I will never build a snowman.

“Geloof me,” begon Aiden na de woorden van het meisje, terwijl hij even glimlachend zijn hoofd schudde. “Ik heb zoveel liever dat je een watje bent dan dat jij je in zulke situaties begeeft.” Het was waar dat hij haar angsten het liefst allemaal af zou nemen, maar dit zou hij doen bij de oorzaak, bij de mensen die deze angsten op deden komen. Dat ze hen vreesde was enkel gezond. Hij wist van zichzelf ook wel dat het een stuk veiliger zou zijn als hij meer vreesde voor zijn leven, maar die vrees had hij al lang geleden verloren.
Of ze hier weg konden. Aiden knikte en wenkte haar mee, voor hij rustig in tegengestelde richting van het ziekenhuis begon te lopen. Hij had nog geen idee waarheen en of Lilium nog lang bij hem zou blijven vandaag, maar weg bij het ziekenhuis klonk niet als een slecht idee. “Het is niet zo dat ik de behandeling eng vind,” begon hij zonder waarschuwen uit te leggen. “Het is gewoon dat het ziekenhuis altijd meteen zoiets… Het geeft zo’n slechte nasmaak,” zei hij daarna. Zijn moeder, vooral. De keren dat hij voor haar en door haar in het ziekenhuis beland was als klein kind, stonden nog steeds in zijn geheugen gegrift.

“Klopt, dat zei ik,” legde Aiden na haar woorden uit. “Maar ik heb me bedacht. Je mag niet bluffen, want toch niemand die je gelooft,” zuchtte hij. Nee, niemand die het blonde meisje serieus zou nemen. Met haar perfect schattige gezichtje en te vergevend karakter, leek het hem er niet op dat ze ooit iemand bang zou maken. Dit was zijn taak, als haar… Tegenpool?
Lilium vroeg of het zijn moeder was en Aiden knikte. “Voor en door,” legde hij kort uit. “Een alcoholist belandt zelf namelijk aardig vaak in het ziekenhuis, al richtte ze ook genoeg schade aan.” En al kon hij ermee leven en was hij eroverheen, wist hij zeker dat het een goede reden was voor zijn chagrijnigheid jegens het ziekenhuis. Het was net als wanneer ze voor zijn neus zou staan. Hij kon nog zo hard roepen haar te haten, maar ze zou toch een knoop in zijn organen wikkelen.

Ze was heel intimiderend. Als Cheshire achter haar hing. Aiden grijnsde droogjes. “Helaas telt dat niet,” merkte hij rustig op. “Al moet ik zeggen dat het leven een stuk makkelijker is met een grote Charizard achter je,” mompelde hij vervolgens. Hij kon best dreigend zijn en was ook absoluut niet de jongen die terugdeinsde uit een gevecht, maar het was makkelijk. Hij was lui geworden door Tyrion. Met de Pokémon hoefde hij enkel een aanval te noemen en de ander gaf het op, wist zwakker te zijn. Het gaf hem een gevoel van… Ja, pure macht eigenlijk. Niemand kon hem nog wat maken, want niemand kwam langs Tyrion.
Een klopje op zijn rug deed hem even kijken naar Lilium. “Het is al goed,” verzekerde hij haar. De vrouw was dood en hij had geen enkel beetje schuldgevoel over hoe hij haar behandeld had. Het was een hoofdstuk dat hij af had gesloten, maar een die wel een effect had gehad op zijn gedrag de rest van zijn leven. Toen Lilium echter weer begon te spreken, stopte hij met nadenken. “Wat?” vroeg hij enkel. Een frons trok over zijn gezicht. Als dit een poging was om hem zich weer schuldig te laten voelen over Garrett…

“Zonder Tyrion ben ik inderdaad heel wat minder sterk,” zei hij. Dit was realistisch zijn. Hij kon immers geen Blast Burn en was ook geen twee meter twintig hoog. “Al kan ik best wel iemand als die Marcus neer krijgen, hoor,” vervolgde hij. Oké, hij wist niet hoe sterk die Marcus was, maar intelligent zou hij vast niet zijn, dus Aiden was er zeker van dat hij het wel van ‘m kon winnen. Op haar woorden over Leo hief hij kort zijn schouders. “Het verschil tussen Khaleesi en Tyrion is ook zo enorm,” mompelde hij geamuseerd. Khaleesi was zeker een halve meter kleiner.
Toen Lilium haar woorden sprak over haar voormalige vriend, kwam Aiden tot stilstand en keek hij haar met een frons aan. “Wat?” Nogmaals enkel dat woordje, eisend om meer uitleg. Wat had die gedaan? Hij klemde zijn kaken op elkaar en vernauwde zijn blik, terwijl hij Lilium aankeek. Wat had die zak ‘r aangedaan?

