Hothothothot

Aiden hief een wenkbrauw op terwijl ze haar woorden sprak. Niet alleen? Cheshire mee? Aiden schudde zijn hoofd. “Tyrion is een betere bescherming, Lilium,” zei hij. “En niet alleen? Wie moet ik met me meenemen, dan? Ik ga dit doen, Lil. Een ander loopt enkel in de weg,” ging hij nors verder. Want, oh Arceus, als zij erbij liep dan kon hij zich niet focussen op Marcus. Elke stap die gezet werd zou aanvallend overkomen en zijn enige doel zou zijn om haar te beschermen. Hij weigerde op die manier weer neer te gaan. Wat dat betrof, was ze slecht voor hem. Samen met Arya en Tyrion kon hij dit. Marco-Marcie maakte geen schijn van kans.
Haar tranen veroorzaakten een knoop in zijn maag, maar hij deed zijn best dit te verbergen, deed alsof hij recht langs ze kon kijken. “Het is een Elite, Lilium,” sprak hij rustig, veel te rustig. “Het gaat me niet om hem, maar om zijn rang,” ging hij door. Team Rocket haalde je neer via de hogere machten. Marco-Marcel was er daar één van. En man, wat zou die hard op de grond neer komen.

Ze gaf het op. En al deed het hem stiekem pijn om haar zo verslagen te zien staan, wist hij dat het allemaal wel goed zou komen. Hij zou hieruit komen, wat Marcie-Marco ook in petto had voor hem. Nee, de man zou Aiden niet verwachten en dus zou het een mooie verrassing zijn. Wat zou hij schrikken, zeg. In plaats van de Banette een Mawile of zelfs zijn Charizard. Hij kon dit. Hij kon haar beschermen tegen deze lui, wat hij er ook voor moest riskeren.
Hij mocht het proberen en hij keek haar met een lichte glimlach aan. “Goed zo,” zei hij. Toen hij echter haar Holo Caster hoorde, schoot zijn hand ernaar toe en griste hij het ding bij haar weg, om te zien hoe ze haar scherm vergrendeld had. “Lil, ik wil weten wat hij stuurt,” zei hij wat nors. Hij wilde dit, hij kon dit. De man had uit de buurt van de pup te blijven. Iedereen met kwade bedoelingen (en serveerders) hadden uit haar buurt te blijven.

Het kleine meisje werd moedig. Lieverd. Hij zou er zijn. Aiden keek verdwaasd naar het scherm, voor hij het ding uitklikte en richting Lilium hield. Zijn hand trilde licht van de woede die hij voelde voor deze man, maar hij wist het afgezien van dat goed te verbergen. Echter merkte hij ook wel op dat Lilium zich totaal niet goed leek te voelen bij wat hij deed en hij zuchtte even. “Lil, kom op,” zuchtte hij. Wat wilde ze dat hij deed, dan? Dit voor eeuwig voort laten duren? Iemand moest het doen en op dit moment leek het erop dat hij diegene was. Voor Lilium, voor Tyrion en Garrett. Hij zou die hele Elite de grond in duwen. “Hier moet een eind aan komen,” zuchtte hij nog. Hij wilde niet dat ze kwaad op hem was, maar hij weigerde deze kans op te geven.

Ze wilde graag een eind zien zonder dat hij zichzelf in gevaar bracht en zei hem voorzichtig te doen. Aiden deed een stapje naar haar toe en legde zijn vinger onder haar kin, om haar gezicht wat naar hem toe te draaien en haar met een fronsje aan te kijken. “Onthoud dit als je nog eens wat doms doet,” zei hij. “Onthoud hoe het voelt en zorg de volgende keer dat je je op tijd omdraait,” vervolgde hij. Dit vond hij dus echt wel het perfecte moment om haar duidelijk te maken dat hij er niet blij mee was.
“Dit moet gedaan worden. Door mij of door een ander, maar ik weiger toe te staan hoe ze ook nog maar met één vinger aan je zitten.” Hij begon zeker, maar op het laatste mompelde hij al wat afwezig terwijl hij het meisje aankeek en langzaam zijn vinger onder haar kin vandaan liet komen. Het was wel omgeslagen, zeg. Maanden terug had ze hem toegejuicht als hij richting Marcel-Marco was gegaan.

Toen Lilium haar voorhoofd tegen zijn borstkas aan liet rusten, hield Aiden even kort zijn adem in, maar uiteindelijk wist hij het weer voor elkaar te krijgen iets te ontspannen. Het leek erop dat hij er nooit aan zou gaan wennen dat ze zo… Ja, wat eigenlijk? Dat ze zo in zijn buurt kwam? Mentaal en fysiek. Hij zuchtte even en wilde zijn arm om haar heen leggen, maar haakte af en liet het weer zakken. Net op tijd, want ze stapte weg en hij keek haar nog wat ongemakkelijk aan om de woorden die ze had gesproken. Hij wist dat ze waarheid sprak. Hij keek even kort weg, maar wist haar uiteindelijk met een grijnsje aan te kijken. “Ik doe m’n best,” besloot hij te zeggen. Hij zou het echt doen. Toen ze zei dat hij haar moest laten weten dat hij oké was, knikte hij. “Je hoort morgen dus nog wel van me,” knipoogde hij haar toe, voor hij even wegkeek. Ze liep weg en hij moest toegeven dat hij zich ergens wel begon af te vragen of hij een Elite aankon, maar met Tyrion moest dat lukken, of niet?