Adventure is out there!

Het licht was om het in één woord te beschrijven intens. Katy moest haar ogen tot spleetjes knijpen om niet verblind te worden door de vele kleuren. Ze wist al precies wat het was. Haar idolen hadden het namelijk ook al regelmatig gebruikt in gevechten. Dat ze het zo snel sinds het begin van haar reis al in het echt zou zien had ze niet verwacht en dat maakte het alleen maar leuker. Toen het licht afzwakte was het Katy die stond te stralen. Ze stond met haar mond open te kijken naar de Mega Blaziken. Wat een fantastische Pokémon! Eigenlijk wilde ze heel graag met haar vechten, maar ze wist dat nu niet het moment daarvoor was en dat zijzelf veel te zwak was om een mega evolutie aan te kunnen. In plaats daar van deed ze wat ze ook bij haar idolen zou doen: aanmoedigen! “HAK ZE IN DE PAN!” riep ze vol enthousiasme. Ze hief er een vuist bij in de lucht. Akko hoefde niet meer te vechten. Een Mega kon immers vast wel een groepje Sableye verslaan.

Zo snel als het hele gedoe begonnen was, werd het ook beëindigd. Katy gaf de Sableye groot gelijk dat ze wegrenden voor de Mega Blaziken. Het wezen zag er ontzettend krachtig uit – en die aanval die ze deed ook. Katy kreeg haar mond niet gesloten tot alle Sableye uit het zicht waren verdwenen. Daarna bleef hij nog even open terwijl haar blik op de Mega Pokémon gericht bleef. Nu het gevecht voorbij was, zou die vast snel haar normale vorm weer aannemen. Haar stappen richting Cecille werden nagedaan door Katy. Eenmaal dichterbij keek ze de blondine aan – nu eindelijk met haar mond gesloten. Die werd echter al snel weer geopend om iets te zeggen. “Waarom zei je niet eerder dat je een super coole super sterke trainer was?!” Ze klonk haast beledigd. “En ik maar denken dat ik met een beginner net als ik te maken had! Nu kan ik je niet uitdagen voor een gevecht…” En ze had er nog wel zo naar uit gekeken om met een andere beginner te kunnen sparren. Aan de andere kant, Cecille had haar nu kunnen redden van die gek geworden Sableye. Wat een ingewikkelde tweestrijd was dit.

Het deed Katy goed om te horen dat Cecille haar alsnog als waardige tegenstander zag. Tenminste, een toekomstige waardige tegenstander. Ze kon beledigd raken omdat ze nu wilde vechten, maar ze was daar niet dom genoeg voor. Zij had ook wel door dat je sterk werd door lang trainen. “Daar hou ik je aan!” reageerde ze met een enthousiaste fonkeling in haar ogen. Ze wist niet precies hoe lang ze moest trainen om het niveau van Cecille te bereiken, maar ze wist wel dat ze er hard voor zou werken.

Maar, zoals de blondine ook al zei, eerst de uitgang van de grot. “Ja, goed punt,” reageerde de roodharige. “Kom, Akko!” Ze spreidde haar armen voor de Trapinch, maar die sprong er niet in. Die kwam op haar gemakje naar het meisje toe gelopen. Die schudde haar hoofd. “Nee! Als we net zo sterk willen worden als Sivar en Cecille, dan moeten we de allerbeste vrienden worden!” Akko leek te schrikken van dit nieuws. Ze duwde zichzelf op haar achterpoten en strompelde het laatste stukje, om haar poot tegen Katy’s hand te drukken. Die was helemaal tevreden. Een high five was een perfect gebaar voor vriendschap.

Nu dat uit de weg was pakte ze de Trapinch op. “Okay, tijd om te gaan.” Ze had geen idee meer van welke kant ze oorspronkelijk waren gekomen, nog voor ze achter de Sableye aan gingen, maar dat boeide haar nu ook niet zo veel. Een uitgang was een uitgang. Er waren meer routes naar Santalune City.

Oh, de Lucario kende schijnbaar de weg? Gefascineerd volgde Katy het wezen met haar blik. Lucario waren ook al zo gaaf. Katy kon echt niet wachten tot haar Pokémon ook zo groot en sterk waren. Misschien kon zij dan ook iemand een grot uit begeleiden. Welke van haar Pokémon zou dat kunnen? Misschien Alcor? Hij kon vliegen en was een dark type. Die konden beter zien in het donker, toch? Nu begon ze te twijfelen. Hoe dan ook volgde ze de coole Lucario.

Het duurde niet lang voor Katy de stilte als onprettig begon te ervaren. Ze was gewoon zo onder de indruk van de Pokémon dat ze even niks had weten te zeggen. Nu de stilte haar was opgevallen kreeg ze echter weer genoeg gedachtes die ze er uit kon kotsen. “Pokémon zijn zo cool!” Dat was een goed begin, maar het had meer context nodig. “Het verbaast me soms echt dat ze zich laten temmen door mensen – dat ze dat vaak zelfs willen, want ze kunnen zo veel. Wist je dat Luxray door stenen heen kan kijken? En dat Garchomp wel kan vliegen, maar niet de aanval Fly kan leren? En dat Lucario gedachten kunnen lezen?” Die laatste noemde ze natuurlijk omdat Cecille een Lucario had. Oh, maar wacht. “Oh – maar dat wist je natuurlijk al. Jij en jouw Lucario hebben vast al lang een sterke band.” Riolu evolueerde immers met friendship. Je moest een goede band hebben voor je een Lucario kon hebben.

“Emoties?” herhaalde Katy geïnteresseerd. Dat had ze dan weer niet geweten. Haar blik ging naar de rug van de Pokémon waar ze het over hadden. “Zie je, dat bedoel ik nou met dat Pokémon geweldig zijn. Ze blijven je verbazen.” Er stond een warme glimlach op haar gezicht. Haar eigen Pokémon kregen ook nog genoeg kansen om Katy te verbazen.

Over een uitgang gesproken, Katy zag in de verte al een erg opvallende plek licht. “Zelfs als ik niet geloofde dat Dahlia de uitweg kon vinden, dan had ze het nu wel bewezen,” grinnikte ze. Nu ze de naam van de Lucario nog eens had gehoord, nam ze zichzelf voor om haar altijd daarmee aan te spreken. Dat Pokémon zelf niet konden zeggen dat ze dat wilden betekende niet dat ze het niet hoefde te doen. Die namen waren gegeven met een reden.

Cecille leek verbaasd dat ze de uitgang al bijna hadden bereikt. Katy voelde zich er zelf neutraal over. Ze was nog nooit in de grot geweest en had dus geen idee van hoe groot hij was. “We hebben ook best een stuk gerend,” zei ze. Het rennen had vast wel geholpen om ver te komen. Of het genoeg was om zo snel bij de uitgang te komen? Dat was een twijfelgeval. Katy zat er echter niet over in. Waar zij aan dacht was dat ze hiermee weer een stapje dichter bij haar eerste gymbadge kwam. “Achter de tunnel ligt Geosenge Town, toch?” dacht ze hardop. Ze zou nog een paar steden door moeten reizen voor ze echt bij de gym aan kwam. Genoeg tijd om extra te trainen, dus.