I will never build a snowman.

Spookstad. Horror. Aiden zuchtte een keer. “Er is een kerkhof voor overleden Pokémon, dus trainers vinden het vaak inderdaad eng,” merkte hij op. “Verklaart ook wel waarom ik me er volledig thuis voelde,” grijnsde hij vervolgens. Hij had nooit echt problemen gehad met de sfeer in Lavender, eigenlijk. Het was er lekker rustig, om het zo maar even te zeggen.
Toen hem werd gevraagd wat hij allemaal wilde doen, hief hij zijn schouders voor een moment. “Churro’s eten en gokken,” zei hij. Ja, wat dat betrof was hij wel weer echt typisch… Ja, typisch Aiden. Meestal won hij wel iets en de spellen waren vrij leuk. Hij wist altijd een ehm… Gezellige avond te hebben door een vrolijke vriendin die de hele avond met een veel te grote knuffel liep, omdat hij goed raak kon schieten. En als ze een grote knuffel hadden, hoefde hij niet mee in de grote attracties. Hah, bam. “Misschien winnen we nog wel een leuke knuffel voor je,” zei hij, terwijl hij zich even naar haar omdraaide.

Hij was geboren als een engerd. Au. Al wilde hij het niet toegeven, vond hij het toch best naar als dat de waarheid was. Al intimideerde hij graag, wilde hij niet dat dit specifieke blondje hem eng vond. Nee, dat was al te lang anders. Toen ze ook zei dat de dokter daarom dacht, wierp hij een waarschuwende blik op haar. Grapje, zei ze. Hij snoof eventjes zacht. “Alsof ik dat ooit zou doen,” mompelde hij wat nors, nog wat pissig op de dokter destijds. Hij zou haar nooit met 1 vinger aanraken, tenzij het plagerig of troostend bedoeld was. Nooit zou hij het op zo’n manier doen. Heck, hij zou een pup als zij sowieso niet anders dan plagerig of troostend aanraken. Alle andere dingen waren niet gepast.
Ze zei benieuwd te zijn en Aiden knikte. “Yea, en die spellen zijn ook altijd wel leuk,” grijnsde hij. Na het zien van haar reactie was hij er in ieder geval zeker van: hij moest en zou iets voor d’r winnen. Ze verdiende het ook wel eens om gewoon plezier te hebben zonder na te denken over Marcus en die rotzooi. Hij had immers niet het idee dat Marcus vandaag nog in de buurt zou durven komen na de gigantische nederlaag.

Niet zo chagrijnig, zei ze hem, waarna ze hem vertelde hem hartstikke lief te vinden. Aiden zuchtte een keer en keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Khoud ook van jou hoor, wijffie,” besloot hij haar plagerig mede te delen. Hij schudde zijn hoofd even met een lichte glimlach. Het was ook wel een heel ander type dan de meiden waar hij eerder mee omging, was het niet? Hij had in zulke gevallen waarschijnlijk de hele tijd een meisje aan zijn arm gehad die dacht dat als ze haar voorgevel hard genoeg tegen zijn arm duwde (iets wat echt veel minder comfortabel was dan het klonk), ze alles kreeg wat ze wilde. Helaas gaf hij het ze meestal, aangezien ze minder irritant waren met een knuffel dan zonder. Lieten ze hem ook los.
Ze won nooit wat. Aiden kon een lach niet onderdrukken. “Waarom had ik niet anders verwacht,” zuchtte hij lachend. Nee, het meisje leek hem niet echt de grootste geluksvogel. Hij keek haar even geamuseerd aan. “Dan moet ik er al helemaal een leuke knuffel voor je uitkrijgen, is ‘t niet?” Een grijnsje trok over zijn gezicht. En dan een roze. Want ze hield niet van roze.
Hij was en bleef immers een Seedot.

