Adventure is out there!

Cecille kon natuurlijk niet zien wat er gebeurde. Katy was wel zo lief om uit te leggen wat er aan de hand was, natuurlijk. “Die Sableye had verloren,” liet ze weten, alsof dat alles helemaal duidelijk maakte. Het kwam niet in haar op om te vertellen over het gooien.

Zodra de Sableye allemaal gekalmeerd waren ging iedereen terug in positie zitten en werden de edelstenen weer uitgedeeld. De Sableye die had verloren mocht nu als eerste, als troost voor zijn pijn. De volgende Sableye wist zijn steen met gemak op de ander te leggen en ook Katy slaagde er zonder problemen in. Toen ze naar Cecille keek, besefte ze zich opnieuw dat die niks zag. “We zijn een volgende ronde gestart,” legde ze veel te laat uit. “En het is jouw beurt.” Nu wist Cecille wat ze moest doen.

Met een vrolijke uitdrukking op haar gelaat keek Katy toe hoe Cecille een tweede poging waagde met het neerleggen van een steen. Ze schrok lichtelijk toen het mis was. Niet vanwege de gevolgen, maar omdat het zo vroeg in het spel was. Had zij haar steen zo instabiel neergelegd dat het haar schuld was dat Cecille nu verloor? Er was geen tijd om iemand de schuld te geven. De Sableye begonnen meteen aan het verliezers-ritueel en begonnen stenen te gooien, maar ze konden Cecille niet raken omdat Sivar er voor was gaan staan. Zij hadden daar totaal geen erg in. Als er iemand met stenen werd bekogeld lachten ze zich al kapot.

Het hele scenario gaf Katy een raar gevoel. Ineens besefte ze zich dat met stenen naar elkaar gooien misschien helemaal niet zo leuk was als het had geleken. Wat haar het meeste raakte, echter, was dat Sivar bereid was de klappen op te vangen voor zijn trainster. Akko, Sucy en Alcor zouden dat alle drie niet doen. Betekende dat dat zij iets verkeerd deed met haar Pokémon? Kon ze op de een of andere manier net zo’n band krijgen met haar monsters als Cecille met Sivar had? Zou dat haar Pokémon sterker maken? Ze had ineens helemaal geen zin meer om met de Sableye te spelen. Ze wilde van Cecille leren hoe het kon dat ze zo’n goede band met Sivar had ondanks dat ze pas net op reis was.

“We hebben genoeg gespeeld,” liet Katy weten toen het gooien van stenen ophield. De Sableye keken haar beledigd aan. “Sorry! We moeten echt naar Santalune City.” Ze pakte Cecille vast bij haar arm en probeerde haar richting het gat te begeleiden waar ze doorheen konden kruipen, maar werd helaas tegengehouden door een plotseling gewicht op haar rugtas. De Sableye waren met z’n allen op haar gesprongen. Eentje klom langzaam naar haar nek toe. “Laat me gaan!” Wanhopig probeerde ze de wilde Pokémon van zich af te schudden door zichzelf heen en weer te gooien.

Er was iets aan Cecille wat Katy heel veilig liet voelen bij haar in de buurt. Ze had natuurlijk al gezien dat de blondine erg gespierd was, maar dat was niet het enige. De overtuiging in haar stem toen ze voor de 15-jarige op kwam was zo… overweldigend. Op een ander moment was Katy er even door van haar stuk gebracht, maar nu had ze daar de tijd niet voor. Eén Sableye werd met succes van haar af gehaald, maar ze voelde dat de andere twee er nog zaten. Ze greep zelf met haar handen naar die in haar nek voordat deze schade kon aanbrengen. Helaas greep de kleine klootzak haar haren vast en kon ze hem niet van zich af trekken. Een kleine gil werd geslaakt. Door deze Sableye hoorde Katy niet het geluid van een rits die open ging. De derde Sableye had haar tas open gekregen en gooide een aantal van de spullen die er in zaten er uit, op zoek naar iets waardevols.

Ineens verdween er een hoeveelheid gewicht van Katy’s rug. Het begon geleidelijk en gebeurde toen in één klap, letterlijk. Ze hoorde de doffe dreun en keek eerst richting de Sableye, om vervolgens de andere kant op te kijken en daar Sivar te zien staan, zijn hand nog narokend van de aanval. Het enige wat ze nu nog moest doen was die Sableye uit haar nek weg krijgen, maar die had zich flink vastgenesteld in haar haren. Had ze nou haar Pokéballs maar niet in haar rugtas gedaan. “Laten we op z’n minst deze kleine ruimte uit,” stelde Katy voor. Aan haar stem was te horen dat ze het echt niet leuk meer had hier. Wat jammer dat haar vrienden zo achterbaks waren geworden. Konden het niet eens hebben dat ze vroegtijdig wilde stoppen met een spelletje. Tss.

Katy wilde wel wachten op Cecille, maar ze wilde ook graag de kleine ruimte uit, dus ging ze als eerste het gat door. De hoeveelheid licht in dit deel van de grot verbaasde haar. Ze zou bijna denken dat ze echt buiten was, zelfs al wist ze al dat dat niet zo was. Ze had nog steeds geen idee wat ze tegen de Sableye moest doen, want hij blokkeerde haar kans om haar rugtas te pakken. Ze moest wel op Cecille en Sivar wachten…

Ohja, Foresight. Dat was eigenlijk wel een aanval die Katy moest onthouden als ze de Champion wilde worden. Dat hield ze in haar achterhoofd terwijl ze begon te rennen. Als ze niet zo angstig was, had ze misschien antwoord op de rest van haar vragen willen hebben. Die Tyrogue was echt heel sterk. Ze had er nog nooit zo een zo sterk gezien. Toegegeven ze had niet veel Tyrogue gezien in haar leven, maar ze kon nu al zien dat deze speciaal was. Al dacht ze daar natuurlijk niet aan terwijl ze voor haar leven rende.

