Drunken sailor~

<< Dit topic zal beginnen in Kalos en doorgaan in Hoenn. >>

Aiden rekte zich even uit, Amore voorzichtig op haar koppie kloppend. Vandaag was het zo ver: vandaag zou hij samen met Lilium richting Hoenn trekken. Beiden hadden besloten dat Kalos even een pauze nodig had en al zouden ze elkaar in Hoenn natuurlijk genoeg mislopen, was het toch een wat geruststellender idee dat er geen hele regio tussen hen in zat, mocht ze weer eens in het ziekenhuis belanden of zichzelf nog iets dommers aandoen. Hij keek even kort op zijn Holo Caster naar de tijd. Hij was wat laat, maar dat was absoluut de schuld van de taxi die hij genomen had. Toen deze dan ook eindelijk tot stilstand kwam, haastte Aiden zich eruit en snelde hij naar binnen, benieuwd of Lilium wel op tijd was, want ze moesten zo toch echt maar eens op die boot gaan stappen, wilden ze niet tot morgen moeten wachten op een nieuwe.

Aiden ging even kort met zijn hand door zijn rode haren, de hoed weer terug op zijn hoofd zettend en het meisje met een lichte frons aankijkend toen ze zei te hebben gedacht dat hij niet meer kwam. “Ja, dag,” merkte hij met een grijns op. “En jou helemaal alleen naar Hoenn laten gaan?” Hij schudde zijn hoofd even, voor een moment stil vallend maar al snel zijn woorden terug vindend. “Mijn taxichauffeur had geen richtingsgevoel.” Het was toch ook wel een kunst om dan voor dat beroep te gaan. En hij had juist een taxi genomen omdat hij op tijd had willen komen. Net toen hij zijn mond weer wilde openen, werd er echter omgeroepen dat de passagiers aan boord mochten gaan en een grijns trok over zijn gezicht. “Dus, ga je mee?” Het duurde even voor hij de nieuwe Pokémon zag. “Hey, is die nieuw?”

De opmerking over serveerders deed Aiden zijn blik even kort vernauwen. Hij wilde een lullige opmerking maken, waarschijnlijk getriggered door niet zo stiekeme jaloezie, maar wist deze net in te slikken. Toen ze hem vroeg of hij niet had kunnen helpen met zijn richtingsgevoel, hief Aiden kort zijn schouders. “Ik liep al tegen ‘m te vloeken, maar hij zei het beter te weten,” mompelde hij. Hij had het niet zo op mensen die eigenwijs waren. Dat hij het toch zo goed met Lilium kon vinden was een heus wonder.
Mocha heette het ding. Een… Furret. Hij kende de Pokémon natuurlijk, erg zeldzaam waren ze niet in Johto dus tijdens zijn vakantie daar had hij ze vaak genoeg gezien. Toen zijn mouw echter werd beetgepakt, zuchtte hij met een kleine glimlach en stapte hij achter Lilium aan.

Na allerlei dingen waarvan geen zin was om het te beschrijven, stonden ze dan toch aan dek. Met zijn armen leunend over de reling en de Pikachu op zijn schouder, keek Aiden uit over het water. Ze zouden zo wel gaan varen en dan hadden ze nog een flinke reis tegemoet voor ze Hoenn binnen zouden gaan, maar in ieder geval was het al bijna zo ver. Bijna weg uit Kalos. “Spannend?” vroeg hij. Immers moest dit de eerste keer zijn dat ze Kalos verliet (zonder ouders).

Het was een beetje spannend, gaf het blondje toe. Aiden grijnsde eventjes en keek weer op het water neer. “Ach, dat komt wel goed.” Hij had al vaker gereisd en voor hem was het dus veel minder eng - immers was Kalos ook geen thuis geweest en had hij zich daar ook nooit echt thuis gevoeld. Hij had ook niet het idee dat hij dat ooit zou doen. Kalos zou nooit de regio zijn waar hij zich permanent zou vestigen. Het was dat het blondje er woonde en hij het nog redelijk vol kon houden.
“Ik wilde Claire nog evolueren, nu we stil staan kan dat in principe,” zei Aiden met een kleine glimlach, voor hij zich omdraaide en de kleine Eevee voor zich liet verschijnen, om voor haar neer te hurken en even over haar kop te aaien. “Dus, klaar ervoor?”

