Doomsday (Floyd)

_{Windmolens, windmolens en nog meer windmolens. Kalos was sowieso al één van de koudere regio’s, maar in Dendemille was het nog eens zou koud. De jongeman kwam juist terug van een besneeuwd gebied en het was zijn plan om een tas koffie te gaan drinken. Het bleef de drank om het warm van te krijgen, als je natuurlijk de alcoholische dranken niet mee telde. Zelfs met zijn handschoenen aan, voelde zijn handen nog verkleumd aan en ook zijn tenen voelde hij niet meer. Dat kreeg je ervan als je de warme temperaturen van Hoenn gewoon werd.
Floyd bleef abrupt staan wanneer hij een oude dame uit het postkantoor zag wandelen, gevolgd door een… reuze anker? Hij had geen idee wat het moest voorstellen of welke pokémon het was. Nooit eerder had hij het gezien en hij begreep waarom. Wie wilde zo iets ook hebben? Wat hij al helemaal niet kon vatten, was dat de pokémon een oudere dame volgde die zelfs een stok nodig had om te wandelen. Was een simpele meowth niet goed genoeg geweest en had ze perse iets nodig om mee op te vallen? Floyd vatten het niet en dat is waarom hij enkel bleef staren en geen woord uit zijn mond kreeg. ‘Wat-,’ zei hij en verder kwam hij niet. Het was het begin om te vragen wat het precies was, maar hij kwam niet verder.}

_{Floyd bleef erbij; hij wist niet wat hij ervan moest denken. Het was iets dat zijn hersenen niet meteen konden opnemen en het had tijd nodig. Hierdoor was hij blijkbaar beginnen staren en de oude vrouw reageerde erop in plaats van verder te wandelen. Dat zou de normale reactie zijn van iemand, als Floyd mocht kiezen, maar nee. Om een reden sprak ze hem toch aan en hij moest zich vermannen. Enkele keren schraapte hij ook zijn keel en hield daarbij zijn hand voor zijn mond. Ze vroeg hem of hij kon helpen en of alles goed ging. ‘Je kan beginnen met dat ding weg te steken,’ begon Floyd gelijk en zonder schaamte wees hij naar het anker. ‘Dan is vast alles weer goed.’ Hij had het niet voor bug types, maar zwevende ankers kwamen ook op dat lijstje te staan. Iedereen ging vast veel gelukkiger zijn als een oud vrouwtje niet meer op wandel was met een anker. Vooral Floyd zou dan gelukkiger zijn. In hoeverre dat het mogelijk was.}

_{Floyd besloot zijn armen over elkaar heen te slaan om zichzelf een houding te geven. Een blik van afkeur stond in zijn ogen te lezen en geen moment had hij zijn ogen van de pokémon afgehaald. Wat moest een oude dame ook met zo een pokémon. ‘Doomsday?’ herhaalde hij de naam van de pokémon. Toepasselijk kon je het zeker weten noemen. ‘Maar hoe lang gaat het duren voor het wél iets doet, hm?’ Mensen hadden ook schrik gehad van zijn kleine Mimikyu en de oh zo geweldige rangers waren er zelfs op afgekomen. Dat enkel omdat mensen er schrik van zouden hebben door het pikachu uiterlijk. ‘Maar schrik? Nee.’ Natuurlijk had hij geen schrik en de vraag had hem ook niet echt aangestaan. Een deuk in zijn ego zou je het bijna kunnen noemen. Floyd zou laag zinken moest hij schrik krijgen van een oude dame en haar pokémon.}

_{De naam van de pokémon was zeer toepasselijk, zelfs Floyd vond dat. Misschien dat het zelfs een voorspelling was voor wat ooit zou gebeuren met de pokémon. Met een opgetrokken wenkbrauw keek Floyd toe hoe de vrouw met haar stok op de grond tikte. Nooit eerder was hij echt een confrontatie aangegaan met oudere mensen, omdat hij er de nood niet voor voelde. Nu hij echter met die dame sprak, wist hij waarom. Ouderen ook, dachten altijd dat ze het beter wisten. ’Het is niet omdat je langer pokémon traint, dat je meteen beter bent,’ beet Floyd haar toe. Niet iedereen was geboren voor het pokémon trainen en sommige werden er nu eenmaal nooit goed in. Dat de vrouw echter zo zeker was van zichzelf stond de zwartharige niet aan.
Gealarmeerd gleden zijn ogen naar het anker toen het dichterbij wilde komen, maar toch luisterde naar de vrouw. Hij vertrouwde het voor geen meter en wilde het liefst dat ding uit zijn buurt houden. Het zag er niet uit en Floyd wist nog steeds niet wat hij ervan moest denken.}

_{Je had kunnen denken dat Floyd gewoon niet om kon gaan met mensen die rond zijn leeftijd hingen. Dat was blijkbaar niet waar, want met ouderen kwam hij even slecht overeen. Dat bleek die dag duidelijk te worden. De jongeman stond niet bekend om zijn mooie taalgebruik en manieren, iets dat de dame niet aan stond. Floyd kreeg de stok van de dame tegen zijn knie terecht. Zijn eerste reactie was zijn been weg trekken, maar het was toch raak geweest. Er werd hem duidelijk gemaakt dat je respect moest hebben voor je ouderen en daar rolde Floyd zijn ogen bij. ‘Tegenwoordig moet je respect verdienen, je krijgt het niet gewoon omdat je bejaard bent,’ beet hij haar toe. Het vlindermes in zijn jaszak riep haast zijn naam en zoals sommige wel eens zeiden kon hij het voelen branden, maar hij liet het zitten. De oude vrouw kreeg enkel een zeer kwade blik toegeworpen.
Zijn blik ging echter gelijk naar de pokémon die niet blij was met wat er allemaal gebeurd was. Floyd zijn blik was echter waarschuwend. Hij had geen zin om één van zijn pokémon eruit te laten, gewoon om te tonen wie er van boven stond aan de voedselketen. Het oudje en haar pokémon niet.}

_{Voor een bomma werkte de dame heel hard op zijn zenuwen. Floyd had verwacht dat het niet zo zou zijn, maar blijkbaar dus wel. Niemand was immuun. ‘Tsk,’ was het geluid wat hij maakte bij de woorden die hij te horen kreeg. Was ze nu serieus? Het klonk in elk geval als een uitdaging soort van. ‘Ben je daar zeker van?’ vroeg hij. Zijn hand gleed naar één van de pokéballen rond zijn riem. Het maakte niet veel uit welke pokémon hij zou gebruiken, als het maar niet zijn twee baby pokémon waren. ‘Misschien moet je maar eens op je woorden lette Dame.’ Floyd ging niet gelijk over op actie, in tegendeel zelfs. Hij gaf de vrouw nog een kleine kans om het nog in orde te brengen.}