Adventure is out there!

Daar ging ze dan. Ze had haar rugzak gevuld met benodigdheden en haar vader beloofd dat ze voorzichtig zou zijn. Ondanks dat ze heel erg uitkeek naar haar reis en haar avonturen, was ze toch best zenuwachtig. Ze probeerde zichzelf er van te overtuigen dat ze niks had om zich zorgen over te maken. Dat alles waar ze bang voor was alleen maar een spannend avontuur zou zijn. Die gedachte hielp haar om meer vaart te maken en zo snel mogelijk haar eerste avontuur te gaan beleven.

Haar eerste doel zou Santalune City zijn, want daar zat de gym van Viola. Viola gebruikte insect-type Pokémon, wist Katy. Volgens de achterkant van haar Pokémon League Card was Vivillon haar sterkste Pokémon. Een Bug-Flying type. Katy moest nog helemaal naar Santalune reizen, dus had ze genoeg tijd om zich voor te bereiden op een gevecht met zo’n Pokémon.

De Reflection Cave, haar eerste obstakel op haar reis, zou haar niet heel erg kunnen helpen bij het voorbereiden op een gevecht met een insect Pokémon. De Pokémon in deze grot waren meer Rock en Psychic types. Erg vond Katy dat natuurlijk niet, want elke ervaring die ze op konden doen zou later van pas komen. Immers zou ze uiteindelijk ook met andere types in gevecht komen en dan was het alleen maar beter als ze er zo vroeg mogelijk op voorbereid waren.

Haar Pokémon liet ze in de Pokéballs terwijl ze met een enthousiaste fonkeling in haar ogen naar binnen stapte. Ze herinnerde zich deze grot van toen ze een keer in haar eentje naar buiten was gegaan en had geprobeerd om hier te spelen. Een drietal Sableye hadden haar toen dieper de grot in geleid met een spel. Ze had ontzettend veel lol gehad, maar ook heel veel moeite met de uitgang terugvinden. Toch zag ze het niet als een negatieve herinnering. Ze vroeg zich af of de Sableye nog in de grot zaten of dat ze inmiddels waren gevangen door trainers.

Goed, nostalgie aside, het was tijd om haar weg door de grot te vervolgen. De spiegels maakten navigeren wat lastiger, maar ze had een kaart bij zich en kon altijd aan andere trainers vragen waar ze precies was. Ze was echter niet van plan om één van die twee technieken te gebruiken tot ze zich echt verdwaald voelde. Voor nu volgde ze het pad en klom ze over de rotsen waar dat kon, hopend gave Pokémon te kunnen spotten.

Een plotseling geluid trok Katy’s aandacht. Ze had niet veel ervaring met gevechten, maar van de wedstrijden die ze op tv had gekeken kon ze wel ongeveer gokken wanneer er ergens een aan de hand was. Ze veranderde van koers en zocht naar waar het geluid vandaan had gekomen. Onderweg merkte ze dat de hoeveelheid wilde Pokémon om haar heen erg laag was. Hm. Zou dat iets betekenen?

Haar blik viel op een gedaante met opvallend blond haar. Naast haar stond een Tyrogue. Ineens klikte het bij Katy. Het missen van wilde Pokémon kwam natuurlijk omdat deze twee ze allemaal bevochten hadden. Een beginnende trainer die hard vocht voor haar volgende gymgevecht. Net als Katy! Behalve dat Katy nog geen enkel gevecht had gedaan, maar dat kwam nog wel!

Ze sprong over de laatste rotsen heen die haar van de andere trainster scheidden. “Hey!” riep ze als begroeting en om de aandacht te trekken. “Ben je toevallig op weg richting Geosenge Town? Zullen we samen reizen?” Een enthousiaste fonkeling stond in haar ogen. Als ze tegen haar vader had gesproken, had hij geen nee kunnen zeggen.

De blondine torende enorm boven haar uit. Toch voelde Katy zich niet geïntimideerd. De vreemdelinge had een vriendelijke uitstraling en haar antwoord was ook positief, dus er was niks om zich zorgen over te maken. “Cool!” De stem van haar vader die in haar achterhoofd nagalmde dat ze niet met vreemden mee moest gaan negeerde ze. Begeleiden klonk trouwens wel alsof deze meid verstand had van waar ze mee bezig was. “Komen jullie uit Geosenge Town?” vroeg Katy daarom nieuwsgierig. Als ze haar beter leerde kennen, waren ze ook geen vreemdelingen meer en hoefde haar vader zich geen zorgen meer te maken.

Het antwoord wat kwam had Katy totaal niet verwacht. Niet eens van Kalos? Zijzelf kwam ook oorspronkelijk niet uit Kalos, maar ze leefde er lang genoeg om er redelijk wat kennis van te hebben. Misschien was het met dit blondje ook het geval? Of ze had een super goed richtingsgevoel, dat kon natuurlijk ook. “Oh, jawel. Maar niet meer dan een bezoekje met vrienden of m’n pa.” In haar eentje er naartoe reizen was heel iets anders. Sowieso zou ze niet lang blijven deze keer. Ze moest door naar Santalune City.

