I do it for the love | Floyd Duncan

Haar kaken bewogen ongecontroleerd op en neer. Arceus, het was koud. Ze trok krampachtig haar schouders op tot onder haar kin en stak haar handen in haar zakken. Ze droeg op zich geen koude kleding, daar helemaal niet van. Maar het werd gewoon alleen maar kouder. Hoe warm was het nou? Min vijf? Zo voelde het in ieder geval wel, en de sneeuw die in vlagen naar beneden kwam zetten maakte het alleen nog maar veel erger. Nee, als er iets was wat Alyss niet was, dan was het wel warm. Ze zou een moord doen voor een kop muntthee met suiker. Nou ja, bij wijze van spreken. Ze zou natuurlijk in werkelijkheid niemand vermoorden. Hooguit iemand slaan. En dan echt hard. Ze ploeterde een tijdje vooruit door de sneeuw. Het witte, koude spul hoopte zich op tot aan haar knieën, en er kwam geen eind aan de storm. Hoelang moest dit nog duren? De coördinator had zeker geen slechte conditie, maar ze was niet gemaakt voor lopen door kniehoog opgestapelde sneeuw. Ze stopte achter een grote rots, een beetje uit de wind. Hèhè. Nu maar kijken of ze al dichtbij Dendemille was.

_{Zelfs na enkele dagen voelde zijn schouder nog steeds niet goed aan. Zijn arm op en neer bewegen deed hij amper omdat hij de pijn wilde voorkomen. Op het vlak van pijn was Floyd geen held. Hij had een heel lage pijngrens en hield dus ook niet van alles dat ook maar een beetje zeer deed. Het beste wat hij kon doen was naar een dokter gaan maar geen haar op zijn hoofd dat daaraan dacht. Van zelf zou het ooit wel genezen. Hij mocht het gewoon niet teveel belasten en de draagdoek die hij nog steeds droeg hielp daar wel bij. De koude echter niet. Iedere keer als er een windvlaag kwam wou hij zijn schouders wat optrekken. Waarom moest hij zich ook bevinden in een sneeuwgebied? Zijn gezicht stak half verstopt in zijn grote sjaal waardoor enkel zijn ogen echt zichtbaar waren.
Wanneer hij voorbij een rots kwam ving iets zijn aandacht. Een persoon zat erachter te...schuilen? Geen idee wat ze daar deed, maar dat leek het meest logische. Floyd bleef dan ook even staan en keek opzij naar haar. Met de hand van zijn goede arm duwde hij zijn sjaal wat naar beneden. ‘Verdwaald?’ het kon best zijn dat ze verdwaald was. Al het wit kon er nu eenmaal voor zorgen dat je de weg verloor. Dat niet alleen, de sneeuw die heel de tijd bleef vallen versperde je zicht ook goed. ‘Of is er een andere reden dat jij je achter een rots verstopt?’ vervolgde Floyd nog.}

Plots stond er nog iemand anders. Een jongen, of man. Donkerharig, ouder dan zij. Verbazingwekkend gekleurde ogen keken haar aan. Geel. Hij had gele ogen. Het meisje keek er even verbaasd naar. Dat zag je natuurlijk ook niet elke dag. Maar na enkele seconden besefte ze dat ze staarde en richtte haar blik ietwat naar beneden. De helft van zijn gezicht ging schuil in een grote sjaal, welke hij even naar beneden duwde toen hij vlakbij Alyss stond. "Verdwaald?" vroeg hij. Tja, dat had ook gekund. Maar eigenlijk zat ze alleen maar achter deze rots omdat... Na even denken kwam ze tot de conclusie dat de jongeman gelijk had. Maar dat hoefde hij ook niet te weten. Ze stond op. "Neuh. Maar 't stormt zo hard," Jep, er was dus wel een andere reden waarom ze achter die steen zat. Of had kunnen zitten. Want stiekem was het niet haar reden. Waarom zou je in vredesnaam achter een steen gaan zitten als je het zo koud had? Dan zou je toch juist een plek zoeken om op te warmen? Tja, en die kon zij dus niet vinden. "Jij wel dan?" Ze klonk vrij nonchalant. Alyss kon best geloofwaardig liegen, vond ze zelf.

