Aromatherapy

Ze deden de starts altijd samen. Een kleine glimlach trok over zijn gezicht en hij pakte de hand van het meisje beet, er even naar kijkend. “Ik start graag met jou,” merkte hij rustig op, even plagerig grijnzend. Ja, ze hadden dit al eens eerder gedaan. Toen had hij echter Tyrion teruggekregen en wat was hij blij geweest. Toch merkte hij wel aan de Pokémon dat hij ouder werd. Eerst zou hij hem door hebben laten gaan tot het eind, maar nu merkte hij haast, alsof de Pokémon bang was zijn energie te verliezen.
Zijn team begon steeds meer te lijken op iets wat zij zou kunnen trainen. “Onderschat Arya niet,” grijnsde hij. Nee, Arya luisterde naar hem, maar hij had het idee dat ze nooit een commando van een ander zou accepteren. Tyrion deed dit wel.
Holly. “Klinkt prima,” zei hij met een kleine glimlach, zijn blik werpend op de Chikorita. “Dus, zullen we d’r zo meenemen?” Hij miste Élise stiekem wel een beetje en wilde haar terug gaan halen.

Lilium’s woorden deden hem even glimlachend zijn hoofd schudden. Dupperd. Maar, hij was allang blij dat ze nu zoveel grapte. Ook al waren ze lang niet allemaal even grappig. Maar de sfeer tussen hen was veel lichter geworden en dat maakte het veel fijner om bij haar te zijn. Hiervoor moest hij over elk woord nadenken en dat dat nu niet meer zo was, was een welkome verandering.
Ze zou Arya nooit onderschatten. Goed zo. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht. “Dat, en ze manipuleert Tyrion om eten voor d’r te halen,” merkte hij op. Ze was echt de koningin van de groep, hij was benieuwd hoe het zou zijn als er ooit een nieuw vrouwtje in het team kwam dat uit was op die rang. Niet dat hij van plan was een nieuwe dame in zijn team te nemen.
Lilium tilde de Chikorita op en zei klaar te zijn, waardoor Aiden opstond en even glimlachte. “Prima, dan ga-” Dan gaan we. Behalve het feit dat de terrorist tegen zijn been liep te slaan met haar blad. En kopstoten, die kwamen er ook tussen. Aiden zuchtte een keer. “Terrorist.”

Lilium zei te geloven dat het ding mee wilde en Aiden fronste even, weer door zijn knieën zakkend en kijkend naar de Chikorita. “Je bent het tegenovergestelde van wat ik ooit wilde,” mompelde hij, het ding strak aankijkend. Zwak, gras, klein, onhandig… Een zucht kwam uit zijn mond en hij pakte het ding op, om het tegen zich aan te drukken en in zijn arm te houden. “Prima dan, maar dan krijgt het dezelfde behandeling als de rest…” Hij grijnsde naar het beestje, maar dat begon enkel gemotiveerde geluidjes te maken. Aiden zuchtte een keer. “Dan moet ik Amore nog even halen en dan kunnen we het klaarmaken.” Hij nam immers aan dat er wel een vergoeding gegeven moest worden en en anders moest er in ieder geval geregistreerd worden dat de Pokémon meegenomen was. “Lijkt erop dat we elkaar dan nog maar wat meer moeten zien om de nestgenootjes niet te scheiden,” knipoogde Aiden naar Lilium, terwijl ook hij over het hekje stapte.

Lilium’s woorden deden hem zuchten. Het was niet makkelijk om voor Pokémon die niet zo mak waren een eigenaar te vinden. “Laten we dan maar medelijden met je hebben en je meenemen, is ‘t niet?” vroeg hij met een kleine glimlach aan het monster, welke zijn vinger in haar mond had genomen en had besloten dat het een goed idee was om hier zo hard mogelijk op te bijten. Iets wat eigenlijk best wel zeer deed, maar dat besloot hij vooral te negeren. Op haar volgende woorden glimlachte hij onschuldig. “Vind je?” vroeg hij liefjes. De laatste tijd wel weer, ja. Hij was blij dat het beter ging.

