Hothothothot

Aiden rekte zich even uit en keek met een geamuseerde blik naar de Charizards die in de lucht met elkaar aan het spelen waren. Af en toe schoot er een flamethrower door de lucht, gevolgd door gebrul en nog meer vlammen. Echt veel zorgen maakte hij er zich niet om, het enige wat hij toch wel echt hoopte was dat de twee niet per ongeluk brand zouden stichten ergens. Hij zuchtte een keer diep en mompelde wat geïrriteerde woorden toen een flamethrower de grond bereikte, al was het ver van hem af. De hitte afkomstig ervan voelde hij echter wel, iets wat hem net wat te hothothot heet was. “Nou gaan we voorzichtiger doen hoor, jongens,” besloot hij toch streng te roepen. Dadelijk stond hij niet alleen bekend als verwoester van gyms, maar ook verwoester van steden. En dat ging hem wel een beetje ver.
En toen viel zijn blik op een blondje. Of dit was omdat ze hem altijd op scheen te vallen of omdat hij gewoon een beetje schichtig was door de vlammen, was hem niet duidelijk. Maar, zonder treuzelen liep hij op ‘t blondje af en kwam hij op een afstandje tot stilstand.
“Ey, Lillipup,” groette hij haar.

&Lil.

Nope. Ze was niet blij om hem te zien. Natuurlijk was hij wel gewend geraakt aan niet zo enthousiaste begroetingen van Lilium’s kant, maar ergens had hij misschien wel verwacht dat ze wat anders zou reageren na de laatste keer dat ze elkaar ontmoet hadden. Immers hadden ze toen vrij lang samen doorgebracht en zó gemeen was hij nou ook weer niet geweest. Hij vond het moment met de rietjes immers vrij spannend.
De reden voor haar reactie werd echter al snel duidelijk, al duurde het even enkele tellen voor hij door had waar ze het over had. Hij begon al snel te lachen toen hij begreep dat ze met Seven had gesproken. “Ah, je hebt met Seven gesproken?” concludeerde hij geamuseerd, het gebrul van de Charizards boven hen negerend. “Ik denk niet dat ik ooit een gemeend woord tegen Seven gesproken heb, dus trek het je niet teveel aan,” legde hij vervolgens uit, voor hij even stil was. “Want, kom op, wie neemt het nou serieus dat wij zoiets zouden doen?”

Ze had Seven inderdaad gesproken en Aiden was wat… Verward over haar reactie. Was het niet precies wat ze had willen horen? Dat het een grap was, iets om niet serieus genomen te worden? Wat had ze gewild dat hij zei? Dat hij had gehoopt op een verlovingsgeschenk? Dat hij geen opmerkingen mocht maken tegen Seven, wie niet anders van hem kreeg dan opmerkingen? Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Waarom waren vrouwen toch zo ongelooflijk onhandig, ingewikkeld en niet te begrijpen. Hij zou nooit zo vreemd reageren. Nee. Arceus, dat ze het erg vond dat hij een grap maakte was nog te begrijpen - maar boos worden als hij zei dat ‘t niet binnen zijn plannen viel? Waar sloeg dat op. Hoe vaak noemde zij hem geen Seedot?
Maar, blij leek ze dus niet en ze draaide zich om terwijl ze zei nog iets te moeten regelen. In deze beweging liet echter haar sjaal los. Hij kon nog net zien hoe een blauwe kleur hieronder tevoorschijn kwam en zonder er een tweede keer over na te denken, greep hij haar hand beet en trok hij haar naar zich toe. “Uitleg. Nu.” Het was geen eens een vraag meer. Hij wilde weten hoe en vooral wie.

Wat. Dat was het enige woord dat ze sprak en Aiden keek haar geïrriteerd aan. Er was vrij weinig te bekennen van de vriendschappelijkheid die eerder tussen de twee had plaatsgevonden. Nee, op dit moment vond hij haar onredelijk en het feit dat ze hem niet wilde vertellen waar de blauwe plek door kwam, maakte al meteen duidelijk dat ze iets ongelooflijk doms had gedaan, terwijl hij haar nog zo vaak had gezegd het niet te doen. “Ik vroeg je om uitleg, Lil,” sprak hij. Zoals eerder het geval was geweest, klonk zijn stem enorm streng. Van de grappende Aiden van enkele tellen terug was niets meer te bekennen. Hij was kwaad. Op zichzelf omdat hij haar hier niet van had kunnen weerhouden, op haar omdat ze weer iets doms had gedaan en op degene die dit had gedaan. En diegene zou het flink te verduren krijgen.

