I will never build a snowman.

Cheshire zou achter hem aan komen als hij rende en Aiden wendde zijn blik geïrriteerd af zodra hij op de grond neergezet werd. Van hun vriendelijke gedrag naar elkaar enkele ontmoetingen geleden was nu niets meer te bekennen. Nee, Aiden was er helemaal klaar mee. Hij had er een hekel aan om de controle te verliezen. Iets wat hij had overgehouden aan de situatie met zijn ouders. Controle was veilig, controle was fijn. Zodra hij die verloor, raakte hij ongemakkelijk en verloor hij zijn koelte. Zoals nu dus ook was gebeurd. Hij bleef Lilium dan ook even in complete stilte aankijken, terwijl ze hem zei te gaan. Hij mompelde nog enkele geïrriteerde woorden, voor hij zich langs haar zette. Arceus, nou moest dit ook nog eens gaan gebeuren. Hij had er dus zó geen zin in, he.

Later zou hij haar dankbaar zijn en hij zou hetzelfde voor haar gedaan hebben. Hij klemde zijn kaken even op elkaar. Het was een standaard ding wat hij had geleerd om zijn woede niet af te reageren zoals zijn vader deed. Vuist ballen, tafel slaan, kaken klemmen, allemaal kleine dingetjes die het nog licht draagbaar maakten. Hij keek even naar de hand die ze beet hield en even spande hij de hand aan, alsof hij deze los wilde trekken. Bijna deed hij het ook, de vloekende woorden lagen al op zijn tong. Maar, hij wist zich net op tijd toch te realiseren dat het wel Lilium was. Het feit dat ze de hand met de helende wond van het glas-incident beethad was ook niet al te fijn, maar hij besloot het maar te laten voor wat het was. “Dat zal vast wel,” bromde hij nog wat nors. “Als ze deze keer weer bijdehand gaan doen, doe ik ze wat,” bromde hij geïrriteerd tegen zichzelf. Goed humeur? Check!

Vast niet, zei ze. “Ja, doe maar. Want ze vinden vast nog wel een reden om me daarvan te beschuldigen,” mopperde hij. Hij hield er niet van, immers was hij degene die haar probeerde te beschermen van types als dat en toch leek het altijd maar zo te zijn dat hij de grote slechterik was. Hij gaf nou eenmaal om weinig dingen en personen, maar hij was zeker om haar gaan geven en dat was ook de reden dat het lastig was om het altijd even rustig te houden.
Toen ze zei dat hij niet boos moest zijn en door ging dat hij ernaar moest laten kijken, zuchtte hij en verlegde hij zijn hand wat beter in die van haar, waardoor hun armen elkaar raakten. “Je maakt het boos zijn wel lastig,” zuchtte hij. Het klonk nog niet echt heel erg aardig, maar hij begon toch wel een klein beetje in te dimmen. Iets wat misschien compleet zou veranderen zodra hij het ziekenhuis inliep.

Zijn hand werd losgelaten en hij moest zich inhouden om die van haar niet in de zijne te nemen, om haar niet gewoon hier naast zich te houden en nog even zo te blijven staan. Maar, in plaats van dit te doen kreeg hij een duwtje in zijn rug en maakte hij enkele passen naar de deur, alsof ze zo sterk was dat hij niet gewoon had kunnen blijven staan. “Je hoeft niet te wachten,” mompelde hij nog, voor hij naar binnen stapte.
En heilige Arceus en zijn negen hellen, wat was het een hel daarbinnen. Zodra het verband afging werd hij meteen geholpen want oh, dat zag er niet goed uit. Verdovingen waren overrated toen ze begonnen met één of ander desinfecterend spul erop te doen wat brandde als een malloot. Hij wilde niet eens zien wat ze er allemaal mee deden, maar het voelde niet oké. De keren dat ze hem dan ook vroegen of het pijn deed, schudde hij zijn hoofd. Nee, hij was een bikkel. Hij kon dit man.

