Whoever said play it safe never played the game ~

Arceus. Zijn hoofd bonkte en het voelde alsof iemand met zijn verdomde Mukkin’ vingers in de achterkant van zijn ogen porde. Hij had het idee dat alle alcoholdeeltjes feest vierden in zijn aderen. Gisternacht was toch net wat te veel geweest. Blegh. Een chagrijnig snuifje kwam uit de neus van een jonge gozer. Zijn haar zwart met een paarsige gloed en zijn ogen cyaanblauw. Met zijn ruime honderdtachtig centimeter stak hij boven aardig wat mensen uit, al was hij niet absurd lang waardoor hij een soort eiffeltoren temidden van huizen werd. Over de eiffeltoren gesproken, had hij een hekel aan drukte. Misschien werd het tijd om eens te vertrekken.
Eenmaal aangekomen in de Glittering cave, hield hij zijn hand tegen zijn hoofd en merkte hij niet op dat er nog iemand anders was. Op volle vaart knalde hij daarom tegen een blond, veel kleiner, meisje op. Niet echt onder de indruk van de botsing, verliet een simpel ‘tsk’-geluidje zijn mond, voor hij neerkeek op het blondje.
“Je weet waar je die ogen voor hebt gekregen, blondje?” Goedemorgen, zeg.

& liefste Lilium. <3

Sorry. Sorry was alles wat hij kreeg. Omgedraaid naar het meisje, keek Delsin haar aan. Zijn lichte, blauwe ogen stonden strak op het meisje gericht en leunde wat naar voren, om iets meer op ooghoogte te komen met het veel te kleine, blonde vrouw-geval dat zich voor hem had neergezet. Natuurlijk hielp het niet veel, aangezien ze op de grond neer was gekomen en hij nog altijd op zijn langere benen stond. Niet van plan zijnde te helpen, hief hij één wenkbrauw op. “Je hebt gelu-” -k dat ik in een goed humeur ben. Maar, zijn zin kon hij niet afmaken. De Magnemite, zíjn Magnemite, plaatste zich op het hoofd van het blondje. Opnieuw niet van plan te helpen, kon Delsin al in zijn hoofd aftellen voor de Pokémon het haar van ‘t blondje statisch zou maken.
Drie, twee, één…

Met een simpele beweging liet de jongen zijn Magnemite terugkeren toen deze zijn daad had uitgericht, zodat deze niet meteen in een zielig puinhoopje zou liggen door de Nidorino die niet blij leek te zijn met zijn actie. Langzaam maar zeker begon de jongen immers te denken dat dit meisje zo’n ehm… Typische trainer was. Die trainde voor gymbattles en woehoe, wat spannund! Maar nee. Al was hij geclassificeerd als trainer (wegens gebrek aan interesse in de rest), had hij er he-le-maal niets mee. Hij had ooit een kip gekregen en nu had hij een Magnemite die meisjes pestte. Veel meer boeide hem in alle eerlijkheid niet.
“Misschien moet je eens opstaan.” Nog altijd weigerde hij zijn hulp aan te bieden, terwijl hij keek naar het meisje die daar zat. Haar kapsel zag er niet uit, maar dit was iets waar hij niet al te veel aandacht aan besteden zou. Immers was er toch vrij weinig interesse in ‘t blondje. Het leek er verdacht veel op dat ze behoorlijk hulpeloos was zonder haar Pokémon, immers. Zielig.

Het meisje leek het zat te zijn en stond uiteindelijk op, waardoor hij kon zien wat voor een Liliputter (haha snap je hem, wat grappig) ze was. Zijn ogen stonden strak gericht op haar blonde puinhoop wat een kapsel voor zou moeten stellen. Toen ze echter besloot te vertrekken, was hij geïnteresseerd. Want, dat was precies hoe hij werkte. Intimidatie, irritatie… Het was leuk om te veroorzaken.
Met een simpele beweging stak hij zijn hand uit, om twee van zijn vingers in het struikgewas van het blondje te steken. Met hoe het nu zat, zou hij vast achter een flinke klit blijven hangen en hij wist hoe geïrriteerd kindertjes dan konden zijn. Met zijn haarlengte had hij er nooit last van gehad, maar dit was niet de eerste keer dat deze situatie zich voordeed en hij was dus wel gewend om meisjes lastig te vallen.
Wat was hij toch een heerlijk persoon.

Hij verveelde zich. En oh, arme Lilium zou daar het slachtoffer van zijn. Haar au negeerde hij en met zijn vingers in haar blonde struikgewas keek hij haar aan, zijn cyaan-kleurige ogen geamuseerd. “Maar natuurlijk, blondje,” zei hij, voor hij zijn hand uit haar haren haalde, de naar beneden gehaalde klittenbos met rust latend. Dit zou nog leuk worden om uit te kammen. Hij kende die hel. Of, hij kende het gezeik erover. Mieperds dat vrouwen konden zijn.
“Ben je altijd zo… Simpel?” lachte hij haar toe. Het meisje leek hem enorm saai, iets wat je niet vaak tegenkwam bij blondjes. Naar zijn ervaring waren die vaak wat vuriger en hij had vaak een klap tegen zijn wang mogen ontvangen. Met liefde, natuurlijk. Alles met liefde.

“Denk je niet dat je die heksenbos van je even moet opfrissen voor je je buiten vertoont?” Zijn stem klonk veel te lief voor de belediging die hij gooide, maar Arceus wat stoorde die bijzijnde Nidorino hem. Als die nou eens flink ophoepelde, dan kon hij eens zien hoe ver hij mevrouw heksenbos uit ‘r schulp zou kunnen krijgen. Het was bijna een uitdaging die hij zo vaak als mogelijk aannam. Het was immers… Grappig? Amuserend? Ja, hij had niet veel meer te doen, was ‘t niet? Aangezien hij het huis al lang verlaten had en geen doel had zoals de wanhopige trainertjes van tegenwoordig, verspeelde hij zijn tijd op deze manier. Tot nu toe beviel het hem goed.

De Nidorino keerde terug. Heilige Arceus, wat was hij blij dat blonde meisjes wat hersencellen misten. Onmiddelijk greep de donkerharige jongen de hand van het blonde meisje en trok hij haar wat dichter naar zich toe, terwijl hij haar licht voorovergebogen aankeek. “Dus, nu we het hele rijk voor ons alleen hebben,” sprak hij. Oh, het was heus niet zo dat hij zowaar iets van plan was met ‘t meisje en er was nog meer dan voldoende afstand tussen hen om het veilig te houden, maar hij wist zeker dat dit iets was wat ze niet zo makkelijk van zich af zou kunnen wuiven. Nee, hij wachtte op die uitbarsting. Tot ze boos zou worden, of iets anders… Interessants zou vertonen.

Zodra het blondje haar ball beetpakte, griste de jongen hem uit haar handen en hield hij het ding geamuseerd omhoog. “Dus, dit is waar je op vertrouwt in situaties als deze?” vroeg hij, voor hij haar los liet en een pasje naar achteren zette, zijn wenkbrauwen geamuseerd opgetild terwijl hij de bal hoog hield. “Kom ‘ns hier dan, wil je je balletje niet terug?” Hij klonk nog altijd veel te lief, terwijl hij zijn lege hand naar haar uitstak en haar vol verwachting aankeek, benieuwd naar wat het meisje doen zou. Oh, wat was dit goed uitgepakt. Hij amuseerde zich zeker, dus zijn doel voor de dag was weer bereikt.