Hij mocht niet te overmoedig worden en Aiden hief zijn schouders. “Overmoed is geen slechte eigenschap,” mompelde hij. “Ik weiger te geloven dat een type als die Marcus iets aan zou kunnen richten.” Je kon het ego noemen. Stupiditeit, naïviteit… Maar, Aiden weigerde te geloven dat een persoon als Marcus beter was dan hij. In wat dan ook. Zijn ego stond dit niet toe. Toen her onderwerp doorging over Khaleesi en Leo, knikte Aiden. “Al zijn de mannen altijd groter en sterker,” zei hij, de laatste woorden mompelend in de hoop geen Lilium te beledigen.
Lilium’s woorden maakten het niet veel beter en Aiden knarste even. “Heeft ‘ie je echt wat aangedaan?” vroeg hij. Oh, heilige Arceus. Was dit de reden dat ze zo schrok als hij boos werd? Nu begon hij zich er toch wel heel schuldig over te voelen. Langzaam keek hij dan ook weg, zodat hij haar niet meer aan hoefde te kijken. Heilige Mukkin’ Arceus, het zou ook eens niet.

Toen ze zei te wachten op de dag dat hij met zijn kop in de goot eindigde, snoof hij zachtjes. “Ja, dat vind ik echt aardig van je,” merkte hij op. “Maar, dat zal niet gebeuren. Daar hebben we ambulances voor,” grapte hij maar. Nee, hij weigerde zich sowieso nog eens door haar naar het ziekenhuis te laten brengen. Hij had toch nog wel enige reputatie om hoog te houden. Immers wist hij dat er gesproken werd over de trainer die de gyms verwoestte met zijn veel te sterke Charizard. Dan kon hij niet steeds door een meisje naar het ziekenhuis gebracht worden.
Zo nu en dan. Aiden stapte op haar af en wilde haar arm beetgrijpen, haar vertellen dat ze het moest uitleggen en nog het liefste dat ze hem de naam gaf van degene die dit alles gedaan had. Maar, in plaats van dat te doen legde hij zijn hand op haar schouder en keek hij haar met een lichte glimlach aan. “Laten we eens iets leuks doen, iets om de geur van dit ziekenhuis uit ons systeem te krijgen,” merkte hij met een grijnsje op. Iets leuks doen met Lilium klonk immers zo slecht nog niet.

Een glimlach ontstond op de lippen van Lilium en enthousiast bracht ze uit dat het fantastisch klonk. Aiden hief zijn wenkbrauwen even bij het zien van haar enthousiasme, maar deed al snel glimlachend een pasje naar achteren om haar weer aan te kijken. “Goed zo,” zei hij. Ja, hij vond het fijn dat ze hier enthousiast op reageerde, dat het nu zowaar iets fijns voor haar was om tijd met hem door te brengen. Dat het niet alleen was voor zijn bescherming. Of, dat hoopte hij ergens.
“Ik ehm… Hoorde dat er een kermis dichtbij was?” besloot hij te opperen. Kermissen waren vrij gezellig. Druk, maar gezellig. En ze hadden er lekkere churro’s, dus hij vond het altijd allemaal wel prima. Het was ook heus niet zo dat hij iets anders erg zou vinden. Als zij liever iets rustigers zou doen, vond hij het helemaal prima. Want, in alle eerlijkheid was zij zelf best wel gezellig, dus hij had niet zo veel extra nodig.

Het meisje leek dolenthousiast over het feit dat er een kermis was. Heilige Arceus, het was net een klein kind. Toch kon Aiden het niet laten om even te glimlachen terwijl hij aanhoorde hoe ze al lang niet bij een kermis was geweest. “Ik heb geen idee hoe groot hij is,” zei hij. “Ben nog nooit bij een Kalos-kermis geweest en de keren dat ze in Lavender waren, was het op Halloween en die werden vaak gigantisch uitgemolken,” legde hij uit. Hij had dus geen idee wat ze zag als groot. Ja, hij herinnerde zich die kermissen nog prima. En de spookhuizen vooral.
“Laten we dan maar ‘ns gaan lopen,” zei hij, voor hij weer begon te stappen. Hij was benieuwd hoe zij was op kermissen en of hij in alle kinderattracties gesleurd zou worden. Hij herinnerde zich namelijk nog maar al te goed hoe hij als zeventienjarige jongen naast zijn vriendin in een tentacruel-attractie zat, terwijl ze enthousiast gilde en er foto’s werden gemaakt. Ja… Hij at liever churros.