Not so comfortable

Het was goed zo, ze voelde zich op haar gemak en sliep de rest van de tijd door. Langzaam werd ze steeds wakkerder, maar besloot om nog even bij de warmte bron te blijven, waardoor ze op de borstkas van Connor kwam te liggen. Mede door zijn kloppende hart werd ze steeds meer wakker en opende rustig haar paarse ogen. Ze keek even omhoog en besefte al snel hoe ze lag. En hij was nog wakker ook! Ze schoot meteen naar achteren, haar gezicht bloedrood. "G-Goedemorgen.." sprak ze zachtjes uit. Genant...

De jongen wensde haar normaal goedemorgen en maakte een opmerking over dat ze wel in slaap was gevallen. Daarop knikte ze even, dat was goed maar die reden was erger. Ze wou het best zeggen maar dat klonk zo... Flirterig enndat was het laatste wat ze op dit moment wel. Hij vroeg haar vervolgens of ze klaar was voor het gymgevecht. Oh ja! Bijna vergeten. Hij zou naar haar kijken, slik. "Nadat we mijn spullen hebben opgehaald ja," zei ze plagerig. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om het bed te verlaten. Het liefste ging ze nog gewoon tegen hem aanliggen zoals ze net deed. "Waarom bloos jij nu opeens?" vroeg ze verbaasd terwijl ze weer tegen hem aan ging liggen, nog steeds een beetje slaapdronken. Ze legde haar hoofd weer op zijn borstkast, nog niet helemaal helder in haar hoofd op dat moment. Ze was geen ochtend mens, ze hield meer van de avonden.

Ze begreep het zelf ook niet. Nou ja, deels. Ze voelde zich veilig bij hem en het was lekker warm. Ze keek naar de jongen die nog roder was geworden dan daarnet en ze glimlachte zachtjes naar hem. Ze zei het natuurlijk niet, dat ze zich zo veilig voelde bij hem. Ze kende hem pas 1 nacht! Niet dat het haar uitmaakte. Ze ging op haar zij liggen, waardoor ook 1 van haar handen op zijn borstkast kwam te liggen. Jeetje, lag het aan haar of ging zijn hart tekeer man. Hij vertelde dat hij bloosde omdat zij bloosde, hmn oke dan. En vervolgens vloeg hij licht plagerig of ze lekker lag. "Mijn nieuwe favo plekje" mompelde ze plagerig met een glimlachje. Ze moest straks ook nog zijn trui teruggeven, ergens wel jammer... wacht wat dacht ze opeens? Het was zijn trui en zij had dje geleend punt uit. Ergens vond ze het wel fijn om zo te liggen, maar had ze ook zin om de gym uit te dagen. "Over vijf minuutjes ga ik eruit. mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Connor. Nog vijf minuten zo liggen, daar kon zij wel mee leven tenminste.

‘Je weet gewoon dat je langer blijft liggen als je zoiets zegt,’ merkte de jongen op. Alana rolde even met haar ogen. "Heb je daar een probleem mee?" vroeg ze met een plagerige stem. ‘En als we te lang blijven liggen, begin je dadelijk pas ’s avonds aan je gymgevecht.’ Alana keek hem even aan, "Daar heb ik geen problemen mee hoor. Ben toch meer een nachtmens." merkte ze op waarna ze haar hoofd weer neerlegde. Arceus, hij was zo warm. "Je moet maar blij zijn dat mijn umbreon dit niet ziet." zei ze met een lachje. "Die had je nu al in je been gebeten waarschijnlijk." vervolgde ze met een glimlachje, maar niet dat hij die kon zien. Of nou ja, niet goed kon zien. Ze sloot even tevreden haar ogen, nee als John hier was geweest had de jaloerse Umbreon Connor al heel veel pijn gedaan. Jaloers ding was het ook he.

‘Dat wordt nog eens gezellig als je later een vriendje krijgt en je wilt met hem zoenen,’ Pff, daar dacht hij ook echt meteen aan he? "Jij denkt wel meteen daar aan of niet dan?" vroeg ze met een plagerig lachje. "Maar ik denk het wel, als ik hem in zijn pokéball laat he." zei ze terwijl ze naar hem keek en naar hem knipoogde. ‘Zeg, wie ga je eigenlijk gebruiken tijdens je gymgevecht?’ hoorde ze hem nieuwsgierig vragen. "Mijn umbreon, Charmander, Houndour en eventueel Vulpix." Tihi, wat zou hij schrikken als hij de Shiny houndour zag. "Weet je zeker dat je wilt komen kijken? Ik bedoel... Je hebt al zoveel voor me gedaan.." mompelde ze en legde haar hoofd weer neer zodat hij niet zag dat ze bloosde.

‘N-niet,’ sprak hij, Alana grinnikte eventjes. Hij was zo snel al gevleid of nam dingen te snel serieus. ‘Interessante keuzes,’ Ja dúh, ze moest wel winnen he. ‘Ja, dat weet ik zeker. Ik zou het niet willen missen,’ verzekerde hij haar. Ze glimlachte, ookal kon hij dat niet zien. Dat was fijn, dat iemand bij je was om iets belangrijks te steunen. ‘Ik geloof dat die vijf minuten inmiddels allang voorbij zijn gegaan, hoor,’ Alana reageerde niet, ze wou nog helemaal niet! ‘Dus hup hup, uit bed. We moeten eerst je spullen ophalen – als die er nog zijn – en je hebt een belangrijk gevecht vandaag om te winnen. En we gaan er gewoon maar even vanuit dat je wint.’ Pff Alana bleef koppig liggen. "Maar ik wil nog niet uit bed Pap" zei ze plagend. "En ze zitten in een kluisje, ze lopen echt niet weg hoor, de sleutel zit in mn jackje." vervolgde ze over haar spullen. "En natuurlijk win ik, dat moet haast wel met een goede supporter~" zei ze, doelend op hem. Echter lag ze nog steeds op zijn borstkast, Ze wou nog helemaal niet weg... Alana zuchtte even, acht jaar had ze hiervoor getrained, wat als ze er nog niet klaar voor was? Wat als ze alles verpestte? Dan stond ze voor schut voor Connor en dat boeide haar meer dan dat ze zou verwachtten.

‘Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn om te verliezen,’ klonk zijn stem, zeer bemoedigend. ‘Als je goed getraind hebt, hoef je nergens bang voor te zijn.’ Ze voelde een klopje op haar schouder en bloosde even, want haar instinct zei de hand vast te pakken. Maar dat negeerde ze. "Wie zegt dat ik dat ben?" klonk haar stem, zo zelfverzekerd als ze maar kon zeggen. Maar in die zin lag ook onzekerheid, niet dat het zó goed te horen was. ‘Weet je, ik maak het niet vaak mee dat ik een meisje midden in de nacht ontmoet in een donker bos en vervolgens zo wakker wordt. Niet dat je mij hoort klagen, natuurlijk.’ Alana keek even naar hem, met licht roze kleur op haar wangen. "Het is alleen omdat ik bang was, niet meer." mompelde ze zachtjes, waarna ze haar hoofd wegdraaide. "En omdat je zo erg uitkijkt voor anderen... Daardoor voel ik me veilig.." mompelde ze erachter aan, haar wangen waren inmiddels zo rood als een Cheri Berry geworden. Ze legde haar hoofd weer neer, hij hoefde dat echt niet te zien en ze was zelf ook zwaar verbaasd dat ze dat echt had gezegd.