Aromatherapy

Lilium leek nogal te schrikken van zijn actie, precies zoals hij gehoopt had. Met een zucht zakte ze tegen hem aan en even hield hij zijn arm omhoog, voor hij deze toch langs haar liet zakken. Ze zei hem niet meer uit te moeten dagen en hij lachte. “Dat had ik je van tevoren al kunnen vertellen, pup,” zei hij lachend. Ach, hij vond het nog wel vermakelijk. Het was niet zo dat hij van plan was iets met ‘r te doen wat ze niet zou kunnen waarderen, maar af en toe die reactie triggeren door haar even te laten denken van wel… Hij kon het niet helemaal laten en het was het helemaal waard.
“Wat vind je ervan als we aankomend weekend de boot pakken? Naar Hoenn vertrekken?” Een grijnsje trok over zijn gezicht. In alle eerlijkheid? Hij was Kalos spuugzat.

Ooit zou ze hem verbazen. Een grijns trok over zijn gezicht na de woorden. “Ik kijk uit naar die dag,” zei hij met een geamuseerd toontje. Nee, ze had hem eigenlijk al meerdere keren verbaasd. Maar, het was veel te leuk om te doen alsof dat niet zo was. Haar klieren ging gewoon zo makkelijk dat hij het nooit echt helemaal af zou leren. Sorry, Lilium.
Zo snel. Hmn? Aiden fronste even lichtjes toen ze erna begon te ratelen. “Te snel?” besloot hij te vragen, voor hij even uit het raam keek, neerkijkend op Lumiose City. Nee, hij was Kalos zat. Hij was Kalos spuugzat, zelfs. Hij wilde hier graag weg en als dat met haar kon, was het alleen maar beter. En het hoefde niet eens permanent, maar de komende tijd… Verandering was welkom.

Nee, maar ze had niet verwacht dat hij zo snel had willen gaan, zei Lilium. Toch wilde ze schijnbaar graag met hem mee, waarop hij een keer rustig knikte. “Klinkt goed,” zei hij met een lichte glimlach, even kijkend naar hun handen. “Ik ben Kalos gewoon even… beu,” besloot hij uit te leggen. En hij wilde het veel liever verlaten met haar dan alleen. Al zouden ze in Hoenn ook niet continu bij elkaar zijn, kon hij dan tenminste aan komen snellen als er iets was. En bovendien was het natuurlijk ook gezelliger. Raven enzo mochten mooi in Kalos blijven, die zou hij niet echt spectaculair missen.

Lilium zei ook wel graag eventjes naar een andere regio te willen en een lichte glimlach trok over Aiden’s gezicht. “Dan klinkt het als een deal,” zei hij rustig, even licht in haar hand knijpend. Ja, het was fijn om te weten dat ze met hem mee wilde. Dat was toch al een hele verbetering op alle twijfels die ze gehad hadden. Dat ze ook vroeg wanneer ze zouden gaan, deed hem wel goed. “Zeg ‘t maar. Ik dacht aan ‘t weekend, maar op zich kan voor mij elke dag prima.” Ze hadden nu afgesproken om samen naar Hoenn te gaan. Dat was toch een hele stap in zijn boekje. Ja, het ging allemaal een goede kant op. Werd toch eens tijd.

Dit weekend klonk prima, zei het blondje. Aiden glimlachte. “Dan is dat geregeld,” zei hij rustig. Ja, het klonk als een goed plan. Dat zeker. Toen ze dan ook zei blij te zijn dat alles goed was, knikte hij rustig. “Ja, het is… fijn om ongeveer te weten hoe alles zit.” Een glimlach trok over zijn gezicht. Het woord ongeveer had wat ingeslikt geklonken. Het was immers al een heel stuk duidelijker dan enkele dagen terug, maar alsnog waren er enkele vraagtekens. Want, in principe hadden ze niets. In principe zou hij nu naar buiten kunnen stappen en die Alana bellen. Natuurlijk ging dat tegen al zijn gedachten in en was het niet zo dat hij ontevreden was met Lilium, maar… Het was een vreemd idee.