Ze had Snowflake geëvolueerd. Aiden hief zijn wenkbrauwen op. “Ik mag toch hopen in een Glaceon?” Als het immers een Flareon was, dan klopte de naam voor geen centimeter en zou het wel een beetje zielig zijn voor de kleine Pokémon, maar goed. Aiden pakte de Water Stone en hield het voor haar neus. “Dus, kies maar,” zei hij met een kleine glimlach tegen de Eevee, wie vol enthousiasme haar kleine, bruine neusje tegen de steen aan drukte. Het duurde niet lang voor haar vacht compleet veranderde en er een blauwe Vaporeon voor zijn neus stond. De haartjes hadden plaats voor een gladde huid en een enthousiast kreetje kwam uit de mond van de Pokémon. … Wat was ze niet indrukwekkend. Ooit had hij een Vaporeon gezien, een mannelijke weliswaar, en het had er toch… Anders uitgezien. Misschien was het omdat ze jong was, maar haar blik droeg te veel speelsigheid om echt serieus genomen te worden en die open bek van fascinatie hielp niet echt. Maar goed. Het was zijn Claire. Ze hoefde geen angst meer aan te jagen, dat was niet meer nodig. “Gefeliciteerd,” zei hij zacht tegen de Pokémon.

Snowflake werd uit de ball gehaald en de Vaporeon hield haar kop meteen scheef. Hey, die kende ze ergens van. Meteen trok ze haar kop omhoog. Oh, ja. Dat was die engerd! Ondertussen lachte Aiden even kort. “Een Glaceon, ja,” zei hij hoofdschuddend. “Ze ziet er leuk uit.” Hij griste een Pokéball van zijn riem en het duurde niet lang voor een derde Eeveelutie op de grond stond. Het ding leek zich even te moeten realiseren waar het was, voor het enthousiast kwispelde en naar haar twee jonkies keek. Ze waren beiden geëvolueerd, wat was ze trots! Het waren immers haar kinderen en dat was best iets voor zo’n jonge, enthousiaste Flareon. Al liep ze natuurlijk al snel genoeg op Aiden af om haar voorpoot langs zijn broek te halen en zijn aandacht te vragen.

Claire en Snowflake leken geen fan van elkaar. Aiden zuchtte een keer. “Jullie realiseren je dat jullie soort-van zusjes zijn?” vroeg hij met een diepe zucht aan het tweetal, waarna Claire hem even aankeek alsof ze wilde zeggen: iel, vies! Aiden zuchtte even een keertje. “Hopeloos geval,” merkte hij met een kleine glimlach op, waarop de Vaporeon haar wangen bolde en de Flareon even zacht gniffelde. Die vond het allemaal allang prima. Die had de hoop al opgegeven.
Lilium begon te praten en Aiden keek haarweer aan, terwijl hij zag hoe ze twee Soothe Bells tevoorschijn haalde. “Zien er leuk uit, kijk maar wat ze ervan vinden,” zei hij met een kleine grijns. Élise en Claire waren zeer mensvriendelijk, dus dat omdoen zou wel lukken.

“Dankje,” zei Aiden met een lichte glimlach toen de twee Soothe Bells om de nekken van de eeveeluties hingen en het tweetal keek even afwachtend naar elkaar en hun trainer, tot hij even goedkeurend knikte. Ja, het zag er enorm schattig uit. Met een rustige beweging draaide hij zich weer richting het water, terwijl hij zag hoe Amore vlak naast Ruddles op de reling sprong en hem met een enthousiaste blik aankeek. Wat er exact gebeurde wist Aiden niet, maar voor hij het wist viel de kleine hamster richting het water en wist hij nog net op tijd naar beneden te schieten en het ding aan zijn staart beet te grijpen. Minder goed voor zijn hoed, want door de plotselinge beweging daalde die richting het water. De hamster aan zijn staart houdend, keek Aiden toe hoe het ding naar het water toe zakte. “Oh,” bracht hij wat teleurgesteld uit, maar nog voor hij Ruddles omhoog had getrokken, schoot de Vaporeon omhoog, over de reling heen, om richting het water te vallen. “He?” kwam er verdwaasd uit de jongen, de plons horend. Claire? …