij toen voorzichtig, waarna hij de frons van zijn gezicht haalde en haar nu enkel nog maar aankeek. Het leek wel alsof iedereen die hij liefhad opeens pijn had in zijn buurt. Voordat hij het wist, was zijn hand voorzichtig naar haar kin gegaan, die hij een beetje optilde en toen langzaam zijn lippen op die van haar plaatste.

Stilte. Niet meer dan stilte. Stilte die ze niet kon verdragen. Doodse. Stilte. Meestal vond ze stilte geweldig, kalmerend, maar nu was het snijdend. "Hey," hoorde ze mompelend. Ze keek rustig op en slikte even toen ze de hand van August voelde. Toen de lippen van August de hare raakte was ze verbaasd, zo verbaasd. Alana sloot haar ogen terwijl ze niet echt wist wat ze moest doen. Ze wou haar handen op zijn borstkast zetten maar op de één of andere manier durfde ze niet. Uiteindelijk besloot ze dus om haar armen rond zijn nek te vouwen en er zachtjes terug op in te gaan. Haar hart bonsde in haar keel, of tenminste dat voelde zo, en ze dacht even dat hij haar hart zou kunnen horen. Ergens was ze bang, maar aan de andere kant was dit ook zo... goed? Ze had er niet echt woorden voor.

Hij voelde hoe haar armen zich rond zijn nek vouwden en hem lichtjes terug zoende. Zijn armen had hij weer om haar heen geslagen en trok haar zo wat dichter naar hem toe. Na nog een tijdje zo gezeten te hebben lieten zijn lippen haar weer los, waarna hij haar met zijn groene ogen voorzichtig aankeek. Hierna maakte hij zich los uit haar greep en sloeg hij het deken van zich af, waarna hij zijn benen uit het bed sloeg. Met zijn hand streek hij zijn warrige, rode haar naar achteren en zuchtte een keertje, niet echt goed wetend wat hij moest doen. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar Alana.

Ze voelde de armen van August om haar heen, die haar dichter bij hem trokken. Alana verplaatste haar handen vanaf achter haar schouders over zijn nek, daarna over zijn schouders en liet ze vervolgens weer op zijn borstkast rustten. Toen de kus stopte keek Alana hem zachtjes aan met haar paarse ogen maar opeens werd ze los gelaten en ging hij naar de andere kant van het bed. Alana snapte haar niks meer van. Alana zuchtte weer, net zoals August, ze kon er niks aan doen. Ze kon er niks aan doen. Het was haar schuld dat August er nu zo bij zat. Ze beet op haar lip, terwijl ze rustig op haar knieeën ging zitten. "Sorry." mompelde ze zachtjes. Het was haar schuld. Haar schuld dat ze er nu zo bij zat. Als ze gewoon dat ene niet had gezegd waren ze nu nog gewoon als vrienden uit elkaar gegaan. Als gewoon ... een one-night stand weet je wel. Maar nee hoor, Alana moest weer allerlei dingen omhoog gooien waardoor het nu allemaal verpest was.

Hij stond langzaam op van het bed en viste zijn spijkerbroek van de grond af, die hij in een vlugge beweging alweer aan had. Je kon immers niet de hele dag zo blijven zitten. Toen hij een zachte sorry van het bed hoorde komen draaide hij zich om en keek haar fronsend aan. "Waarom? Je hebt toch niks ergs gedaan?" Niks hiervan was haar schuld geweest. Dat hij nou zo stom was geweest, daar kon zij niks aan doen. En het was nou ook weer niet dat hij ergens spijt van had, moest hij eerlijk in zijn. Hij liet zich weer op het bed ploffen en leunde hierbij op één arm, haar vragend aankijkend.

Ze volgde de bewegingen van August, meer omdat ze iedereen in de gaten hield. Door Tim en haar vader toen ... Ze zag een frons op zijn gezicht toen ze zei dat het haar speet. "Waarom? Je hebt toch niks ergs gedaan?" Alana sloot haar ogen en keek weg, ze wou nu niet in zijn groene ogen kijken. "Sorry dat ik heb gezegd wat ik heb gezegd..." mompelde ze zachtjes. "Ik had t niet moeten zeggen net na Tawnee. Het was alleen de drank en ik wou ook niet tegen je liegen en.." ze kon het niet meer aan, een traan rolde over haar wang en ze begon licht te snikken. "Ik was gewoon dom, ik ben gewoon dom. Ik kom opeens aan en dan doe ik dit soort dingen. Het spijt me." zei ze terwijl ze met haar hand haar traan weg veegde. Misschien moest ze maar eens iets aan doen. Maar... Ze kon niet zo opstaan. Dan zou ze op de grond vallen omdat ze zo erg shakete. Ze kon het gewoon niet.