_{Het meisje had net iets langer zitten kijken dan hij comfortabel vond maar daar zei Floyd maar niks over. ‘Daar heb je gelijk in.’ het was inderdaad nogal hard aan het sneeuwen. Je kon het zelfs bijna een storm noemen. Hij was echter niet zeker of het verstoppen achter een steen daar iets aan ging veranderen. Er was misschien wat minder wind achter maar de koude bleef wel. ‘Maar ooit zal je die steen toch moeten verlaten, het ziet er namelijk niet naar uit dat het snel zal stoppen.’ teleurstelling was bijna in zijn stem te horen. Hij hield niet bepaald van koud weer, maar warm weer was dan weer ook niks voor hem. Vaak was het dan gewoon weer te warm om leuk te zijn.
Wanneer dat het meisje aan hem vroeg of hij wel verdwaald was trok hij één wenkbrauw op. Hij dacht dat hij nog wel wist waar hij heen aan het gaan was dus hij noemde het zelf niet verdwaald zijn. Zolang hij zelf dacht nog op het goede pad te zitten en te weten waar hij heen moest wist hij de weg nog. ‘Nee, niet verdwaald. Dus moest je de weg toch niet weten dan kan ik je wel helpen.’ Floyd was niet altijd een slecht persoon. Hij vond persoonlijk dat er veel ergere mensen dan hijzelf bestonden.}

Hij zei iets over het aanhouden van de storm. En terecht. Het zag er niet naar uit dat het snel op zou houden, al wilde ze het nog zo graag. Ze rilde eens. Gatverdamme. Waarom kon het niet altijd warm zijn ofzo? Toen ze zijn vraag op hem terugkaatste trok hij een wenkbrauw op en meldde dat hij niet verdwaald was. Dat had Alyss eigenlijk al wel gezien aan zijn nonverbale reactie. "Dus moest je de weg toch niet weten dan kan ik je wel helpen," Oké, ze wilde niet dat hij wist dat ze wél verdwaald was, maar zo'n aanbod kon ze gewoon niet afslaan, wel dan? Ooit moest ze in Dendemille komen. En hij leek d'r te kunnen wijze naar die plek. "Uh..." Ze deed of ze nadacht. "Oké. Samen reizen is altijd beter dan alleen," Perfect. Gewoon een zoveelste reden die haar binnenviel. Ze stond op en klopte haar kleren even af. "Let's go." Alyss wachtte tot de geelogige jongen het initiatief nam om te gaan lopen. Straks liep ze de hele verkeerde kant op, en dat zou een beetje beschamend zijn.

_{De tot dan nog onbekende persoon leek het idee om met hem mee te komen zeer goed. Ze had zich recht gezet en weten te melden dat met twee leuker was dan alleen. Floyd kon daar niet bepaald mee instemmen doordat hij juist die eenzame ziel was die ervan hield om alleen te zijn. Om enkel de rust om hem heen te hebben. Langs de andere kant had hij het zelf wel voorgesteld. ‘Je mag gerust nog blijven zitten als je dat liever hebt.’ zei hij nog, maar ze stond alweer recht. Klaar om te vertrekken. ‘Oké dan.’ het was te laat om te gaan zeggen dat ze maar alleen verder moest. Het zou daarbij zeer onbeleefd overkomen, maar sinds wanneer had hij daar ooit rekening mee gehouden. ‘Naar waar ben je eigenlijk onderweg? Als we beiden een andere kant op zouden moeten gaan zou het nogal dom zijn als je volgt.’ hij was in ieder geval onderweg naar Dendemille Town. Het was de dichtstbijzijnde bestemming op dat moment.}

Hij zei nog iets dat ze ook mocht blijven zitten. Daarop trok de jongere reiziger een wenkbrauw op. Hoe bedoelde hij? Ze had toch al ja gezegd? Nou ja, hij stemde toch gewoon in, en vroeg nu waar ze heen ging. Ohja, dat wist hij natuurlijk nog niet. En het zou inderdaad niet slim zijn als hij een hele andere kant op moest. "Oh, ik moet naar Dendemille Town," glimlachte Alyss. Ze hoopte maar dat hij ook die kant op moest. Anders moest ze alsnog alleen door de storm. "En jij?" Arceus, hij moest gewoon zeggen dat hij ook die kant op moest. Ze had hen wel een beetje nodig om in de stad zelf aan te komen. Op het moment dat ze achter de rots vandaan stapte waaide de vlokken haar weer in 't gezicht. Lieve help. Ging het dan niet eens iets zachter waaien? Volgende keer ging ze wel op pad als het niet sneeuwde, dat leek haar een veel beter plan.

