Aromatherapy

Ze had niet anders verwacht, zei ze. Aiden keek eventjes weg, ergens vrezend dat ze weer zou beginnen over de alcohol, maar dat viel gelukkig enorm mee. Toen ze vroeg of hij met alcohol nog te houden was, hief Aiden zijn schouders kort. “Ik probeerde een meisje voor hem te regelen zodat ik geen last van ‘m had,” besloot Aiden toe te geven. “Maar helaas was die nogal saai.” Ja, dat was minder geslaagd dan verwacht. Hij had gehoopt dat die twee samen in die gesloopte kamer gingen liggen zodat Aiden de kamer van het meisje over kon nemen. Maar, helaas.
De Cyndaquil moest ook nog een naam, waardoor Aiden al verwachtte geen hulp te krijgen van Lilium. Toen ze echter de naam Claire noemde, hief hij zijn wenkbrauwen kort. Claire? Voor een Vaporeon (want hij had de evolutie al besloten)? … Ja, dat was eigenlijk wel leuk. Élise en Claire. “Claire klinkt goed,” zei hij, waarna hij zijn vingers aan zijn lippen zette en even floot, om de Eevee te wenken. Het kleine ding dribbelde op hem af en keek hem kwispelend aan, waarna hij even over haar kop aaide. “Vind je Claire goed?” Waarschijnlijk begreep ze er geen snars van, maar ze leek vrolijk dus het zou wel goed zitten.

Of hij verwacht had dat het lukken zou en hij hief zijn schouders. Toen hij echter wilde antwoorden, zei ze dat Seven Raven niet op die manier zag zitten. Aiden kon een korte lach niet onderdrukken. “Raven haar wel,” merkte hij rustig op. Maar, dat maakte verder niet uit. Toen ze door ging over dat ze hem tegen kwam in de Winding Woods, hief Aiden zijn schouders nog even. “Ik heb ‘m al ff niet gezien, vind ‘t wel prima.” Ja, het maakte hem niet denderend veel uit, eigenlijk. Het was niet zo dat hij Raven als vriend rekende. Over vrienden gesproken… “Hoe ken jij Manue-... Manolo?”
Pyro. “Klinkt goed,” zei Aiden, voor hij naar zijn Chikorita keek. Nu voor die nog een naam…

Lilium leek verbaasd dat Aiden Manolo kende en Aiden keek even weg. Ze had eens moeten weten. Hij was nog vele malen verbaasder geweest. Ze vertelde hoe Manolo en zij ontmoet hadden en Aiden glimlachte even licht. “Ja, Manolo en ik gaan ver terug,” zei hij. “Toen ‘t nog een meisje was, eh…” Aiden viel stil, nadenkend over zijn woorden. Liet hij de intieme verhalen maar zitten. “... Had ik misschien een piepkleine crush op Manuela. Haar hier als een jongen ontdekken doet mijn hoofd nog steeds zeer.” Hij was met kleine Manuela veel verder gegaan dan hij ooit met Lil dacht te gaan. Slecht, hoor.
Lilium verwelkomde Pyro bij ‘t team. Met een frons keek Aiden weer naar de Chikorita. Chiko… Chi… Shi… Shira? Sha.. Shanti? Shanti. “Ey,” riep hij naar de Chikorita, welke op hem af kwam hobbelen. “Dan denk ik dat Shanti voor jou voldoet.” De roedes van de Chikorita kwamen voor een moment tevoorschijn, terwijl deze een enthousiast geluid maakte. Eh, dat zou wel goed zitten.

