Aromatherapy

Lilium leek het gelukkig niet heel erg te vinden, al zuchtte ze wel even. Zou hij dan toch- Nee, het zou best wel goed zitten. Misschien dat hij er nog een keer naar zou hinten om het zeker te weten, maar hij ging maar van het beste uit. Toen ze dan ook even later opmerkte dat dit voor het eerst was dat ze zowaar een kamer hadden kunnen regelen die ze wilden, hief hij zijn schouders. “Je leek anders vrij verrast toen ik de kamer had geregeld,” zei hij met een geamuseerd grijnsje. “Dus misschien de kamer die ik wilde?” Hint, hint. Liet even merken dat het niet zo erg was, dan was hij weer even gerust gesteld. Het was in ieder geval al een betere manier dan terugdeinzen.
Lilium had meer vertrouwen in Amore dan hij had en hij zuchtte, de deur openend en erdoor stappend. “Je had de ravage in Hoenn moeten zien. De ventilator was zelfs kapot. De ventilator,” zei hij. “En ik weet niet hóe, maar de kamer was afgefikt.”

Lilium had niet op zitten letten en had er niet over nagedacht, vertelde ze. Ze zei dat ze de kamer wilde nu hij met het idee gekomen was en zijn mondhoek trok wat gerustgesteld omhoog. Ze zei zelf nooit met het idee te durven komen en hij snoof eventjes. “Ach, vroeg of laat ben je een sociale heldin,” zei hij plagerig. Hij was benieuwd of ze zich ooit genoeg op haar gemak zou voelen om het te doen. Misschien moest hij toch altijd degene zijn die ermee kwam.
“Amore en Nanook waren de enigen buiten hun ball,” zei Aiden toen Lilium opmerkte hoeveel fire types hij had. “Maar goed,” zei hij vervolgens, het onderwerp afsluitend en de deur achter zich dicht trekkend. “Is de snackbar oké?” vroeg hij met een grijnsje. Het was niet heel classy, maar hey. Patat was goed. Patat was altijd goed. Vooral voor een kermis, want echt classy was dat nou ook weer niet.

Met een kleine grijns wandelde Aiden de snackbar binnen, het blondje aan zijn zijde. Het was een vrij kleine snackbar, met felle lampen en een chinees die vrolijk aan kwam waggelen. ‘Hallo Anita!’ riep de man enthousiast, zoals altijd. Aiden keek ‘t blondje even voor een moment aan. “Verzin je vast wat je wil hebben?” vroeg hij, waarna hij meneer Wong (zoals hij wel zou heten gezien de naam van de snackbar) aankeek. “Voor mij graag een pikanto en een patat speciaal,” zei hij vervolgens. “En een cola.” Oh ja, dat ook nog. Hij was benieuwd of Lilium nu al zou weten wat ze hebben wilde.

Wong zette zich aan de kassa en begon te typen als een echte Chinees. Niet dat chinezen anders typten. Alhoewel ze waarschijnlijk een ander toetsenbord hadden. Maar goed, het ging weer om het principe. Hij noemde het bedrag en Aiden stapte langs Lilium, om de man het geld te overhandigen. “Houd het wisselgeld,” zei hij tegen de man. Dat ging toch over nog geen euro. Vervolgens keek hij Lil even veelzeggend aan. Echt niet dat zij ging betalen. “Kom, dan gaan we zitten,” zei hij, voor hij richting een tafel liep. Normaal zou hij het in een snackbar niet doen, maar om haar te klieren schoof hij toch d’r stoel naar achteren. Hoe lang zouden ze dat nog volhouden?

Lilium ging op de andere stoel zitten en een kleine zucht kwam uit Aiden’s mond, voor hij plaatsnam op de stoel die hij naar achteren had geschoven. Hij zette de twee blikjes op tafel neer en schoof één haar kant op, om de zijne te openen en er een slok uit te nemen. “Hier zijn inderdaad in ieder geval geen vervelende serveerders,” merkte hij met een lichte glimlach op. Van meneer Wong had hij immers weinig te vrezen, iets vertelde hem dat Lilium daar niet echt voor viel. Te oud, te chinees ook misschien wel. Als ze op Chinezen viel was het namelijk heel verkeerd gegaan in haar keuze op het moment. “Misschien moet ik vanavond maar weer een knuffel voor je winnen.” Een plagerige grijns trok over zijn gezicht. Want, ja, die vorige…

Lilium merkte op dat het een engerd was en Aiden knikte instemmend. Goed zo! Vond hem maar een engerd. Niet je nummer geven. Goed zo, brave Lilium. Ga zo door. Daar kon hij mee leven. Haar vraag of hij haar ooit nog voor de lol passoa zou voeren, deed hem even fronsen. “Waarschijnlijk niet. Jouw tolerantie is niet eens grappig meer, zo zielig,” zuchtte hij. Hij had heel wat meer nodig voor hij de effecten van alcohol voelde.
Ze moest nog iets winnen wat niet zo lelijk was als die parasect sleutelhanger. Aiden grijnsde. “Kan je dat?” vroeg hij plagerig, waarna Wong aan kwam wandelen met het eten en het op de tafel zetten. Aiden knikte even dankbaar, voor hij zijn twee bakjes en een vorkje van het blad pakte en een patatje in zijn mond stopte. Zo.

Dan waren ze het daar over eens, want Lilium wilde geen alcohol meer. “Klinkt saai, maar wijs.” Aiden grijnsde eventjes. Ja, hij kon af en toe een slokje wel waarderen. Iets wat… niet al te goed was gegaan de afgelopen tijd, maar als hij zich weer aan de weekends kon houden, dan zou het allemaal al een stuk beter gaan. Ze kon heel erg veel winnen als ze niet gepord werd. “Overdrijven is ook een vak,” antwoordde Aiden hier liefjes op. “Ik ben allang blij als we die Nate niet weer tegenkomen,” ging hij nog even door.
De patat was gekomen en Lilium zei het af en toe te prefereren over een restaurant. “Hmn. Ik houd wel van restaurants,” merkte hij met een grijnsje op. “Maar, af en toe is dit zeker een welkome verandering.” Ja, de patatjes gingen er altijd wel in.