_{Het zag er dus naar uit dat ze toch samen gingen reizen. Allebei moesten ze dezelfde kant uit en het was wat belachelijk om te zeggen dat hij toch ergens anders heen wilde gaan. Dan moest hij eerst helemaal de andere kant weer op om nadien terug te draaien. Floyd had geen andere keus meer, maar moeilijk ging hij er verder ook niet over doen. Hij was zelf ook niet helemaal zeker of dat hij juist ging, dus als het meisje wist waar ze heen moesten dan ging hij er wel geraken. ‘Hetzelfde.’ zei hij terwijl dat hij alvast begon te wandelen. ‘Als we dan toch samen gaan reizen vind je het vast niet erg om even te zeggen wie me op het moment gezelschap houd.’ en hij keek naar zijn gezelschap. Het was gewoon veel makkelijker om iemand bij zijn of haar naam aan te kunnen spreken. Tegen de volgende keer was hij het vast alweer vergeten maar voor dat moment zou het handig zijn.}

Arceus thanks, hij moest ook die kant op. He'd better. Wat had ze gedaan als hij de andere kant op moest? Waarschijnlijk was ze verder gelopen, zou ze verdwaald raken, ergens 's nachts in de sneeuw slapen, onderkoeld raken en alleen sterven. Zo ongeveer. Haar richtingsgevoel was belabberd, dat wist ze. Maar toen kwam deze jongeman opduiken. Hij vroeg nu naar haar naam, op een vrij indirecte manier. Ze trok even met haar mond - een soort tic - en knikte. "Vind ik niet erg hoor. Alyss Timer. En jij bent?" Oh help. Bijna had ze hem met u aangesproken. Dat zou natuurlijk wel vreemd zijn geweest. Of niet. Hij was dan wel ouder, maar ze wist echt niet wat ze nou tegen hem moest zeggen. Hij zat er zo net tussenin. Hoewel... Hij was toch ook weer niet het type die daar echt behoefte aan leek te hebben. De natte vlokken doorweekten haar haar en ze trok haar neus op. Het was weer voor Snorunts, niet voor mensen. En Alyss al helemaal niet.

_{Het meisje stelde zichzelf voor als Alyss Timer. Wanneer dat ze ook naar zijn naam vroeg keek hij haar even aan zonder meteen een antwoord te geven. Pas wanneer dat hij terug voor zich keek reageerde hij. ‘De naam is Floyd.’ zijn achternaam liet hij eraf. Niemand moest zijn achternaam weten, en daar zorgde hij wel voor. Je kon veel te veel informatie over iemand opzoeken zodra dat je zijn achternaam wist, en dat wilde hij voorkomen. ‘Trouwens, ik hoop dat je ook de weg wat weet.’ en vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Ongeveer wist hij waar hij heen moest, maar dat was zonder sneeuwstorm. Het was hem allemaal veel te wit voor zijn ogen. Alles zag er zowaar hetzelfde uit. ‘Want ik denk dat we juist gaan, maar kan het niet met zekerheid zeggen.’ straks waren ze volledig verkeerd aan het wandelen. Dat zou nogal iets typisch zijn. Dan kwamen ze weer terecht bij dezelfde steen als Alyss had gezeten.}

Oh, dat was lekker. Ze had erop vertrouwd dat hij de weg wist, maar dat wist hij dus niet. En hij had gezegd dat hij niet verdwaald was! Maar als je niet wist waar je was, dan was je toch verdwaald. Alyss vloekte binnensmonds. Ze keek om zich heen, en haar eigen lichaam langs. Een soort scan. Hoe kwamen ze hier weg? Haar blik viel op haar Holo Caster. Uh... Tja, aan een kaart hadden ze niks, maar misschien zat er een locatiefunctie op dat ding. Wist zij veel. Ze had best wel een nieuwe soort, dus er kon vanalles op zitten. Ze kregen allemaal steeds nieuwere functies. Ze klikte het ding aan en schoof over het touchscreen. Nou, hij deed het in ieder geval. Nu keek ze met toegeknepen ogen naar het scherm. Ja! Een symbool van een kaartje stond rechtsonderin. Ze klikte het aan en... Foumelding. Wat? Geen bereik? Gô. Dat had ze wel kunnen verwachten. Ze deed het ding uit en schoof het weer in jaar jaszak. "Nou nee… De weg weet ik dus niet," sprak ze, lichtelijk geïrriteerd. Had die Floyd ook wel even eerder mogen zeggen.

