Aromatherapy

Ja, het zag er prima uit. Lilium vroeg hem of ze daar niet meteen in hadden kunnen gaan in plaats van in de Octillery en Aiden moest even lachen. “Ach, ik vond ‘m nog best wel leuk.” Een grijns trok over zijn gezicht. De attractie had hem niet zo geboeid, maar haar reactie erop was vrij mooi geweest, dus hij had het niet echt willen missen.
De attractie kwam tot stilstand en Aiden nam naast Lilium plaats. Hij zette de beugel over zich heen en voelde voor de zekerheid even of die van Lilium goed vast zat, al kwam de medewerker dit ook al snel genoeg doen. “Het zal heus wel meevallen,” zei hij met een kleine glimlach. Aangezien de beugel van boven kwam, kon je immers niet echt een kant op. Hij realiseerde zich wel dat dat betekende dat deze harder ging dan diegene waarbij er één stang was, aangezien je bij die uit je stoel zou vliegen als hij hard ging. De bank begon te bewegen en kwam boven tot stilstand, om een zwaai naar beneden te maken en zijn rondes te beginnen.

Hij had nooit echt zitten lachen om de attractie, maar het lachende gezicht van Lilium toen hun blikken kruisten, deed hem toch even gniffelen. Ja, het was fijn om haar oprecht vrolijk te zien. Het was iets wat hem een moment lang onmogelijk had geleken, iets wat het alleen maar fijner maakte dat ze het in zijn bijzijn zo vaak scheen te zijn. Alles ging goed. Hij had dat nooit gedacht.
Het duurde niet al te lang voor de attractie weer stopte en hij eruit kon stappen, om Lilium’s hand te pakken en haar de attractie uit te helpen, in de hoop dat ze niet op haar snufferd ging zoals een bepaald persoon ooit misschien wel stiekem per ongeluk had gedaan.. “Heb je zin in nog een attractie of gaan we richting ‘t reuzenrad?” besloot hij haar met een lichte glimlach te vragen. Omdat ze toch in dezelfde kamer sliepen, was het niet zo dat ze dan al afscheid hoefden te nemen.

Het reuzenrad klonk leuk, zei Lilium. Aiden glimlachte lichtjes, haar hand nog altijd beet houdend. “Helemaal prima,” zei hij zacht, maar net hard genoeg voor haar om te verstaan. Hij zette zich aan het lopen, haar meenemend, zodat ze weer richting het reuzenrad zouden gaan. Hij was toch wel benieuwd, want waarom wilden ze het nou eigenlijk daarmee eindigen? Het uitzicht had hem niet uitgemaakt. Maar goed, het zou wel weer. De vorige keren had het reuzenrad goed uitgepakt, dus misschien dat het dat gewoon een beetje was.
Het duurde dan ook niet erg lang voor ze in de rij stonden voor het reuzenrad. Hij keek even op het blondje neer met een lichte glimlach, zacht in haar hand knijpend. Nee, voor nu hoefde er even niets gezegd te worden. De rust zou wel komen in het reuzenrad.
Toen het karretje eenmaal voor hen stil stond, besloot hij er eens als eerste in te stappen en te gaan zitten. Kijken waar zij zou gaan zitten.

Daar zaten ze dan weer. “Ik kan je weer heel eng aan gaan staren,” merkte hij met een grijnsje op, in de poging de toch wel wat vreemde sfeer wat te verlichten. Hij leunde wat tegen het raam aan om haar aan te kunnen kijken. Hij herinnerde zich de laatste keer reuzenrad nog wel nadat Anita het vorige topic er even bij had gepakt. Hij had zichzelf niet haar eerste grote fout willen laten zijn. Zonder het door te hebben trok er een lichte glimlach over zijn gezicht heen. Nee, dat was niet zo. Hij kon zichzelf geen fout van haar laten zijn. Hij zou haar veilig houden en die glimlach op haar gezicht krijgen. Zolang hij dat nog voor elkaar kreeg, was alles goed. Want, zolang ze bleef lachen en zich veilig voelde, kwam hij al een heel eind.

Anders moest ze maar buiten zijn zicht gaan blijven. “Dan moet ik maar moeite gaan doen om je bij me te houden, is het niet?” Een geamuseerde grijns trok over zijn gezicht. Nee, ze moest niet buiten zijn zicht blijven. Dat zou hij niet echt kunnen waarderen. Toen het blondje echter opmerkte dat het prikken nog best goed had gewerkt en nog een poging deed, schoof hij wat richting de muur. “Ey!” bracht hij uit, voor hij haar even met een lichte frons uitkeek. Meteen uitschakelen of eerst nog even aanvallen? De keuze was snel gemaakt en hij deed een poging om haar in haar zij te porren, in de hoop hierna haar handen beet te kunnen pakken zodat ze machteloos stond. Oh, wat was het leuk om sterker te zijn.

Hij mocht zijn best doen. “Zal het zo lastig worden, ja?” vroeg hij met een grijnsje. Het was vreemd. De laatste keer had hij gedacht dat het reuzenrad goed was, maar eigenlijk… Nee, er waren zoveel twijfels geweest, zoveel vergissingen die hij beging. Zoveel waanbeelden die hij zag, omdat hij gewoon niet scheen te kunnen geloven dat… Dat het eens goed zou gaan. Wie zou toch gedacht hebben dat de irritante, blonde pup van een half jaar geleden degene zou zijn die dit zou veranderen.
Met haar vrije hand probeerde ze hem te porren, waardoor hij deze beet probeerde te pakken, om haar handen boven haar hoofd vast te houden. Strijdend ten onder, had ze gezegd. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht. “Misschien moeten we nog werken aan je fysieke kracht,” zei hij met een grijnsje, voor hij zijn wenkbrauwen hief. “Want wie weet wat ik hier allemaal met je kan doen.” Het feit dat zijn ene mondhoek net wat verder omhoog trok was verradend. Hij zou nooit iets tegen haar zin in doen. Het was gewoon een klein beetje leuk om haar te laten schrikken en haar vervolgens uit te lachen. Iets over een Seedot die hij nooit helemaal kwijt zou raken.

Intelligent kon hij het niet noemen. Het meisje zei dat hij haar moest verrassen en voor een moment trokken zijn wenkbrauwen omhoog. Haar rode wangen en niet al te zekere blik waren genoeg om zijn wenkbrauwen echter weer te laten zakken. Goed zo. Hij kon haar eens flink laten schrikken. Haar dunne polsjes verplaatste hij in zijn ene hand, zodat zijn andere langs haar zij naar beneden gleed. Heilige Arceus, ze zou nog echt even kunnen denken dat hij iets van plan was ook. Maar, alles wat er gebeurde was een flinke por op exact het goede plekje, waarna ze lachend los gelaten werd en hij weer tegen het raam aan leunde. “Dupperd.”