Hothothothot

Aiden stond daar, vrij stil en luisterend naar haar woorden. Zijn blik was gericht op haar ogen, al weigerde zij hem op dit moment aan te kijken. Hij bracht zijn hand naar zijn voorhoofd en wreef hier even wat gefrustreerd over toen het meisje zei dat Floyd hem anders misschien weer had gestoken met zijn mes, waarna ze zei dat hij boos mocht worden. Haar dichtgeknepen ogen deden hem zijn blik even afwenden, terwijl hij daar bleef staan. Immers was dit precies hoe hij als kind had gestaan, was het niet? Als zijn vader weer eens boos werd. Nee, hij wilde niet dat Lilium bang voor hem was. Hij wilde juist al haar angsten verhelpen. Alleen hij kon het niet, was weer eens niet goed in situaties als deze.
“Hij kan het proberen,” besloot Aiden. Hij had willen beginnen met een excuus, haar zeggende dat het hem speet en dat ze hem niet hoefde te vrezen, maar de juiste woorden wilden niet gesproken worden. “Maar ik heb veel liever dat hij dat weer eens probeert, dan dat jij je nog eens in zijn buurt waagt. Hoor je me?” Streng, maar dit keer ook overduidelijk bezorgd. Hoe kon hij immers kwaad blijven als ze erbij stond als… Een Lillipupje?

Hij mocht het niet proberen. Aiden zuchtte en keek het meisje even aan. “Je hoeft je daar geen zorgen om te maken, Lil. Dit is precies de wereld waar ik uit kom, een wereld waar jij niets te zoeken hebt,” zei hij haar streng, nadat ze zei hem gehoord te hebben. Het was immers niet de eerste keer dat hij bloedde. Wel de eerste keer dat hij zich buiten het ziekenhuis had weten te houden, al had hij zo het idee dat dat niet al te goed ging, gezien het feit dat het nog steeds zeer deed. Maar, dit was verder niet belangrijk. Hij kon wel een stootje hebben, dat was waar het om ging. Hij zuchtte even en keek haar met een wat vernauwde, bezorgde blik aan. “Doet het nog zeer?” Zijn vragen gingen alweer meer over haar gesteldheid dan over wat er was gebeurd. Want, hoe hij het ook wendde of keerde, dat bleef het belangrijkste.

“Verschil is dat ik eruit kan komen, jij niet,” sprak Aiden, toen Lilium hem vertelde dat niemand thuis hoorde in dat zogenaamde wereldje. Hij was er immers in geboren, in opgegroeid. Zijn vrienden kende hij via zijn vader en via hen kwam hij weer in contact met anderen. Ongure types hadden daar zeker tussen gezeten en man, wat had hij daar van zich af leren bijten. Immers was hij echt niet altijd een Seedot geweest. Oké. Misschien wel altijd al een klein beetje.
En daar was het weer. Ze verwarde hem zo enorm. Ze weigerde hem in te lichten als er niets was, omdat ze bang was dat hij er dan niet meer was als er wel wat was. Was dat hetzelfde principe als met de woorden die hij tegen Seven had gesproken? Want zijn hoofd tolde ervan en hij zuchtte even. Hij besloot haar niet aan te spreken op de verwarring, maar gaf een simpel antwoord. “Van mij kom je niet zo makkelijk af,” knipoogde hij. Ze had in het afgelopen gymgevecht zijn gehele team aan het werk gezien. Hij deinsde niet terug. Als hij ergens zelf niet doorheen kwam, had hij hen nog. En er was veel meer nodig dan een Floyd en Marcus om Tyrion en Arya te stoppen.
Zijn nagels priemden in zijn handpalm toen het meisje zei dat hij zo hard had geslagen dat ze op de grond lag. Hij zei het niet hardop, maar hij was zeker van plan om die Floyd op te zoeken en ervoor te zorgen dat dit toch echt de laatste keer was dat hij zich in Lilium’s buurt zou bevinden. Aiden knikte echter wat opgelucht toen ze zei dat Cheshire hem op afstand had gehouden. “Het is fijn dat je Cheshire hebt,” zei hij zacht. Ja, dat luchtte op.