Het klonk bijna of hij het meende, zei ze. Hij hief zijn wenkbrauw en keek haar serieus aan. “Wordt mijn liefdesverklaring nou afgeslagen? He - balen,” zuchtte hij op een dramatische toon. “Volgende keer zal ik ‘t met een ring proberen,” ging hij hoofdschuddend verder. Heilige Arceus, wat zou ze van hem schrikken als hij met een ring zou komen. Gelukkig was hij dat ook nooit van plan te doen. Nope, Lilium werd nou niet echt op die manier door hem gezien.
“En omdat je scheef mikt,” vervolgde hij toen ze vroeg of het kwam door haar ongeluk. Hij grijnsde zijn tanden even bloot terwijl hij haar liefjes aankeek. “Denk ik,” knipoogde hij nog. Hij had haar nog nooit zien mikken, maar iets in hem vertelde hem dat ze het voor geen ene meter kon en dat ze hem nog voor z’n kop zou schieten, in plaats van het doelwit te raken. Het was dus een beter idee dat pistool uit haar buurt te houden want ondanks het feit dat het geen echte kogels waren, deed het best zeer als je erdoor geraakt werd.

Leuk geprobeerd, zei ze. Aiden gniffelde even. Hij vond het inderdaad best wel leuk geprobeerd, al zei hij het zelf. Ze reageerde er veel te mooi op, terwijl ze zelf ook maar al te goed wist dat dit iets was wat nooit zou gebeuren. Allereerst had Aiden niets met trouwen. Hij durfde de belofte niet aan iemand te maken dat hij er in alle tijden voor dat persoon zou zijn, want hij wist als geen ander dat je soms iemand niet kon waarderen, zelfs als je ooit van dat persoon gehouden had. Iets wat, zelfs met zijn aantal exen, hem nog onbekend was. Dat houden van. Was waarschijnlijk ook maar fictie, iets wat koppels zeiden als ze het niet meer zonder elkaar durfden.
“Nou, ik ben trots op je,” zei hij. “Maar ik ga wel achter je staan als jij het uitprobeert. Puur uit voorzorg,” werd er vervolgens gegrijnsd. Hij vond het een goed idee om niet in de 270 graden te staan die hij de gevarenzone noemde.

“Wat nou als ik je meehelp? Misschien raak je dan eens zowaar wat,” knipoogde hij. Dat vond hij eigenlijk best wel een heel goed idee. Zo wist hij in ieder geval zeker dat ze hem niet neerschoot met dat ding en ook dat ze zichzelf niet in d’r tenen schoot. En misschien had ze dan nog wel het idee dat ze het enigszins zelf deed. “Want ik vertrouw je voor geen meter.” Nope. Ze was allereerst Lilium, dat zou al reden genoeg moeten zijn. En ze was een vrouwtje en die konden niet mikken. En hij wilde graag zijn schietschijfneus heel houden, die diep van binnen toch wel een beetje zeer deed.
De ingang kwam in zicht en Lilium klonk enthousiast. Aiden keek haar wat geamuseerd aan. “Dus, zeg maar waar je heen wilt,” zei hij, terwijl ze het ding binnen stapten. Het leek een flinke kermis, al had hij geen idee hoe heldhaftig Lil was en hoeveel van de attracties ze dus vandaag zouden zien. Niet dat de attracties hem heel erg boeiden - al was een achtbaan altijd wel heel close. Hij kwam hier voor de spellen. Want daar was hij baas in.

“Arceus, ik weiger mijn leven te riskeren,” zuchtte hij. “Als jij toch ooit een echt wapen in je handen zou hebben, was de hele wereld gedoemd.” Met haar handigheid zou ze het nog voor elkaar krijgen ook. Of ze zou zichzelf in d’r grote teen schieten. Iets vertelde hem dat dat indrukwekkend veel zeer zou doen.
Haar opmerking over vertrouwen deed hem een wenkbrauw optrekken. “Heilige Arceus, juist die maanden die ik je ken zorgen ervoor dat ik je niet vertrouw,” grijnsde hij. Waarschijnlijk was het juist andersom. Dat zij hem door zijn acties niet zou kunnen vertrouwen. Helaas had hij nog steeds het idee dat ze hem ooit een keer met opzet zou opzadelen met een Parasect en echt hoor, hij zou dat ding in stukken rijten. Hij wilde niet in een zombie veranderen, man. Daar had hij te veel The Walking Dead horrorfilms voor gezien.
Achtbaan. Achtbaan? Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Dat klinkt beter dan verwacht,” zei hij, voor hij zijn schouders even kort ophaalde en richting de achtbaan begon te wandelen. Hey, dit kon nog best oké zijn. Het was in ieder geval geen heen en weer draaiende Tentacruel-attractie.