Hij keek half over zijn schouder heen en luisterde verbaasd naar haar woorden, waarna ze zelfs begon te snikken. Heilige Arceus. Wat had hij gedaan. Iedereen die te dicht bij hem kwam eindigde huilend. Tawnee had hij zo achtergelaten, dezelfde fout wilde hij niet bij Alana maken. Hij trok zijn benen weer op het bed en schoof gemakkelijk weer naar haar toe, waarna hij zijn hoofd een beetje kantelde. "Je bent niet dom," merkte hij toen kalmpjes op, "helemaal niet zelfs." Hierna viel er weer eventjes een stilte. "Weet," begon hij toen, "dat ik je nooit in de steek zal laten. Wat er dan ook gebeurd, wat je allemaal wel niet zegt." Hij hield een korte adempauze. "Als we het toch over domheid hebben, ik ben eerder de persoon hier die dom bezig is geweest." Kort schudde hij zijn hoofd, al die stomme problemen toch ook.

Nu was het opeens zijn schuld? Totaal niet! Alana schudde haar hoofd. "Als ik het je niet verteld had hadden we dit probleem niet eens!" verklaarde ze snikkend. "Ik bedoel.. dat ik het meende betekende niet dat ik het moest vertellen en..." ze was stom bezig. Ze jankte eigenlijk om niets. Maar ze kon niet stoppen. "Het spijt me gewoon!" zei ze snikkend, terwijl ze haar gezicht in haar handen begroef. Waarom moest ze nou van die mensen houden die blijkbaar niet hetzelfde voelde?

Lichtjes gefrustreerd streek hij met zijn vrije hand door zijn haar heen, blik op Alana gericht. Oh Arceus, hij wilde niet dat ze huilde vanwege hem. "Dit probleem.." mompelde hij zachtjes en bleef stilletjes zitten. Hij was verward, oké. Zijn blik ging weer naar de roodharige, het was voor hem slopend om haar zo te zien. En vroeg hem niet waarom. Dat wist hij echt niet. "Je hoeft geen spijt te hebben," klonk zijn stem toen. Hij was weer wat dichter bij haar gekomen en tilde met een van zijn vingers haar kin op, zodat hij haar aan zou kunnen kijken. Er was verwarring te zien in zijn ogen, maar ook nog een andere blik die misschien moeilijk te plaatsen zou zijn voor het meisje. Zelf had hij ook geen idee meer wat hij aan het doen was, maar hij liet zijn gevoel maar eventjes de vrije loop nemen. Wat maakte het nog uit? Hij had alles toch al verpest.

Toen hij zei dat ze geen spijt hoefte te hebben keek ze rustig op, niet? Maar.. Alana slikte even toen August met zijn vinger haar kin omhoog duwde waardoor ze met haar waterige ogen in zijn... verwarde groene ogen keek. Ze schoof een beetje omhoog met haar benen en haalde haar kin van zijn vinger af. Ze legde haar handen op zijn rug en legde haar hoofd op zijn schouder, waardoor ze hem een stevige knuffel gaf. Deels omdat ze dat zelf nodig had, maar ook omdat.. lastig uit te leggen, ze wou hem gewoon knuffelen. Beetje awkward omdat ze in haar ondergoed enzo zat, maar het boeide haar echt totaal niet.

Ze tilde haar kin van zijn vinger af, en al snel sloeg ze haar armen om zijn ontblote bovenlichaam heen. Het scheelde dat hij zijn broek al aanhad, anders had het er helemaal awkward uitgezien. Het voelde ergens wel goed om haar weer bij zich te hebben, maar aan de andere kant mocht hij niet zo denken van zichzelf. Heilige Arceus, August. Waar ben je nou toch ook mee bezig. De roodharige voelde hoe haar hoofd op zijn schouder leunde. Ondertussen had hij zijn armen ook weer om haar heen geslagen, hij wilde niet dat ze huilde. Al probeerde hij altijd nog zo sterk te zijn, op dit soort momenten kon hij het gewoon niet. Zwakkeling die hij eigenlijk ook was. "Gaat het weer een beetje?" vroeg hij na een tijdje voorzichtig.