Hothothothot

Sorry. Aiden deed een stapje naar d’r toe en legde zijn hand met een grijnsje op haar hoofd. Het ondertussen zo bekende hoofdklopje wat hij haar gaf, omdat ze toch wel een pupje was. “Geen excuses meer,” zei hij rustig. “Maar alsje-blieft beloof me dat je van nu uit hun buurt blijft?” vroeg hij. Hij keek haar wat bezorgd aan, terwijl zijn blik van haar ene naar haar andere oog schoot. Het maakte hem allemaal niet zoveel uit, zolang hij wist dat hij in staat was om haar te beschermen, zolang ze hem toestond dat te doen, was hij al blij. En hij had geen idee waarom hij er zo veel waarde aan hechtte, maar het leek erop dat hij niet echt meer een stapje terug kon doen. En hij zou het haar zo vaak laten beloven, dat ze zelf in de woorden zou gaan geloven.

Ze zou haar best doen, al begon ze al enorm snel bezorgd te praten over de Fennekin. Aiden fronste en luisterde naar haar woorden, waarna hij zijn hoofd even lachend schudde. “Wees gerust,” zei hij. “Als hij ‘m houdt, zit ‘t wel goed. Z’n Pokémon zagen er niet slecht uit,” merkte hij op. Of het een volledige waarheid was? Zijn vader had nooit een Pokémon geschopt, of gedaan. En als iemand aan zijn Pokémon zat, dan werd de man enorm boos. Ergens dacht hij, hoopte hij, dus dat mensen als hen toch nog ergens een hart hadden, al had hij die hoop al grotendeels opgegeven.
“Je doet niets fout, meis. Je zorgt prima voor je Pokémon, anders had ik je nooit vertrouwd met de jonkies van de mijne,” besloot hij na een moment stilte nog te zeggen. Leo en Snowflake waren immers Pokémon die kinderen waren van Tyrion (Leo) en Élise (Snowflake). Hij had hen heus niet zomaar aan haar gegeven. Als hij iemand in Kalos vertrouwde, was zij het.

Lilium leek niet al te veel vertrouwen te hebben in de woorden die hij sprak. Zijn oog, zijn woorden. Ze sprak over Floyd alsof zijn woorden ooit enige waarheid hadden gehad. Aiden schudde zijn hoofd langzaam. “Ik zou me toch wel beledigd voelen als je zijn woord over het mijne vertrouwt,” probeerde hij met een lichte glimlach. Hij was niet zo van de zware situaties en maakte ergens liever een lolletje van. Immers was hij niet zo’n vriendelijk, onschuldig type als zij.
Ze zei hoe ze haar holo caster had moeten laten maken. Alweer. Aiden zuchtte even. “Je krijgt het ook wel voor elkaar, is ‘t niet?” vroeg hij met een zuchtje. Hij keek toe hoe ze het apparaatje omhoog haalde en griste het uit haar handen terwijl ze zei dat ze nu een Croconaw had. “Misschien als hij nou denkt dat jij hem weer wil ontmoeten…” mompelde Aiden, starend naar de Holo Caster. Misschien moest hij eens contact opnemen met de heer Floyd. Immers had deze er toch wel een beetje om gevraagd. Het werd tijd om hem het plezier te doen van een ontmoeting.

De Holo Caster werd uit zijn vingers gegrist en Aiden keek op, kijkende naar het meisje die had geroepen dat het van haar was. Hierna zei ze te hopen dat Floyd tevreden was en dat hij haar nu met rust zou laten. “Daar ben ik een beetje klaar mee,” zei hij nors. Hij stak zijn hand uit en keek haar doordringend aan. “Mag ik?” Hij was benieuwd of ze hem de Holo Caster zou geven. Hij was immers niet eens van plan Floyd te contacteren, maar die ander. Marcel. Marc. Marcie. Marco. Hoe hij ook heten mocht. Die Floyd maakte hem in alle eerlijkheid vrij weinig uit. Als die nog één keer in de buurt van het blondje kwam, liet hij Garrett er wel op los. De hogere leden van Team Rocket waren echter degene op wie hij het even gemund had. Misschien zou dat ze eens afschrikken.

