Aromatherapy

Lilium grapte even dat hij haar onder vreselijke druk zette en ze leek peinzend na te denken. Aiden had ook echt geen idee wat hij zou willen hebben van de dingen die men hier vinden kon. Hij was niet echt eh… Het type om veel waarde te hechten aan objecten. Zijn Holo Caster werd ook niet al te vriendelijk behandeld. Heck, zelfs zijn Pokéballs zagen er niet uit en dat waren de enige objecten die nog echt waarde hadden ook. Hij keek dan ook op toen Lilium weer sprak en hem iets overhandigde. Bij het zien van het ding in zijn handen begon hij te lachen. “Een Scizor, ja?” vroeg hij geamuseerd, zijn Holo Caster uit zijn broek vissend en het ding erin klikkend. Nou, misschien ging die dan nog wat langer mee. “Ziet er prima uit, bedankt,” knipoogde hij geamuseerd, voor hij om zich heen keek. “Dus, als je vast verzint wat je hebben wil, dan lopen we naar de schiettent.” Een onschuldig grijnsje gleed over zijn gezicht. Want, op schieten had hij altijd keihard geoefend. Hoe moest hij anders indruk maken op zijn dates? Juist ja. Knuffels deden wonderen.

Een Scizor, want ze wist dat hij het een leuke Pokémon vind. Aangezien haar woorden twijfelend klonken, grijnsde hij al snel. “Ja, Scizors zijn gaaf,” besloot hij maar te bevestigen, voor het geval ze nog zou denken dat hij het niet waarderen zou. Nee, hij vond het nog wel een leuk cadeautje. Sowieso moest je een gegeven Ponyta niet in de bek kijken. Haar opmerking dat hij dan bereikbaar was, deed hem een wenkbrauw heffen. “Ach, als ik ‘m liet vallen kocht ik meteen een nieuwe,” gaf hij toe. Hij was niet zo handig met zijn Holo Caster, omdat hij dan ondertussen aan het vissen was of zo en dan viel alles in het water. Letterlijk.
En als ze wilde dat hij koos. Aiden begon te lopen en keek haar met een glimlachje aan. “Dan zul je maar op me moeten vertrouwen. Ik dacht dat ik de vorige keer een mooie Ariados zag hangen,” zei hij, haar even aankijkend om haar reactie te zien.

De centen groeiden op zijn rug, merkte ze op. Aiden hief zijn schouders kort. “Nah, maar het laten repareren kost me weer te veel moeite.” Nee, hij was niet goed met apparaten. Het was ook niet echt iets waar hij veel waarde aan hechtte. Met zijn Pokémon ging het goed en zolang dat zo bleef, was hij allang tevreden. Als Lilium dan ook nog eens heel bleef, was het al helemaal prima.
Misschien koos ze wel zelf. Aiden snoof even geamuseerd en hoorde hoe ze vroeg of hij haar aan het pesten was. “Ik? Pesten? Noooit,” sprak hij onschuldig, tot stilstand komend voor de schiettent. Zo, hier had hij jaren op geoefend. Wat had hij toch een mooi puberaal bestaan geleid. Met een grijnsje pakte hij een geweer op en richtte hij het op één van de bewegende doelwitten. Hij sloot een oog, zette één voet voor de anderen en wachtte tot die dikke man eens aan de kant stapte, voor hij schoot.

Hij had het absoluut geraakt. Hij had het poppetje van nog geen tien centimeter hoog recht tussen de ogen geraakt. Hij had een prijs in handen genomen en had zijn plaats weer eens duidelijk gemaakt. hij had die grote Celebi-knuffel uitgezocht en gehoopt dat Lilium het niet zou verbranden.
Dit allemaal zou gebeurd zijn, als ze hem niet in zijn vinger porde. geschrokken haalde hij het geweer naar zich toe, waardoor het gele, best wel harde, balletje tegen de dikzak aanschoot en onmiddellijk verwijdde Aiden’s ogen en gooide hij het geweer neer, zich snel omdraaiend en even in stilte afwachtend, voor hij weer stilletjes omkeek en zag hoe de man wat gromde en ergens anders ging staan, door de drukte niet wetend wie hem zojuist een klein, blauw plekje had bezorgd. “Hey, Lilium,” sprak hij zielig. “Moest dat nou?” kwam er wat beteuterd uit, voor hij een grijnsje op zijn gezicht toverde. Hij bracht zijn mond naar haar oor en grijnsde zijn tanden bloot. “Vergeet niet dat we vanavond in één bed slapen,” sprak hij liefjes. Een soort subtiel dreigement. Hierna pakte hij het geweer weer op en schoot hij. Net niet helemaal raak, maar genoeg voor de op één na grootste prijzen: ietsje kleinere knuffels, zodat ze het wat beter bij zich kon dragen. Ach, dat was ook goed. “Wil je zelf kiezen?”

