Adventure is out there!

Ongelofelijk. Het was één van de Sableye met wie Katy had gespeeld toen ze klein was! Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en haar ogen begonnen weer te fonkelen. Ze wilde haar reisgenoot het verhaal vertellen, maar toen ze naar haar omkeek zag ze dat een Sableye ook haar een surprise hug attack had gegeven en haar reactie daar op was schijnbaar agressie. “Wacht!” riep Katy zo snel als ze kon. “Dit zijn mijn vrienden! Doe ze geen pijn!” Biddend dat ze niet te laat was, hield ze de Sableye die ze vasthad in de richting van de ander, alsof deze kon bewijzen dat hij vriendelijk was. Hij bewoog zijn armen en benen een beetje en brabbelde iets. Als de Tyrogue het verstaan had, kon hij vast wel aan zijn trainer uitleggen dat de Sableye geen kwaad in de zin hadden.

Ze was op tijd geweest. Katy zuchtte opgelucht. Haar vrienden waren veilig. Vermoedend dat de Pokémon liever op de grond stond hurkte ze neer om de Sableye los te laten. Zodra zijn voetjes houvast hadden gevonden met de grond draaide hij zich naar haar om met een grijns. Vanzelfsprekend grijnsde Katy terug. De vraag die werd gesteld zorgde er voor dat Katy opkeek naar de blondine en kort lachte. “Oh, nee hoor,” zei ze. “Ik heb ook mensenvrienden. Deze Sableye heb ik mee gespeeld in de grot toen ik klein was. Die herinnering is me altijd bijgebleven.” Ze richtte vervolgens haar aandacht weer naar de Pokémon. “Ongelofelijk dat jullie nog bij elkaar zijn! Ik had echt verwacht dat één van jullie al wel gevangen zou zijn door een trainer.” Twee van de Sableye wezen naar de Sableye die op Sivar was gevallen. Katy keek even verward voor ze een vermoeden kreeg van wat er aan de hand was. “Wacht.. Eén van jullie is gevangen, en deze derde is nieuw bij de groep?” gokte ze. De Sableye knikten bevestigend. “Nou, hoe dan ook ben je niet minder bevriend met mij dan de anderen. Het is leuk je te ontmoeten! Ik ben Katy.” Ze glimlachte vriendelijk naar hem.

De blondine stelde zich ook voor aan de Sableye. Ze heette Cecille. Katy zou haar best doen dat te onthouden zodat ze er zo meteen niet nog eens om hoefde te vragen. Al zou dat technisch gezien niet verkeerd zijn, aangezien ze zich nooit persoonlijk aan Katy had voorgesteld.

De Sableye leken erg blij met hun gezelschap. Degene die Katy in haar armen had gehouden stapte op haar af en trok aan de rand van haar broek om haar aandacht te trekken. Vanzelfsprekend werkte dat en keek de roodharige al snel omlaag om te zien wat er was. Sableye wees in ongeveer de richting waar Sivar eerder naartoe had gewezen. “Wil je dat we daar heen gaan?” vroeg Katy. Een bevestigende knik volgde. “Oké.” Katy vergat even om te vragen of haar gezelschap dat ook wel oké vond en begon zich al in de aangewezen richting te verplaatsen. Pas toen ze een stuk of zes stappen had gezet realiseerde ze zich haar fout en stopte ze. “Oh. Uh.” Ze draaide haar bovenlijf om Cecille aan te kunnen kijken. “Tenzij jij haast hebt? I mean, je hoeft anders ook niet bij me te blijven. Ik red me zelf wel.” Ze wees naar de drie Pokéballs aan haar riem.

Katy kon niet ontkennen dat ze toch wel een beetje blij was dat Cecille zei dat ze mee ging. Een avontuur was altijd leuker met zijn tweeën en de blondine leek haar tot nu toe heel aardig. “Oké!” reageerde ze dan ook vrolijk. “Laten we gaan.” De Sableye begrepen de hint en vervolgden hun pad. Nou ja, pad… Ze hadden geen besef van menselijke paden en klommen gewoon over de rotsen heen. Katy had daar geen problemen mee. Ze volgde hun voorbeeld en klom over de rotsen, precies zoals ze ook had gedaan om bij Cecille terecht te komen. Na een korte wandel-/klimtocht kwamen ze uit bij een gat in een muur waar Katy alleen op haar knieën doorheen kon. De Sableye gingen er alle drie naar binnen. Katy wist niet of Cecille er wel doorheen paste, maar stond daar ook niet bij stil toen ze neerhurkte en het gat in verdween. Ze herinnerde zich deze plek nog wel van vroeger. Dit was de plek geweest waar ze jaren terug ook met de Sableye had gespeeld. Het was donker, maar ze kon nog net de ruimte en de inhoud onderscheiden. Er lagen wat waarschijnlijk gestolen voorwerpen en een stapeltje edelstenen. “Goh, jullie hebben opgeruimd sinds toen.” Ze nam plaats op de grond in kleermakerszit. “I mean, dat is logisch. Het is jaren geleden dat ik hier was.” Eigenlijk was het verbazingwekkend dat de Pokémon haar überhaupt hadden herkend.