En zo kwam hij uiteindelijk het center weer uitlopen met zijn arm veel strakker verbonden en wat antibiotica in zijn hand. Hij zuchtte even en bleef in de deuropening staan, niet eens kijkend of Lilium er wel staan zou. Hij ging er eigenlijk vanuit dat als hij zijn Holo Caster pakte, er zou staan dat ze toch iets te doen had en weg was gegaan. Hij was er immers niet zeker van of hij zomaar bij iedereen zou blijven wachten. Bij haar, waarschijnlijk. Maar lang niet bij iedereen.

Aiden keek wat geïrriteerd naar zijn arm. Het voelde… Ja, het voelde niet fijn natuurlijk. Maar, hij kon aardig wat hebben. Toen hem dan ook werd gevraagd hoe erg het was, schudde hij zijn hoofd. “Het zag er niet goed uit,” merkte hij toch maar eerlijk op. Het was ook niet zo dat hij bang was voor het ziekenhuis, hij was gewoon… bij voorbaat al chagrijnig als hij erheen moest. Hoe vaak hij er wel niet met zijn moeder heen had gemoeten als klein kind, terwijl hij de dokters door de muren heen hoorde praten over hoe de vrouw haar eigen einde werd. Hoe vaak hij er zelf al niet had gelegen in zijn twintig jarige leven. Nee, het was niet zijn favoriete plek en als het even kon, bleef hij er zoveel mogelijk bij uit de buurt.
“Je moet trouwens niet zo schrikken als ik boos ben,” fronste hij. Ze was immers nog schuchter en het irriteerde hem. “Je zowaar iets aandoen zal wel het laatste zijn wat ik doe,” mompelde hij vervolgens. Ja, hij zat daar al een tijdje over in. Toen ze ineen dook toen hij kwaad werd en ook op andere momenten dat ze het verwachtte, alsof ze… Alsof hij ooit de indruk had gewekt dat hij haar fysiek pijn wilde doen.

Lilium zei dat het maar beter was dat hij gegaan was en Aiden zuchtte. Hij wist ook wel dat ze de waarheid sprak en het viel nou eenmaal moeilijk te ontkennen, maar het was inderdaad iets geweest wat hij in zijn eentje van zijn leven niet had gedaan. Hij wist ook wel dat ze alleen het beste met je voor hadden in een ziekenhuis, maar het was gewoon een plek die hij liever vermeed. Misschien moest hij maar eens wat voorzichtiger gaan doen, dan.
“Dat weet ik,” zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. Ja, hij had al mee mogen maken dat het meisje niet naar het ziekenhuis wilde. Want, man, wat was zij er lastig in geweest. En destijds was het de schuld van hem - van Garrett - geweest dat ze bezeerd was, dus hij had geweigerd een risico te nemen. Sowieso was het meisje veel fragieler dan hij, dus het ziekenhuis was een veel logischere plek voor haar dan voor hem. Ja, dat vond hij.
Macht der gewoonte noemde ze het en Aiden zuchtte een keer. “Prima,” merkte hij maar op. Hij wist gewoon niet altijd even goed wat hij met haar moest. Met een fronsje keek hij haar aan. “Je hebt jezelf verder niet in problemen gewerkt, toch?” Hij wilde het toch wel even weten. Nu hij Marcus niet meer als dreiging zag (hij wist zijn naam nu wel), wilde hij toch wel eens zien hoe het zat met de rest.

Het blondje vroeg waar hij haar voor aan zag en Aiden zuchtte even. Haar volgende woorden deden hem toch licht glimlachend zijn hoofd schudden. “Goed zo,” zei hij, haar toch serieus aankijkend terwijl een frons op zijn gezicht ontstond. “Weet je dat ik daar nog voor oppaste ook? Het geval dat jij ineens om ‘t hoekje kwam kijken?” zuchtte hij en hij keek even om zich heen, maar het leek erop dat mensen hen maar een beetje lieten voor wat ze waren. Hij trok immers de afgelopen tijd al genoeg aandacht. Hij wilde niet dat mensen weer dachten dat hij iets raar deed. Hij zou immers wel weer de schuld opgelegd krijgen als iemand haar blauwe plek zag. “Ik ben blij dat je besloot uit de buurt te blijven.” Al had hij Marcus niet serieus genomen om de kracht van zijn Pokémon, wist hij natuurlijk niet hoe het persoon zelf was. Hij was lang, zeer lang, dus hij kon wel begrijpen dat Lilium wat geïntimideerd was.