Ze was gevallen. Aiden zuchtte een keer en keek haar aan. Zodra ze haar blik afwendde, greep hij de sjaal beet en hield hij het ding achter zijn rug, om het meisje doordringend aan te kijken, voor zijn blik naar het blauwe gedeelte op haar huid gleed. “Lilium, waarom zeg je niet gewoon wie je dit heeft aangedaan?” Streng, bezorgd, kwaad. Alles klonk door elkaar terwijl hij haar deze vraag stelde. Al was er weinig van de closeheid te bekennen die eerder ervoor had gezorgd dat ze op zijn kamer bij hem uit had gehuild, was wel duidelijk dat hij het beschermen nog lang niet op had gegeven en hij was… Teleurgesteld? Ja, dat was waarschijnlijk het juiste woord. Hij was teleurgesteld dat ze hem niet gebeld had, dat ze niet had gedacht dat hij in staat zou zijn om haar op dat moment te beschermen. “Want ik geloof niet dat je bent gevallen.”

Het was iets wat hij nooit deed, zijn stem verheffen. Misschien wanneer hij boven iets uit probeerde te komen, zoals in een Pokémon gevecht, maar zelfs in zulke gevallen praatte hij op een redelijk beschaafde toon. Het was lastig om hem op zo’n manier boos te krijgen dat het de irritaties te boven ging, dat hij zichzelf niet meer zo makkelijk laag hield en toch zijn stem verhief.
“Ben je he-le-maal achterlijk?” beet hij haar toe. Zijn stem luid, kwaad. Zij was die ene uitzondering op het moment, de uitzondering die het nodig maakte om zijn stem te verheffen. “Wat denk je wel niet dat je allemaal doet, Lil? Wil je ze soms achterna? Hoe moeilijk is het om eens voor één keer op jezelf te letten?” Er was geen twijfel mogelijk dat hij kwaad was. Echt kwaad. Hij vond dat ze dom bezig was. Ze kon dit niet maken.

Ze zei geen woord meer. Lilium stond daar maar, afstand van hem nemend, terwijl ze duidelijk geschrokken was door zijn uitbarsting. Het was ook zo dat het normaal niet iets voor hem was, normaal wist hij zich vrij rustig te houden en niet al te kwaad op haar te worden, was zijn bezorgdheid de voornaamste emotie hoorbaar in zijn stem. Maar, nu was het anders geweest. En heilige Arceus, het had nog indruk gemaakt ook. Al wist hij niet of dit de indruk was die hij wilde maken, immers wilde hij juist niet dat ze bang voor hem was. Helaas was hij nog niet afgekoeld en liet hij haar los, om zich om te draaien en voor een moment zo te blijven staan, zijn duim en wijsvinger tegen de brug van zijn neus houdend, terwijl hij hoopte enige rust terug te vinden. Hij draaide zich echter al snel weer naar hem toe. Rustig was hij niet, maar hij was al enigszins in staat om zijn volumeknop wat naar beneden te draaien. “Dus, wat heb je gedaan?” Zijn stem klonk nog altijd niet al te vriendelijk, maar hij kreeg het gewoon nog niet echt voor elkaar.

Aiden luisterde stil naar de woorden die ze sprak en zuchtte even. Terwijl zij de tijd nam om alles te vertellen wist hij het langzaamaan weer voor elkaar te krijgen iets tot rust te komen, waardoor hij zijn armen over elkaar sloeg, de sjaal nog altijd in zijn handen houdend. Hij luisterde zorgvuldig naar elk woord dat ze sprak en het verbaasde hem ergens niet eens dat ze dit had gedaan. Hij had het diep van binnen al geweten en dat was nog zoveel erger. Hij had haar niet tegen kunnen houden en ze had niet van tevoren bedacht hem mee te nemen. Hij zou die Floyd uitschakelen. Vroeg of laat stond zijn hoofd op een stok.
Zodra ze klaar was met spreken, stapte Aiden op haar af en legde hij zijn vinger onder haar kin, om naar de blauwe plek te kijken in volledige stilte. Na een tijdje zo gestaan te hebben pakte hij de sjaal weer in één hand en wikkelde hij deze voorzichtig om haar nek, om op haar neer te kijken. “Had ik je niet gezegd dat je hem niet moest benaderen, wat er ook aan de hand was?” vroeg hij haar. “Je had altijd van tevoren kunnen bellen. Maar, je moet jezelf weer in de problemen brengen.”