Ze gooide zichzelf zo behendig ze kon over de stenen, haar best doend om het geluid van de klauwen van de Sableye op de rotsen te negeren. Ze werden overduidelijk ingehaald en dat beviel de roodharige totaal niet. Wat kon ze beginnen tegen spook type Pokémon? Ze kon wel een beetje aanvallen, maar niks zou echt super effectief werken. Ze bleef maar gewoon rennen en klimmen. Zag ze in de verte al licht van een uitgang? Ja, dat was – oof! Katy had zich laten afleiden door het licht en viel daarom voorover van de stenen af. Er was een besef dat ze moest opstaan om verder te rennen als ze zichzelf wilde redden, maar ze kreeg haar lichaam niet meteen weer in beweging. Met één blik om zich heen kon ze zien dat het toch al te laat was. Ze was omsingeld. Damn, wat waren er ineens veel Sableye. Zeker minstens acht. Dat was geen eerlijk gevecht.

Een Sableye liet zich van het plafond af vallen om Katy’s hoofd vast te grijpen. De roodharige bereidde zich al voor op het ergste toen er een doffe klap van impact klonk nog voor het wezen haar hoofd raakte. Vervolgens bleef de impact met haar weg. Ze keek voorzichtig op en zag de Tyrogue van Cecille de Sableye weg had geduwd. Katy keek er vol bewondering naar. Ze had niet verwacht dat die kleine Pokémon zo sterk kon zijn. Om het nog beter te maken verschenen er nog twee sterke Pokémon. Ho even. Katy keek om. Ze hoorde Cecille’s stem aanvallen roepen. Wacht even. Cecille was al die tijd een super sterke trainer geweest?! En dat had ze verdorie niet gezegd! Het was niet iets waar Katy echt boos om zou worden, en als ze dat al wilde werd ze nu afgeleid door de situatie. Nog een Sableye probeerde op Katy af te springen. Ze was geïnspireerd geraakt door de blondine en besloot dat zij ook een Pokémon op het veld wilde hebben, ondanks dat die waarschijnlijk niet heel sterk was tegen de Sableye. “Akko!” Ze gooide de Pokéball van de Trapinch de lucht in. Het licht van de bal zorgde dat het zicht in de grot voor heel even stukken beter was – en toen weer intens veel slechter. Ze hoefde geen aanval te roepen, want ze had de bal precies zo gegooid dat Akko uit de bal kwam en meteen de Sableye met haar grote hoofd opving. Een kreet van verwarring volgde. “Bite!” Akko deed haar mond kort open en wist zo in een been van de Sableye te bijten. Het zag er zo veel minder episch uit dan de vechtstijl van Cecille haar Pokémon.

Met gemak versloegen Cecille’s Pokémon de Sableye één voor één. Het was fantastisch om te zien hoe sterk haar Pokémon waren. Zo wilde Katy ook ooit kunnen vechten. Voor nu moest ze het met de huidige moveset van Akko doen, welke helaas niet heel geweldig was. De Bite leek wel effectief. Katy stond op het punt om een volgend bevel te roepen toen de stem van de blondine haar aandacht trok. Ze keek om en zag dat één van die rotwezens op haar rug was gesprongen. “Akko!” trok Katy vlug de aandacht van haar Trapinch. Die keek haar aan, haar kaken nog steeds om de poot van de Sableye geslagen. “Gooi hem daar heen!” Ze wees naar Cecille. Akko zwaaide hard met haar kop en gooide zo de Sableye naar Cecille toe. Het was Katy’s bedoeling geweest dat de wilde Pokémon tegen elkaar op zouden knallen zodat ze allebei op de grond vielen, maar het ging helaas iets anders. De gegooide Sableye wist zich ook aan de blondine vast te klampen. Oeps. “Dek me, Akko!”

Ze liep op snel tempo op Cecille af en plukte met haar handen de Sableye van haar af. “Sorry hiervoor,” verontschuldigde ze nog, waarna ze de Pokémon de lucht in gooide. Hij liet een luide kreet horen terwijl hij door de lucht vloog, sowieso luid genoeg om de aandacht van één van de Pokémon te trekken, zodat hij zijn verdiende loon zou krijgen. Katy probeerde nu ook de tweede Sableye van Cecille’s rug af te halen, maar die wilde iets minder makkelijk. Zodra ze haar handen bij hem in de buurt hield haalde hij naar haar uit met zijn klauwen. Met een boze frons bleef ze het proberen. Haar geduld raakte snel op. “Kappen nou!” riep ze boos, waarna ze een laatste keer naar hem greep, ongeacht of hij haar zou krabben of niet. Ze wist zijn kleine handje vast te pakken en trok er hard aan. Dat zou waarschijnlijk consequenties hebben voor Cecille’s kleding, maar ze was te boos om zich dat te beseffen. Ook deze Sableye zou de lucht in worden gegooid, maar hij werd eerst nog hard rondgeslingerd. Hoeveel van die malloten waren er nu nog?