Het duurde niet lang voor ze bij het Center waren. Net als Lilium stond Aiden voor een PC, Amore op zijn schouder houdend. “Het lijkt erop dat we alles gaan veranderen, Amore,” sprak Aiden met een kleine glimlach. Tyrion, Khaleesi, Garrett… De drie Pokéballs verdwenen en het duurde niet lang voor Aiden de balls kreeg waar hij om gevraagd had. Élise en de Eevee zonder naam. Dat moest hij ook nog gaan doen. De Eevee en Chikorita een naam geven.
Hij leek sneller klaar dan Lilium en zette zich achter haar neer, zijn hand met een plofje op haar hoofd terecht laten komend toen ze zei dat het lastig was. “Dat komt wel goed,” zei hij met een kleine glimlach, voor hij weer een stapje naar achteren deed. “Wat dacht je ervan als we een parkje of zo opzoeken en onze hele teams er los laten? Denk dat ze dat allemaal wel verdiend hebben,” zei hij, aangezien beiden Pokémon uit de box hadden gehaald. Plus, een parkje met Lil zou vast wel gezellig zijn. “Dan kunnen we zelfs eerst wat te eten halen en daar wat eten?” Een soort Picknick. Met de Pokémon. Oh, Arceus, wat was er met hem gebeurd.

Hij had haar laten schrikken. Het blondje draaide zich naar hem toe en hij grijnsde zijn tanden bloot, haar geamuseerd aankijkend. Ze was hem nog veel te schrikachtig, maar dat kregen ze er vanzelf wel af. “Er is niets om van te schrikken,” zei hij met een geamuseerd glimlachje. Niets om bang voor te zijn.
Het klonk als een fantastisch plan, maar het leek niet bij hem te passen. Hij hief zijn wenkbrauwen en al gauw ontstond er een geamuseerd grijnsje op zijn gezicht, haar volgende woorden bewust negerend. “Als je niet tevreden bent kunnen we altijd iets gaan doen wat… Beter bij mij lijkt te passen?” Hij leunde wat naar haar toe, maar hield al gauw zijn gezicht niet meer in de plooi en leunde weer naar achteren. “Ik reis ook, Lil. Zo besteed ik mijn meeste middagen,” besloot hij uit te leggen. Hij was gesteld op zijn Pokémon en gunde ze zoveel mogelijk tijd buiten hun ball. Hij zat dus vaak genoeg met wat te eten in ‘t gras (meestal gewoon een boterham of zo), terwijl zijn team de vrijheid had.

Hij was het. Er was zo veel om van te schrikken. Aiden zuchtte een keer. “Wat een liefde weer,” merkte hij met een dramatisch zuchtje op, maar hij grijnsde al snel weer. Nee, het was prima zo. Ooit was ze bang voor hem geweest en het was vreemd om te zien hoe alles zo hard tussen hen veranderd was. Hij was haar op een bepaald punt echt zat geweest, maar toen ze daar had gezeten, huilend om haar ouders… Arceus. Van daaruit was het gaan veranderen, was het niet?
De picnic leek haar een goed idee, waarna ze zei hem maar te plagen. Hij snoof even verontwaardigd. “Ga je nou mijn rol overnemen?” vroeg hij verbaasd, maar al snel genoeg lachte hij kort en deed hij een pas naar achteren, om richting de deur te keren. “Kom je mee, dan?” Onschuldig grijnsje. Nee, dit vond hij best wel gezellig.
Man, hij moest vlug eens gemeen tegen iemand gaan doen.

Aiden rekte zich even uit toen ze hun plek hadden gevonden in het park en hoorde hoe Lilium zei dat ze de Pokémon los konden laten. Vol enthousiasme sprong Amore van zijn schouder bij het zien van de nieuwe gezichten en ook Aiden haalde enkele balls van zijn riem. Élise keek als eerste om zich heen, voor ze richting haar trainer rende en hem forceerde haar op te vangen. Grijnzend nam hij de Shiny Flareon in zijn armen en ontving hij enkele likken over zijn kin. “Ja, ja,” merkte hij lacherig op naar de Flareon. “Ik heb jou ook gemist.” Met die woorden zette hij haar weer op de grond en knikte hij naar de rest. Een kleine, jonge Eevee keek om zich heen. “Élise, herken je ze nog?” Snowflake was immers van haar eerste nest. Ruddles en de nog naamloze Eevee van een latere.
Aiden opende de tas en pakte het kleed (uitgekozen door ‘t blondje) eruit, om het ding over de grond te spreiden en Lilium met een kleine grijns aan te kijken. “Gaat u zitten,” merkte hij met een plagerig grijnsje op, ziende hoe Arya met een lichte frons om zich heen keek. Maar, ze leek het te waarderen. Nu was zij de sterkste.