Cecille’s Tyrogue kwam eerder de kleine ruimte binnen dan Cecille zelf. Pas toen begon Katy zich af te vragen of de blondine wel door het kleine gat paste. Ze had nogal euh, grote vormen… Niet dat Katy daar echt op lette, maar soms dan was het er en dan viel het op, ya know? Gelukkig leek Cecille het op zijn minst te willen proberen en ze slaagde er zelfs in om helemaal binnen te komen. Katy wierp haar een vrolijke glimlach toe, blij dat ze samen op dit avontuur waren. De vraag die kwam had ze niet helemaal verwacht en zorgde dat de glimlach plaats maakte voor een bedenkelijk gezicht. “I mean, het is best donker…” zei ze, alsof Cecille dat zelf niet al door had. “Ik weet niet. Ik zie wel vormen. Niet zo goed als buiten, maar goed genoeg om te weten wat wat is.” Had ze een zeldzame skill waarmee ze kon zien in het donker als een Noctowl? Dat moest ze aan haar vader vertellen. Hij zou vast trots op haar zijn.

Eén van de Sableye kwam naar Katy toe en duwde een edelsteen in haar handen. Hij brabbelde er iets bij, maar als mens begreep ze natuurlijk niet wat hij bedoelde. Ze besloot maar gewoon de steen in haar handen te onderzoeken door hem te voelen met haar vingers en er naar te kijken voor zo ver dat mogelijk was. Sivar en Cecille kregen ook elk een steen in hun handen gedrukt en de Sableye pakten er ook elk een. “Oh! We gaan een spel spelen!” Ineens herkende Katy het. Ze ging wat beter zitten.

Katy had er niet bij stilgestaan dat sommige mensen nauwelijks tot niets konden zien in het donker. Ze twijfelde heel even of ze de Sableye moest vertellen dat Cecille niks zag, maar toen de steen in haar handen werd gestopt was ze die gedachte meteen vergeten. Meer stenen werden op een stapel voor hen neergelegd en Cecille vroeg wat voor spel ze gingen spelen. “Het is heel makkelijk. Je moet gewoon de stenen stapelen zonder de stapel om te gooien.” Het klonk niet heel spannend, maar de Sableye waren erg fanatiek en dat maakte het spelen met hen juist zo leuk. Het drietal begon door elk een edelsteen neer te leggen en zo het spel op gang te brengen. Katy legde haar steen er bij op en keek vervolgens naast zich. Nu de toren al wat hoogte had gekregen, zou het moeilijker zijn voor Cecille en Sivar om hem in stand te houden. Katy was benieuwd of het hen zou lukken.

Gespannen keek Katy toe hoe in het duister de stenen op elkaar werden geplaatst. Ze betrapte zichzelf er op dat ze hoopte dat het mis zou gaan, voornamelijk omdat dat betekende dat zij niet de verliezer was. Ze kende dit spelletje. Verliezen was niet leuk. Ze vroeg zich even af of de hulp van Sivar wel mocht volgens de regels, maar de Sableye deden er niks aan dus zou het wel goed zijn. Cecille slaagde er in om het goed te doen en de Sableye waren weer aan de beurt. Dit was hun spel dus zij waren er het beste in. De kans was klein dat ze zouden ver- luid gekletter klonk nog voor Katy haar gedachte kon afmaken. De tweede Sableye had de stapel omgegooid. De andere twee Sableye werden meteen wild. Ze begonnen de Sableye uit te lachen. Vervolgens klommen ze op de stapel edelstenen en pakten ze ze op, maar in plaats van ze opnieuw uit te delen begonnen ze de harde voorwerpen naar de verliezer te gooien. Katy deed vrolijk mee met het uitjoelen van de verliezer. Dat was nou eenmaal hoe het spel ging en ja, eigenlijk vond ze leedvermaak soms ook wel grappig.