{SIU} The Secret Pencil

"Lisa, schatje, kom toch gewoon gezellig mee. Ik doe je echt geen kwaad." Strompelend, half over de grond vallend, met nog een biertje in zijn hand [waarbij de inhoud wonder boven wonder in het glas bleef zitten] wandelde witharige man door de straten van Dendemille Town. Hij had even geen zin gehad in het hele gebeuren met Team Rocket en had het op een zuipen gezet vanavond. Jammer genoeg had hij met de dames minder geluk, sinds iedereen verdwenen was. Wat jammer nou, hij had wel zin in een gezellig avondje.
Zijn hoofd werkte daarin tegen niet echt geweldig mee en voor hem doemde enkele huizen op. Niet dat het hem wat uitmaakte, hij zong rustig verder met de liedjes die niet eens logisch klonken in zijn hoofd en nog meer als hij de zinnen uitsprak. "Waiting for your call, Im sick, call Im angry. Call Im desperate for your voice, listening to the song we used to sing." Het pokécenter kwam aardig in de buurt en hij ging zwaaiend uit de weg voor iemand die uit de deur kwam zetten. Een dronken glimlach stond op zijn gezicht, terwijl hij ervoor zorgde dat er geen politie bij werd geroepen en dronk in één tuig zijn glas bier leeg. Hoppa, dat ook weer gehad.
"I was born to tell you I love you. And I am torn to do what I have to. To make you mine, stay with me tonight," zingend strompelde hij door de gangen heen waar de kamers waren voor trainers die wilde overnachten. Hij keek om zich heen, haalde zijn schouders op en begon op een random deur te kloppen. "I was born to tell you I love you. And I am torn to do what I have to. I was born to tell you I love you. And I am torn to do what I have to, to make you mine. Stay with me tonight," zong hij, wachtend totdat de deur open ging. Hij keek op toen de deur opeens open ging en er een jonger meisje voor hem stond. "Please?"

Arceus nee, nadenken was pijnlijk. Waarom zou hij ook eigenlijk nadenken? Het kwam toch altijd maar op neer dat hij zichzelf depressief maakte met herinneringen aan Janique, dus dan was het beter om niet te kunnen nadenken met behulp van een overvloedige hoeveelheid bier. Hij grinnikte zachtjes toen het meisje voor hem een zachte 'pardon?' liet horen. "Pardon? Nèh, dat is een deur, schat," zei hij zachtjes giechelend. Was dat kind niet zo helder ofzo? Alhoewel, hoelaat was het? Ach, nvm that, alsof het hem wat kon boeien hoelaat het was. "Kom mee dansen, het zal je goed doen," zei hij daarna vrolijk, waarna hij haar bij de polsen pakte en uit de deuropening trok, om vervolgens een iets wat schommelende Wals op te gaan voeren. "I was made for loving you baby," neuriede hij ondertussen zachtjes.

Een schreeuw bereikte hem en zijn rode ogen gingen geschrokken open. Toch liet hij haar polsen niet los. Nee, hij trok haar lekker dicht tegen zich aan, met een glimlach op zijn gezicht. Haar stem was een paar octaven hoger gegaan toen ze naar hem schreeuwde en hij keek haar eventjes verbaast aan. "Kalm, kalm," zei hij daarna op rustige toon. "Je hoeft niet zo hard te gillen, ik ben niet doof," hij snoof eventjes en duwde d'r, toch nog iets voorzichtig, haar kamer binnen, waarna hij achter d'r aan wandelde en de deur dicht deed. Daarna zakte hij tegen de deur aan en ging met z'n hand door z'n haar heen. Oh Arceus, morgen zou hij niet in een optimaal humeur zijn, dat wist hij nu al. Een zachte grom ontsnapte, terwijl zijn rode ogen zich op het jongere meisje richtte. "Ja ja, ga maar gillen, alsof ik nog niet genoeg koppijn heb, ik ken jullie types, altijd maar bang," verzuchtte hij zachtjes.