Aromatherapy

Aiden was een professionele uitslaper en als er badges mee te winnen vielen, dan had hij de gyms niet meer nodig gehad. Hij was dan ook weer teruggevallen in een even diepe slaap, zijn arm om het blondje heen. Even had ze de tijd om rustig nog zo te liggen, te genieten van alles, voor Aiden weer eens liet merken waarom hij toch vaker alleen sliep. Hij draaide zich om, gewoon zonder los te laten, natuurlijk. Want, net als zijn schrijfster, kende hij in zijn slaap ineens enorm veel kracht en was loslaten overrated. Zonder haar los te laten wist hij zich op zijn zij te rollen, haar waarschijnlijk half over zich heen trekkend en daar gewoon compleet doorheen slapend.

Gewurm. Langzaam werd de jongen weer wakker uit zijn slaap en verslapte zijn greep, waardoor Lilium waarschijnlijk weer terug op haar plek belandde. Aiden draaide zich terug op zijn rug en keek haar wat wazig aan. “Huh?” kwam er verward uit zijn mond, duidelijk nog half-slapend en geen idee hebbend wat er nou eigenlijk net was gebeurd en hoe zwaar hij het momentje verprutst had in zijn slaap. Gelukkig had dit minder permanente effecten dan het de vorige keer had gehad. Met de palmen van zijn hand ging hij even over zijn gezicht, over zijn voorhoofd en ogen wrijvend. “Is het al tijd?” Tijd voor wat? Hij wist het zelf niet eens. Om op te staan, of zo. Het zou vast wel enige logica hebben. ‘s Ochtends was hij er niet zo bij.

Lilium legde zich weer naast hem neer en hij keek met een kleine glimlach naar het blondje. Toen ze begon te praten, snoof hij even geamuseerd. “Ik heb geen idee waar je het over hebt,” sprak hij poeslief, al kon hij wel één bij één optellen en wist hij wat er zo ongeveer gebeurd was. “En misschien wilde ik je gewoon niet graag loslaten,” knipoogde hij nog geamuseerd. Dit was echt een hele verandering. Ze hadden vaker in een bed geslapen en soms nog dichter bij elkaar, maar nooit was het met opzet, bewust. Dit keer was het zo normaal. Arceus. Hij had het nu toch echt eens goed gedaan.

Tuurlijk, had het meisje gezegd. Aiden had haar met een schaapachtige grijns aangekeken. Ja, eh, sorry Lil. Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. Waar hij overdag zijn best deed om rekening met haar te houden, bevond ze zich ‘s nachts gewoon in zijn koninkrijk en kon hij er niets aan doen als ze tegen hem aan gedrukt zou liggen. En echt spijten deed het hem ook niet. Sorry. Toen ze dan ook zei dat het koud was, grijnsde hij onschuldig. “Dan moet je je gaan aankleden,” zei hij, voor hij zijn arm uitstak. “Of je kruipt nog even hierheen.” Opstaan was misschien toch een goed idee. Of misschien ook niet. Optie twee klonk ook wel verleidelijk.

Ze koos voor optie twee en kroop weer tegen hem aan, waardoor hij zijn arm om haar heen kon slaan en even licht glimlachte. Dupperd dat het ook was. Maar, het was wel goed zo. Hij was al heel erg tevreden dat ze dit nu durfde, aangezien ze hem tot nu toe al zo vaak met een rode kop had aangekeken dat hij het idee had dat ze het zelfs nog heel eng vond om hem aan te kijken zonder meteen weer weg te kijken. Toen ze vroeg of hij lekker geslapen had, knikte hij rustig. “Ja, dat ging prima,” antwoordde hij, al klonk het nog altijd niet helemaal wakker. Immers was het nog wel Aiden. “En jij dan?” Ach, nog even zo blijven liggen kon geen kwaad, al moest hij niet weer in slaap vallen.

Tot haar plotselinge duikvlucht had ze goed geslapen. “Ja, eh,” kwam er droogjes uit zijn mond, even geamuseerd snuivend. “Dat is maar een risico dat je moet nemen als je niet aan de andere kant wil liggen,” merkte hij op. Hij was nou eenmaal bewegelijk in zijn slaap (< dit is de enige juiste verwoording). “Ik ben benieuwd…” mompelde hij nog, voor hij zich weer weg voelde zakken. Echt, hoor. Daar zouden ze iets tegen uit moeten vinden, want hoe vaak hij wel niet ‘s middags pas uit bed kwam rollen. En het zag er niet echt naar uit dat vandaag een dag zou worden waarop hij er vroeg uit kwam. Dit lag dan weer net wat te comfortabel.