Aiden had zijn voet recht gezet, zijn oog gesloten en focuste zich op de bewegende doelwitten. Hij had het kunnen raken, als hij niet net wat te vroeg de trekker overhaalde. De hoed van de cowboy schoot van zijn kleine koppie af en het was net geen voltreffer, maar het was genoeg voor een aardige prijs. Lilium zei dat Aiden mocht kiezen en zijn blik gleed over de knuffels, om bij twee Kanto-knuffels te blijven hangen. Tauros en Mew. Al was er die neiging om haar te klieren, vond hij het stiekem net iets te leuk als ze oprecht blij was met het cadeau. “Honderdeenenvijftig,” zei hij daarom. De man knikte en haalde een roze knuffel uit de rij, om het aan Aiden te geven. Met een grijnsje hield hij het richting Lilium. “Mew,” verklaarde hij met een onschuldige, bijna vragende, grijns op zijn gezicht. Mew zou goed zijn, toch…? Hij wist het niet.

Succes. De prijs was in de smaak gevallen, want ze bedankte hem en zei dat hij heel leuk was. Ze had de knuffel tegen zich aan gedrukt en vroeg hem waar hij heen wilde, waarop Aiden kort zijn schouders hief. “Dat ligt eraan,” zei hij. De laatste keer hadden ze elkaar enkele attracties in gesleurd, maar hij was hier meer voor de sfeer dan voor die enge attracties. “Wil je nog ergens in?” Hij vond het allemaal wel prima, maar als ze geen behoefte meer had aan al die spannende, rondzwaaiende attracties, dan kon hij haar wel meenemen het reuzenrad in. Alhoewel… Nee, ze moest de bank nog op. En misschien in de Chaos. Yep, dat moest nog even gebeuren. “Ik wilde namelijk nog wel even naar de bank?” Die was niet heel eng, maar de eerste keer maakte je maag toch wel een sprongetje.

Ze kende niet zo veel attracties, zei Lilium. Het kwam dan ook niet echt als een verrassing dat ze vroeg naar de bank. Hij stak zijn hand naar haar uit, wachtend tot ze hem aan zou nemen of niet, voor hij weer begon te lopen. “Het beweegt en draait een beetje zijwaarts, maar je blijft recht zitten dus het komt niet eens in de buurt van over de kop gaan,” zei hij met een kleine glimlach. “Dan kunnen we daarna de Chaos eens opzoeken,” zei hij met een kleine glimlach. “Misschien gun ik je daarna wel wat rust in het reuzenrad.” Hij keek haar niet aan en liet het nonchalant klinken. Het zou vast wel goed zijn, toch? Het reuzenrad was goed. Heel goed. Toch?

De bank klonk op zich nog wel leuk, zei ze. Ze had zijn hand aangenomen en met het blondje aan zijn zijde wandelden ze richting de bank, voor zover hij zich herinneren kon welke kant deze op was. Hij hoorde hoe ze zei dat de Chaos wat enger klonk, maar haar volgende woorden deden hem licht glimlachen. “Er is vrij weinig nodig om die weer op te zoeken,” zei hij met een lichte glimlach, voor de bank in zicht kwam. Hij was nog bezig, dus Aiden knikte er een keer heen. Het ding zou bijna tot stilstand komen en dan zouden ze erin kunnen, want voor dat ding hoefde je meestal niet te wachten. “Kijk, die valt wel mee toch?” vroeg hij met een kleine glimlach. Ja, echt eng was deze niet te noemen.