Ze ontgrendelde het scherm en hield de Holo Caster naar hem toe, waarna hij hem rustig aannam. Hij hoorde hoe ze hem zei geen domme dingen te doen en keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw. “Ik doe nooit domme dingen,” mompelde hij. Oké, hij deed eigenlijk vrij vaak stomme dingen. Hele stomme dingen, zelfs. Maar, dat maakte niet uit. Vandaag deed hij eens iets goeds. Hij zou die Marcie wel eens te pakken krijgen. Hij wist - dacht, hoopte - namelijk dat hij de man zeker weten aan kon.
Bij het vinden van het nummer in de lijst klikte hij het gesprek aan en begon hij te tikken. Hij zou de man maar lekker laten denken dat hij met Lilium te maken had. Dan zou hij het vast niet vrezen, want ja. Lilium was nou eenmaal niet zo eng…

Hij zou een ontmoeting regelen met de man. Hij opperde expres een Shiny. Immers had Lilium er meerdere en ook hij had er twee bij zich. Welk Team Rocket-lid kon dat nou afslaan? Vooral een shiny als Alyss of Khaleesi - een Pokémon die al zeldzaam was en ook nog eens shiny. Nee, hij zou dit wel voor elkaar krijgen.
Hij werd wakker gemaakt uit zijn gedachten toen het meisje de telefoon uit zijn handen weg griste. Ze leek niet al te blij met de woorden die hij getypt had, al had hij dit natuurlijk ook niet verwacht. Hij luisterde hoe ze zei dat hij er niet heen ging en toen ze vroeg of het de bedoeling was dat zij ging, schudde hij zijn hoofd. “Ik ga. Alleen,” zei hij. “En ik wil dat jij morgen heel ver uit de buurt van Lumiose blijft,” zei hij daarna. Hij kon het niet hebben dat die Marcus haar alsnog zou zien. Nee, dit keer zou er geen getreuzel bij komen kijken. Dat mocht wel duidelijk zijn. “Met Floyd ging het niet goed, maar alleen heb ik geen extra persoon om op te passen,” maakte hij daarom duidelijk. De vorige keer had hij haar tegen moeten houden erheen te rennen, wat de reden was dat hij het zelf maar had gedaan. Als hij alleen was dacht hij beter na. Dan kon hij de man wel aan.

Oh heilige Arceus, ze was boos. Aiden keek haar met een fronsje aan. Hij had hier niet echt over na gedacht en haar reactie was niet echt nodig, vond hij. Immers kon hij prima voor zichzelf zorgen, iets wat zij duidelijk niet kon. Het zou zo veel beter zijn als ze hem gewoon liet gaan. Ze had gezien wat Tyrion aan kon richten en hij was zelf ook niet de onschuldigste. Nee, hij kon die Marcie-Marco wel hebben. Hij wist het zo zeker. Allison. Marcie-Marco. Floyd. Zijn vader. Stuk voor stuk zou hij ze uit de weg ruimen. Elke naam die gelinkt stond aan Team Rocket, zou verdwijnen uit Kalos.
Ze was nog steeds boos. Na zijn woorden ging het niet veel beter en ze pakte zijn arm beet. Voor een moment schrok hij, oh zo blij dat ze wijs genoeg was geweest om zijn goede arm te pakken. Als ze die andere had gepakt, had hij de poppen al helemaal aan het dansen gehad. “Nee, Lilium,” zei hij. Zijn woorden klonken weer strenger, alsof ze op een andere manier niet tot haar door zouden dringen. “Het is niet jouw schuld, maar het is beter als je er niet bij bent. Ik wil niet dat jou iets overkomt,” ging hij door. “Ik red het wel. We laten ‘m alleen heel even zien dat hij beter iemand anders lastig kan vallen. Begrepen?” Hij kon haar bezorgdheid er niet bij hebben. Hij zou dit beëindigen.

Hij kon dit niet maken, zei ze. Lilium leek niet in te zien dat hij het idee had dit echt wel te kunnen en ze riep dat de man niet voor niets elite was. Toen ze echter zei hem niet kwijt te willen raken, wendde Aiden zijn blik af. Hij dacht even kort na, voor hij het meisje weer aankeek. “Het is besloten, Lil. Ik ga erheen,” zei hij zelfzeker. “En je blijft er uit de buurt.” Het stond vast. Hij weigerde dit nog te veranderen, hij wilde dit winnen. Hij moest en zou die Marcel-Marco eens uitschakelen. Voor eens en altijd. “En… Ik zei het al. Zo makkelijk kom je niet van me af. Ik kom hier wel uit,” glimlachte hij, één mondhoek verder opgetrokken. “Dit is persoonlijk.” Hij moest dit doen. Misschien was het wel niet zo persoonlijk en was het vooral omdat de man Lilium had bedreigd, was al deze woede om het simpele meisje. Maar, het was zoveel simpeler als hij gewoon zei dat het persoonlijk was.