Ze volgde de blondine zodra ze begon te lopen. Natuurlijk lette ze zelf ook op het pad en als ze een kant op zouden gaan die volgens Katy zelf niet klopte zou ze dat aangeven. Voorlopig voelde ze zich echter nog niet verdwaald. Wel voelde ze zich bekeken, maar dat probeerde ze te negeren. Waarschijnlijk kwam het door die Tyrogue die naast hen liep, ofzo. Of de wilde Pokémon in de grot, maar sowieso niks engs of gevaarlijks.

Op de vraag of ze wel van Kalos was, wist Katy al meteen wat ze ging antwoorden. “Nope,” verliet droog haar mond. “Ik ben geboren in Sinnoh, maar wel vrij jong verhuisd naar Kalos, dus ik ken Kalos wat beter dan Sinnoh.” Soms vond ze dat jammer, maar ze zou daar verandering in brengen als ze de Kalos league had verslagen. Het eerste wat ze dan ging doen, was een reisje naar Sinnoh maken om daar de league uit te dagen. Daar keek ze misschien nog wel meer naar uit dan de Kalos league. “Hoe lang ben jij al in Kalos?” vroeg ze vervolgens aan haar gezelschap. Ze dacht er niet eens over om haar ‘u’ te noemen, ondanks dat de blondine duidelijk ouder was dan zij. Ze had zo het gevoel dat ze dan meteen verbeterd zou worden, dus deed ze de moeite niet.

Omdat de blondine zei dat ze Kalos waarschijnlijk ook beter kende dan de plaats waar ze oorspronkelijk vandaan kwam, ging Katy er al bijna van uit dat ze er bijna net zo lang had doorgebracht als zijzelf. Toen echter bleek dat het eerder rond de drie jaar lag, verbaasde dat haar. “Pas drie jaar?!” herhaalde ze. Dan had de blondine misschien al wel de regio rondgereisd voordat ze met Pokémon op pad was gegaan. Immers hoefde je niet de gyms te doen als je dat niet wilde. Het kon een latere keuze zijn geweest. “Knap dat je dan de regio al beter kent dan waar je vandaan komt,” complimenteerde ze.

Ze liepen op dat moment langs een muur met prachtige heldere spiegels. Katy kon zichzelf er in bekijken en kon het niet laten om wat gekke bekken te trekken, er niet bij stilstaand dat dit voor haar gezelschap te zien was. Ze wilde zich net weer richten tot de blondine toen ze iets zag bewegen in het spiegelbeeld van de omgeving. Ze staakte haar pas en draaide zich met een ruk om, haar ogen zoekend naar wat ze net had gezien. Het was een soort glinstering geweest in de schaduwen. Het gevoel dat ze werd bekeken kwam terug en was nu niet meer te negeren. Voorzichtig reikte ze met haar hand naar de Pokéball van Akko, voor het geval ze die nodig zou hebben. “Zag jij ook iets..?” vroeg ze aan haar gezelschap, het vrolijke enthousiasme even uit haar stem verdwenen.

Haar blonde reisgenoot zei dat ze niks had gezien. Katy wist niet goed hoe ze zich daar over moest voelen want ze wist dat er iets was, ze kon het alleen niet bewijzen. Daarom deed het haar goed om te zien dat de Tyrogue precies dezelfde reactie had als zij. Dat betekende dat hij ook iets had gezien en dat zij zelf niet gek aan het worden was. “Waar zag je hem?” vroeg ze haastig, alsof ze op een zeldzame Pokémon aan het jagen was die ze perse wilde vangen. Die mogelijkheid was er eigenlijk wel, maar op het moment wilde ze vooral voorbereid zijn zodat ze niet de boel bij elkaar zou gillen als een Pokémon ineens tevoorschijn sprong.

Waar ze alleen geen rekening mee hield, was dat Pokémon zich soms ook via het plafond konden verplaatsen.

Meteen toen Sivar wees naar waar hij dacht iets gezien te hebben, keek Katy of ze ook iets zag. Helaas was het er te donker en te stenig. Er bewoog echt niks. Bah. Nu moest ze haar weg vervolgen, wetend dat er iets naar hen had zitten gluren zonder te weten wat het precies was. Het was zo’n mooie setup voor een avontuur geweest. Ze begon zich net af te vragen of ze niet gewoon Sucy kon gebruiken om de gluiperd uit zijn schaduwen te lokken toen er ineens een redelijk gewicht op haar hoofd viel en ze bijna haar evenwicht verloor. Behalve een geschrokken “Whoa!” verliet er niet veel haar mond, voornamelijk omdat al haar aandacht op ging aan het bewaren van haar evenwicht. Ze greep met haar handen naar haar hoofd en voelde dat er iets op zat, een wezen. Het had armen en benen en zo te voelen stenen op zijn rug. Doordat ze het ding van haar hoofd tilde kreeg ze niet mee dat er een tweede gedaante van het plafond naar beneden viel. Verbazingwekkend genoeg liet het wezen zich makkelijk optillen en kon ze hem al snel goed bekijken. “Een Sableye!” bracht ze uit. Wacht. Was dit…?