Hoe lang het geleden was. Aiden fronste. “Ik denk tot een jaar of… vijf. Ik ben eigenlijk gestopt met haar zien toen ik Tyrion had en begon te trainen,” merkte hij met een fronsje op. “Niet lang daarna.. eh.. veranderde ze, schijnbaar.” Het was niet zo dat Aiden de verandering niet kon waarderen. Of, nou ja, waarderen was een verkeerd woord. Hij accepteerde het, maar het verwarde hem nog te erg om echt blij voor Manuela te zijn. Al was hij wel blij voor hem dat hij had gevonden wie hij was. Dat was al heel wat. Aiden moest alleen toegeven misschien gehoopt te hebben dat Manuela voor altijd Manuela zou blijven. Er waren immers maar weinig mensen waar hij om gaf.
Lilium’s vraag deed hem opkijken en even schrok hij lichtjes, zijn blik al gauw afwendend. “Je… Kwam ter sprake,” besloot hij het wat af te wempelen. “Het was niet… heel speciaal.” Hij had Manolo verteld een belangrijke vriendin te hebben en had gewoon niet verwacht dat hij Lilium zou kennen.
“En, danku. Al die nieuwe namen,” lachte hij even, ook doelend op haar team. Het was zeker heel anders ineens.

Toen Lilium vroeg of het vreemd voor hem was, knikte hij. “Ik ehm… Manuela…” Hij viel opnieuw even stil. “We waren best close geraakt, dus het was inderdaad heel vreemd. Ze was nooit als alle andere meisjes, maar dat was juist wat mij beviel.” Het was een heuse teleurstelling geweest. Maar, op zich maakte dat niet meer uit. “Maar, dat had allemaal toch niet meer uitgemaakt,” besloot hij daarom met een lichte glimlach te zeggen. Nee, nu had hij haar. En daar was hij heel blij mee.
“Klopt. Je team hiervoor was iets waar ik liever voor weg wandelde,” reageerde Aiden op haar woorden. Dit kwam meer door Alyss, maar goed. Een grijnsje trok over zijn gezicht. “Dit ziet er… Vriendelijker uit.”

Ergens was het misschien oppervlakkig dat Aiden zo anders keek naar Manolo dan naar Manuela, terwijl het karakter niet meer zou verschillen dan hij met zichzelf van vijf jaar terug verschilde. Toen hij Lilium echter aankeek, maakte het allemaal niet meer zo veel uit. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht. Hij had haar al gezegd dat het niet meer uitmaakte. “Want ik ben veel liever bij jou.” Dat zou duidelijk genoeg zijn, toch? Nee, zelfs als Manolo nu terug zou gaan naar hoe het ooit was, zou hij altijd eerder naar Lilium stappen. Dat mocht duidelijk zijn.
Dat iedereen ervoor weg wandelde was de bedoeling. Haar volgende woorden deden hem even zuchten. “Ik zorg er wel gewoon voor dat mijn arm niet meer wordt opengesneden, wat dacht je daarvan?” vroeg hij liefjes. Nee, hij was niet zo gek op het ziekenhuis. De rest van de dag, echter… “Ja, dat klopt… De rest van de dag was goed,” zei hij, het laatste gedeelte mompelend, alsof hij die woorden van eerst nog tegen moest gaan. De kermis was goed. Het reuzenrad was goed. Alles was goed. Alleen die Nate was minder.

Haar rode kleur deed Aiden glimlachen. “Wat zal het teleurstellend zijn als er ooit een dag komt waarop je niet meer rood kleurt als ik wat zeg,” merkte hij met een kleine grijns op. Het was… aandoenlijk. Het maakte meteen duidelijk dat hij haar toch wel op een goede manier in verlegenheid bracht. Want, als ze het niet waardeerde zou hij dat ook wel merken, daar twijfelde hij niet aan. Niet meer.
Zijn arm heel houden klonk goed. Haar volgende zin deed hem knikken. “Dat klinkt nog veel beter. Ik vind het een deal,” zei hij met een grijnsje. Ja, als zij zichzelf uit de problemen zou houden, dan konden ze bij elkaar zijn zonder dat hij de bodyguard hoefde te spelen, Hij prefereerde deze sfeer immers.
Toen ze vroeg of de kermis er nog zijn zou, hief hij zijn schouders kort. “Ik heb geen idee,” antwoordde hij. “Wil je gaan kijken of ‘ie er nog staat?” Hij hief zijn wenkbrauwen. De kermis, hmn?