‘Beloofd?’ Aiden keek haar even in complete stilte aan, terwijl haar blauwe ogen zijn blik hadden opgezocht. Even keek hij haar nog aan, voor hij als automatisch knikte. “Ik beloof het je,” zei hij. Hij maakte haar veel te veel beloftes, iets waar hij normaal een enorme hekel aan had, aangezien hij niet het idee had dat hij zich ten alle tijden aan een belofte kon houden. Maar, dit was iets van hoge prioriteit. Er moest wel heel veel gebeuren voor hij deze belofte zou verbreken, voor hij haar aan haar lot over zou laten.
Ze sprak wat over Cheshire en Aiden trok één mondhoek omhoog in een lichte glimlach. “Dat kan geen kwaad. Laat ze hem maar vrezen,” merkte hij rustig op. “Aangezien ze een pup niet snel zullen vrezen, maakt Chesh misschien wel genoeg indruk,” grapte hij. Hij zag pup al lang niet meer als iets enorm beledigends, misschien de reden dat hij niet inzag waarom ze het niet fijn vond als hij haar zo noemde.

Haar woorden maakten hem ongemakkelijk en hij wist niet goed waarom. Ze zei hem dat ze niet dacht het zonder hem gered te hebben. Woorden waar ze naar zijn mening eigenlijk naar moest leven, aangezien ze hem in moest schakelen zodra er iets mis was. Maar, aan de andere kant… Hij had geen idee eigenlijk. Het was vreemd hoe het altijd al alleen in zijn hoofd twee kanten leek te hebben. Hij hield niet van overdenken, maar in haar buurt leek het bijna nodig te zijn. “Zolang je het nodig hebt, weet je me te vinden.” Die woorden waren in ieder geval waar.
Ze vroeg eerst om de pup, waarna ze meteen vroeg waarom hij de moeite deed. Alsof het feit dat hij haar pup noemde zou betekenen dat hij het niet deed om haar, dat hij het deed om een andere reden. Hij wist ergens wel dat het was omdat zij het was, dat het was omdat… “Misschien een beetje,” glimlachte hij als antwoord op haar vraag. “Maar niet helemaal.” Wat was hij toch heerlijk helder.

Niet helemaal. Ze had het er niet bij gelaten en Aiden wendde wat bedenkelijk zijn blik af. Even dacht hij na, waardoor het voor een kort moment stil was. Waarom deed hij het? Hij knarste even, terwijl hij na bleef denken hoe hij dit moest verwoorden. Met Lilium leek er nooit een goede verwoording te zijn, immers. Het was lastig om haar niet te beledigen, maar haar ook niet het verkeerde idee te geven. Hij wilde haar immers niet weg jagen, want waar zij zei niet te weten wat ze moest doen zonder hem, hechtte hij ook waarde aan het meisje. Woorden die hij niet letterlijk zou spreken. “Niet helemaal, want ik zou niet voor ieder persoon uit mijn weg gaan om ze te helpen,” knipoogde hij. “Wat dat betreft ben je misschien een… Uitzondering,” zei hij. Hij slikte het woord pup net op tijd in.

Oké dan. Ze vroeg hem of hij niet meer boos was en Aiden zuchtte even. “Sorry daarvoor,” mompelde hij, zijn blik even wat ongemakkelijk afwendend. Het was niet zijn bedoeling, hij wilde haar absoluut niet bang maken en toch gebeurde het hem. Het was hoe ze zich in het begin over hem had gevoeld en hij leek af en toe net iets te veel op zijn vader - iets waar hij als de dood voor was - waardoor het op sommige momenten een terugval had. Een enorme terugval. Haar trillende handen deden gewoon bijna zeer om te zien. En hij wilde haar best uitleggen waarom hij boos werd, maar opnieuw hield hij zichzelf tegen. Alsof hij toch liever de boze Seedot was, dan dat hij had dat ze hem vertrouwde. “Ik reageerde misschien iets te fel.” Dat was alles.