Ongeveer. Lilium had het opgemerkt. Ze vroeg waar hij mee zat en voor een moment vernauwde hij zijn blik, haar wat twijfelend aankijkend. “Het is…” merkte hij rustig op, al weerklonk de twijfel duidelijk in zijn stem. Hij wendde zijn blik even af, om naar hun handen te staren, haar blik ontwijkend. Het was niets voor hem om er zo twijfelend over te zijn, maar daarentegen was het ook niets voor hem om… opgesloten te willen zijn, zoals hij het vroeger genoemd had. Hij had nooit de verplichting willen hebben om bij één iemand te blijven en nu was het juist wat hij wilde, alsof het ‘t laatste beetje zekerheid was dat nodig was. “We gaan samen naar Hoenn,” begon hij langzaam, soms twijfelend omdat hij zocht naar de juiste woorden. “Maar ik…” Good job, Aiden. Nu was hij net een verloren puppy en dat wilde hij niet zijn. Absoluut niet. Hij was toch veel harder dan dit? “... Terwijl ik niet weet in hoeverre je dit door wil zetten.” Wilde ze het uitproberen, of was ze klaar om… Wel, om het officieel te maken SAILING SHIPS? Hem die belofte te laten doen dat zij de enige was, een belofte die hij nog nooit gemeend had.

Ze zou het graag door willen zetten. Ze had gechoqueerd geleken waardoor Aiden bang was geweest toch een stapje te ver te zijn gegaan, maar dit… Dit was eigenlijk wel de beste bevestiging die je kon hebben, of niet? Als er twijfels waren, zou ze dit niet zeggen. Een kleine glimlach trok over zijn gezicht en toen ze zei graag bij hem te willen blijven, keek hij haar met een lichte frons aan. Zijn blik schoot van haar ene naar haar andere oog, even kort stil vallend terwijl hij zocht naar de juiste woorden. Hij was hier niet goed in, absoluut niet goed in. Hoe kon hij dit doen zonder- “Dus,” begon hij. “Wil je helemaal van mij zijn voor een serveerder je kaapt?” Een grijns trok over zijn gezicht. Yes, goed zo Aiden! Niet al te serieus want dan zou hij bezwijken. Hier kon hij nog net mee leven, ondanks het feit dat de vraag heel wat voor hem was.
Want, dan zat hij vast. En het was voor het eerst in zijn leven dat dat niet als een straf voelde.

Ja, dat wilde ze. Ze kneep in zijn hand en zijn mondhoek trok omhoog. Ze had getwijfeld en hij had ook aan haar gezien dat ze even niet goed wist wat ze moest zeggen. En dat begreep hij, want oh waar ze allemaal niet hadden gezeten in de afgelopen tijd. Hij had haar laten huilen en, heilige Arceus, zelfs hij was oprecht gebroken geweest. Hij wist nog precies wat hij dacht, de vier fouten die hij zichzelf toegewezen had. Zichzelf vertrouwen, egoïsme, doorzetten en haar woorden geloven. Het waren geen fouten geweest. Dat had hij zichzelf alleen maar wijs willen maken. Hij sloeg zijn arm weer om haar heen en probeerde haar voorzichtig tegen zich aan te trekken, juist zodat hij haar niet meer aan hoefde te kijken. “Dat maakt het perfect.” Zijn woorden klonken zacht, mompelend en bijna onverstaanbaar, maar het was vast wel duidelijk. Het was eindelijk klaar. De twijfels konden nu eindelijk plaats maken voor… Ja, voor andere twijfels. Betere twijfels. Twijfels die niet gingen over het verpesten of kwijt raken, maar over wat haar gelukkig kon maken. Hij kon dit. Zonder het te verpesten.