Aromatherapy

Als hij nou van hetzelfde uit zou gaan. Hij keek haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dit was zo’n goed moment. Een moment van pure eerlijkheid, één die hem net genoeg vertrouwen erin zou geven om niet opnieuw terug te deinzen. Nee, dit was veel beter. Ze ging door, hem vertellend dat zolang hij zeker was van zijn zaak, zij dat ook was. Dat ze misschien wel ergens kwamen als ze beiden ervan uit gingen dat ze het beiden wilden. Hij knikte langzaam. “Ja,” zei hij. Geen nee, dit keer. “Dat klinkt… Veel beter.” Een lichte glimlach trok over zijn gezicht, terwijl hij even naar het bakje friet staarde, nadenkend, voor hij haar weer aankeek. “Ik was bang je ergens in te pushen, dat je verlegenheid meer in de buurt kwam van ongemak.” Als ze toch eerlijk waren.. Als ze dit toch eens hadden gedaan voor Hoenn, hoe zou het dan zijn?

Het was vreemd. Aan de ene kant voelde hij zich ongemakkelijk erbij. Hij was nooit het type geweest om zijn gevoelens in woorden om te zetten en hij moest hier dan ook vaak heel goed over na denken voor het hem lukte. En nu zaten ze hier, precies dat te doen. In een snackbar.
Lilium vertelde over haar verlegenheid, over hoe ze er nooit aan gewend zou raken als hij haar ervan af zou schermen. Dus… Ze wilde eraan gewend raken. Dat was goed, dat was… Dat was heel goed, zelfs. Ja. Ze vertelde dat hij geen ongemak veroorzaakte en de daarop volgende woorden deden hem glimlachen. Maar een pup, hmn? “Ik ben bang dat je al heel lang niet maar een pup meer bent,” zei hij met een lichte glimlach, zijn blik weer op haar richtend. Dit was goed. Dit was heel erg goed. Ze had zich nu duidelijker gemaakt dan ooit tevoren. Bij één etentje, in een snackbar, wist hij nu zeker dat ze met hem door wilde gaan en dat ze eraan wilde wennen, dat hij haar niet pushte… Het was allemaal een beetje heel erg perfect. Het gaf hem bijna die angst weer om alles te verpesten. Bijna. “En ik denk ook niet dat je dat weer wordt.” Nee, hij zag haar ondertussen al heel anders.

Lilium legde haar hand even op die van hem, waardoor hij licht glimlachte. Het was heel vreemd, zo vreemd, om hier weer met haar te zitten. Hij had zichzelf zo hard geprobeerd wijs te maken dat hij niet om haar gaf, dat haar gezondheid alles was en dat het daarbij blijven zou. Maar onderhand wist hij dat hij zichzelf aan het voorliegen was. Lilium was… Lilium was op het moment misschien wel de enige die hij volledig vertrouwde, voor wie hij zijn muren liet zakken. Hij wilde dat niet meer kwijt.
Ze vertelde hem dat hij af en toe nog steeds een Seedot was, maar veel beter te hebben en niet zo maar een kwal meer. Hij lachte even kort, haar weer aankijkend. “Tjah, een beetje Seedot zal ik altijd blijven,” zei hij met een lichte glimlach. Voor een moment twijfelde hij, maar uiteindelijk leunde hij over de tafel richting het blondje toe (oh Arceus daar gaan we) en bleef hij voor een moment voor haar hangen, haar weer die ene kans gevend om te ontsnappen als ze het nodig had, voor hij zich nog iets verder naar voren zette.

Dit was het meest romantische dat ooit was gebeurd in Snackbar Wong.

Als hij geen Seedot meer was, dan was hij Aiden niet meer. Het was ook wel zo. Net als dat zij Lilium niet meer zou zijn als het laatste beetje onschuld ooit verdwijnen zou. Het maakte ze, gaf ze net dat beetje originaliteit waardoor het werkte.
Het was zoals elke keer, dat net voor hij het doorzette, hij toch licht twijfelde. Dit soort dingen zou hij niet snel doen zonder dat beetje toestemming nog te vragen, niet tot de dag waar haar toestemming vanzelfsprekend was. Het was immers ook dit keer zo dat ze licht schrok, maar het duurde niet lang voor ze zich voorover boog.
En daarmee was alles weer goed. Toen Aiden zich weer op zijn plek neerzette, wierp hij even een blik naar Wong (wie deed alsof ‘ie niet keek), voor hij Lilium weer aankeek. “Wat zeg je ervan? Gaan we richting de kermis?” besloot hij te vragen. Ja, alles was… Alles was heel goed.

De drukte in de kermis… Viel mee. Misschien omdat hij er al zo lang stond, misschien omdat het geen weekend was. Maar, al met al… Liepen ze niet over de hoofden dit keer. Je moest je wel af en toe langs iemand duwen en er stonden zeker rijen, maar het was beter dan de laatste keer. Alhoewel… Aiden leunde wat naar Lilium toe zodat ze hem zou horen over de herrie van de kermis. “Weet je al waar je in wil?” vroeg hij. Want, ja. Deze keer was het echt veel beter dan de vorige keer. Deze keer wisten ze wat ze aan elkaar hadden. Deze keer wist hij dat hij niet egoïstisch was als hij haar naar zich toe trok. Arceus. Hij had zichzelf vroeger voor de kop geslagen als hij zou toegeven wat ze met hem deed.

Lilium wilde graag naar het ballen werpen, zodat ze nog iets voor hem kon winnen. Tenzij hij iets anders wist. Hij schudde zijn hoofd. “Nee, klinkt als een plan,” zei hij geamuseerd, even om zich heen kijkend voor hij begon te stappen zodat ze richting het ballen gooien gingen. “Dan zal ik daarna weer ‘ns voor je schieten,” merkte hij geamuseerd op, heus niet net wat te trots op zijn schietkunsten. Nee, hij zou opnieuw iets voor haar winnen. Het was alleen even kijken wat. Weer een knuffel, dat zeker, maar iets wat ze niet verbranden zou, als het even kon.

Zijn hand werd beetgepakt en dit keer schrok hij er niet echt van. Hij klemde zijn vingers voorzichtig rond de hare en keek haar met een kleine glimlach aan, terwijl ze zich langs de mensen waanden. Het was vreemd om zo vaak op deze plek te komen dat je de weg ging kennen, maar de kermis bracht hem nu positieve herinneringen, dus hij vond het goed. Vooral aangezien het elke keer beter leek te worden. Een keertje extra was dan al helemaal goed.
Lilium had haar bal en werp het naar de blikken. Niet alles ging om, maar toch een gedeelte, waardoor ze iets mooiers uit mocht zoeken dan de lelijke parasect sleutelhanger. Echter had hij echt geen idee toen hij moest uitkiezen. “Nee, ik wil dat jij het uitkiest. Dan is het beter,” zei hij. Dan was het een echt cadeautje van haar. Als hij het zelf uit zou kiezen, was het toch nog net iets anders. Hij was benieuwd naar wat voor frutseltje hij krijgen zou voor deze moeite.
En natuurlijk zou zij gewoon de grootste knuffel krijgen die er stond. Want, hij had een mannenego. Een heel groot mannenego die gevuld moest worden met schieten en betalen. Alleen dan kon hij het allemaal goed en wel aan.