_{‘Maar je zei net dat je niet verdwaald was?’ zei Floyd verward terwijl dat hij opzij keek naar het blauw harige meisje. Waarom zou je zeggen dat je weet waar je heen ging, terwijl je eigenlijk was verdwaald. Waarschijnlijk had ze gehoopt met hem mee te kunnen. Aangezien Floyd gezegd had dat hij de weg wist. Daarom dat ze ineens mee wou gaan reizen. Eigenlijk had ze niet willen toegeven dat ze eigenlijk hard stikken verdwaald was. ‘Maar maak je geen zorgen.’ ondanks dat de kans bestond dat ze effectief waren verdwaald maakten de jongen zich niet druk. Het zou de situatie toch niet veranderen. Hij kon er staan als een gefrustreerd en bang klein kind, maar het ging hen niet verder helpen. Het was dus beter dan iemand het hoofd koel hield. ‘Normaal gezien gaan we nog steeds juist, al vrees ik dat we ons niet meer op het pad bevinden.’ even bleef hij staan en keek hij naar de grond. Met zijn voet schopte hij wat sneeuw weg om vervolgens een plukje gras te zien. ‘Nope, vergeet het eerste deel maar.’ als ze niet meer op het pad zaten wist Floyd ook niet waar ze heen zouden moeten gaan.}

Goed. Thanks. Echt bedankt, Arceus. Ze zat midden in een sneeuwstorm vast tussen Dendemille en Snowbelle - ofzo - met een nauwelijks bekende jongen. Ze wist zijn naam, niet zijn verhaal. Ugh. Dat was ook zo'n belachelijke quote die mensen op foto's van zichzelf zetten. Toch moest ze er onwillekeurig aan denken. Gatverdegatver. Het klopte gewoon te goed. Misschien had hij wel hele andere intenties nu ze de weg kwijt waren. En op dat moment werd ze kwaad op zichzelf. Stel je niet zo aan, Alyss. "Het pad vinden dus," zei ze droogjes, alsof het een hele simpele oplossing was. Ja, hoe ze dat pad gingen vinden was haar een raadsel. Ze was hier gekomen toen er al sneeuw lag, dus ze kon vrij weinig doen. Wist zij veel waar dat stomme pad was. Nog steeds wist ze zelf niet wat ze aan het doen was. Op dit moment had ze een hekel aan alles. "Misschien vinden we ergens een bord ofzo," Ze haalde haar schouders op. Nope, waarschijnlijk dus niet. Die stond meestal naast het pad. Maar als ze een bord vonden vonden ze ook het pad. En andersom.

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd knikten even toen dat ze zei dat ze het pad moesten vinden. Hoe in Gods naam was ze dat van plan? Kon ze ineens al de sneeuw doen verdwijnen? Als ze dat kon moest ze wel één of andere held zijn, maar Floyd vreesde dat het niet het geval was. Hij moest gewoon op zijn gevoel afgaan en dan kwamen ze er heus wel. Zijn gevoel voor richting was aardig goed, en uiteindelijk geraakte je wel op de plek waar je wilde zijn. Misschien enkel met wat omwegen. ‘Als jij het pad ziet mag je het me zeggen, maar met deze sneeuw zie ik persoonlijk niet veel.’ het wit was in ieder geval eens wat anders dan de groenige kleur die hij normaal altijd zag. Het was dat hij het gewoon was, maar soms was hij nieuwsgierig hoe alles eruit moest zien met wat meer kleur. ‘Tot op dit moment ben ik nog geen bord tegen gekomen.’ waarschijnlijk kwam het ook omdat ze niet de juiste weg uit gingen. Dat zou heel veel verklaren als hij eerlijk was. Daarbij was het zijn eerste keer in dat gebied. Floyd kenden daar zeker de weg niet. ‘Weet jij of er een bekend gebouw of zo op deze route is? Of misschien iets van grot?’ zijn gele kijkers richten zich even op het meisje.}

Nee, hij was dus geen bord tegengekomen. Oké, zij ook niet echt. Waarom moest zij nou weer nul gevoel voor richting hebben? Muk, muk, muk. Toen klonk opeens de vraag of er nog een ander herkenningspunt was. Een grot, een gebouw. Alyss moest even nadenken. Wat wist ze over Dendemille? Ze wist dat het koud was, met windmolens, en sneeuwvelden - en blijkbaar sneeuwstormen, maar dat was vast geen kenmerk - maar ze wist nog iets anders. Ja, ze had heus wel iets opgezocht over deze stad. "De Frost Cavern, maar hoe we daar komen moet je mij niet vragen. En daarvanaf naar de stad weet ik al helemaal niet," zuchtte de donkerharige reizigster naar de geelogige jongen. Arceus, vervelende situatie dit. En vervelend was vrij zacht uitgedrukt. Ze schopte tegen een hoop sneeuw, maar haar andere voet gleed weg en ze viel achterover op de grond. Het moest een heel grappig gezicht zijn geweest, maar ze kon er niet om lachen. Ze lag er ongeveer twee seconden stil in de sneeuw, maar toen stond ze op en schudde de koude brokken uit haar haar. Jakkes.