Not so comfortable

‘Hier,’ klonk er en toen ze naast haar keek zag ze dat Connor zijn trui had uitgetrokken en aan haar reikte. ‘Ik heb het toch warm genoeg.’ dat loog hij. Het was heel koud, dan kon hij het niet koud hebben. ‘Bovendien denk ik dat we er toch zo zijn. Zo ver is het niet meer.’ Alana schudde haar hoofd. "Hou zelf maar, zoals je zei, zijn we er toch wel bijna." fluisterde ze zachtjes. "En als ik warmte nodig heb pak ik jou gewoon vast." zei ze met een plagerige glimlach. ‘Pika!’ zei de Pikachu van Connor opeens. Alana glimlachte toen ze zag waar hij naartoe wees. Ze waren er bijna! "Zin om een stukje te rennen?" vroeg ze met een glimlachje, terwijl ze alvast lichtjes door haar benen ging. Op de trainer's school was ze het snelste meisje met 200 m sprint, dus dit kon ze ook wel. Ze had het nog getrained. Al was ze dan zo slank, sprinten kon ze wel.

‘Goed idee,’ zei Connor, waarna hij begon te rennen. Alana lachte eventjes waarna ze hem al snel inhaalde, maar hé. Hij had een voorsprong. Zij niet. Ze had hem bijna ingehaald toen ze al bij de Pokécenter waren. ‘Hebben jullie nog kamers?’ hoorde ze Connor vragen aan de zuster. ‘Eentje maar,’ hoorde ze, waarna ze Connor de sleutel gaf. ‘Ze hebben nog maar één kamer,’ zei hij schouder ophalend aan haar. Ze zag het wel, dat hij bloosde. "Nou, dan gaan we naar de kamer, of niet?" zei ze gewoon waarna ze haar armen over elkaar sloeg, maar haar daarna iets realiseerde. "Arceus!" zei ze plots. "Mijn spullen liggen nog... In Aquacorde city..." mompelde ze. Ze had dus niks anders dan dit en haar pokémon bij zich. Goed bezig Alana. Ze was er niet zo mee bezig in het bos, maar nu ze hier waren schoot het haar naar binnen. Dus ja, wat nu? Ze keek naar buiten en tot haar schrik zag ze dat het was gaan regenen en niet eens zo'n beetje ook. Great, dus ophalen was ook geen optie meer.

‘Weet je wat,’ begon Connor rustig ‘we gaan morgen wel je spullen ophalen. Niemand zal ze meenemen. We zullen vroeg vertrekken zodat we je spullen op tijd op kunnen gaan halen en zodat je op tijd de gym kunt uitdagen.’ Connor glimlachte bemoedigend naar haar, en ze glimlachte dankbaar terug. ‘En ik ben groter dan jou, dus misschien kun je iets van mij gebruiken om in te slapen?’ Ze keek hem even ietwat verbaasd aan. "Meen je dat?" vroeg ze met een glimlach. "Dankjewel!" zei ze met een glimlach. Ze volgde Connor naar hun kamer, waar gelukkig een stapelbed stond. Ze had in feite alleen maar een shirt nodig, ze kon wel in haar trainingsbroekje slapen. Alana keek even bedenkelijk naar buiten, brr onweer. Nu moest ze zich er maar even doorheen zetten. Ze wou niet als een ... watje overkomen.

‘Je kunt die gebruiken als je wilt,’ Zei hij, doelend op het shirt. Ze knikte even, maar.. Hij verwachtte toch niet dat ze voor hem ging omkleden? ‘Vind je het erg als ik zo slaap? Ik krijg nogal last van zweetbuien ’s nachts als ik met een shirt slaap.’ Alana keek even naar hem, oke... Dat zag er niet verkeerd uit. Alana schudde haar hoofd. "Nee hoor," zei ze met een lachje. "Maar nu moet je je omdraaien." zei ze waarna ze haar hoofd wegdraaide. Nope, hij mocht niet kijken hoe ze haar shirt uitdeed. Dat was gewoon... verkeerd in haar hoofd.

Gelukkig draaide hij zich om en deed Alana snel haar shirt uit en trok de trui van Connor aan, die duidelijk iets te groot was. De trui rook wel echt... naar Connor om het zo maar te zeggen. Hij had ondertussen de gordijnen dicht gedaan. ‘Wil jij het onderste bed of het bovenste bed?’ Alana dacht even na. "Onderste bed, en je mag je weer omdraaien hoor." zei ze met een lichte glimlach. Ze beet even op haar lip, waarna ze naar het bed toe draaide en rustig erin ging liggen. "Doe jij het licht uit..?" vroeg ze vervolgens aan hem, waarna ze zich omdraaide en daardoor naar de muur staarde.

Alana sloot haar ogen, Arceus wat had ze naar dit bed verlangt. Naja, niet dit bed, maar naar een bed. Alana schoot echter weer wakker door het onweer. Ze dook helemaal in elkaar, probeerde zelfs te slapen met een kussen op haar hoofd, maar niks hielp. Op dit soort momenten was ze weer tot alles in staat en stapte ze het bed uit. Ze had geen idee hoelang ze daar had gelegen, maar waarschijnlijk sliep Connor al. Ze stapte de eerste treden op en keek naar het lichaam van Connor. "Connor?" fluisterde ze zachtjes. "Ben je nog wakker?" vroeg ze zachtjes, maar hoopvol. Ze was heel, heel erg bang voor onweer. Waarom moest dit ook bestaan?

‘Nu wel ja,’ Oeps, door haar was hij dus weer wakker..? ‘Is er iets?’ Ze kalmeerde al wel iets dat hij tenminste wel ietwat bezorgd klonk. ‘Kun je soms niet slapen?’ Alana knikte. "Ik.. ben bang voor onweer.." het laatste klonk steeds meer als gemompel. "Zou... Zou ik bij je in bed mogen liggen..?" klonk er vervolgens terwijl ze wegkeek. Ze bloosde als een gek en het leek even alsof haar hoofd zou ontploffen van schaamte. Ze had het echt gevraagd, ze zou vast uitgelachen worden, of niet dan? Ze snapte het wel als hij dat niet wou, maar ergens wou ze het zelf ook. Ze voelde zich veilig bij hem, dus... hoe awkward het ook zou mogen zijn...

‘Kom er maar bij,’ Alana glimlachte eventjes, al kon hij dat niet zien. Ze voelde wel dat hij de dekens omhoog hield. Ze kroop erbij, waarna ze zei; "Dankjewel... voor alles vandaag.. Weltrusten.." fluisterde ze waarna haar ogen dichtvielen, ze voelde zich veiliger hier, zoveel veiliger. Toen ze redelijk in slaap was had ze niet eens meer door dat het Connor was die naast haar lag en sloeg ze een arm om hem heen, alsof het een knuffel was. Ze voelde zich echt veilig en viel uiteindelijk ook echt in slaap...

OOC: Maak jij het straks ochtend? c: